Stąporków

Z Wikipedii

Współrzędne: 51°09' N 20°33' E51.15 20.55 (Stąporków)

Stąporków

Herb Stąporkowa

Gmina
- rodzaj

Stąporków
miejsko-wiejska

Prawa miejskie

1967

Burmistrz

Edmund Wojna

Powierzchnia

11,07 km²

Położenie

51° 09' N
20° 33' E

Liczba mieszkańców (2006)
- liczba ludności
- gęstość

5999^[1]
547,7 os./km²

Strefa numeracyjna
(do 2005)

Kod pocztowy

26-220

Tablice rejestracyjne

TKN

Położenie na mapie Polski

Stąporków

TERC10
(TERYT)

3263405084

Urząd miejski³

ul. Piłsudskiego 132a
26-220 Stąporków
tel. 41 374-11-22; faks 41 374-18-60
(e-mail)

Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Strona internetowa miasta

Kościół parafialny

Stąporków - miasto w woj. świętokrzyskim, w powiecie koneckim, siedziba władz miejsko-wiejskiej gminy Stąporków. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. kieleckiego. Według danych z 31 grudnia 2006, Stąporków miał 5999 mieszkańców^[1].

Miejscowość otrzymała prawa miejskie w 1967 roku. Jest podzielona na 3 dzielnice (obręby): Wołów, Centrum, Prusa, Sadykierz. Główna ulica: ul. Piłsudskiego. W Stąporkowie funkcjonują dwie szkoły podstawowe, gimnazjum i Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych im. S. Staszica. Kościół pw. Wniebowzięcia NMP znajduje się przy skrzyżowaniu ulic Piłsudskiego i 1000-lecia. Koło Kościoła stoi figura Jezusa Miłosiernego.

Przez miasto przechodzi czerwony szlak turystyczny z rezerwatu przyrody Diabla Góra do Łącznej.

W Stąporkowie działa klub piłkarski MKS grający obecnie w grupie pierwszej ligi okręgowej.

[edytuj] Historia

Początkiem Stąporkowa było powstanie w tym miejscu w połowie XVI w. kuźnicy Stąpor. Jej nazwa pochodziła prawdopodobnie od nazwiska właściciela. W latach 1738-1739 powstał tu wielki piec wybudowany przez kanclerza Jana Małachowskiego. W 1781 miejscowe zakłady zwiedzał hrabia Friedrich Wilhelm von Reden, zasłużony dla rozwoju przemysłu na Górnym Śląsku. Piec w Stąporkowie produkował wówczas 130 cetnarów surówki tygodniowo, tj. więcej niż podobne zakłady górnośląskie^[2].

W 1838 rodzina Małachowskich rozbudowała i unowocześniła zakład. Stary wielki piec został zastąpiony przez dwa nowocześniejsze. W latach 1876 i 1895 miały miejsce kolejne modernizacje. Zakład przestawiono na paliwo koksowe. Powstała prażalnia rud z ośmioma piecami oraz 2 żeliwiaki. W samym zakładzie pracowało wówczas 300 robotników^[2]. W kopalniach rudy dostarczających surowca 500 kolejnych^[2].

Pomimo zniszczeń i rekwizycji urządzeń z czasów I wojny światowej, zakład przetrwał do 1945, kiedy zniszczony został w czasie walk o miasteczko^[2].

Po II wojnie światowej miejscowy przemysł odbudowano. Jako pierwsze uruchomiono kopalnie rudy (Stara Góra, Edward i inne). W późniejszym okresie powstała odlewnia żeliwa, która w 1961 zatrudniała 1100 osób^[2]. Liczba ludności Stąporkowa wzrosła z 700 w 1946 do 3472 w 1961^[2].

W 1967 Stąporków uzyskał prawa miejskie.

Przypisy

↑ ^1,0 ^1,1 Dane wg GUS, stan w dniu 31 grudnia 2006
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 ^2,5 Miasta polskie w Tysiącleciu, przewodn. kom. red. Stanisław Pazyra, Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, Wrocław - Warszawa - Kraków, 1965-1967, Tom I, str 545-546