Z Wikipedii

Federal Bureau of Investigation (FBI, Federalne Biuro Śledcze) – główna agencja kontrwywiadowcza Stanów Zjednoczonych, badająca przypadki potencjalnego pogwałcenia amerykańskich praw regulujących działalność wywiadowczą przez agentów amerykańskich i obcych oraz służby wywiadowcze państw trzecich. Federalne Biuro Śledcze pełni również rolę policji państwowej, zajmującej się przestępstwami wykraczającymi poza granice danego stanu. Stanowi też część systemu bezpieczeństwa. Jego podstawowym zadaniem jest gromadzenie danych wywiadowczych; władze federalne traktują je raczej jako najważniejszą instytucję zajmującą się wykrywaniem i likwidacją szpiegostwa na terenie USA. Dysponuje rocznym budżetem w wysokości 9,8 miliardów dolarów (2006).

Spis treści 1 Początki 2 Niemieckie działania sabotażowe w latach I wojny światowej 3 Prohibicja 4 Czerwone niebezpieczeństwo 4.1 J. Edgar Hoover 5 Inwigilacja środowisk pronazistowskich w USA 6 Swoboda działania 7 II wojna światowa 7.1 Specjalna Służba Wywiadowcza (FBI) 7.2 Internowania 7.3 Siatka szpiegowska 7.4 Sabotażyści 8 Zimna wojna 8.1 Grupa ds. szpiegostwa radzieckiego 8.2 Top Hat 8.3 Fedora 9 FBI kontra grupy wywrotowe 9.1 Program COINTELPRO 9.2 Operacja Chaos 9.3 FBI przeciw Martinowi Lutherowi Kingowi 9.4 Procesy sądowe 10 Rok Szpiega (1985) 11 Nowe zadania 11.1 Przestępstwa komputerowe 11.2 Terroryzm 12 Dyrektorzy 12.1 Dyrektorzy Bureau of Investigation – BOI 12.2 Dotychczasowi dyrektorzy FBI 13 Źródła 13.1 Linki zewnętrzne

[edytuj] Początki

Początkowo agencję nazywano Biurem Śledczym (Bureau of Investigation) następnie w 1933 roku nazwę tę zmieniono na Biuro Śledcze Stanów Zjednoczonych, (US Bureau of Investigation), a następnie na Wydział Śledczy. Ówczesny prokurator generalny Stanów Zjednoczonych, Charles Joseph Bonaparte, utworzył w kwietniu 1908 roku, czyli okresu prezydentury Theodora Roosevelta, oddział agentów specjalnych przy Bureau of Investigation. W lipcu 1935 roku nazwę zmieniono na Federalne Biuro Śledcze (Federal Bureau of Investigation)

Nowa służba śledcza prowadziła dochodzenia w nielicznych jeszcze przestępstwach federalnych, popełnianych przez przedstawicieli biznesu i wyższej administracji, w rodzaju fałszywych banknotów czy pogwałcenia ustawy antytrustowej. Zadania związane z działalnością szpiegowską, Biuro Śledcze przejęło podczas I wojny światowej, kiedy jego agenci zaczęli wspierać antyszpiegowskie operacje sił zbrojnych.

[edytuj] Niemieckie działania sabotażowe w latach I wojny światowej

Niemieckie działania sabotażowe na terenie Stanów Zjednoczonych w czasie I wojny światowej okazały się bardzo skuteczne. Ok 50 podejrzanych eksplozji zrównało z ziemią bądź poważnie uszkodziło wytwórnie amunicji i fabryki chemiczne. Najgłośniejszym przypadkiem był wybuch w fabryce amunicji na Black Tom Island 30 lipca 1916 roku. Eksplodowały wtedy setki ton amunicji, która dosłownie zasypała port nowojorski gradem odłamków. Biuro doszło do wniosku, że eksplozja miała charakter przypadkowy, jednak śledztwo przeprowadzone po wojnie ujawniło, iż był to akt sabotażu.

[edytuj] Prohibicja

W 1920 roku, w chwili narastania prohibicji, produkcja i sprzedaż napojów alkoholowych (wyskokowych) stały się przestępstwem federalnym. Samo spożywanie zabronione jednak nie było. Wraz z prohibicją pojawili się gangsterzy, którzy porywali ludzi i okradali banki, po czym przekraczali granice stanowe, zyskując gwarancję bezkarności. W 1932 roku Kongres uznał kidnapping (porwanie) za przestępstwo federalne. Był to pierwszy z wielu aktów prawnych poważnie rozszerzających zakres kompetencji Biura Śledczego.

[edytuj] Czerwone niebezpieczeństwo

Na początku lat 20. zapanował powszechny strach przed "czerwonym niebezpieczeństwem", reakcja na groźbę wybuchu światowej rewolucji komunistycznej jako konsekwencji wydarzeń w Rosji.

[edytuj] J. Edgar Hoover

Na tej fali młody urzędnik Biura Śledczego, J. Edgar Hoover, zaczął zyskiwać reputację gorliwego przeciwnika i prześladowcy anarchistów, radykałów i "czerwonych". 10 maja 1924 roku został dyrektorem BOI, a na zmianę nastrojów społeczeństwa, które przeniosło uwagę z wywrotowców na pospolitych zbrodniarzy, odpowiedział wzmożoną walką z bandytyzmem, zostawiając na razie w spokoju rewolucjonistów. Jego agentów nazywano "rządowymi facetami" (G-Men). J. Edgar Hoover stał na czele biura aż do swojej śmierci w 1972 roku. Jest do tej pory jedynym urzędnikiem państwowym, który dowodził jedną agencją przez tak długi czas (48 lat).

[edytuj] Inwigilacja środowisk pronazistowskich w USA

W marcu 1933 roku ambasador Niemiec w Waszyngtonie zwrócił się z prośbą o przeprowadzenie śledztwa w sprawie Amerykanów, którzy wysłali do ambasady niemieckiej list z pogróżką zamordowania Adolfa Hitlera. Dało to Biuru Śledczemu pretekst do rozpoczęcia inwigilacji pronazistowskich środowisk i organizacji w USA.

[edytuj] Swoboda działania

Za prezydentury Franklina Delano Roosevelta Biuro zostało podniesione do rangi Wydziału Śledczego. Prezydent Roosevelt udzielił poparcia zmianom legislacyjnym, zapewniającym Hooverowi większy margines swobody działania, co znalazło wyraz w utworzeniu w lipcu 1935 roku Federalnego Biura Śledczego. Mimo że uwagę opinii publicznej starano się skierować przede wszystkim na zwalczanie przez Biuro przestępczości zorganizowanej, Hoover nigdy nie zaprzestał krucjaty przeciwko elementom wywrotowym. Zyskał poparcie Roosevelta, który potajemnie zlecił mu zajęcie się wywiadem wewnętrznym, w tym gromadzeniem informacji o izolacjonistach. W czerwcu 1939 roku, również w najgłębszej tajemnicy, prezydent polecił wszystkim amerykańskim agencjom rządowym przekazać FBI dane mogące mieć bezpośredni lub pośredni związek z działalnością szpiegowską, antyszpiegowską lub sabotażem.

[edytuj] II wojna światowa

W okresie II wojny światowej Federalne Biuro Śledcze stało się najważniejszą agencją w USA, zajmującą się tropieniem szpiegostwa. W przeciwieństwie do lat I wojny światowej, tym razem FBI udało się przeprowadzić kilka efektownych operacji kontrwywiadowczych. W 1940 roku FBI liczyło 898 agentów, a w 1945 roku było ich już 4886. Błyskawiczny wzrost FBI zawdzięcza kilku czynnikom, m.in. ciągłemu rozszerzaniu zakresu kategorii wykroczeń traktowanych przez prawo amerykańskie jako przestępstwa federalne, fali szpiegostwa wojennego (zwłaszcza niemieckiego), oraz zakulisowym zabiegom Hoovera w Kongresie, które przyczyniły się zarówno do umocnienia jego autorytetu osobistego, jak i zaufania kongresmenów do Biura.

W wydanej w 1934 roku ustawie o łączności Kongres zabraniał stosowania podsłuchu telefonicznego, FBI uciekało się jednak często do takiej praktyki, i to za przyzwoleniem Departamentu Sprawiedliwości, pod który podlegało. Departament Sprawiedliwości orzekł, że ustawa zabrania nie tyle samego podsłuchu, co ujawniania uzyskanych dzięki niemu informacji. W maju 1940 roku prezydent Roosevelt wydał tajny okólnik zezwalający na podkładanie podsłuchu telefonicznego u osób podejrzanych o działalność wywrotową. Gdy 1 września 1939 roku w Europie wybuchła II wojna światowa, Hoover zalecił wszystkim biurom terenowym FBI sporządzenie raportów na temat obywateli o sympatiach proniemieckich, prowłoskich bądź prokomunistycznych. Ich nazwiska miały być wpisane na listę osób przeznaczonych do internowania, by można je było bez trudu odnaleźć, gdy Stany Zjednoczone przystąpią do wojny światowej. Hoover zezwalał również na przeprowadzanie włamań do mieszkań prywatnych i rewizji bez zezwolenia sądowego. W ramach przygotowania społeczeństwa amerykańskiego do udziału kraju w wojnie, prezydent Roosevelt nakazał lokalnym departamentom policji przekazywać FBI wszelkiego rodzaju informacje o szpiegostwie i działalności wywrotowej. Prezydent nakazał również FBI, aby działało jako instytucja koordynująca pracę wszystkich instytucji cywilnych, gromadzących informacje związane z ruchami wywrotowymi.

[edytuj] Specjalna Służba Wywiadowcza (FBI)

W 1940 roku, w ramach FBI powstała Specjalna Służba Wywiadowcza (Special Intelligence Service), przeznaczona do walki ze szpiegostwem i infiltracją nazistowską w Ameryce Łacińskiej. Była to pierwsza misja Federalnego Biura Śledczego poza terytorium Stanów Zjednoczonych.

[edytuj] Internowania

Dla Federalnego Biura Śledczego prawdziwa praca związana z protekcją kraju przed szpiegostwem rozpoczęła się 8 grudnia 1941 roku. Dzień po ataku japońskich samolotów na bazę Marynarki Wojennej w Pearl Harbor na Hawajach. Biuro rozpoczęło wyłapywanie obcokrajowców, m.in. Niemców, Japończyków i Włochów, których nazwiska zamieszczono na wcześniej przygotowanych na taką okazję listach. Już po dwóch dniach, czyli do 10 grudnia 1941 roku, FBI internowało 2342 Japończyków, Niemców i Włochów. Jednak nie wszystkich masowych internowań dokonywało Biuro – na Wybrzeżu Zachodnim masowymi aresztowaniami obywateli pochodzenia japońskiego kierowało US Army.

[edytuj] Siatka szpiegowska

Główne siły FBI na początku przystąpienia USA do konfliktu światowego koncentrowano na zwalczaniu szpiegostwa. Pierwszą większą operację tego rodzaju Federalne Biuro Śledcze rozpoczęło jeszcze przed przystąpieniem USA do wojny, w 1940 roku. Wówczas William G. Sebold, Amerykanin pochodzenia niemieckiego, zgłosił się do FBI z doniesieniem, że naziści zagrozili represjami wobec jego rodziny przebywającej w Niemczech, w razie jego odmowy prowadzenia działalności szpiegowskiej na terytorium USA. Federalne Biuro Śledcze poleciło mu przyjąć propozycję niemiecką, a następnie prowadziło go jako podwójnego agenta. W ten sposób rozbito bardzo groźną siatkę szpiegowską prowadzoną przez Fredericka J. Duquesne'a.

[edytuj] Sabotażyści

W sierpniu 1942 roku zostało powieszonych także dwóch sabotażystów niemieckich, którzy w czerwcu zostali wysadzeni wraz z dwoma innymi agentami z U-Bootów u wybrzeży Nowego Jorku, dwaj pozostali zostali skazani na więzienie.

W 1944 roku inny U-Boot wysadził na ląd we Frenchman Bay w stanie Maine dwóch kolejnych agentów niemieckich przeszkolonych przez Abwehrę (wywiad wojskowy): Williama C. Colepaugha i Ericha Gimpela. Zanim jednak szpiedzy zdążyli rozpocząć pracę, jeden z nich, William C. Colepaugh, zgłosił się do FBI. Po krótkim czasie ujęto jego współpracownika Gimpela.

[edytuj] Zimna wojna

[edytuj] Grupa ds. szpiegostwa radzieckiego

Po likwidacji tzw. siatki szpiegów atomowych, zdając sobie sprawę jak daleko sięgają macki radzieckiego wywiadu, w strukturze FBI utworzono Grupę ds. Szpiegostwa radzieckiego, (Soviet Espionage Squad). Pracownicy kontrwywiadu FBI pełniący służbę w SES, prowadzili stałą inwigilację siedziby ONZ-etu w Nowym Jorku. Siedziba ONZ w Nowym Jorku była uważana przez FBI za najbardziej obiecujący teren polowań na szpiegów i potencjalnych podwójnych agentów, a przez KGB i inne tajne służby jako najlepsze miejsce na werbunek przyszłych agentów. Dwoma najbardziej cenionymi współpracownikami FBI byli Top Hat i Fedora, ujawniane przez nich informacje trafiały bezpośrednio do Białego Domu.

[edytuj] Top Hat

Osobą pracującą pod pseudonimem Top Hat był Dimitrij Polakow, oficer radzieckiego wywiadu wojskowego GRU, który został zwerbowany przez agenta FBI (podającego się za agenta Centralnej Agencji Wywiadowczej), podczas swojej pracy pod przykrywką radzieckiej misji przy ONZ w Nowym Jorku. Top Hat był do roku 1964, czyli do swojego powrotu do Moskwy, prowadzony przez FBI. Nie mając prawa prowadzenia agenta za granicą Federalne Biuro Śledcze musiało go przekazać CIA, mimo bardzo dużego sprzeciwu długoletniego szefa biura, Hoovera. Dmitrij Polakow, był jednym z wielu agentów KGB i GRU, zdradzonych przez szefa kontrwywiadu CIA, na Związek Radziecki Aldricha H. Amesa. Aresztowany przez KGB, jakiś czas po rozpoczęciu przez Amesa działalności szpiegowskiej, został stracony w 1986 roku.

[edytuj] Fedora

Tożsamości osoby pracującej dla FBI, CIA i brytyjskiego wywiadu MI6 pod pseudonimem Fedora, nigdy nie udało się oficjalnie ustalić. Najbardziej prawdopodobna wydaje się być hipoteza, iż Fedorą był Aleksiej Kułak, oficer Komitetu Bezpieczeństwa Państwowego (KGB), działający w Nowym Jorku pod dyplomatyczną przykrywką attaché naukowego radzieckiego przedstawicielstwa przy ONZ. Inni identyfikują go z jego kolegą z ONZ, Wiktorem Lesiowskim.

[edytuj] FBI kontra grupy wywrotowe

Zwerbowanie dwóch bardzo cennych radzieckich agentów nie zdołało na długo odciągnąć dyrektora FBI Hoovera od głównego przedmiotu zainteresowania, czyli działalności wywrotowej. Do lipca 1966 roku, kiedy to Hoover oficjalnie zaprzestał podobnych praktyk, jej ofiarami padły m.in. Waszyngtońskie Biuro Żydowskiego Stowarzyszenia Kulturalnego (Office of the Jewish Culture Society – OJCS), Amerykańskie Bractwo Helleńskie (Hellenic American Brotherhood) oraz Związek Chińskich Pralni Ręcznych (Chinese Hand Laundry Alliance). W 1968 roku agenci FBI wdarli się do siedziby chicagowskiego zarządu ruchu Studenci na rzecz Społeczeństwa Demokratycznego (Students for a Democratic Society), najpoważniejszego ugrupowania przeciwnego wojnie wietnamskiej. FBI kontynuowało też praktykę nielegalnej kontroli prywatnej korespondencji.

[edytuj] Program COINTELPRO

Od roku 1955 do 1975 Federalne Biuro Śledcze przeprowadziło 740 tysięcy dochodzeń w sprawach dotyczących działalności wywrotowej. Zdołało w tym czasie zgromadzić 6,5 miliona dossier sporządzonych na podstawie informacji wywiadu wewnętrznego. Większość dossier powstała w ramach operacji (programu) COINTELPRO, co po prostu znaczy „Program Kontrwywiadowczy” – COunter INTELligence PROgram. Realizację programu COINTELPRO rozpoczęto w 1955 roku, kiedy szef FBI Hoover oznajmił Radzie Bezpieczeństwa Narodowego (National Security Council), że jest w posiadaniu planu infiltracji, penetracji i rozbicia Komunistycznej Partii Stanów Zjednoczonych (Communist Party of the United States of America – CPUSA). Koncepcja planu miała polegać nie tylko na tropieniu członków, lecz na całkowitym zniszczeniu samej partii, miało to siłą rzeczy uniemożliwić jej członkom prowadzenie działalności szpiegowskiej.

Operacja COINTELPRO szybko przekroczyła określone granice, czyli infiltrację CPUSA. Hoover zalecił swoim agentom monitorowanie działalności wszystkich organizacji, które (jego zdaniem) mogły stać na przeszkodzie realizacji celów politycznych władz USA. Wkrótce programem COINTELPRO objęto takie ugrupowania jak m.in. Socjalistyczna Partia Robotników (Socialist Workers Party), Ku Klux Klan (KKK), Amerykańska Partia Nazistowska, Weathermen oraz ugrupowania murzyńskie jak Czarne Pantery czy Konferencja Przywódców Chrześcijan z Południa (Southern Christian Leadership Conference (SCLC)) dra Martin Luther Kinga.

W miarę nasilenia się protestów przeciwko wojnie w Wietnamie celem programu COINTELPRO stały się przede wszystkim ugrupowania antywojenne.

[edytuj] Operacja Chaos

Operacja oznaczona kryptonimem Chaos została zorganizowana przez CIA wspólnie z Federalnym Biurem Śledczym na rozkaz prezydenta Lyndona B. Johnsona. Celem operacji było ustalenie, czy amerykański ruch przeciwko wojnie w Wietnamie był kierowany lub finansowany z zagranicy. Założono akta tysiącom amerykańskich obywateli, chociaż CIA nie mogła się mieszać w operacje na terenie Stanów Zjednoczonych.

Podczas tej operacji CIA i FBI sporządziły 7200 teczek osobowych obywatelom amerykańskim. Nie znaleziono żadnych powiązań z Sowietami, ale operacja Chaos trwała jeszcze długo po objęciu prezydentury przez Nixona.

[edytuj] FBI przeciw Martinowi Lutherowi Kingowi

Mimo uzyskania niezadowalających wyników programu kontrwywiadowczego, FBI na polecenie Hoovera nadal uporczywie trzymało się COINTELPRO, tym razem szukając wywrotowców w ekstremistycznych ugrupowaniach murzyńskich. Inspirowani obsesyjnym przekonaniem Hoovera, że przywódca murzyński Martin Luther King to komunista i zboczeniec seksualny, agenci Federalnego Biura Śledczego zgromadzili 39 237 stron raportów na jego temat.

[edytuj] Procesy sądowe

Finałem programu kontrwywiadowczego (COINTELPRO) były procesy sądowe wymierzone przeciwko Departamentowi Sprawiedliwości o nielegalną inwigilację oraz próby rozbicia ugrupowań antywojennych za pomocą prowokacji mających doprowadzić do ataków gwałtu. Wytaczano procesy przeciwko poszczególnym agentom biura za zastraszanie i groźby odebrania życia. W jednym przypadku FBI wysłało jednemu z działaczy murzyńskich ulotkę o treści – Uważamy ciebie i wszystkich tobie podobnych za czarnych bandytów, których skrócimy o głowę.

Program COINTELPRO zakończył się wypłaceniem przez Departament Sprawiedliwości ogromnych sum pieniężnych dla poszkodowanych przez FBI ugrupowań i ludzi.

[edytuj] Rok Szpiega (1985)

W latach osiemdziesiątych, kiedy rozpoczął się nowy wyścig zbrojeń, nasiliła się także działalność obcych wywiadów na terenie Stanów Zjednoczonych. Najbardziej pamiętny z owej dekady rok 1985 został nazwany rokiem szpiega.

20 maja 1985 roku Federalne Biuro Śledcze aresztowało Johna Walkera za współpracę z wywiadem radzieckim KGB. Walker, emerytowany starszy chorąży Marynarki Wojennej (US Navy), wmieszał w swoje operacje szpiegowskie starszego brata, kapitana marynarki wojennej w stanie spoczynku, Arthura Walkera, swego syna bosmanmata Michaela Walkera, oraz najlepszego przyjaciela, starszego bosmana sztabowego, radiooperatora Jerry'ego Whitwortha. Wszyscy trafili do więzienia, wsypani przez żonę Johna Walkera, Barbarę, która wiedziała o karierze szpiegowskiej męża, lecz postanowiła mu nie przeszkadzać ze względu na pieniądze przez niego zarabiane.

Tego samego roku (1985) doszło do wydarzenia, które na długi czas zostawiło czarną plamę na Centralnej Agencji Wywiadowczej. Wywiadowi radzieckiemu współpracę zaoferował wysoki oficer CIA, Aldrich Ames. Do momentu wykrycia przez kontrwywiad CIA i aresztowania przez FBI w 1994 roku, Ames zdążył przekazać KGB, a następnie jego spadkobiercy – rosyjskiej Służbie Wywiadu Zagranicznego (SWR) ogromne ilości tajnych dokumentów i nazwiska wszystkich oficerów KGB i GRU współpracujących z CIA, jakie były mu znane.

Jonathan Jay Pollard odsprzedał bardzo dużo tajnych materiałów Mossadowi, wywiadowi izraelskiemu.

Ronald Pelton ujawnił wywiadowi radzieckiemu niektóre z najbardziej tajnych procedur wywiadu radioelektronicznego Agencji Bezpieczeństwa Narodowego.

W 1985 roku na dobre zaoferował współpracę KGB agent specjalny kontrwywiadu FBI, Robert Hanssen. Kontakt z wywiadem radzieckim nawiązał już w 1979 roku (z wywiadem wojskowym GRU), lecz go zerwał, przyłapany przez żonę. Hanssena aresztowano dopiero w 2001 roku. Za 15-letnią współpracę z KGB otrzymał od Rosjan 1,4 miliona dolarów w gotówce i diamentach. Za informacje, które pozwoliły aresztować Roberta Hanssena, FBI zapłaciło 6 milionów dolarów. W materiałach kompromitujących Hanssena były m.in. kaseta z nagraniem telefonu, który Hanssen wykonał do ambasady Związku Radzieckiego w 1985, oferując swoje usługi, zdjęcia z ukrytego aparatu przedstawiające Hanssena podczas odbioru pieniędzy zostawionych przez oficera prowadzącego w tzw. martwej skrzynce kontaktowej, oraz kawałek plastikowej torebki, w której Hanssen dostarczył tajne materiały dla KGB, z odciskami jego palców. Robert Hanssen został skazany na dożywotnie więzienie, a cała sprawa doprowadziła do dymisji ówczesnego dyrektora Federalnego Biura Śledczego FBI, Louisa Freeha.

W Departamencie Obrony (DoD) pod zarzutem szpiegostwa lub pogwałcenia przepisów bezpieczeństwa w 1985 roku aresztowano prawie 60 osób.

W ten sposób rok 1985 zapisał się w historii jako Rok Szpiega.

[edytuj] Nowe zadania

Po zakończeniu zimnej wojny i rozpadzie ZSRR, dla niektórych agentów FBI działalność kontrwywiadowcza oznaczała kręcenie się po bibliotekach i sprawdzanie, czy osobnicy o wschodnioeuropejskich lub rosyjskich nazwiskach nie wypożyczają prac na temat zaawansowanych rozwiązań technologicznych. Dopiero powtarzające się skargi bibliotekarzy doprowadziły do zaniechania tej praktyki, co zdawało się symbolizować koniec epoki polowania na szpiegów w dawnym stylu.

[edytuj] Przestępstwa komputerowe

W odpowiedzi na problem szpiegostwa komputerowego i wzrost liczby różnego rodzaju innych przestępstw komputerowych, w Federalnym Biurze Śledczym powstała Narodowa Grupa do spraw Przestępstw Komputerowych (National Computer Crime Squad).

[edytuj] Terroryzm

Po atakach na World Trade Center i Pentagon z 11 września 2001 roku, głównym celem Federalnego Biura Śledczego oraz innych agencji wywiadowczych i bezpieczeństwa stała się walka z terroryzmem.

[edytuj] Dyrektorzy

[edytuj] Dyrektorzy Bureau of Investigation – BOI

• Stanley W. Finch – VII 1908 - IV 1912
• A. Bruce Bielaski – IV 1912 - II 1919
• William E. Allen – (tymczas. II 1919 - VII 1919
• William J. Flynn – VII 1919 - VIII 1921
• William J. Burns – VIII 1921 - V 1924
• J. Edgar Hoover – został szefem Biura Śledczego BOI w maju 1924 roku i zachował to stanowisko mimo kilkakrotnych reorganizacji połączonych ze zmianą nazwy Biura.

W lipcu 1932 roku BOI przemianowano na Biuro Śledcze Stanów Zjednoczonych (United States Bureau of Investigation), a w sierpniu 1933 roku na Wydział Śledczy (Division of Investigation), w skład którego wchodziło Biuro ds. Prohibicji (Bureau of Prohibition). W lipcu 1935 roku nazwę zmieniono na Federalne Biuro Śledcze, którego Hoover został pierwszym dyrektorem.

[edytuj] Dotychczasowi dyrektorzy FBI

• J. Edgar Hoover (1924 - 1972)
  • pełniący obowiązki: L. Patrick Gray (1972 - 1973)
  • pełniący obowiązki: William D. Ruckelshaus (1973)
• Clarence M. Kelley (1973 - 1978)
• William H. Webster (1978 - 1987)
  • pełniący obowiązki: John Otto (1987)
• William S. Sessions (1987 - 1993)
  • pełniący obowiązki: Floyd I. Clarke (1993)
• Louis J. Freeh (1993 - 2001)
  • pełniący obowiązki: Thomas J. Pickard (2001)
• Robert S. Mueller III (2001 - teraz)

[edytuj] Źródła

• Norman Polmar and Thomas B. Allen - Spy Book: The Encyclopedia of Espionage, 1997
• Guido Knopp - Elita Szpiegów (Kulisy wywiadu i kontrwywiadu) Dom Wydawniczy Bellona Warszawa 2004
• Nathan Miller - Spying for America: The Hidden History of US. Intelligence, 1989, 1997
• Christopher Andrew - Tylko dla oczu prezydenta, Sensacje XX Wieku, 1998
• Christopher Andrew, Wasilij Mitrochin - Archiwum Mitrochina, Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA Warszawa 2001

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona FBI