Karabin maszynowy M2

Z Wikipedii

M2
wkm M2 na podstawie M3
Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Rodzaj	wielkokalibrowy karabin maszynowy
Historia
Prototypy	1921
Produkcja seryjna	1932 - do chwili obecnej
Dane techniczne
Kaliber	12,7 mm
Nabój	.50 BMG (12,7 x 99 mm NATO)
Wymiary
Długość	1650 mm
Długość lufy	1140 mm
Masa
karabinu właściwego	38 kg
podstawy	20 kg (podstawa M3)
Inne
Prędkość pocz. pocisku	858 m/s
Szybkostrzelność teoretyczna	550 strz./min
Zasięg max.	4200 m
Zasięg skuteczny	1800 m

M2 - amerykański wielkokalibrowy karabin maszynowy kal. 12,7 mm zaprojektowany tuż po zakończeniu I wojny światowej przez Johna Browninga i nadal używany w armii Stanów Zjednoczonych.

[edytuj] Historia

Armia amerykańska rozpoczęła swój udział w I wojnie światowej prawie bez karabinów maszynowych, w tym także wielkokalibrowych. Aby temu zaradzić postanowiono przebudować ckm Browning M1917. Chodziło tu głównie o powiększenie kalibru broni do ok. 13 mm. Podążono tu śladem Niemców, którzy w ten sposób postąpili z km Maxim. Ostatecznie nowa broń, kalibru 12,7 mm, była gotowa w końcu roku 1918, kiedy nikt już nie był nią zainteresowany. Mimo braku zamówień firma Colt wyprodukowała pewną liczbę karabinów jako M1921. Występowały one w wersji lądowej (chłodzone wodą) i lotniczej (chłodzone powietrzem). Wtedy swoje zainteresowanie konstrukcją wyraziły marynarka wojenna i lotnictwo. Marynarka wojenna przyjęła do uzbrojenia udoskonaloną wersję M1924 chłodzoną wodą, a lotnictwo chłodzony powietrzem wkm M1921.

W roku 1933 dokonano modernizacji broni. Dokonał tego dr S. G. Green. Została ujednolicona konstrukcja komory zamkowej i większość podzespołów, co znacznie zmniejszyło koszty produkcji. Na bazie zmodernizowanej komory zamkowej, powstało aż siedem odmian wkm-u nazywanego teraz M2. Były to m. in.: odmiana chłodzona wodą dla marynarki wojennej, chłodzona powietrzem, z lekkimi lufami różnej długości i zasilaniem obustronnym dla lotnictwa oraz chłodzona powietrzem z ciężką lufą dla broni pancernej. Ta ostatnia pod nazwą M2HB (Heavy Barrel-ciężka lufa) został w 1938 roku wprowadzona do uzbrojenia piechoty.

Produkcję wersji chłodzonej wodą zakończono wkrótce po rozpoczęciu II wojny światowej.

Aby skrócić bardzo długą procedurę wymiany lufy zaprojektowano do tego karabinu specjalny system zwany QCB (Quick barrel change – szybka wymiany lufy), zastosowany w belgijskiej wersji M2-HQCB. W USA poza zastosowaniem szybkowymiennej lufy zmieniono także technologię wykonania i materiały z których wykonane są niektóre części M2 dzięki czemu udało się obniżyć masę karabinu właściwego w wersji M2-GPHMG do 27 kg.

[edytuj] Opis konstrukcji

M2 działa na zasadzie krótkiego odrzutu lufy i ma lufę chłodzoną powietrzem. Używa naboi ".50 BMG" (kaliber 12,7 mm).

Maksymalny zasięg M2 wynosi 4200 m, ale zasięg praktyczny to około 2 km (strzelając z trójnogu lub z broni zamontowanej na pojeździe). W wersji "wsparcia piechoty" karabin waży ok. 38 kg, a trójnóg typu M3 to dodatkowe 20 kg.

Używany jest do wielu zadań, między innymi jako:

• broń wsparcia piechoty
• karabin przeciwlotniczy na okrętach (zazwyczaj sprzężony podwójnie, jeden z karabinów ma taśmę podawaną z lewej strony, a drugi z prawej)
• główne lub pomocnicze uzbrojenie w różnego typu transporterach opancerzonych
• karabin maszynowy w wieżach niektórych czołgów
• uzbrojenie amerykańskich samolotów z okresu II wojny światowej (np. B-17 Latająca Forteca), a także F-86 Sabre z czasów wojny koreańskiej
• lekka odmiana GAU-16 używana jest jako uzbrojenie montowane w drzwiach niektórych śmigłowców.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• "M2 .50 Caliber Machine Gun"
• Opis Browning M2HB i M2HQCB