PZInż 130

Z Wikipedii

PZInż 130
Dane podstawowe
Państwo	Polska
Typ pojazdu	czołg pływający
Trakcja	gąsienicowa
Załoga	2 osoby
Dane techniczne
Silnik	6-cylindrowy silnik gaźnikowy PZInż 425 o mocy 95 KM przy3600 obr/min
Poj. zb. paliwa	210 l
Pancerz	stalowy, nitowany, 4-8 mm
Długość	4,22 m
Szerokość	2,08 m
Wysokość	1,88 m
Prześwit	0,32 m
Masa	3,92 t
Moc jedn.	24,2 KM/t
Nacisk jedn.	0,35 kg/cm²
Osiągi
Prędkość	60 km/h (droga) 7-8 km/h (woda)
Zasięg	360 km (droga) 210-220 km (teren)
Pokonywanie przeszkód
Rowy (szer.)	1,8 m
Kąt podjazdu	38°
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 x armata automatyczna kalibru 20 mm lub 1 x karabin maszynowy kalibru 7,62 mm (prototyp nie był uzbrojony)

PZInż 130 - polski eksperymentalny lekki czołg pływający z okresu przed II wojną światową.

[edytuj] Historia

PZInż 130 był eksperymentalnym pojazdem powstałym na bazie brytyjskiego czołgu Vickers-Carden-Loyd Amphibian. Decyzję o rozpoczęciu prac projektowych nad tą konstrukcją podjęto po fiasku rozmów dotyczących zakupu brytyjskiego pojazdu. Głównym projektantem PZInż 130 był inż. Edward Habich. Nieuzbrojony prototyp czołgu był gotów w roku 1937, 2 października 1937 roku został przekazany na testy wojskowe. Podczas rozmaitych rajdów i prób przejechał około 3500 km bez poważnych usterek, zbierając pochlebne opinie ze względu na swoją prędkość i łatwość pokonywania przeszkód terenowych. Mimo to, w maju 1939 roku Sztab Główny podjął decyzję o nierozwijaniu idei czołgów pływających. Prototyp odesłano do Warsztatu Doświadczalnego w Ursusie. Jego dalsze losy są nieznane.

[edytuj] Konstrukcja

Napęd PZInż 130 stanowił polski silnik benzynowy typu PZInż 425 o mocy 95 KM pozwalający na rozwijanie prędkości dochodzącej do 60 km/h. Taka moc silnika pozwalała na równoczesne napędzanie śruby wodnej jak i gąsienic co pozwalało na szybki wyjazd z wody lub szybszą jazdę po dnie płytkich akwenów. Wodny napęd czołgu stanowiła śruba wodna umieszczona w ruchomej osłonie hydrodynamicznej pełniącej rolę steru. Prototyp czołgu był nieuzbrojony, ale docelowo pojazd miał być wyposażony w pojedynczy karabin maszynowy wz. 25 lub w najcięższy karabin maszynowy wz. 38FK. Początkowo rozważano także nkm Hotchkiss wz.30 kal 13,2 mm ale jego niecelność spowodowała odrzucenie tej możliwości. Wnętrze pojazdu składało się z dwóch komór. W prawej znajdował się silnik, w lewej oprócz załogi znajdował się także peryskop odwracalny Gundlacha. Stanowisko dowódcy czołgu mieściło się w jednoosobowej wieży pochodzącej z prac nad czołgiem TKW. W celu poprawienia pływalności czołgu zastosowano błotniki od środka wypełnione masą korkową oraz zmniejszono wagę czołgu poprzez zastosowanie żeberkowych kół nośnych i lekkich gąsienic. Cały czołg pokryty był pancerzem nitowanym o grubości 8 mm co zapewniało ochronę przed pociskami karabinowymi i odłamkami. Jako że pojazd powstawał równolegle do czołgu lekkiego 4TP, wiele elementów tych pojazdów było zunifikowanych.

[edytuj] Bibliografia

• Magnuski, Janusz. Czołgi rozpoznawcze PZInż.-130 i PZInż.-140. Nowa Technika Wojskowa. 1993, nr 11, s. 8-12. ISSN 1230-1655.
• Magnuski, Janusz. Czołgi pływający PZInż. 130. Nowa Technika Wojskowa. 2005, nr 3, s. 54-56. ISSN 1230-1655.