Antoni Blank
Z Wikipedii
Jan Antoni Blank polski malarz historyczny, reprezentant warszawskiego klasycyzmu, portrecista (ur. 6 maja 1785 w Olsztynie, zm. 20 lutego 1844 w Warszawie). By podkreślić swoje pochodzenie posługiwał się dwuczłonowym nazwiskiem, podpisując się często Jan Antoni Blank-Białecki.[1]
Urodził się w rodzinie rzemieślniczej, jako piętnastolatek rozpoczął naukę w Warszawie u Józefa Kosińskiego. W Warszawie przebywał do 1809. W 1809 wyjechał do Drezna, gdzie studiował pod kierunkiem Josepha Grassiego. Po powrocie do Warszawy w 1815 został konserwatorem odlewów gipsowych i nauczycielem rysunku na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1819 profesor tej uczelni. Wykształcił: Rafała Hadziewicza, Jana Feliksa Piwarskiego, Antoniego Brodowskiego, Januarego Suchodolskiego.
Po zlikwidowaniu w 1831 Uniwersytetu Warszawskiego ponownie zajął się pracami konserwatorskimi oraz udzielał lekcji prywatnych.
Jest autorem portretów, także miniaturowych. Jego portrety przedstawiają: dygnitarzy, arystokratów, mieszczan oraz władców. W swych portretach nawiązywał do niemieckiego biedermeiru. Tworzył obrazy o tematyce mitologicznej, religijnej oraz malowidła plafonowe. Wraz ze swymi uczniami wykonał obrazy dla kościołów warmińskich: w Reszlu, gdzie wykonał ołtarz Świętej Katarzyny (1821) oraz w kościele Świętego Jakuba w Olsztynie. Był organizatorem wystaw w Nieborowie i Królikarnii.
[edytuj] Jego dzieła:
- ,,Piotr i Paweł (1821, w kościele w Reszlu)
- ,,Portret Abrahama Sterna (1823) (Portret typowy dla przedstawień tego czasu, wzorowanych na wizerunkach Rembrandt.)
- ,,Autoportret z żoną i córkami (1825)
- ,,Portret pułkownika Teodora Jana Kobylańskiego (1830).
Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
