Wilczek krótkouchy

Wilczek krótkouchy (Atelocynus microtis) - ssak drapieżny z rodziny psowatych, występuje na terenie Amazonii i dorzeczu Orinoko. Jedyny (oprócz psa leśnego i częściowo cyjona) gatunek psa, który wybitnie przystosował się do życia w podszycie lasu tropikalnego. Zwierzę preferuje bliskość wody, a jego główny pokarm stanowią ryby i drobne ssaki.

[edytuj] Ewolucja i systematyka

Ewolucja wilczka krótkouchego przebiegała podobnie jak innych psowatych Ameryki Południowej, tzn. podczas stworzenia przesmyku panamskiego pod koniec trzeciorzędu (ok. 2,5 mln. lat temu-pliocen) nastąpiła migracja psów i innych ssaków północnoamerykańskich na kontynent południowy. Jakiś północnoamerykański przodek wilczka przystosował się do życia w lesie tropikalnym, wykształcając wiele unikalnych cech charakteru i budowy morfologiczno-anatomicznej. Najnowsza systematyka klasyfikuje go jako gatunek z plemienia Canini, a jego najbliższym (opisanym) współczesnym krewnym jest majkong (Lounak, 2007). Liczba chromosomów - 76 (2 x 36). Nie wyróżniono podgatunków tego ssaka.

[edytuj] Występowanie i środowisko

Wilczek krótkouchy zamieszkuje równikowe i podrównikowe lasy w Peru, Boliwii, Kolumbii, Brazylii, Ekwadorze i Wenezueli. Gatunek ten preferuje wyłącznie leśne tereny z dala od siedzib ludzkich. Zamieszkuje zarówno nizinne lasy deszczowe-Selva, lasy firme terra, lasy bambusowe, lasy bagienne, czasami lasy mgliste oraz lasy częściowo zalewane przez rzeki w porze deszczowej. Preferuje tereny zasobne w rzeki, gdzie często poluje na różne gatunki ryb.

[edytuj] Wygląd

Średniej wielkości drapieżnik, o ciemnej, krótkiej, ale gęstej i szczeciniastej sierści. Posiada stosunkowo krótkie uszy i dość długi, gęsto owłosiony ogon "zamiatający ziemię". Zwierzę jako gatunek wybitnie leśny, przystosowany do gęstego podszycia jest wyposażony w stosunkowo krótkie, silne kończyny. Łapy częściowo złączone błoną pławną, co sugeruje również wodne siedlisko egzystowania. Porusza się z kocią lekkością niespotykaną wśród innych przedstawicieli psowatych. Tułów nieco wąski, a barwa sierści szaroczarniawa, bladokawowa lub granatowa przechodząca w jaśniejszą, bardziej czerwonawą po spodniej stronie ciała. Gatunek posiada dużą głowę, wydłużony pysk i dość długie kły wystające nawet przy zamkniętym pysku. Wzdłuż grzbietu widnieje ciemna pręga zaś na ogonie zauważyć można jaśniejszą plamę na futrze. Liczba zębów - 42.

[edytuj] Wielkość

Wzrost: 25-30 cm
Długość głowy i tułowia: 100 cm
Długość ogona: 35 cm
Waga: 9-10 kg

[edytuj] Pożywienie

Ten dziki pies jest głównie mięsożercą. Badania prowadzone w parku narodowym Cocha Cashu w Peru, wykazały taki procentowy udział pożywienia: ryby 28%, owady 17%, małe ssaki 13%, różne owoce 10%, kraby 10%, ptaki 10%, żaby 4%, gady 3%.

[edytuj] Rozród i zachowanie

Gatunek ten prezentuje kilka charakterystycznych, ciekawych cech. W przeciwieństwie do wszystkich psowatych i wielu inny ssaków samice tego gatunku są o prawie 1/3 większe od samców. Podniecone samce wydzielają mocny zapach piżma wydzielany przez gruczoły zapachowe znajdujące się wokół nasady ogona. Zwierzę preferuje odludne, leśne tereny, gdzie może prowadzić również dzienny tryb życia. Obserwacje gatunku zostały poczynione w niewoli ze względu na to, że zwierzę unika człowieka w naturalnym środowisku. Podczas pierwszej fazy badań osobniki tego gatunku były bojaźliwe, z czasem jednak przystosowały się do człowieka. Drugi etap obfitował w manifestację wrogości i obnażanie zębów. Samce podczas podniecenia stroszą sierść na grzbiecie. Niewiele wiadomo na temat przebiegu ciąży (około dwa miesiące), czy długości życia. Można jednak przyjąć, że dojrzałość seksualną te dzikie psy osiągają w wieku około jednego roku. Liczba młodych w miocie nigdy nie przekracza dwóch osobników, zaś okres odchowu młodych odbywa się w porze suchej.

[edytuj] Antagonizm

Jednymi z naturalnych wrogów wilczka krótkouchego są jaguary i pumy, a konkurentami pokarmowymi są oceloty, margaje i ariranie, siedliskowymi także psy leśne.

[edytuj] Zagrożenia dla gatunku

Duże zagrożenie dla populacji gatunku stanowią zdziczałe psy, które przenoszą wiele chorób, na które te lisy nie są uodpornione np. nosówkę, czy wściekliznę. Człowiek również przyczynia się do zagłady tego gatunku poprzez niszczenie naturalnych siedlisk. Naukowcy ciągle niewiele wiedzą na temat jego ekologii czy patologii. Poznanie mechanizmów rządzących gatunkiem może w dużym stopniu przyczynić się do jego ocalenia.

[edytuj] Status konserwacji

Gatunek mimo szerokiego rozpowszechnienia jest rzadki wzdłuż całego zasięgu występowania. Znajduje się na listach chronionych gatunków w Brazylii i Peru. Zwierzę na liście IUCN jest spisane jako "Data deficient" czyli "Brak danych (niedostateczne dane)" na temat liczebności populacji i rozkładzie gatunku. Jest jednym z najrzadszych przedstawicieli ssaków drapieżnych. Niewiele wiadomo zarówno o jego biologii i zachowaniu, tym bardziej nie poznano jego koewolucji i ekologii.

[edytuj] Uwagi

Łacińska nazwa naukowa Atelocynus microtis oznacza dosłownie "wadliwego psa o krótkich uszach" (Atelo -wadliwy, cynus -pies, micro -mały, otis -ucho)

[edytuj] Odniesienia

Sillero-Zubiri & Hoffmann (2004). Atelocynus microtis. IUCN czerwona lista zwierząt zagrożonych wyginięciem. Zaktualizowany 9 maja 2006 roku. Do artykułu zostaje dołączone wytłumaczenie dlaczego gatunek jest umieszczony i sklasyfikowany jako "dane niedostateczne".

[edytuj] Zobacz też

[edytuj] Linki zewnętrzne

Kategorie: Psowate • Ssaki Ameryki Południowej

Amazon - Audible - Barnes and Noble - Everand - Kobo - Storytel

See also ebooksgratis.com: no banners, no cookies, totally FREE.

Wilczek krótkouchy

Z Wikipedii