Heart of Midlothian F.C.

Z Wikipedii

Heart of Midlothian F.C.
Pełna nazwa	Heart of Midlothian Football Club
Przydomek	Hearts (pl. "Serca") Jam Tarts, Jambos
Barwy	bordowo-białe
Data założenia	1874
Adres	Gorgie Road EH11 2NL Edynburg, Szkocja Wielka Brytania[1]
Stadion	Tynecastle Stadium
Liczba miejsc	17 420[2]
Prezes	Roman Romanow
Trener	Stephen Frail
Liga	Scottish Premier League
2007/2008	8. miejsce
Stroje domowe 　 Stroje wyjazdowe
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Strona internetowa klubu

Heart of Midlothian Football Club – zawodowy klub piłkarski z siedzibą w Edynburgu, w Szkocji, w Wielkiej Brytanii, założony w 1874. Czterokrotny mistrz Szkocji, czterokrotny zdobywca Pucharu Ligi, sześciokrotny zdobywca Pucharu Szkocji oraz ćwierćfinalista Pucharu UEFA.

Obecnie klub popularnie zwany przez kibiców Hearts lub Jambos, występuje w rozgrywkach Scottish Premier League, rozgrywając swoje mecze na stadionie Tynecastle. Głównym udziałowcem klubu jest rosyjski biznesmen i bankier Władimir Romanow, posiadający obywatelstwo litewskie. Po pierwszej kolejce sezonu 2007-2008, kiedy Hearts przegrał 0:1 z Hibernianem, Romanow zdecydował o zatrudnieniu Stephena Fraila na stanowisko pierwszego trenera, zaś Anatolija Koroboczkę mianował dyrektorem sportowym. Tego samego miesiąca, do sztabu szkoleniowego został włączony, pracujący wcześniej jako trener drużyny rezerw, Angeł Czerwenkow.

Spis treści 1 Historia 1.1 Założenie klubu 1.2 Pierwsza połowa XX wieku 1.3 Złota dekada 1.4 Lata 1965-1983 1.5 Powrót do I ligi 1.6 Od lat 90. 1.7 Era Władimira Romanowa 1.7.1 Sezon 2005/06 1.7.2 Sezon 2006/07 1.7.3 Sezon 2007/08 2 Sukcesy 2.1 Finały pucharów z udziałem klubu 3 Derby Edynburga 3.1 Statystyki 3.2 Ciekawostki 4 Tynecastle Stadium 5 Hymn klubu 6 Trenerzy 7 Piłkarze 7.1 Skład zespołu - sezon 2007/08 8 Statystyki 8.1 Rekordy klubowe 8.2 Europejskie puchary 9 Przypisy 10 Bibliografia 11 Zobacz też 12 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia

[edytuj] Założenie klubu

Heart of Midlothian Football Club został założony w 1874. Nazwa klubu wzięła się od nazwy popularnego klubu tanecznego w Edynburgu, który natomiast zapożyczył ją z tytułu powieści Sir Waltera Scotta - The Heart of Midlothian (polski tytuł: Więzienie w Edynburgu).

Pierwszym kapitanem Hearts został Tom Purdie, wybrany w wyniku demokratycznego głosowania. Początkowo klub rozgrywał swoje mecze na The Meadows, Powburn oraz Powderhall, zanim przeniósł się do dzielnicy Gorgia w 1881. Pięć lat później Hearts przenieśli się na obecny obiekt Tynecastle.

Najwcześniejsza wzmianka o Heart of Midlothian, w kontekście sportowym, pojawiła się w gazecie The Scotsman 20 lipca 1864. Artykuł dotyczył meczu krykieta pomiędzy Scotsman i Heart of Mid-Lothian. Nie jest znane czy był to ten sam klub, który w późniejszym czasie wszedł w skład grona założycieli Heart of Midlothian Football Club.^[3]

Hearts był jedynym klubem ze wschodniej Szkocji, który razem z kilkoma innymi drużynami z zachodniej części kraju założył Scottish Football League w 1890. To właśnie w początkowych latach działalności tych rozgrywek klub odnosił znaczące sukcesy, zdobywając mistrzostwo Szkocji w sezonach: 1894/95 oraz 1895/96. Ponadto w 15-letnim okresie, od 1891 do 1906, klub czterokrotnie triumfował w Pucharze Szkocji.^[4]

Za największy sukces klubu w tamtych czasach uważa się zwycięstwo w Pucharze Szkocji 14 marca 1896. W finale tych rozgrywek spotkały się dwie drużyny z Edynburga: Heart of Midlothian oraz Hibernian. Drużyna Hearts, w meczu rozegranym na Logie Green, w jedynym finale rozegranym poza Glasgow, pokonała lokalnego rywala 3:1. Jednym z najwybitniejszych piłkarzy, grających w bordowej koszulce był 29-krotny reprezentant Szkocji Bobby Walker. W 222 meczach, rozegranych w latach 1896-1919, strzelił 142 bramki^[5]

Na górę strony | Początek wątku

[edytuj] Pierwsza połowa XX wieku

W listopadzie 1914 Hearts przewodzili w pierwszej lidze, zmierzając po kolejny tytuł mistrzowski. Na drodze do triumfu stanął jednak wybuch pierwszej wojny światowej, która odcisnęła piętno w historii klubu, przynosząc mu wiele chwały. Szesnastu piłkarzy zaciągnęło się na ochotnika do Armii Brytyjskiej, służąc w: 16th Royal Scots^[6] (McCrae Batalion) oraz The First Royal Scots. Oprócz piłkarzy w jednostkach tych służyło wielu trenerów, działaczy oraz samych sympatyków klubu z Edynburga. Już w bitwie nad Sommą w 1916 trzech piłkarzy Hearts poległo na linii frontu. Ogólny bilans walk Wielkiej Wojny zamknął się liczbą siedmiu poległych zawodników Hearts.^[7]

Po wojnie, zawodnicy, którzy przeżyli grali dalej w zespole. W 1922 uhonorowano poległą siódemkę, stawiając dla uczczenia ich ofiarności memoriał. Pomnik znajduje się w Haymarket, w pobliżu biura, w którym gracze zaciągnęli się do wojska.^{[8] [9]}

Z wydarzeniami na kontynencie zbiegł się długi okres niepowodzeń Hearts w rozgrywkach ligowych i pucharowych, trwający od 1906 do 1954.^[10]

Na górę strony | Początek wątku

[edytuj] Złota dekada

Złoty okres klubu nastąpił w latach: 1954-1963. Wówczas menedżer Tommy Walker doprowadził w 1956 do zdobycia Pucharu Szkocji. Ponadto w tym okresie Jambos dwukrotnie zdobyli mistrzostwo Szkocji w sezonach: 1957/58 oraz 1959/60. Sezon 1957/58 w wykonaniu Heart of Midlothian, okazał się być jednym z najlepszych w historii szkockiej ligi. Hearts w 32 spotkaniach zdobyli 62 punkty^[11], 29 spotkań wygrywając, 4 remisując oraz jedno przegrywając. Na zakończenie sezonu ich przewaga nad drugimi w tabeli Glasgow Rangers wyniosła 13 punktów. Niewątpliwym wyczynem było również strzelenie 132 bramek (jest to nadal niepobity rekord szkockiej pierwszej ligi) przy stracie zaledwie 29 goli. Do tych sukcesów należy dodać również czterokrotny triumf w Pucharze Ligi Szkockiej w sezonach: 1954/55, 1958/59, 1959/60 oraz 1962/63. Piłkarzami wyróżniającymi się w tamtych czasach byli: Alfie Conn, Willie Bauld, Jimmy Wardhaugh, John Cumming, Dave Mackay oraz Alex Young, którzy stanowili o sile zespołu z Edynburga.

Sukcesy krajowe nie przekładały się jednak na wyniki w europejskich pucharach. W sezonie 1958/59 klub zadebiutował w rozgrywkach o Puchar Europy. W eliminacjach Hearts spotkali się z ówczesnym mistrzem Belgii - Standardem Liège. W pierwszym spotkaniu w Liège, Hearts ulegli 1:5. Strzelcem honorowej bramki, a zarazem pierwszego gola dla Heart of Midlothian w europejskich pucharach był Ian Crawford. W rewanżu rozegranym na Tynecastle Stadium, w obecności 39 500 widzów, po bramkach Williego Baulda Hearts wygrali 2:1. Rywalizacja między drużynami zakończyła się stosunkiem bramek 6:3 dla Standardu, który awansował do dalszych rozgrywek.

Po wywalczeniu mistrzostwa Szkocji w 1960, klub zakwalifikował się ponownie do rozgrywek o Puchar Europy w sezonie 1960/61. W rundzie eliminacyjnej Jam Tarts zmierzyli się z Benficą - późniejszym tryumfatorem całych rozgrywek. Pierwszy mecz w Edynburgu wygrała Benfica 2:1 (bramka dla Hearts: Alex Young). W rewanżu w Lizbonie, portugalski klub nie dał Szkotom szans pokonując ich 3:0.

Na górę strony | Początek wątku

[edytuj] Lata 1965-1983

Od połowy lat 60. sytuacja Hearts, jak wielu innych szkockich klubów, uległa pogorszeniu. Oprócz Celtiku i Rangersów, kluby Scottish Premier Division nie były w stanie rywalizować na płaszczyźnie finansowej z angielskimi drużynami. Kluby z Anglii podkupywały młodych, utalentowanych zawodników oferując im umowy na lepszych warunkach finansowych. Zjawisko to nasiliło się w latach siedemdziesiątych oraz na początku lat osiemdziesiątych.^[12]

Skutkiem tego zjawiska była nieustabilizowana forma Jambos. W sezonie 1975/76 klub zajął 5 pozycję w lidze, docierając równocześnie do finału Pucharu Szkocji. W finałowej rozgrywce Hearts ulegli drużynie Glasgow Rangers 1:3. Przegrany finał Pucharu Szkocji zapewnił jednak klubowi start w rozgrywkach Pucharu Zdobywców Pucharów w kolejnym sezonie.

Początkowo nic nie zwiastowało, że sezon 1976/77 okaże się jednym z najsłabszych sezonów w historii klubu. W 1/16 Pucharu Zdobywców Pucharów, Hearts pokonali w dwumeczu drużynę Lokomotive Leipzig. Mimo, iż w NRD spotkanie zakończyło się wygraną gospodarzy 2:0, to w rewanżu Szkoci rozgromili swoich przeciwników 5:1. W 1/8 rozgrywek klub okazał się gorszy od Hamburgera SV i odpadł z dalszej rywalizacji, tracąc łącznie 8 bramek.^[13] Słabsza postawa zespołu w Pucharze Zdobywców Pucharów, przełożyła się również na rozgrywki ligowe, które klub zakończył na dziewiątej pozycji. 27 punktów^[11][14] zgromadzonych pod koniec rozgrywek Scottish Premier Division (I liga), nie zapewniło utrzymania drużynie z Edynburga, która spadła do Scottish League Division One (odpowiednik II ligi).

W następnym sezonie, 1977/78 Jambos zdobywając 58 punktów^[11], zajęły drugie miejsce gwarantujące powrót do pierwszej ligi. W 1978/79 klub ponownie opuścił najwyższą klasę rozgrywek, plasując się na przedostatnim, dziewiątym miejscu. W rok później Hearts triumfowali w Scottish League Division One zdobywając 53 punkty^[11]. Nie wystarczyło to jednak, aby utrzymać się w następnym sezonie w pierwszej lidze, z której Hearts spadli zajmując ostatnie, dziesiąte miejsce. W 32 spotkaniach Hearts zgromadziły zaledwie 18 punktów^[11], przegrywając 24 spotkania. W kolejnym sezonie spędzonym w II lidze, zespołowi nie udało się awansować, gdyż przegrał rywalizację z: Motherwell F.C. oraz Kilmarnock F.C. Zajmując trzecie miejsce, klub przegrał awans z drugim Kilmarnock zaledwie jednym punktem różnicy.

Sezon 1982/83 okazał się lepszym w wykonaniu Hearts, którzy zajęli 2 miejsce dające awans. W 39 meczach Hearts zgromadzili 54 punkty^[11], ustępując o jedno oczko St. Johnstone F.C. W ogromnej części była to zasługa Wallace Mercera - nowego prezesa klubu mianowanego w 1981.

Na górę strony | Początek wątku

[edytuj] Powrót do I ligi

Sezon 1983/84 był prawdziwym wyzwaniem i ważnym sprawdzianem, dla klubu który spędził 3 lata, rozgrywając swoje mecze w II lidze. Jako beniaminek, Hearts zajęli wysoką 5 lokatę, która była dużym sukcesem. Jednym z zawodników, który przyczynił się utrzymania się w lidze był John Robertson, który uzyskał tytuł Młodego Piłkarza Roku w 1984.

Równocześnie klub zakwalifikował się do rozgrywek Pucharu UEFA sezonu 1984/85. W 1/32 Hearts zmierzyli się z francuskim Paris Saint-Germain ulegając na wyjeździe 0:4. Spotkanie na Tynecastle Stadium, po zaciętej grze zakończyło się wynikiem 2:2.

Dopiero sezon 1985/86 ukazał prawdziwą siłę i możliwości zespołu, który podjął równorzędną walkę o tytuł mistrzowski z Celtikiem Glasgow. Rywalizacja tych drużyn była bardzo zacięta i wyrównana. Po rozegraniu 35 z 36 kolejek ligowych, prowadzili Hearts, którzy zgromadzili 50 punktów^[11], Celtowie zaś zdołali zgromadzić 48 oczek. O tytule mistrzowskim zadecydować miała ostatnia kolejka w której Hearts grali z Dundee F.C. na Dens Park, natomiast Celtic przeciwko St. Mirren F.C. na St. Mirren Park. "Sercom" do zdobycia upragnionego trofeum wystarczał remis. Niestety nawet remis okazał się nieosiągalny, Hearts przegrali 0:2. Ich rywal w walce o mistrzostwo wykorzystał nadarzającą się szansę, gromiąc St Mirren 5:1. Mimo iż obie drużyny zgromadziły taką samą ilość punktów - 50^[11], to tytuł mistrzowski przypadł drużynie z Glasgow. Zadecydował o tym korzystniejszy bilans bramkowy.^[15]. "Serca" musiały się zadowolić się wyłącznie wicemistrzostwem ligi, co było dużym wyczynem zważywszy na fakt, że trzy lata wcześniej klub grał w II lidze.

W związku z zajęciem drugiej lokaty, klub wystąpił w europejskich pucharach, kwalifikując się do rozgrywek Pucharu UEFA sezonu 1986/87. W 1/32 przeciwnikiem Hearts był czeski klub Dukla Praga. Spotkanie na Tynecastle Stadium po zaciętej grze zakończyło się zwycięstwem 3:2. W rewanżu w Pradze lepsi okazali się Czesi, którzy wygrali 1:0 i awansowali do następnej rundy.

W kolejnym sezonie "Serca" uplasowały się poza czołówką zajmując 5 miejsce w lidze. W sezonie 1987/88 klub wywalczył wicemistrzostwo Szkocji, ponownie ustępując miejsca na podium Celtom.

Tytuł wicemistrzowski dał szansę drużynie z Edynburga na start w rozgrywkach Pucharu UEFA. Sezon 1988/89 okazał się najlepszym sezonem w wykonaniu Hearts w europejskich pucharach. Klub pokonując kolejno: St Patrick's Athletic F.C. (1/32), Austrię Wiedeń (1/16) oraz Velež Mostar (1/8) dotarł do ćwierćfinału tych rozgrywek. W 1/4 finału przeciwnikiem szkockiej drużyny był utytułowany Bayern Monachium. Pierwszy mecz został rozegrany na Tynecastle 28 lutego 1988. Hearts sprawili niemałą niespodziankę pokonując faworyta 1:0 po bramce Iaina Fergusona.^[16] W rewanżu "Serca" uległy niemieckiemu klubowi 0:2 na Stadionie Olimpijskim w Monachium. Niemniej jednak, ćwierćfinał Pucharu UEFA oraz triumf nad Bayernem Monachium uważa się za największe sukcesy w europejskich pucharach w całej historii klubu.^[17]
Na górę strony | Początek wątku

[edytuj] Od lat 90.

Początek lat 90. w wykonaniu Hearts zapowiadał się obiecująco, szczególnie po tym jak w sezonie 1991/92 ponownie wywalczyli wicemistrzostwo Szkocji, przegrywając jedynie z Glasgow Rangers. W następnych latach nie udało się jednak powtórzyć podobnego sukcesu. Sytuację w klubie pogarszał fakt, że Hearts na kolejny tryumf w rozgrywkach ligowych bądź pucharowych, czekali od ponad 30 lat. Za przyczynę braków upatrywano kolejnych szkoleniowców "Serc". Joe Jordan, Sand Clark oraz Tommy McLean zostali kolejno zwolnieni w ciągu dwóch lat (1993-1995) z funkcji trenera. Kryzys szkoleniowy połączony był ze wzrostem pozycji hegemonów z Glasgow: Celticu oraz Glasgow Rangers, z którymi większości szkockich klubów trudno było rywalizować na płaszczyźnie sportowej i finansowej.

Mimo, że Hearts nie zdobyli w tym okresie żadnego trofeum, to kibice byli z nich dumni z jednego powodu: piłkarze Heart of Midlothian rozegrali 22 kolejne mecze ligowe bez porażki z rywalem zza miedzy - Hibernian F.C. Spotkania z lokalnym rywalem należały bowiem do jednych z najbardziej prestiżowych meczów.

W 1995 zatrudniono Jima Jefferiesa, byłego piłkarza Hearts w latach 1967-1981, na stanowisku trenera. Decyzja ta przyniosła oczekiwane efekty już w następnym sezonie 1995/96. "Serca" dotarły wtedy do finału rozgrywek Pucharu Szkocji. w finale, rozegranym 18 maja 1996 Hearts nie sprostali jednak drużynie Rangers F.C. ulegając 1:5. Przegrany finał był jednak zapowiedzią powrotu Hearts do czołówki Scottish Premier League.

Przełamanie złej passy bez trofeów nastąpiło w 1998 roku. W finałowym meczu Pucharu Szkocji, rozegranym na Celtic Park 16 maja 1998, Hearts wygrali z Glasgow Rangers 2:1, biorąc rewanż za porażkę sprzed dwóch lat. Był to pierwszy tytuł wywalczony przez klub po 35 letniej przerwie.

Przez następne kilka lat forma Hearts bardzo się wahała. Dzięki zajęciu trzeciego miejsca w sezonie 1999/00 klub mógł wystąpić w rozgrywkach Pucharu UEFA. Mimo że zespół odpadł w 1 rundzie, był bliski wyeliminowania niemieckiego zespołu VfB Stuttgart, wygrywając na Tynecastle Stadium 3:2.^[18]

W grudniu 2000 były kapitan zespołu - Craig Levein, zastąpił Jima Jefferiesa na stanowisku trenera. Nowy manager powtórzył sukces poprzednika, doprowadzając Hearts do trzeciego miejsca w lidze w sezonie 2002/03, dającego kwalifikacje do Pucharu UEFA. Tam "Serca" trafiły na francuski klub Girondins de Bordeaux. Mimo, że na Parc Lescure po porywającym meczu Hearts wygrali 1:0, to na Tynecastle Stadium zespół z Bordeaux odrobił straty, wygrywając 2:0. Kolejny sezon przyniósł ponownie trzecie miejsce w lidze oraz start w Pucharze UEFA, tym razem w nowej formule. W pierwszej rundzie drużynie z Edynburga przyszło się zmierzyć z portugalskim klubem SC Braga. W meczu na Tynecastle Jambos pokonali SC Bragę 3:1. W rewanżu zaś uzyskali korzystny dla siebie remis 2:2. W fazie grupowej Pucharu UEFA klub wylosował: Feyenoord, Schalke 04, Ferencvaros (kluby które w historii wygrywały już to trofeum) oraz FC Basel. W czterech meczach klub odnotował zaledwie jedną wygraną (z FC Basel) oraz 3 porażki. Z powodu słabej postawy swojej drużyny do dymisji podał się trener Craig Levein, który odszedł do Leicester City. Stało się to w październiku 2004, w trakcie rywalizacji o Puchar UEFA.

Działacze klubu musieli rozpocząć poszukiwania nowego managera. Nie było zaskoczeniem, że został została nim legenda klubu - John Robertson. Był on tak związany z Hearts, że zrezygnował z posady w Inverness Caledonian Thistle, aby dołączyć do drużyny. Pod jego wodzą Hearts odnotowali jedyne zwycięstwo w fazie grupowej, wygrywając w Bazylei.

W 2004, manager zarządzający, Chris Robinson ogłosił plany sprzedaży Tynecastle Stadium, który "nie dostosowuje się do zakładanych celów". W związku z tym klub zakładał wynajęcie obiektu Murrayfield od Scottish Rugby Union.^[19] Działania te były wymuszone narastającym zadłużeniem Heart of Midlothian, a były bardzo niepopularne wśród kibiców. Zorganizowali oni kampanię "Save Our Hearts" (pl. "Uratujcie nasze serca"), której celem było zmuszenie zarządu do odstąpienia od sprzedaży obiektu.^[20] Robinson przeforsował jednak plan sprzedaży, zawierając wstępną umowę kupna z firmą deweloperską, opiewającą na 20 milionów funtów.^[21]
Na górę strony | Początek wątku

[edytuj] Era Władimira Romanowa

Problemy finansowe Hearts w 2004 sprawiły, że w działalność klubu włączył się rosyjski biznesmen z litewskim obywatelstwem - Władimir Romanow, którego posunięcia ochrzczono mianem "Rewolucji Romanowa". Po tym, jak Romanow rozpoczął negocjacje w sprawie przejęcia pakietu akcji Hearts, zagrożenie sprzedaży Tynecastle Stadium zostało oddalone, ku uciesze kibiców. W lutym 2005 Rosjanin zdołał zakupić akcje Leslie Deansa i Chrisa Robinsona. Jego grupa inwestycyjna zdobyła pulę 29,9% akcji klubu, powiększając ją w grudniu do 80%. W ten sposób Romanow stał się właścicielem pakietu większościowego Heart of Midlothian F.C..

Na początku działalności wyłożył 4 500 000 funtów na bieżącą działalność klubu i spłatę zobowiązań wobec wierzycieli. Równocześnie Romanow ogłosił, że celem Hearts jest triumf w rozgrywkach Ligi Mistrzów. Działania te pociągnęły za sobą również zmiany kadrowe w spółce. Dyrektor do spraw sportowych - Chris Robinson zrezygnował ze stanowiska. Jego zwierzchnika na stanowisku Chief Executive Officer - Siergejusa Fedotowasa zastąpił były szef Szkockiego Związku Rugby - Phil Anderton, mianowany 3 marca 2005. 9 maja John Robertson, zrezygnował z zajmowanego stanowiska trenera. Rezygnacja Robertsona spotkała się z zaniepokojeniem wśród kibiców. Były szkoleniowiec Ipswich Town i Derby County - George Burley, został 30 czerwca 2005 zatrudniony na jego miejsce.

Na górę strony | Początek wątku

[edytuj] Sezon 2005/06

Na początku sezonu, wielu fanów Hearts wierzyło, że przy finansowym wsparciu Romanowa i doświadczeniu Burleya, klub jest w stanie sięgnąć po mistrzostwo ligi w sezonie 2005/06.

Udany start w rozgrywkach ligowych pokazał, że marzenia kibiców nie były mrzonkami. Klub z Edynburga w odnotował serię 8 kolejnych zwycięstw, włączając w to wygraną 1:0 na ówczesnym mistrzem - zespołem Rangers F.C.^[22]

Po 10 spotkaniach bez porażki oraz objęciu fotelu lidera, zarząd klubu Heart of Midlothian postanowił zwolnić Burleya. Odbyło się to 22 października 2005, na godziny przed ligowym meczem z Dunfermline Athletic^[23] w atmosferze skandalu. Krążą pogłoski, że Burley nie miał dobrych stosunków w właścicielem klubu - Władimirem Romanowem i to było powodem jego zwolnienia. John McGlynn został tymczasowo wyznaczony na stanowisko trenera. Pod jego wodzą Hearts rozegrali 4 spotkania, odnosząc pierwszą ligową porażkę z Hibernian F.C.. Spotkanie z lokalnym rywalem poprzedzone zostało dymisją dyrektora zarządzającego Phila Andertona. Na znak protestu do dymisji podał się również ówczesny prezes klubu George Foulkes, którego zastąpił na tym stanowisku syn właściciela - Roman Romanow.

7 listopada 2005 zatrudniono na stanowisku szkoleniowca Grahama Rixa, byłego trenera Chelsea, Portsmouth, Oxford United. Podobnie jak z Hearts nie odniósł z nimi znaczących sukcesów. W dziewiętnastu rozegranych meczach "Serca" wygrały jedynie dziewięć razy spadają z pozycji lidera na drugie miejsce w tabeli, przegrywając z Celtikiem 2:3 w Nowy Rok.

Trzy miesiące po objęciu stanowiska, 7 lutego 2006, na światło dzienne wypłynęła informacja o atmosferze panującej w szatni. Według zawodników, trener Graham Rix miał powiedzieć, że skład ustala osobiście Romanow, który "pociąga za sznurki" (ang. "pulling the strings").^[24] Ostatecznie Anglik pożegnał się z Edynburgiem 22 marca 2006.^[25] Na jego miejsce właściciel Jambos, ściągnął z Litwy byłego szkoleniowca FBK Kowno, Valdasa Ivanauskasa.

Zwycięstwo 4:0 nad lokalnym rywalem Hibernian F.C. w półfinale Pucharu Szkocji zagwarantowało sercom występ w finale tych rozgrywek. 13 maja 2006 na stadionie Hampden Park, Hearts zmierzyli się z zespołem Gretny.

Po regulaminowym czasie gry oraz dwóch dogrywkach utrzymywał się wynik 1:1, a o losie pucharu zadecydować miały rzuty karne. W karnych lepszy okazał się zespół z Edynburga pokonując Gretnę 4:2.

Zasługą litewskiego trenera było również wywalczenie wicemistrzostwa Szkocji, które zagwarantowało "Sercom" udział w kwalifikacjach do Ligi Mistrzów w następnym sezonie. Hearts byli pierwszą szkocką drużyną spoza Old Firm, która wywalczyła start w Champions League.

Na górę strony | Początek wątku

[edytuj] Sezon 2006/07

Przed rozpoczęciem sezonu 2006/07, w przerwie letniej, z klubu odeszli Rudolf Skácel (do Southampton) oraz, po konfliktach w klubie, Andy Webster^[26] (do Wigan). Wzmocnieniem drużyny było wypożyczenie chilijskiego napastnika Mauricio Pinillę oraz transfer Christosa Karipidisa z PAOK. Skład zespołu został uzupełniony poprzez wypożyczenie Mariusa Žaliūkasa, Kęstutisa Ivaškevičiusa, Andriusa Velički oraz Romana Bednářa z FBK Kowno, klubu będącego również własnością Romanowa. Wskutek tego liczba litewskich piłkarzy w szkockim klubie wzrosła do dziewięciu.

Hearts na arenę rozgrywek pucharowych wybrali stadion Murrayfield. Decyzja ta kierowana była względami finansowymi, ponieważ Murrayfield Stadium posiadał większą widownię niż Tynecastle, co oznaczało wzrost wpływów z biletów dla klubu.

W drugiej rundzie eliminacji Champions League Hearts trafili na mistrza Bośni i Hercegowiny - Široki Brijeg. W pierwszym spotkaniu rozegranym w Edynburgu "Serca" wygrały 3:0. W rewanżu, w Bośni, padł bezbramkowy remis, dający awans Szkotom. W kolejnej rundzie rywalami Hearts był klub AEK Ateny. W meczu na Murrayfield Stadium do 85 minuty utrzymywał się korzystny dla gospodarzy, wynik 1:0. Spotkanie to zakończyło się jednak porażką Jambos 1:2, po tym jak Grecy strzelili 2 bramki w ostatnich 5 minutach. W rewanżu rozegranym na zmodernizowanym Stadionie Olimpijskim w Atenach, AEK nie dał szans gościom pokonując ich 3:0. Porażka klubu w kwalifikacjach Ligi Mistrzów oznaczała, że "Serca" dołączyły do drużyn biorących udział w rozgrywkach Pucharu UEFA. W meczu 1 rundy Pucharu UEFA z czeską Spartą Praga, rozegranym na Murrayfield 14 września 2006, Hearts ulegli 0:2. Remisując 0:0 w Pradze, klub odpadł z dalszych rozgrywek pucharowych.

W lidze forma Hearts była niestabilna. Drużyna odnotowała porażki na Ibrox Park oraz z St. Mirren F.C. na Tynecastle Stadium, jak również dwa zwycięstwa nad Motherwell (1:0) i Aberdeen (3:1).

23 października 2006 szkoleniowiec Valdas Ivanauskas wziął dwutygodniowy urlop w związku z chorobą. Władimir Romanow stwierdził: Mam pełne zaufanie do Valdasa i spodziewam się jego powrotu.^[27] Dyrektor sportowy, Eduard Małofiejew, zastąpił Ivanauskasa, stając się 7 trenerem Hearts w ciągu zaledwie 20 miesięcy. 27 listopada Litwin powrócił na zajmowane stanowisko piastując je zaledwie przez następne 4 miesiące. 20 marca 2007 za obopólną zgodą: klubu i Ivanauskasa, rozwiązano jego kontrakt z klubem.

Atmosfera w klubie stawała się coraz bardziej napięta za sprawą samego właściciela. 27 października 2006, Romanow ostrzegł swoich piłkarzy, że jeżeli nie wygrają najbliższego spotkania z Dunfermline Athletic F.C. zostaną wystawieni na listę transferową. Kapitan Hearts - Steven Pressley w wydanym oświadczeniu, przed meczem z Dunfermline, wyraził zaniepokojenie piłkarzy panującą sytuacją w klubie. Piłkarz wspomniał o "znaczącym niepokoju", który panuje w szatni Hearts.^[28] Spotkanie zakończyło się remisem 1:1. 13 listopada 2006, Pressley został odsunięty od meczu w Falkirk, z Falkirk F.C. Inny zawodnik "Serc" - Paul Hartley, który był obecny podczas odczytania oświadczenia, został posadzony na ławkę rezerwowych.^[29] Pressley powrócił do składu 6 dni później w przegranym 0:1 meczu z Rangers. Hartley wystąpił w tym spotkaniu przejmując od Pressleya opaskę kapitańską.^[30] 9 grudnia kontrakt Stevena Pressleya został rozwiązany za porozumieniem stron. Zawodnik przeszedł na zasadzie wolnego transferu do Celticu i już 1 stycznia 2007, wraz z nowymi kolegami pokonał swój dawny zespół 2:1. W przerwie zimowej, Paul Hartley został sprzedany za kwotę 1 100 000 funtów i również przeszedł do Celticu.

Porażka 1:0 z Dunfermline Athletic F.C. poniesiona 3 lutego 2007, ostatecznie pogrzebała szanse klubu na wywalczenie Pucharu Szkocji. 2 marca Anatolij Koroboczka ogłosił, iż rezygnuje ze stanowiska dyrektora sportowego, jednocześnie obejmując stanowisko tymczasowego trenera. Ostatecznie Hearts z 61 punktami uplasowali się na 4. miejscu w Scottish Premier League.

24 kwietnia hiszpański klub FC Barcelona w trakcie sezonu przygotowawczego do sezonu 2007/08 rozegrał 28 lipca 2007 mecz towarzyski z Hearts na stadionie Murrayfield, w Edynburgu. Spotkanie cieszyło się dużym zainteresowaniem wśród kibiców, którzy wykupili wszystkie 20 000 biletów dostępnych w sprzedaży.^[31]. Mecz zakończył się wynikiem 1:3. Strzelcami bramek byli: dla Hearts - Juho Mäkelä, dla FC Barcelona - Ronaldinho (2 gole) oraz Giovanni dos Santos.^[32]

Na górę strony | Początek wątku

[edytuj] Sezon 2007/08

Po spotkaniach w pre-sezonie, kilku litewskich piłkarzy powróciło do swojego klubu. Natomiast z FBK Kowno zostało wypożyczonych dwóch zawodników: Audrius Ksanavičius i Ričardas Beniušis. Kontrakty podpisali także: Rubén Palazuelos z hiszpańskiego RS Gimnástica de Torrelavega i Michael Stewart, który wrócił do klubu po dwóch sezonach spędzonych w Hibernian F.C.. Przed rozpoczęciem rozgrywek w sezonie do Jambos przyszedł Stephen Frail, którego najpierw mianowano asystentem Koroboczki^[33]. Mimo to, w pierwszym meczu sezonu, nastąpiła porażka z zespołem "Hibs", 0:1. Drużyna kontynuowała sezon, remisując z Gretna F.C. 1:1, i przegrywając z przedsezonowymi triumfatorami rozgrywek, Celtic F.C., 0:5. Postawa klubu oburzyła kibiców, dlatego zdecydowano się, za pośrednictwem Szkota Stephena Fraila, porozmawiać z zawodnikami^[34]. 31 grudnia 2007 Władimir Romanow ogłosił, iż w związku z pięcioma kolejnymi porażkami w lidze, które spowodowały, że klub spadł na przedostatnią lokatę w tabeli - jedenastą, wyznaczyć brytyjskiego menedżera, który miałby kontrolę nad wydarzeniami w drużynie^[35]. Na górę strony | Początek wątku

[edytuj] Sukcesy

• Mistrzostwo Szkocji (4): 1894/95, 1896/97, 1957/58, 1959/60

• Wicemistrzostwo Szkocji (14): 1893/94, 1898/99, 1903/04, 1905/06, 1914/15, 1937/38, 1953/54, 1956/57, 1958/59, 1964/65, 1985/86, 1987/88, 1991/92, 2005/06

• Puchar Szkocji (6): 1880/81, 1895/96, 1900/01, 1905/06, 1955/56, 1997/98, 2005/06

• Finał Pucharu Szkocji (6): 1902/03, 1906/07, 1967/68, 1975/76, 1985/86, 1995/96

• Puchar Ligi Szkockiej (4): 1954/55, 1958/59, 1959/60, 1962/63

• Finał Pucharu Ligi Szkockiej (2): 1961/62, 1996/97

• Mistrzostwo First Division^[36] (1): 1979/80

• ćwierćfinał Pucharu UEFA: 1988/89

Na górę strony | Początek wątku

[edytuj] Finały pucharów z udziałem klubu

Finały Pucharu Szkocji
Data	Przeciwnik	Wynik
7 lutego 1891	Dumbarton F.C.	1:0
14 marca 1896	Hibernian F.C.	3:1
6 kwietnia 1901	Celtic F.C.	4:3
11 kwietnia 1903	Rangers F.C.	1:1
18 kwietnia 1903	Rangers F.C.	0:0
25 kwietnia 1903	Rangers F.C.	0:2
28 kwietnia 1906	Third Lanark F.C.	1:0
20 kwietnia 1907	Celtic F.C.	0:3
21 kwietnia 1956	Celtic F.C.	3:1
27 kwietnia 1968	Dunfermline Athletic F.C.	1:3
1 maja 1976	Rangers F.C.	1:3
10 maja 1986	Aberdeen F.C.	0:3
18 maja 1996	Rangers F.C.	1:5
16 maja 1998	Rangers F.C.	2:1
13 maja 2006	Gretna F.C.	1:1 (k. 4:2)

Finały Pucharu Ligi Szkockiej
Data	Przeciwnik	Wynik
23 października 1954	Motherwell F.C.	4:2
25 października 1958	Partick Thistle F.C.	5:1
24 października 1959	Third Lanark F.C.	2:1
28 października 1961	Rangers F.C.	1:1
18 grudnia 1961	Rangers F.C.	1:3
27 października 1962	Kilmarnock F.C.	1:0
24 listopada 1996	Rangers F.C.	3:4

Na górę strony | Początek wątku

[edytuj] Derby Edynburga

Za najsłynniejsze derby Szkocji uznaje się Old Firm, czyli potyczki między klubami: Celtic F.C. i Glasgow Rangers. Jednak dużo starsze od nich są WeeTeam, czyli rywalizacja między Hibernian F.C. i Heart of Midlothian F.C.

Pierwszym raz, obie drużyny napotkały na siebie tuż po ich utworzeniu (drużyny powstały w 1875 i 1874 roku), dnia 24 grudnia 1875 roku. Mimo, że gospodarzem meczu był Hibernian F.C., to zwycięzcą meczu okazali się Hearts, którzy wygrali to spotkanie 1:0. Mecz rozegrany w Wigilię Bożego Narodzenia zapoczątkował długą tradycję pojedynków derbowych.

Derby Edynburga swym charakterem i kontekstami znacząco przypomina rywalizację Old Firm. Podłoże obu derbów ma charakter religijny. Hibernian, podobnie jak Celtic to klub utożsamiany z katolicką częścią szkockiego społeczeństwa, natomiast Hearts uważani są za klub typowo protestancki.^[37] Hearts zdobywali czterokrotnie mistrzostwo Szkocji, czterokrotnie Puchar Ligi, oraz sześciokrotnie Pucharów Szkocji. Natomiast Hibernian pomimo iż zdobył tyle samo mistrzostw Szkocji co "Serca", ma skromniejszy dorobek pucharowy - trzy Puchary Ligi oraz dwa Puchary Szkocji.

Podteksty te sprawiły, że mecze derbowe należą do bardzo widowiskowych spotkań, a każdy klub traktuje je bardzo prestiżowo.

Na górę strony | Początek wątku

[edytuj] Statystyki

stan na 24 stycznia 2008

Wszystkie mecze[38]
Mecze	Zwycięstwa Hearts	Remisy	Zwycięstwa Hibernian
602[39]	269	135	195

Mecze ligowe[38]
Mecze	Zwycięstwa Hearts	Remisy	Zwycięstwa Hibernian
260	112	76	72

[edytuj] Ciekawostki

• Najwyższe zwycięstwo Hearts: 10:2
• Najwyższa przegrana Hearts: 0:7
• Najwyższa frekwencja na derbach: 65 860 (Easter Road Stadium, 2 stycznia 1950)

Na górę strony | Początek wątku

[edytuj] Tynecastle Stadium

Hearts swoje mecze rozgrywają na Tynecastle Stadium, popularnie zwanym przez kibiców Tynie. Inauguracja stadionu odbyła się 10 kwietnia 1886. W pierwszym spotkaniu na nowym obiekcie "Serca" w towarzyskim meczu pokonały angielski klub piłkarski - Bolton Wanderers F.C. 4:1. Dzień ten rozpoczął długą i bogatą historię obiektu z Gorgie Road, w Edynburgu.

26 marca 1892, w sześć lat od otwarcia, na Tynecastle rozegrano pierwszy międzynarodowy mecz piłkarski pomiędzy: reprezentacją Szkocji i reprezentacją Walii, zakończony wygraną gospodarzy 6:1.^[40]

Na początku XX wieku dużym nakładem sił i środków klub rozbudowywał stadion, dostawiając kolejne trybuny w latach: 1903, 1911 oraz 1914. Wiązało się to z dużymi kosztami sięgającymi zawrotnej wówczas kwoty 12 000 funtów.

Rok 1927 przyniósł nowe możliwości dotarcia do kibiców, po tym jak BBC rozpoczęła nadawanie relacji sportowych z meczów Hearts. W okresie międzywojennym padł również rekord frekwencji na stadionie. Mecz Pucharu Szkocji, który został rozegrany 13 lutego 1932 przeciwko drużynie Rangers F.C. obejrzało 53 396 widzów.

W latach 50. pojemność stadionu ograniczono do 49 000 miejsc, kierując się względami bezpieczeństwa. Po katastrofach na Ibrox Park w 1971 oraz na Hillsborough w 1989, pojemność Tynecastle Stadium została ograniczona do 30 tysięcy widzów. Sam obiekt przeszedł gruntowną modernizację w połowie lat 90. wyniku której wybudowano od podstaw trybuny: Wheatfield Stand i Roseburn Stand.

W 2005 stadion został dostosowany do rygorystycznych norm bezpieczeństwa UEFA, w wyniku czego uzyskał obecny wygląd. Na dzień dzisiejszy pojemność obiektu wynosi 17 420 miejsc siedzących.

Na górę strony | Początek wątku

[edytuj] Hymn klubu

Away up in Gorgie at Tynecastle Park, There's a wee football team that aye makes its mark, They've won all the honours for footballing arts, And there's nae other team to compare with the Hearts H-E-A-R-T-S If you cannae spell it then here's what it says Hearts glorious Hearts It's down at Tynecastle they bide The talk of the toun are the boys in Maroon, And Auld Reekie supports them with pride, This is my story this is my song, Follow the Hearts and you can't go wrong, For some say the Celtic and Rangers are grand but the boys in maroon are the best in the land And national caps we can always supply, like Massey and Walker or Bauld and Mackay, If I had the time I could name dozens more, who have helped in producing the old Hampden roar. We've won the league flag and we've won the league cup Though we sometimes go down we will aye go back up Our forwards can score and it's no idle talk our defence is as strong as the old castle rock!

Na górę strony | Początek wątku

[edytuj] Trenerzy

Lp.	Lata urzędowania	Trener	Lp.	Lata urzędowania	Imię i nazwisko
1.	1901 - 1903	Peter Fairley	16.	1982 - 1990	Alex MacDonald
2.	1903 - 1908	William Waugh	17.	1990 - 1993	Joe Jordan
3.	1908 - 1909	James McGhee	18.	1993 - 1994	Sandy Clark
4.	1910 - 1919	William John McCartney	19.	1994 - 1995	Tommy McLean
5.	1919 - 1935	William McCartney	20.	1995 - 2000	Jim Jefferies
6.	1935 - 1937	David Pratt	21.	2000 - 2004	Craig Levein
7.	1937 - 1940	Frank Moss	22.	2004 - 2005	John Robertson
8.	1941 - 1951	David McLean	23.	2005	George Burley
9.	1951 - 1966	Tommy Walker	24.	2005 - 2006	Graham Rix
10.	1966 - 1970	John Harvey	25.	2006 - 2007	Valdas Ivanauskas
11.	1970 - 1974	Bobby Seith	26.	2006	Eduard Małofiejew
12.	1974 - 1977	John Hagart	27.	2007	Anatolij Koroboczka
13.	1977 - 1980	Willie Ormond	28.	od 2007	Stephen Frail
14.	1980 - 1981	Bobby Moncur
15.	1981	Tony Ford

Na górę strony | Początek wątku

[edytuj] Piłkarze

[edytuj] Skład zespołu - sezon 2007/08

Bramkarze
13.	Steve Banks
30.	Eduardas Kurskis
31.	Anthony Basso

Obrońcy
2.	Robbie Neilson
4.	Christophe Berra (k)[41]
5.	Ibrahim Tall
6.	José Gonçalves
20.	Jason Thomson
24.	Tomas Kančelskis
25.	Christos Karipidis
31.	Marco Pelosi[42]
32.	David Armstrong
38.	Alan Lithgow[42]
41.	John Armstrong[42]
-	Craig Sives

Pomocnicy
3.	Lee Wallace
7.	Neil McCann
8.	Bruno Aguiar
10.	Laryea Kingston
11.	Andrew Driver
16.	Saulius Mikoliūnas
18.	Deividas Česnauskis
21.	Eggert Jónsson
23.	Michael Stewart
26.	Marius Žaliūkas
28.	Kęstutis Ivaškevičius
29.	Audrius Kšanavičius
44.	Rubén Palazuelos
-	Matthew Park[42]
-	Dumitru Copil[42]
-	Matthew Doherty[42]

Napastnicy
14.	Christian Nadé
15.	Juho Mäkelä
18.	Ričardas Beniušis
22.	Calum Elliot
27.	Mauricio Pinilla
48.	Branimir Kostadinow
-	David Templeton[43]

Na górę strony | Początek wątku

[edytuj] Statystyki

[edytuj] Rekordy klubowe

• Najwyższa frekwencja: 53 396 osób, w meczu przeciwko Rangers F.C., 3 runda Pucharu Szkocji, 13 lutego 1932^[44]
• Najwyższa średnia frekwencja w sezonie: 28 195 osób na mecz, sezon 1948/49 (15 meczów)^[45]
• Najwięcej rozegranych meczów: Gary Mackay, 640 (515 liga, 58 Puchar Szkocji, 46 Puchar Ligi, 21 europejskie puchary) 1980-1997^[46]
• Najwięcej rozegranych meczów ligowych: Gary Mackay, 515 ^[46]
• Najwięcej strzelonych goli w lidze: John Robertson, 214, 1983-1998^[47]
• Najwięcej strzelonych goli w sezonie: Barney Battles, 44^[48]
• Najbardziej utytułowany zawodnik: John Cumming (2 Mistrzostwa Szkocji, 1 Puchar Szkocji, 4 Puchary Ligi) 1954-1962^[49]
• Najdrożej kupiony zawodnik: Mirsad Bešlija, kupiony z KRC Genk za 850 000 funtów, 2006^[50]
• Najdrożej sprzedany zawodnik: Craig Gordon, sprzedany do Sunderland A.F.C. za 9 000 000 funtów, 2007^[51]

[edytuj] Europejskie puchary

Dotychczas Hearts wystąpili w 18 sezonach europejskich pucharów, grając 10-krotnie w Pucharze UEFA, 3-krotnie w Pucharze Europy, 3-krotnie w Pucharze Miast Targowych oraz 3-krotnie w rozgrywkach Pucharu Zdobywców Pucharów.^[52]

Za największy sukces klubu w europejskich rozgrywkach uznaje się dojście do ćwierćfinału Pucharu UEFA w sezonie 1988/89. W ośmiu meczach klub odnotował 5 zwycięstw, w tym wygraną 1:0 nad Bayernem Monachium, jeden mecz zremisował oraz dwa spotkania przegrał.

Mecze Hearts w europejskich pucharach[53]
Mecze	Zwycięstwa	Remisy	Porażki
68	26	14	28

Na górę strony | Początek wątku

[edytuj] Przypisy

Na górę strony | Początek wątku

[edytuj] Bibliografia

• David Ross: "The Roar of the Crowd: Following Scottish football down the years". Argyll Publishing, 2005. ISBN 9-8781902-831831. 
• David Speed, Bill Smith, Graham Blackwood: "Heart of Midlothian Football Club: A Pictorial History 1874-1984". (ISBN 0-9510124-1-X). 
• Jack Alexander: "McCrae's Battalion: The Story of the 16th Royal Scots". Mainstream Publishing, 2003. 
• Johnny Rodger (autor), John Niall McClean (fotograf): "Edinburgh: A Guide to Recent Architecture". Ellipsis Arts, 2001. ISBN 978-1-84166-066-0. 
• Rob Robertson, Paul Kiddie: "Hearts: Great Tynecastle Tales". Mainstream Publishing, 2005. ISBN 978-1-84596-003-2. 
• Craig Watson: "The Battle for Hearts and Minds: Changing Fortunes at Heart of Midlothian FC". Black and White Publishing, 2005. ISBN 978-1-84502-046-0. 
• Aidan Smith: "Heartfelt". Birlinn Ltd, 29 września 2005. ISBN 978-1-84158-422-5. 
• Mike Smith: "Follow The Hearts". WritersPrintShop, 31 maja 2004. ISBN 978-1-904623-07-6. 
• Eddie Turnbull, Martin Hannan: "Eddie Turnbull: Having a Ball". Mainstream Publishing, 5 października 2006. ISBN 978-1-84596-187-9. 
• "The Official Hearts FC Annual". Grange Communications Ltd, 20 września 2005. ISBN 978-1-905426-01-0. 
• "Heart of Midlothian (Hearts) FC Newspaper Album". 2007. 
• www.heartsfc.premiumtv.co.uk
• www.londonhearts.com

Na górę strony | Początek wątku

[edytuj] Zobacz też

• Scottish Premier League
• Scottish Football League First Division
• Mistrzowie Szkocji w piłce nożnej
• Puchar Szkocji w piłce nożnej
• Hibernian F.C.
• Celtic F.C.
• Rangers F.C.
• Szkocja
• Edynburg

Na górę strony | Początek wątku

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Statystyki klubowe (en)