2 Batalion Czołgów Lekkich

Z Wikipedii

2 Batalion Czołgów Lekkich^[1] – polski oddział pancerny okresu II RP.

W chwili mobilizacji 28 sierpnia 1939 miał na stanie m.in. 47 czołgów lekkich 7TP i prawie 100 innych pojazdów.

Spis treści 1 Działania zbrojne 2 Obsada personalna batalionu 3 Skład 4 Bibliografia 5 Przypisy

[edytuj] Działania zbrojne

1 września batalion dotarł koleją do Łowicza i Bednar, gdzie podporządkował go sobie generał Juliusz Rómmel (przydział do Grupy Operacyjnej Piotrków), natomiast zaopatrzenie techniczne skierowano do Pabianic.

Przez trzy dni trwało kompetencyjne zamieszanie, w końcu dowództwo objął gen. Wiktor Thommée, a batalion przesunięto 4 września pod Bełchatów. Tego samego dnia dwie kompanie batalionu walczyły nad rz. Prudką (odepchnięto oddziały przeciwnika, zadając mu straty w sprzęcie pancernym). 1 kompania batalionu (pod dowództwem kpt. Antoniego Próchniewicza) zwycięsko walczyła z Niemcami pod Jeżowem, natomiast 2 kompania (pod dowództwem kpt. Konstantego Hajdenki) wdała się w działania pod Rozprzą.

5 września batalion zaatakował jedną z kolumn niemieckiej 1 Dywizji Pancernej, lecz został odparty.

Batalion próbował się przedzierać w kierunku Warszawy, jednak 3 kompanii pod Milanówkiem zabrakło paliwa. Przez Warszawę jechało tylko 17-20 czołgów. Pod Garwolinem batalion uległ rozproszeniu, ale do Brześcia dotarło 14 maszyn, gdzie zostały doraźnie wyremontowane.

W Brześciu z niedobitków utworzono kompanię osłony kwatery naczelnego wodza. 13 września kompania opuściła Brześć i koło Włodawy stoczyła walkę z niemieckimi czołówkami pancernymi (15-16 września). 17 września znajdowała się ona w Łucku mając na stanie 11 czołgów. W Kowlu otrzymała rozkaz przekroczenia granicy rumuńskiej, jednak ze względu fatalny stan techniczny, zdecydowano się na spalenie czołgów. Większość żołnierzy 2 batalionu przekroczyła granicę Węgier.

[edytuj] Obsada personalna batalionu

• dowódca – mjr Edmund Karpow
• oficer taktyczny i zwiadu – kpt. Mieczysław Słupski
• adiutant – ppor. Ludwik Szeliga – Natanson
• dowódca plutonu lączności – por. Kazimierz Osiecki
• dowódca plutonu OPL – por. rez. Jan Karpiński
• dowódca 1 kompanii – kpt. Antoni Próchniewicz
  • dowódca 1 plutonu – por. Ignacy Florek
  • dowódca 2 plutonu – ppor. Antoni Holik
  • dowódca 3 plutonu – ppor. rez. Wacław Zarugiewicz
• dowódca 2 kompanii – kpt. Konstanty Hajdenko
  • dowódca 1 plutonu – ppor. rez. Adam Kasztelewicz
  • dowódca 2 plutonu -sierż. pchor. Adam Borowy
  • dowódca 3 plutonu – ppor. rez. Bohdan Tromszczyński
• dowódca 3 kompanii – kpt. Józef Rejman
  • dowódca 1 plutonu – sierż. pchor. Wiktor Praglowski
  • dowódca 2 plutonu – por. rez. Andrzej Choloniewski
  • dowódca 3 plutonu – ppor. rez. Ryszard Rusiecki
• dowódca kompanii techniczno-gospodarczej – kpt. Aleksander Kruciński
  • dowódca plutonu technicznego – por. Bolesław Karwan
  • dowódca plutonu gospodarczego – por. rez. Tomasz Dakowski

[edytuj] Skład

• poczet dowódcy
• 3 x kompania czołgów (16 wozów)
  • 3 x plutony czołgów
• kompania techniczno-gospodarcza

Ogółem w batalionie:

• 22 oficerów, 155 podoficerów i 285 strzelców
• 47 czołgów (tyle miał na wyposażeniu w 1939 r.)
• 70 samochodów i ciągników
• 26 motocykli

[edytuj] Bibliografia

• Rajmund Szubański, Polska broń pancerna 1939, Wydawnictwo MON, Warszawa 1989, wyd. II poprawione i uzupełnione. ISBN 83-11-07660-X
• A. Jońca, R. Szubański, J. Tarczyński, Wrzesień 1939 – Pojazdy Wojska Polskiego, Wydawnictwo WKŁ, Warszawa 1990, wyd. I ISBN 83-206-0847-3

Przypisy