Cymbalaria bluszczykowata
Z Wikipedii
| Cymbalaria bluszczykowata | |
 |
|
| Systematyka wg Reveala | |
| Domena | jądrowce |
| Królestwo | rośliny |
| Podkrólestwo | naczyniowe |
| Nadgromada | nasienne |
| Gromada | okrytonasienne |
| Klasa | Rosopsida |
| Rząd | jasnotowce |
| Rodzina | trędownikowate |
| Rodzaj | cymbalaria |
| Gatunek | cymbalaria bluszczykowata |
| Nazwa systematyczna | |
| 'Cymbalaria muralis P.G. Gaertn., B. Mey. & Scherb. | |
| Synonimy | |
| Linaria cymbalaria (L.) Mill.) | |
 Galeria zdjęć i grafik |
|
Cymbalaria bluszczykowata (Cymbalaria muralis) – gatunek rośliny z rodziny trędownikowatych (Scrophulariaceae). Występuje w Alpach, południowej Europie i północnej Afryce. Do Polski zawleczona w XVIII lub XIX wieku z Włoch, kiedy to zapanowała moda na przypałacowe oranżerie i egzotyczną roślinność. We florze Polski ma status kenofitu (antropofit zadomowiony)[1]. Zaaklimatyzowała się zwłaszcza na Śląsku, kwitnie, owocuje i wysiewa się prawie cały rok, praktycznie nie widać że jest to roślina jednoroczna.
[edytuj] Charakterystyka
- Łodyga
- Naga, nitkowata, purpurowo nabiegła, gęsto ukorzeniająca się, o długości 10-80 cm.
- Liście
- Soczyste, okrągłosercowate o szerokości 1-3 cm, o nerwacji dłoniastej z 3–7 klapkami ostro zakończonymi, ułożone skrętolegle na długich ogonkach. Jasnozielone, od spodu często purpurowo nabiegłe.
- Kwiaty
- Na długich szypułkach, po jednym w kącie liścia, grzbieciste, bez ostrogi – jedynie z zaokrągloną wypukłością, jasnofioletowe z żółtym środkiem. Kwitnie obficie od maja (kwietnia) do września.
- Owoc
- Prawie kulista torebka, dojrzewająca w szczelinach skał i murów (roślina geokarpiczna)
[edytuj] Zastosowanie
- Roślina ozdobna - roślina szybko rosnąca i łatwa w uprawie. Polecana jest na półcieniste miejsca w ogrodach skalnych, na północne ściany murków, na skarpy i cmentarze. Efektownie prezentuje się w skrzynkach balkonowych, szczelinach skalnych i na różnych ogrodowych elementach, jak np. głazy, rzeźby czy schody. Na 1 m² sadzi się 3–4 rośliny, aby osiągnąć zwarte runo. Roślinom należy zapewnić próchnicze i dość wilgotne podłoże. W bezśnieżne zimy pędy wymarzają, lecz wiosną i latem rośliny się łatwo regenerują. Rozmnaża się ją przez podział, za pomocą sadzonek rozłogowych oraz samosiew.[2]
[edytuj] Przypisy
- ↑ Mirek, Zbigniew,Piękoś-Mirkowa, Halina,Zając, Adam i Zając, Maria: Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. 9 lutego 1998. [dostęp 5 czerwca 2007].
- ↑ Mój piękny ogród, nr 6/2007.
