Front Południowo-Zachodni (II RP)

Z Wikipedii

Ten artykuł dotyczy frontu wystawianego przez wojska polskie. Zobacz też: Front Południowo-Zachodni - stronę ujednoznaczniającą.

Front Południowo-Zachodni

Pierwszy dowódca Frontu - gen. Józef Haller
Historia
Państwo	II Rzeczpospolita
Sformowanie	15 czerwca 1919
Rozformowanie	23 marca 1920
Dowódcy
Pierwszy	gen. Józef Haller
Ostatni	gen. Franciszek Latinik
Organizacja
Dyslokacja	Kraków (sztab)
Podporządkowanie	Front Przeciwniemiecki
Rodzaj sił zbrojnych	Wojska lądowe
Skład	1 Pułk Strzelców Bytomskich 1 Dywizja Strzelców Polskich 2 Dywizja Strzelców Polskich 6 Dywizja Piechoty 7 Dywizja Piechoty V Grupa Lotnicza

Kraków - siedzba sztabu Frontu

Grudzień 1919

Max Hoffmann

Front Południowo-Zachodni - związek operacyjny Wojska Polskiego utworzony rozkazem Wodza Naczelnego gen. Józefa Piłsudskiego z 15 czerwca 1919, scalający Front Śląski i Front Cieszyński, utworzone 22 maja.

[edytuj] Dowództwo

Front Śląski
- dowódca - gen. Dominique Odry
Front Cieszyński
- dowódca - gen. Franciszek Latinik
Front Południowo-Zachodni (od 19 października Front Śląski)
- gen. Józef Haller (15 czerwca - 19 października 1919)
- gen. Franciszek Latinik (19 października 1919 - 23 marca 1920)

[edytuj] Geneza i zadania

Wraz ze wzrostem napięcia w stosunkach polsko-niemieckich rosło zagrożenie starcia zbrojnego. Potwierdzała to koncentracja wojsk niemieckich koło Torunia i na Górnym Śląsku, szacowana na 300 tysięcy żołnierzy. Polskie Naczelne Dowództwo przewidywało silne uderzenie Reichswehry na Wielkopolskę oraz mniejsze na Warszawę i Suwałki. W związku z tym postanowiono przeciwstawić tym siłom 4 wyższych związków operacyjnych (frontów) podporządkowanych jednemu, nazwanego Frontem Przeciwniemieckim. Jednymi z tych frontów były Front Śląski i Cieszyński, jednak dowództwo uznało, że pojedyńczo są zbyt słabe i scaliło je we Front Południowo-Zachodni i włączyło w skład kilka dodatkowych dywizji.

[edytuj] Skład

[edytuj] Jednostki

Front Śląski
- 1 Pułk Strzelców Bytomskich (późniejszy 75 pp)
Front Cieszyński
- 6 Dywizja Piechoty
Front Południowo-Zachodni
- 1 Pułk Strzelców Bytomskich (późniejszy 75 pp)
- 1 Dywizja Strzelców Polskich (późniejsza 13 Kresowa DP)
- 2 Dywizja Strzelców Polskich
- 6 Dywizja Piechoty
- 7 Dywizja Piechoty
- V Grupa Lotnicza

[edytuj] Łącznie

34 tysięce oficerów i żołnierzy (28 czerwca)

[edytuj] Działania

W przypadku uderzenia niemieckiego jednostki Frontu miały mieć następujące położenie:

W odwodzie znajdowała się 1 Dywizja Strzelców Polskich.

Latem 1919 generałowie niemieccy, Max Hoffmann i Kurt von dem Borne zdecydowali podjąć lokalne uderzenia, mające na celu sprowokowanie strony polskiej do odwetu i tym samym rozpętania wojny polsko-niemieckiej. W nocy z 22 na 23 czerwca Niemcy zaatakowali niewielkimi siłami polską placówkę graniczną nad Liswartą koło Bolesławca i zostali odparci. 24 czerwca artyleria ostrzelała Bolesławiec i Wieruszów, po czym nastąpiło natarcie niemieckie na te miejscowości. Zostali oni powstrzymani przez 1 Pułk Strzelców Bytomskich i odrzuceni na poprzednie pozycje. Kolejne niewielkie incydenty powtarzały się przez lato, przy czym po podpisaniu przez Niemcy traktatu wersalskiego 28 czerwca były one znacznie słabsze.

Ostatecznie do wybuchu wojny nie doszło i stopniowo jednostki były wysłyłane na wschód, a Front Południowo-Zachodni został rozwiązany (wraz z resztą frontów) 23 marca 1920.