M109 SPH
Z Wikipedii
| M109 SPH | |
 |
|
| M109 SPH | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo |  Stany Zjednoczone |
| Trakcja | gąsienicowa |
| Załoga | 6 |
| Lata produkcji | 1962 - ? |
| Dane techniczne | |
| Silnik | 8-cylindrowy diesel Detroit-Diesel Model 8V-71T o mocy 302kW (405KM) |
| Wymiary | |
| Długość maks. | 6,61 m |
| Szerokość | 3,29 m |
| Wysokość maks. | 3,28 m |
| Masa | |
| Masa bojowa | 23723 kg |
| Osiągi | |
| Prędkości maksymalne | |
| Na drodze | 56 km/h |
| Zdolność pokonywania przeszkód | |
| Brody bez przygotowania | 1,07 m |
| Rowy | 1,82 m |
| Ściany pionowe | 0,52 m |
| Zasięg | 390 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| Artyleryjskie | haubica 155 mm |
| Strzeleckie | karabin maszynowy 12,7 mm |
M109 to samobieżna haubica opracowana w celu zastąpienia M44 SPH.
Zamówienie zostało złożone w 1952 roku, pierwsze egzemplarze seryjne opuściły hale montażowe w roku 1962. Po wprowadzeniu licznych ulepszeń, M109 stała się najpopularniejszą haubicą samobieżną na świecie. Wozy tego typu brały udział w konflikcie wietnamskim, w wojnach arabsko-izraelskich i wojnie iracko-irańskiej.
Ogółem Stany Zjednoczone sprzedały pojazdy tego typu do prawie 30 krajów.
M109 może po przystosowaniu forsować wpław przeszkody wodne i strzelać pociskami różnych rodzajów, w tym także taktyczną nuklearną amunicją artyleryjską.
W ciągu kolejnych lat zmodernizowano podstawę działa, unowocześniono wieżę i samą haubicę, instalując ponadto automatyczny układ kierowania ogniem oraz wzmacniając opancerzenie.
Obecnie w armiach świata znajduje się około 4000 haubic samobieżnych M109.
|
Pojazdy przeciwlotnicze
|
|
|
Inne pojazdy
|
|
