Księstwo Żmudzkie

Z Wikipedii

**Księstwo Żmudzkie**

Herb

Nazwa łacińska	Ducatus Samogitiae
Istniało	1219–1795
Prowincja	Litwa
Stolica	Wornie
Sejmik	Rosienie
Wojewoda	zobacz: wojewodowie żmudzcy (starostowie generalni żmudzcy)
Powierzchnia	23 300 km²
Liczba powiatów	28 traktów
Liczba senatorów	3

Księstwo Żmudzkie – księstwo podległe władcom Litwy, jednostka podziału terytorialnego Wielkiego Księstwa Litewskiego od 1219 i I Rzeczypospolitej od 1569.

Do 1413 pozostawało w okresowej zależności od zakonu krzyżackiego. W tym też roku nastąpiła ostateczna chrystianizacja tego księstwa. W 1417 erygowana została diecezja żmudzka ze stolicą w Worniach. Na mocy pokoju melneńskiego w 1422 i pokoju w Christmemlu w 1431 określono ostatecznie granice Żmudzi. W latach 1413-1441 nazywane było Starostwem Żmudzkim. W 1441 wielki książę litewski Kazimierz IV Jagiellończyk przyjął przywrócony tytuł księcia żmudzkiego.

Jako udzielne księstwo nie posiadało urzędu wojewody, zarządzał nim mianowany przez władców Litwy spośród wybranych prze szlachtę kandydatów, starosta generalny.

Senatorów posiadało 3: biskupa, starostę generalnego i kasztelana żmudzkiego, sejmik odbywał się w Rosieniach, gdzie wybierano 3 posłów na Sejm walny i 4 deputatów na Trybunał Litewski (po dwóch na sesję litewską i ruską).

Mundurem sejmowym był kontusz szkarłatny z niebieskimi wyłogami i żupan biały.

W miejsce powiatów księstwo zachowało pierwotny podział na 28 traktów: