Sytuacja prawna i społeczna osób LGBT w Norwegii

Z Wikipedii

Biura norweskiego stowarzyszenia Landsforeningen for lesbisk og homofil frigjøring (Narodowe Stowarzyszenie Ruchu Wyzwolenia Lesbijek i Gejów) przy Kongens gate 12 w Oslo

Spis treści

1 Prawo a dyskryminacja osób homoseksualnych
2 Ochrona prawna przed dyskryminacją
3 Uznanie związków osób tej samej płci
4 Życie osób LGBT w kraju
5 Przypisy
6 Zobacz też

[edytuj] Prawo a dyskryminacja osób homoseksualnych

Kontakty homoseksualne zostały zalegalizowane w Norwegii w 1972 roku. W tym samym roku zrównano ze sobą wiek osób legalnie dopuszczających się kontaktów homo- i heteroseksualnych, wynosi on 16 lat. Geje nie są wykluczeni ze służby wojskowej z powodu swojej orientacji seksualnej. W norweskim prawie nie ma żadnych przepisów bezpośrednio dyskryminujących mniejszości seksualne.

[edytuj] Ochrona prawna przed dyskryminacją

Ogólnokrajowa

Norweskie prawo gwarantuje ogólny zakaz dyskryminacji przez wzgląd na orientację seksualną. Został on zawarty w kodeksie karnym i obejmuje różne dziedziny życia. Przepisy te obowiązują w kraju od 1981 roku. Norwegia jest pierwszym krajem na świecie, który zakazał dyskryminacji z powodu orientacji seksualnej. Podobny zakaz został również zawarty w kodeksie pracy w 1998 roku.

Azyl

Norweskie przepisy prawne przyznają prawo do ubiegania się o azyl polityczny z powodu prześladowań przez wzgląd na orientacje seksualną we własnym kraju.

[edytuj] Uznanie związków osób tej samej płci

Zobacz więcej w osobnym artykule: Małżeństwo osób tej samej płci w Norwegii.

Ogólnokrajowe

W 1991 roku Norwegia zalegalizowała konkubinaty par tej samej i przeciwnej płci. Przyznają one odpowiednio w przypadku par heteroseksualnych większość (dokładnie 58%), a w przypadku par homoseksualnych niemal połowę (dokładnie 48%) praw z tych, jakie mają małżeństwa.

W 1993 roku w Norwegii zalegalizowano związki partnerskie par tej samej płci. Dają one większość (dokładnie 86%) praw z tych, jakie mają małżeństwa heteroseksualne. W 2001 roku roku Norwegia umożliwiła parom tej samej płci adopcję dzieci, ale tylko dzieci jednego z partnerów, a nie obcych (np. z domu dziecka).

Od początku wejścia w życie ustawy do końca 2002 roku swój związek zalegalizowało ponad 1.500 par homoseksualnych. Ponad połowa z nich w stolicy – Oslo.

W 2004 zaproponowano projekt ustawy legalizujący pełne małżeństwa par homoseksualnych i pełne prawo do adopcji dzieci, projekt ten jednak został odrzucony przez parlament niewielką liczbą głosów chrześcijańskich demokratów. W 2008 pod obrady parlamentu trafił podobny projekt i został przyjęty stosunkiem głosów: 81 za, 41 przeciw.

W Norwegii małżeństwa osób tej samej płci są legalne.

[edytuj] Życie osób LGBT w kraju

Norwegowie są w większości zwolennikami małżeństwo homoseksualnych, jednocześnie większość z nich jest przeciwna adopcji dzieci przez te pary:

Poparcie Norwegów wobec	za	przeciw
małżeństw homoseksualnych (2003)	66	31
adopcji dzieci (2003)	37	59

Tolerancyjne są również władze i urzędy, co ma odzwierciedlenie m.in. w oficjalnych publikacjach turystycznych^[1] i dystrybucji bezpłatnych czasopism gejowskich w sieci biur informacji turystycznej. W przewodniku What's on Oslo promującym stolicę Norwegii w kilku językach, jest zamieszczana specjalna strona "Gay Oslo". Informuje się w niej: Oslo is a gay-friendly city, ang the gay, lesbian, and bisexual community ensures that Oslo has it all – from highbrow art shows to terrific parties all year round. Wymienia się przy tym imprezy gejowskie, lokale i organizacje. W Oslo przy Solhauggaten 2 funkcjonuje utrzymywana ze środków publicznych przychodnia i poradnia, które udzielają bezpłatnie pomocy młodzieży LGBT w wieku od 13 do 30 lat^[1].

W Norwegii istnieje średniej wielkości scena gejowska. Jej centrum jest Oslo. Miasto to dysponuje kilkoma lokalami (puby, bary, dyskoteki, sauny, hotele, restauracje itp.) gejowskimi i przyjaznymi gejom, tzw. gay-friendly. Ponadto niemal w każdym największym mieście istnieje przynajmniej jeden lokal, w którym geje i lesbijki mogą czuć się w miarę swobodnie.

W kraju wydawane są publikacje, działa kilka organizacji zajmujących się niesieniem pomocy przedstawicielom LGTB. Każdego roku ulicami stolicy maszerują parady mniejszości seksualnych (gaypride parade). Najliczniejszą tego typu imprezą była parada w 2005 roku, która zgromadziła około 50 000 uczestników.

Norweski Kościół protestancki jest jednym z najbardziej otwartych Kościołów na świecie wobec homoseksualizmu. Od 1997 roku rozpoczął udzielanie błogosławieństw (nie małżeństw) parom homoseksualnym. Popiera także adopcję dzieci przez pary homoseksualne^[2]. W okręgu Nordland, na znak akceptacji, tęczowe flagi wywieszane są przez duchownych na kościołach^[3]^[4]. Funkcjonują religijne społeczności LGBT (np. Åpen Kirkegruppe^[5]) a o ich spotkaniach informują również oficjane publikacje turystyczne Oslo^[1]. Otwarcie homoseksualni kapłani są akceptowani przez norweski Kościół protestancki i mogą pełnić posługę duszpasterską^[6].