Krzysztof Żegocki
Z Wikipedii
Krzysztof Żegocki (ur. 1618 w Rostarzewie, zm. 11 sierpnia 1673 w Gościeszynie) – partyzant z czasów potopu szwedzkiego, starosta babimojski, urodzony w Rostarzewie, nazywany pierwszym partyzantem Rzeczypospolitej, był jednym z pierwszych i najaktywniejszych wodzów polskiej partyzantki w okresie potopu szwedzkiego. Atakował najeźdźców z bazy znajdującej się na Śląsku, później zaś dołączył do oddziałów Stefana Czarnieckiego. Po zakończeniu wojny rozpoczął karierę parlamentarną, a w 1669 r. przyjął święcenia kapłańskie i został biskupem chełmskim.
[edytuj] Biografia
Urodził się w 1618 r. w Rostarzewie, jako syn senatora Marcina Żegockiego. Ukończył przypuszczalnie kolegium jezuickie lub Akademię Lubrańskiego. Był studentem wydziału teologicznego Akademii Krakowskiej. W 1638 lub 1639 r. ożenił się z Elżbietą Lintermans, z którą miał troje dzieci. Po jej śmierci w 1645 r. ożenił się z Jadwigą Zbijewską, która w wianie mężowi wniosła starostwo babimojskie. Miał z nią dwóch synów.
W tym czasie brał udział w walkach przeciw powstańcom Chmielnickiego i z Tatarami. Od 1652 r. tytułował się "rotmistrzem Jego Królewskiej Mości". W okresie gdy pełnił funkcję starosty babimojskiego w 1655 r. wybuchła wojna polsko-szwedzka. Szwedzi represjonowali chłopów, rzemieślników, a szczególnie duchowieństwo katolickie. Na tym tle zrodziła się partyzantka Krzysztofa Żegockiego. Z miejscowości Zabór znajdującej się ok. 18 km od Zielonej Góry kierował partyzantami w pierwszym okresie walk. 4 października zdobył silnie obsadzony gród kościański (bitwa pod Kościanem).
Sukces Krzysztofa Żegockiego stanowił dla Szwedów dotkliwy cios, a sam Żegocki otrzymał od króla nominację na pułkownika. 16 listopada otrzymał polecenie udania się z odsieczą klasztorowi jasnogórskiemu. Jednocześnie umożliwił wyjście króla Jana Kazimierza z Żywca w kierunku Spisza i Orawy. Pod koniec grudnia udał się w kierunku Jasnej Góry. Mimo że ostatecznie nie brał udziału w odsieczy, to umożliwił później uzupełnienie zapasów żywności i amunicji. Przez cały okres "potopu" działalność jego była niezwykle skuteczna. Później brał udział w walkach na terenie Branderburgii, dotarł do Danii. W końcu 1658 r. wrócił do kraju, a jego udział w wojnie zakończył się.
W tym czasie rozpoczął działalność polityczną. W 1657 r. mianowany został chorążym województwa poznańskiego, w 1658 marszałkiem sejmiku w Środzie, z tego sejmiku posłował na sejm walny. W 1660 r. Żegocki z rąk króla otrzymał urząd podkomorzego kaliskiego i starosty konińskiego, a jednocześnie został wybrany marszałkiem Trybunału Koronnego w Piotrkowie. W 1666 r. król nadał Żegockiemu nominację na wojewodę inowrocławskiego.
W 1668 r. zmarła jego druga żona. Rok później przyjął święcenia kapłańskie, decydując się na służbę Kościołowi. Wkrótce otrzymał stanowisko biskupa chełmskiego. Jako biskup był bardzo sumiennym rządcą, jednocześnie poszerzał swą wiedzę teologiczną. Nie zaniedbywał też spraw ogólnopaństwowych. W 1673 r. otrzymał nominację na biskupa kujawskiego, ale wkrótce po nominacji zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach, w sierpniu, przebywając w Gościeszynie, gdzie został pochowany.
