Flammpanzer II
Z Wikipedii
| Flammpanzer II (Sd.Kfz.122) | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo |  Niemcy |
| Producent | MAN |
| Trakcja | gąsienicowa |
| Typ | samobieżny miotacz ognia |
| Załoga | 3 osoby |
| Historia | |
| Prototyp | 1939 |
| Lata produkcji | 1939 - 1942 |
| Wycofanie ze służby | 1942 |
| Wyprodukowano | 155 egz. |
| Dane techniczne | |
| Silnik | 6-cylindrowy, gaźnikowy, chłodzony cieczą silnik rzędowy typu Maybach HL 62TRM o pojemności 6191 cm³ |
| Moc | 103 kW (140 KM) |
| Transmisja | mechaniczna |
| Wymiary | |
| Długość maks. | 4900 mm |
| Szerokość | 2400 mm |
| Wysokość | 1850 mm |
| Masa | |
| Masa bojowa | 12 000 kg |
| Opancerzenie | |
| Typ pancerza | stalowy |
| Grubość pancerza | 14,5 - 30 mm |
| Osiągi | |
| Prędkości maksymalne | |
| Na drodze | 55 km/h |
| Zdolność pokonywania przeszkód | |
| Brody bez przygotowania | 800 mm |
| Rowy | 1700 mm |
| Ściany pionowe | 420 mm |
| Zasięg | 250 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| Strzeleckie | 1 x km MG 34 |
| Inne uzbrojenie | 2 x miotacz ognia |
Flammpanzer II (SD.Kfz.122) (PzKpfw II (F), Flamingo) - niemiecki samobieżny miotacz ognia na podwoziu czołgu PzKpfw II.
Na początku 1939 roku Waffenamt postanowił zamówić 90 samobieżnych miotaczy ognia opartych na podwoziu czołgu lekkiego. 21 stycznia 1939 roku zamówiono 90 wozów opartych o podwozia czołgu PzKpfw II Ausf D.
Flammpanzer II został wyposażony w dwa miotacze ognia umieszczone w niewielkich sterowanych z wnętrza czołgu wieżyczkach na błotnikach, paliwo do miotaczy zostało umieszczone wewnątrz błotników. Uzbrojeniem dodatkowym był pojedynczy karabin maszynowy MG 34 (z zapasem amunicji 1800 naboi) umieszczony w obrotowej wieży.
Produkcja prototypowej serii (seria 0) zoztała zakończona w kwietniu 1940 roku. Następnie zamówiono jeszcze trzy serie po 50 tych pojazdów (na podwoziach czołgów PzKpfw II Ausf D i Ausf E). Ostatecznie zbudowano 155 Flammpanzerów II wszystkich serii.
Zbudowane miotacze ognia skierowano do batalionów samobieżnych miotaczy ognia (Flammpanzer Abteilung). Wzięły one udział w ataku na ZSRR (plan Barbarossa). Walki wykazały że samobieżne miotacze ognia są skutecznym środkiem walki w mieście, ale słabe opancerzenie Flammpanzerów II powodowało, że były one łatwo niszczone przez ogień przeciwnika. Ostatecznie ocalałe Flammpanzery II wycofano z uzbrojenia w 1942 roku, a ich podwozia wykorzystano do budowy dział samobieżnych.
[edytuj] Bibliografia
- Janusz Ledwoch, 1997, Niemieckie wozy bojowe 1933-1945, Warszawa, Militaria, ISBN 83-86209-57-7.
|
PzKpfw I A/B • PzKpfw I C/D • PzKpfw I F • PzKpfw II • PzKpfw III • PzKpfw IV • Panther • Tiger • Tiger II • PzKpfw 35(t)¹ • PzKpfw 38(t)¹
|
|
|
Czołgi - samobieżne miotacze ognia
|
Flammpanzer I • Flammpanzer II • Flammpanzer 38(t)¹
|
|
Panzerjäger I • Marder I • Marder II • Marder III • Nashorn • Hetzer • Jagdpanzer IV • Jagdpanther • Jagdtiger • Elefant (Ferdinand)
|
|
|
Samobieżne działa plot
|
|
|
Inne pojazdy
|
|
|
Prototypy i projekty
|
|
|
¹) obcej konstrukcji, używane przez Wehrmacht; Lista oznaczeń Sd.Kfz.
|
|
