Województwo inflanckie
Z Wikipedii
 |
|
| Herb | |
 |
|
| Nazwa łacińska | Ducatus Livoniae |
| Istniało | 1620–1772 |
| Prowincja | Inflanty |
| Stolica | Dyneburg |
| Sejmik | Dyneburg |
| Wojewoda | zobacz: wojewodowie inflanccy |
| Powierzchnia | ok. 12 000 km² |
| Liczba powiatów | 4 |
| Liczba senatorów | 3 |
Województwo (księstwo) inflanckie zwane też Inflantami polskimi powstało w 1620 r. z pozostałej przy Polsce części województwa wendeńskiego. Oficjalnie dopiero postanowieniem sejmu z 1667 roku otrzymały tytuł księstwa, a ustrój województwa, dzieląc się administracyjnie na tzw. trakty: dyneburski, rzeżycki, lucyński i marienhauski. Miały trzy godności senatorskie: biskupa, wojewody i kasztelana. Miastem odbywania sejmów był Dyneburg (Dźwinów). Inflanty były we wspólnym władaniu Korony i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Herbem województwa był srebrny gryf w koronie na czerwonym polu z mieczem skierowanym do góry i monogramem SA (Sigismundus Augustus).
Szlachta Inflant polskich, pochodząca z rodów rycerskich kawalerów mieczowych pochodzenia niemieckiego, związana licznymi węzłami cywilizacyjnymi z Polską, uległa gruntownej polonizacji, dostarczając szeregu zasłużonych Polsce rodów, w tym: Tyzenhausów, Grotusów, Rejtanów, Denhoffów, Korffów, Romerów, Mohlów, Weissenhoffów, Platerów, Manteuffelów i innych. Inflanty polskie po I rozbiorze Polski zostały wcielone do Rosji.
[edytuj] Zobacz też:
| prowincja wielkopolska brzesko-kujawskie • chełmińskie • gnieźnieńskie • inowrocławskie • kaliskie • łęczyckie • malborskie • mazowieckie • płockie • pomorskie • poznańskie • rawskie • sieradzkie• Księstwo Warmińskie |
