Zespół lęku napadowego

Z Wikipedii

ICD-10

Zaburzenie lękowe z napadami lęku (lęk paniczny)

Kod ICD-10F41.0

DSM IV

zaburzenie nie występuje

Zespół lęku napadowego zwany też lękiem napadowym, zespołem paniki lub zespołem lęku panicznego - rodzaj zaburzenia lękowego, które objawia się występowaniem epizodów silnego strachu (przerażenia). Napady lęku zwykle występują niespodziewanie i nie są związane z realnym zagrożeniem lecz ze zbyt bujną wyobraźnią. Typową treścią obaw podczas napadu jest przekonanie, że za chwilę straci się życie, rozum lub przytomność. Większość napadów ma racjonalne podłoże - istnieje konkretny bodziec zagrażający (np. katastrofa samochodowa). Kiedy napady nie mają jasnego początku są nieprzewidywalne. Osoby cierpiące na zespół paniki są często przekonane, że zaraz umrą (bardzo silnie łomocze im serce, mają zaburzenia widzenia, uczucie duszenia się), sądzą zazwyczaj, że mają "atak serca". Rozpoznanie ustala się po kilku tego typu atakach, podczas których wyklucza się somatyczne przyczyny ich wystąpienia. Paniczny lęk może występować z różną częstotliwością, średnio ok. dwa razy w tygodniu i trwa 10-20 minut. Napadowi towarzyszą nieprzyjemne doznania somatyczne, trudności w rozumowaniu i poczucie nieuchronnej katastrofy kończące się ogólnym wyczerpaniem organizmu. Nasilony lęk zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia napadu paniki, zaś same napady mogą powodować długotrwały lęk antycypacyjny, powodowany obawą wystąpienia napadu. Często współwystępują z agorafobią która może być przyczyną jak również ich skutkiem.

[edytuj] Etiologia

Przyczyny biologiczne:
- podwyższone napięcie układu sympatycznego
- wzrost uwalniania katecholamin
- wzrost stężenia serotoniny lub dopaminy
- nadczynność miejsca sinawego
- nadczynne ośrodki w korze skroniowej
- niski poziom GABA - kwasu gamma-aminomasłowego
Przyczyny psychiczne:
- nieświadome impulsy seksualne lub agresywne (psychoanaliza)
- mechanizm obronny
- warunkowanie reakcji na frustrację lub stres (behawioryzm)
- naśladowanie wzorców zachowań rodziców (teoria społecznego uczenia się).

[edytuj] Leczenie

W przypadku podjęcia właściwego leczenia rokowania są pomyślne. Leczenie opiera się na łączeniu farmakoterapii z psychoterapią. Stosowana psychoterapia to przede wszystkim terapia ukierunkowana na wgląd, terapia poznawcza oraz terapia behawioralna. Choremu podaje się przede wszystkim: