Lew Hoad

Z Wikipedii

Lewis Alan Hoad (ur. 23 listopada 1934 w Glebe, Nowa Południowa Walia, zm. 3 lipca 1994 w Fuengirola, Hiszpania), tenisista australijski, zwycięzca czterech turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, lider rankingu światowego, zdobywca Pucharu Davisa.

Lew Hoad był jednym z wiodących graczy lat 50. Występował regularnie w australijskiej reprezentacji w Pucharze Davisa pod wodzą Harry Hopmana, sięgając z nią w latach 1952-1956 czterokrotnie po trofeum (w 1954 wygrali Amerykanie). W 1952 został po raz pierwszy sklasyfikowany w czołowej dziesiątce na świecie, a po kilku udanych sezonach trafił w 1956 na miejsce pierwsze.

W 1953 w parze z rodakiem Kenem Rosewallem, z którym był często porównywany (Rosewall był starszy od Hoada o 21 dni, wspólnie występowali w reprezentacji), wygrał trzy turnieje wielkoszlemowe w deblu. Szansy na deblowego Wielkiego Szlema Australijczycy nie wykorzystali w mistrzostwach USA, przegrywając z nierozstawionymi rywalami w ćwierćfinale. Trzy lata później Hoad i Rosewall byli już skuteczniejsi - wygrali wszystkie cztery turnieje i tym samym zapisali się w historii tenisa jako jedna z czterech australijskich par, które mogą pochwalić się Wielkim Szlemem w grze podwójnej (wcześniej udało się to Frankowi Sedgmanowi i Kenowi McGregorowi, w późniejszych latach Royowi Emersonowi i Neale Fraserowi oraz Johnowi Newcombe i Tony'emu Roche).

Sezon 1956 byłudany dla Hoada nie tylko w deblu. Australijczyk wygrał trzy pierwsze turnieje wielkoszlemowe również w grze pojedynczej i jako lider światowego rankingu zamierzał - po skompletowaniu Wielkiego Szlema w USA - przejść na zawodowstwo. Szansę na czwarty tytuł odebrał Hoadowi jednak jego deblowy partner Rosewall, wcześniej w tymże roku pokonany w finałach mistrzostw Australii i Wimbledonu. Rosewall ubiegł także swojego reprezentacyjnego kolegę z podpisaniem zawodowego kontraktu; ostatecznie Hoad zdecydował się kontynuować występy w gronie amatorów, ale nie udało mu się powtórzyć sukcesów z ubiegłego roku. Wygrałwprawdzie ponownie Wimbledon, ale w Australii odpadł w półfinale, a we Francji już w III rundzie.

Po wygraniu Wimbledonu Lew Hoad zakończył karierę amatorską i przystąpił do rywalizacji z zawodowcami. W tym okresie powszechnie uważano tenis zawodowy za stojący na dużo wyższym poziomie i pewnym potwierdzeniem tej tezy stała się rywalizacja Hoada z legendarnym tenisistą profesjonalnym Pancho Gonzalezem. Australijczyk grał początkowo z powodzeniem w pierwszej serii meczów z Gonzalezem, wygrywając 18 z 27 pojedynków; w dalszej części rywalizacji Gonzalez opanował sytuację i łącznie wygrał rywalizację 51 do 36. Z Gonzalezem Hoad przegrał także dwa finały zawodowych mistrzostw USA w 1958 i 1959.

Poważne kontuzje pleców zmusiły Hoada najpierw do ograniczenia startów, wreszcie do wczesnego zakończenia kariery sportowej. Nie doczekał w pełnej dyspozycji (tak jak jego partner i rówieśnik Ken Rosewall) dopuszczenia zawodowców do rywalizacji wielkoszlemowej w 1968, występował już wówczas jedynie sporadycznie. W swoich ostatnim występie turniejowym dotarł do finału debla w turnieju w RPA w 1973, partnerując Robowi Maudowi; w finale lepsi okazali się Amerykanin Arthur Ashe i Holender Tom Okker. Na sportowej emeryturze Hoad osiadł w Hiszpanii, w Fuengirola koło Malagi. Prowadził tam wspólnie z żoną Jenny Staley (finalistką gry pojedynczej mistrzostw Australii w 1954) ośrodek tenisowy. Był zaprzyjaźniony z kilkoma gwiazdorami kina, m.in. Seanem Connery, Charltonem Hestonem, Kirkiem Douglasem. W ostatnich latach życia walczył z białaczką, zmarł w wieku 59 lat na atak serca; w chwili jego śmierci toczyła się kolejna edycja Wimbledonu - Pete Sampras wyrównał wówczas jego osiągnięcie, wygrywając ten turniej po raz drugi (później dołożył jeszcze pięć tytułów).

Lew Hoad był atletycznym zawodnikiem, szukającym na korcie szybkich rozwiązań za pomocą potężnych uderzeń. Jego rywal Pancho Gonzalez, uważany przez niektórych ekspertów za najlepszego gracza w historii, określił Hoada jako swojego najgroźniejszego rywala; Hoad miał być jedynym graczem zdolnym do pokonania Gonzaleza, gdy ten był w pełni formy. Gonzalez chwalił szczególnie grę wolejową Australijczyka, smecz, a także odporność psychiczną. Mimo pewnej niecierpliwości na korcie Hoad był w stanie także zwyciężać na wolniejszych nawierzchniach, co udowodnił w mistrzostwach Francji w 1956.

Jeden z najbardziej pamiętnych pojedynków Hoad rozegrał w finale Pucharu Davisa w 1953. W Melbourne zmierzył się z amerykańskim zawodnikiem Tony Trabertem, świeżo opromienionym tytułem mistrza USA. Mimo stresującej sytuacji - Amerykanie prowadzili w tym momencie 2:1 i zwycięstwo Traberta oznaczało zdobycie przez nich trofeum - 19-letni wówczas Hoad zdołał pokonać faworyta w pięciu setach (chociaż Trabert doprowadził do piątego seta ze stanu 0:2), a decycujący o końcowym sukcesie ekipy Australii punkt dołożył następnie Rosewall. W 1958 Hoad wydał wspólnie z dziennikarzem Jackiem Pollardem książkę The Lew Hoad Story; w 2003 Pollard napisał wspólnie z wdową Jenny My Life With Lew.

W 1980 Lew Hoad został wpisany do Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame (jednocześnie m.in. z Kenem Rosewallem). Australijczyk jest uważany za jednego z najlepszych graczy w historii - obok Szweda Borga - którym nie udało się triumfować w mistrzostwach USA. Podobne niepowodzenie towarzyszyło Rosewallowi, ale ten ostatni nie zdołał nigdy wygrać singla na Wimbledonie.

Osiągnięcia w turniejach wielkoszlemowych:

mistrzostwa Australii
- gra pojedyncza - wygrana 1956, finał 1955
- gra podwójna - wygrane 1953, 1956 (oba z Rosewallem), 1957 (z Neale Fraserem), finał 1955 (z Rosewallem)
mistrzostwa Francji
- gra pojedyncza - wygrana 1956
- gra podwójna - wygrana 1953 (z Rosewallem), finały 1954 (z Rosewallem), 1956 (z Ashleyem Cooperem)
- gra mieszana - wygrana 1954 (z Maureen Connolly)
Wimbledon
- gra pojedyncza - wygrane 1956, 1957
- gra podwójna - wygrane 1953 (z Rosewallem), 1955 (z Fraserem), 1956 (z Rosewallem), finał 1957 (z Fraserem)
mistrzostwa USA
- gra pojedyncza - finał 1956
- gra podwójna - wygrana 1956, finał 1954 (oba z Rosewallem)
- gra mieszana - finały 1952 (z Thelmą Coyne Long), 1956 (z Darlene Hard)