Miłek wiosenny

Miłek wiosenny (Adonis vernalis L.) - gatunek byliny należący do rodziny jaskrowatych. Występuje w stanie dzikim od środkowej i południowo-wschodniej Europy po Ural. W Polsce na Wyżynie Lubelskiej i w Małopolsce.

Pokrój: Roślina do 40 cm wysokości.
Łodyga: Gładka, wyprostowana, u dołu z brązowymi łuskami, słabo rozgałęziająca się.
Liście: Odziomkowe i na dolnej części łodygi brunatne, łuskowate i krótkie, pozostałe liście wielokrotnie pierzaste, podzielone na wąskie łatki.

Kwiaty

Kwiaty: Na szczycie łodygi wierzchołkowaty kwiat o średnicy 4-7 cm. Działki kielicha miękko owłosione, jajowate. Płatki (w liczbie 10-20) złotożółte, liczne pręciki i słupki. Kwitnie od kwietnia do maja.
Owoce: Drobne orzeszki o jajowatym kształcie, pomarszczone, owłosione i wyposażone w haczykowaty dzióbek.
Korzeń: Rozgałęziony, silny.
Biotop: Murawy kserotermiczne, wrzosowiska, bory sosnowe. Rośnie wyłącznie na podłożu wapiennym lub gipsowym.
Roślina trująca: Cała roślina zawiera toksyczne glikozydy (adonitoksynę, cymarynę, wernadiginę), flawonoidy, saponiny. Mają one podobne działanie, jak toksyny naparstnicy zwyczajnej. Dawka śmiertelna dla konia wynosi 25 g suchej rośliny i kilkakrotnie przewyższa dawkę leczniczą.

Roślina objęta jest ochroną gatunkową.

Roślina lecznicza
- Surowiec zielarski : kwitnące ziele (Herba Adonidis vernalis) zawiera glikozydy kardenolidowe i flawonoidy (witeksyna, luteolina), w większych ilościach niż u miłka letniego.
- Działanie : zwiększa siłę skurczu mięśnia sercowego a jednoczeście zmniejsza częstotliwość skurczów. Posiada także właściwości moczopędne wynikające ze skojarzonego działania glikozydów i flawonoidów (ułatwiających filtrację w kłębkach nerkowych), co zwieksza ilość wydalanego moczu. Stosowany w lekkich i średnio ciężkich przypadkach zaburzeń czynności serca, również jako składnik preparatów moczopędnych i uspokajających.
Roślina ozdobna : chętnie sadzona w przydomowych ogródkach.