Wyższe Seminarium Duchowne w Pelplinie

Z Wikipedii


Wyższe Seminarium Duchowne w Pelplinie
Data założenia	1651
Lokalizacja	Pelplin (Polska)
Liczba pracowników naukowych	50
Liczba studentów	99 alumnów (2007/2008)
Rektor	ks. mgr lic. Antoni Bączkowski
Adres	Plac Mariacki 7 83-130 Pelplin (e-mail)
Telefon	(058) 536 16 64
Strona internetowa uczelni

Wyższe Seminarium Duchowne w Pelplinie – seminarium duchowne diecezji pelplińskiej kościoła katolickiego.

Seminarium erygowane zostało w Chełmnie w 1651 roku przez bp Andrzeja Leszczyńskiego dla diecezji chełmińskiej, które w 1829 zostało przeniesione do Pelplina. Obecnym rektorem jest (od 2003 roku) ks. mgr lic. Antoni Bączkowski. Seminarium posiada własną bibliotekę. Mieści się w pocysterskich zabudowaniach w Pelplinie przy Katedrze Pelplińskiej.

[edytuj] Historia seminarium

Seminarium duchowne swoim początkiem sięga roku 1651, kiedy to bp Andrzej Leszczyński wydał dekret erygujący seminarium w Chełmnie. W praktyce jednak bardzo szybko upadło, z racji na niewystarczające uposażenie oraz z powodu wybuchu wojny ze Szwecją. Zostało ono na nowo uposażone i reaktywowane przez bpa Jana Małachowskiego w 1677 r. Biskup ten powierzył prowadzenie seminarium Księżom Misjonarzom św. Wincentego á Paulo, którzy kierowali nim przez przeszło półtora wieku, do 1822 r. Po wydaniu przez papieża Piusa VII bulli „De salute animarum”, reorganizującą struktury terytorialne Kościoła w Prusach, po wojnach napoleońskich, uczelnia w 1829 roku została przeniesiona z Chełmna do Pelplina. Została ona umiejscowiona w zabudowaniach pocysterskich, sąsiadujących z gotycką katedrą, w których znajduje się po dziś dzień. Ogromne znaczenie odegrał tu biskup Mathy (1824-1832). On właśnie zorganizował pelplińską szkołę i utworzył bibliotekę. W XIX w. seminarium przerwało swoją działalność – było to w okresie Kulturkampfu w latach 1876-1887. Po jedenastu latach przerwy, dzięki staraniom biskupa Rednera zaczęło znów normalnie funkcjonować.

W I połowie XX wieku Biskup Stanisław Wojciech Okoniewski (1926-1944) zreformował tok nauczania seminaryjnego, rozbudował je, wprowadził seminaria naukowe. Jednym słowem wprowadził nowego ducha w mury seminarium. Wybuch II wojny światowej zmusił seminarium do kolejnego, już drugiego, zamknięcia – tym razem na 6 lat.

Bolesną datą dla Pelplina stał się 20 października 1939, kiedy to hitlerowcy zamordowali prawie wszystkich pelplińskich wykładowców. Seminarium zostało ponownie otwarte dzięki staraniom ks. Andrzeja Wronki, a 10 listopada 1945 roku nastąpiła pierwsza inauguracja roku akademickiego.

Ogromny wpływ na rozkwit seminarium miała epoka rządów bpa Józefa Kowalskiego (1946-1972). Od momentu wyboru papieża-Polaka na Stolicę Piotrową wzrosła gwałtownie liczba powołań – za czasów rektora Jerzego Buxakowskiego (1976-1992) dosięgła prawie 300 osób.

W 1992 r., w związku z reorganizacją terytorialną Kościoła w Polsce na mocy bulli papieża Jana Pawła II „Totus Tuus Poloniae Populus” seminarium znalazło się na obszarze nowoutworzonej diecezji pelplińskiej. Nowy ordynariusz powierzył urząd rektora ks. dr Wiesławowi Meringowi, który swój urząd pełnił do czasu swojego awansu na biskupstwo włocławskie w 2003 r.

Od roku 2003 rektorem Wyższego Seminarium Duchownego w Pelplinie pozostaje ks. mgr lic. Antoni Bączkowski.

W 2002 roku Uczelnia świętowała swój Jubileusz 350-lecie istnienia - jej gościem był ks. kard. Zenon Grocholewski. Seminarium uczciło tę rocznicę wydaniem Księgi Jubileuszowej.