Słocina (dzielnica Rzeszowa)

Z Wikipedii

**Słocina**

(Herb Słociny)
Powierzchnia	9,16 km²
Ludność	4769 (21 sierpnia 2006)
Patron	św. Roch
Historia dzielnicy

Słocina – historyczna dzielnica Rzeszowa ulokowana we wschodniej części miasta. Dawna wieś. W Słocinie jest piękny park, na terenie którego znajduje się boisko piłkarskie, pałacyk (niestety w ruinie), oraz staw w którym można spotkać od czasu do czasu bobry.

Spis treści

1 Historia
- 1.1 Historia wsi Słocina przed całkowitym włączeniem do Rzeszowa
- 1.2 Włączenie sołectwa Słocina do Rzeszowa
2 Zabytki

[edytuj] Historia

Najstarsza wzmianka pochodzi z 1423 roku. Kult patrona jest obecny tutaj od XVI wieku

[edytuj] Historia wsi Słocina przed całkowitym włączeniem do Rzeszowa

Słocina leży na pograniczu Pogórza Karpackiego i Kotliny Sandomierskiej. Region ten nazywany jest popularnie Pogórzem Rzeszowskim. W jej pobliżu przepływa rzeka Młynówka która jest jednym z wielu dopływów rzeki Wisłok. Archeolodzy stwierdzili że pierwsze ślady osadnictwa na tym terenie sięgają epoki datowanej na okres ok. 4000-1800 lat przed narodzinami Chrystusa. Okres X wieku to czasy kiedy Słocina, Tyczyn należały do Rusi. Dopiero czasy polskiego króla Kazimierza Wielkiego to ożywienie osadnictwa na tym obszarze. Mieszkańcy tego rejonów zajmowali się rolnictwem, rybołówstwem, hodowlą i rzemiosłem. Bujność lasów które występowały na tych terenach karze podejrzewać że nieobce było również łowiectwo i zbieractwo. Słocina i jej historia związana jest z włościami zalesko-tyczyńskimi i jej właścicielami. Czasy rządów króla Ludwika Węgierskiego oraz królów polskich z rodu Jagiellonów to okres gdy bardzo często zmieniają się właściciele tej okolicy a wydarzenia te mają często dramatyczny charakter. Właścicielami Słociny, i okolic byli m.in.: Otto Pilecki – wojewoda sandomierski (z tego okresu pochodzi pierwsza źródłowa wiadomość o Słocinie zawarta w dokumencie z 1420 roku, był fundatorem parafii rzymskokatolickiej), Kostkowie, Jan Klemens Branicki który stał się właścicielem Słociny z tytułu posagu jaki wniosła jego żona Anna z Wapowskich. Od roku 1802 spadkobiercami byli hrabiowie Potoccy. W roku 1813 zmienił się właściciel, został nim Tadeusz Mostowski. W latach 1814-1841 dziedziczką Słociny z przerwami była Marianna Mostowska. W okresie tym włościami zarządzał Jan Gniewosz. Rodzina Szymanowskich od 1842 roku była kolejnymi właścicielami Słociny. Później majątek został odziedziczony przez Zofię, córkę Maurycego Szymanowskiego. W latach 1908-1922 mieszkała tutaj Maria Wallis, baronowa Brudnicka. Ostatnią dziedziczką Słociny była Anna Chłapkowska. Przedrozbiorowa historia jest pełna dramatów, wojen, rabunków, pożarów i epidemii. Najazdy Tatarskie w XVI wieku i XVII wieku przyczyniły się do upadku gospodarczego tego terenu. Najeźdźcy grabili, palili, mordowali, brali w jasyr miejscową ludność. Odziały szwedzkie, saskie, rosyjskie przemaszerowywały w XVII wieku pustosząc wsie i osady. Często na te tereny zapuszczały się watahy kozackie i tureckie. Nie ominęły Słociny epidemie i zarazy które dziesiątkowały miejscową ludność. Do Cesarstwa Austriackiego została włączona w roku 1772, tj. w trakcie I rozbioru Polski. W okresie I wojny światowej ciągłe przemarsze wojsk austriackich, rosyjskich, a związane z tym wysokie świadczenia na rzecz wojska i wojny przyczyniły się do pogorszenia warunków materialnych miejscowej ludności. Mimo to bardzo prężnie rozwijał się ruch ludowy i włościański którego owocami były na przestrzeni wieków: kółko rolnicze, straż pożarna, dom starców, szkoła niosąca oświatę na tym terenie. II wojna światowa to bolesny okres w historii Słociny i jego mieszkańców. Po jej zakończeniu jej mieszkańcy odrodzili się jak Feniks z popiołów. Już w 1945 roku wznowiono naukę w tymczasowym budynku szkolnym w którym uczyło dziesięciu nauczycieli. Oświata była tak ważnym elementem życia mieszkańców, że w 1967 roku powołano Społeczny Komitet Budowy Szkoły. Jednym z animatorów, a później jego dyrektorem, był Edward Filip. W 1970 roku otworzono nową szkołę której nadano imię Bohaterów 27 Pułku Piechoty. Od tego czasu wiele wody upłynęło, ale oświata dzięki uporowi mieszkańców, pracy władz lokalnych funkcjonuje i rozwija się. Wymiernym efektem tej działalności była budowa gimnazjum, które od roku szkolnego 2003/2004 tętni życiem.

[edytuj] Włączenie sołectwa Słocina do Rzeszowa

W roku 1971 część wioski przyłączono do miasta Rzeszowa. Sześć lat później nastąpiło kolejne poszerzenie granic miasta wraz z kolejną częścią Słociny przyłączono do Rzeszowa Zalesie, Wilkowyję oraz części: Białej, Miłocina, Przybyszówki. 1 stycznia 2006 do dzielnicy została dołączona reszta wsi Słocina.