John W. McCormack
Z Wikipedii
| John William McCormack 21 grudnia 1891 – 22 listopada 1980 |
|
 |
|
| 53. Spiker Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych | |
| Okres urzędowania | od 10 stycznia 1962 do 3 stycznia 1971 |
| Przynależność polityczna | Partia Demokratyczna |
| Poprzednik | Sam Rayburn |
| Następca | Carl Albert |
| Kongresman z 9 i 12 okręgu Massachusetts | |
| Okres urzędowania | od 6 listopada 1928 (9) 3 stycznia 1963 (12) do 3 stycznia 1963 (9) 3 stycznia 1971 (12) |
| Poprzednik | James A. Gallivan (9) Hastings Keith (12) |
| Następca | Hastings Keith (9) Louise Day Hicks (12) |
John William McCormack (ur. 21 grudnia 1891, zm. 22 listopada 1980) był amerykańskim politykiem ze stanu Massachusetts, działaczem Partii Demokratycznej.
Urodzony w Bostonie McCormack pobierał nauki z publicznych szkołach, po czym studiował prawo w prywatnej kancelarii i został przyjęty do palestry stanu Massachusetts w roku 1913, po czym praktykował je w rodzinnym mieście.
Spis treści |
[edytuj] Kariera polityczna
[edytuj] Przed Izbą Reprezentantów
McCormack, od zawsze związany z Partią Demokratyczną, przed wejściem w skład federalnej Izby Reprezentantów zajmował następujące stanowiska:
- Członek stanowej konwencji konstytucyjnej w 1917 i 1918 roku
- W czasie II wojny światowej służył w US Army
- W latach 1920-1922 deputowany do stanowej Izby Reprezentantów
- W latach 1923-1926 członek stanowego Senatu
- Delegat na wszystkie stanowe konwencje demokratyczne od roku 1920, zaś w latach 1932, 1940, 1944 i 1948 delegat na konwencje ogólnokrajowe
[edytuj] Izba Reprezentantów
McCormack zasiadał w Izbie Reprezentantów Stanów Zjednoczonych od roku 1928 (kiedy to został wybrany na miejsce wakujące po śmierci innego demokraty, Jamesa A. Gallivana) aż do swego odejścia na polityczną emeryturę z upływem kolejnej z wielu kadencji w roku 1971. Na swą pierwszą pełną dwuletnią kadencję kongresmana wybrano go bardzo szybko, bo w listopadzie tegoż roku. Ogółem zasiadał w Izbie od końcówki 70. Kongresu do schyłku 91.
Między 6 listopada 1928 a 3 stycznia 1963 reprezentował 12. okręg wyborczy Massachusetts, a pd 1963 do 1971 ósmy.
Przed objęciem przewodnictwa nad Izbą pełnił w niej szereg odpowiedzialnych stanowisk. Był m.in.:
- Przewodniczącym Komitetu ds. Terytoriów (70. Kongres)
- Przewodniczącym Komitetu ds. Astronautyki i badań Kosmosu (85. Kongres)
- Liderem większości (1940-1947, 1949-1953 i 1955-1961)
- Zastępcą lidera mniejszości (1947-1949 i 1953-1955)
(Liderem mniejszości był wtedy były spiker, demokrata Sam Rayburn)
[edytuj] Spiker Izby Reprezentantów
Po śmierci Rayburna niejako prawem hierarchicznej sukcesji McCormack został jego następcą, stając się trzecim wedle Konstytucji, po prezydencie i wiceprezydencie, człowiekiem w państwie. W odróżnieniu od swego poprzednika Rayburna, który był nie tylko najdłużej urzędującym ale i uznawanym za jednego z "najpotężniejszych" spikerów, nie miał, jeżeli wierzyć powszechnej opinii, także w kręgach politycznych, jego wpływów.
Aczkolwiek sam McCormack zaliczał się do bardziej liberalnych członków Kongresu (wszak pochodził z mającego taką opinię Massachusetts) i popierał swego czasu Nowy Ład prezydenta Franklina D. Roosevelta, w czasie jego kadencji jako spikera doszło do konfliktu między generacją nowych, bardziej liberalnych, demokratycznych kongresmanów a starszymi politykami (takimi jak on sam), którzy dzierżyli prawie że niepodzielną władzę w kierownictwie partii.
Po zamordowaniu prezydenta Johna F. Kennedy'ego w listopadzie 1963 i objęciu urzędu przez wiceprezydenta Lyndona B. Johnsona Stany Zjednoczone nie miały do dnia 20 stycznia 1965 (kiedy został zaprzysiężony na to stanowisko Hubert Humphrey, partner Johnsona w zwycięskich dla demokratów wyborach) wiceprezydenta. Nie uchwalono wówczas jeszcze 25. poprawki do Konstytucji, która pozwalała w takim wypadku prezydentowi powołać nowego za zgodą obu izb Kongresu.
W owym czasie pierwszym w linii sukcesji prezydenckiej był właśnie spiker McCormack, a za nim prezydent pro tempore Senatu Carl T. Hayden. Z racji tego McCormack otrzymał ochronę osobistą Secret Service, która od tej pory towarzyszy każdemu spikerowi. Po śmierci Johnsona w roku 1973 McCormack w artykule napisanym dla The Boston Globe podzielił się swoimi doświadczeniami z tego okresu.
John W. McCormack zakończył swoją karierę polityczną dnia 3 stycznia 1971 wraz z wygaśnięciem jego kolejnego mandatu (nie ubiegał się już o reelekcję).
W roku 1983 University of Massachusetts Boston utworzył John W. McCormack Institute of Public Affairs, nazwany oczywiście na cześć zmarłego byłego spikera. W roku 2003 projekt został rozbudowany w John W. McCormack Graduate School of Policy Studies.
[edytuj] Zobacz też
| Poprzednik Sam Rayburn |
Spiker Izby Reprezentantów 1962-1971 |
Następca Carl Albert |
Muhlenberg • Trumbull • Muhlenberg • Dayton • Sedgwick • Macon • Varnum • Clay • Cheves • Clay • Taylor • Barbour • Clay • Taylor • Stevenson • Bell • Polk • Hunter • White • Jones • Davis • Winthrop • Cobb • Boyd • Banks • Orr • Pennington • Grow • Colfax • Pomeroy • Blaine • Kerr • Randall • Keifer • Carlisle • Reed • Crisp • Reed • Henderson • Cannon • Clark • Gillett • Longworth • Garner • Rainey • Byrns • Bankhead • Rayburn • Martin • Rayburn • Martin • Rayburn • McCormack • Albert • O'Neill • Wright • Foley • Gingrich • Hastert • Pelosi
Sereno E. Payne (R) • Oscar Underwood (D) • Claude Kitchin (D) • Franklin Wheeler Mondell (R) • Nicholas Longworth (R) • John Q. Tilson (R) • Henry T. Rainey (D) • Jo Byrns (D) • William B. Bankhead (D) • Sam Rayburn (D) • John W. McCormack (D) • Charles A. Halleck (R) • John W. McCormack (D) • Charles A. Halleck (R) • John W. McCormack (D) • Carl Albert (D) • Hale Boggs (D) • Tip O'Neill (D) • Jim Wright (D) • Tom Foley (D) • Dick Gephardt (D) • Dick Armey (R) • Tom DeLay (R) • Roy Blunt (R) • John Boehner (R) • Steny Hoyer (D)
