Drzonków

Z Wikipedii

Współrzędne: 51°53' N 15°34' E51.8833333 15.5666667 (Drzonków)


Drzonków
Województwo	lubuskie
Powiat	zielonogórski
Gmina	Zielona Góra
Sołtys	Zbigniew Majewski
Położenie	51° 53' N 15° 34' E
Liczba mieszkańców (2006) • liczba ludności	1206
Strefa numeracyjna (do 2005)	68
Kod pocztowy	66-004 Racula
Tablice rejestracyjne	FZI
Położenie na mapie Polski Drzonków
Strona internetowa wsi

Basen olimpijski

Drzonków (do 1945 niem. Drentkau) - wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie zielonogórskim, w gminie Zielona Góra.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.

Spis treści

1 Historia
2 Zabytki
3 Baza rekreacyjno-sportowa i obiekty użyteczności publicznej
4 Szkoła Podstawowa w Drzonkowie
- 4.1 Historia szkoły
5 Przedsiębiorczość w Drzonkowie
6 Mieszkańcy, kapitał społeczny
7 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia

Nazwa osady na przestrzeni wieków wielokrotnie zmieniała się. Stara nazwa wsi to „Drentkau” , jak twierdzi pastor niemiecki Otto Wolff w swej pracy „Geschichte der Stadt Grünberg in Schlesien” z 1884 roku. Nazwa ta powstała od polskiej nazwy „ Drzenków”. Ta zaś pochodziła od staropolskiego słowa „drzeń”, które w owym czasie oznaczało drzewo. Zostało ono przez niemiecką ludność przekształcone na „ Drencko”, następnie zaś „Drenge”, „Drenckau” i ostatecznie „ Drentkau”. Pierwsze pisane wzmianki pochodzą z 1305 roku, a rodzina władająca nią wówczas to ród von Kittlitz. Jednak wiadomo, iż wieś istniała dużo wcześniej. Drzonków był wówczas duża wsią podzielonogórską skoro w tzw. łacińskim „Obwieszczeniu Awiniońskim” z 1376 roku wymieniającym są kościoły parafii zielonogórskiej, a wśród nich jest wyszczególniony kościół w Drzonkowie.

W kolejnych wiekach miały miejsce częste zmiany właścicieli wsi i dlatego dziś niewiele mamy informacji o Drzonkowie. Była ona raz w granicach Austrii, raz Prus. W centrum wsi był kościół katolicki, który w 1526 roku przejęli protestanci, gdyż większość drzonkowian została protestantami, wyznawcami poglądów Marcina Lutra. Następnie kościół ponownie przejęli katolicy w roku 1654 na polecenie magistratu zielonogórskiego. Magistrat działał w myśl zarządzenia cesarskiego, a stało się tak, gdyż Drzonków od 1618 roku znalazł się w obrębie granic katolickiej Austrii. Wyznawców religii katolickiej było jednak bardzo mało i w dodatku byli prześladowani przez protestancką większość mieszkańców wsi, co doprowadziło do tego, iż w 1694 roku liczba katolików spadła do 6 osób, gdy Drzonków liczył w 1865 r. 712 mieszkańców. Kościół stał się obiektem ataków i popadł w ruinę, po czym go rozebrano w 1818 r. Niestety nie zachował się żaden rysunek kościoła, a z opisów wiemy, że był wybudowany z cegły i pokryty gontem. Wewnątrz znajdował się: ołtarz, ambona i obrazy. Wokół budynku rozciągał się cmentarz, na terenie którego stała drewniana wieża z dzwonem datowanym w inskrypcji na 1497 rok.

W roku 1740 kolejny raz wieś Drzonków znalazła się w obrębie Prus, które w wyniku wojny śląskiej z Austrią zajęły tą prowincję. Król Fryderyk II zmienił dotychczasową administrację wprowadzając powiaty i okręgi wiejskie. Drzonków był wówczas w granicach Wiejskiego Okręgu Urzędowego w Zatoniu.

Wtedy już ewangelicy mogli wyznawać swobodnie swą wiarę, ale nie przejawiali chęci zbudowania wiejskiego zboru, a zarządzenie królewskie pozostawiało katolików przy ich stanie posiadania, co wykluczało możliwość przejęcia kościoła katolickiego. Mieszkańcy Drzonkowa przyłączyli się do ewangelików z Zatonia, gdzie powstała parafia w 1741 roku.

W 1768 roku protestanci zbudowali obok kościoła dzwonnicę, która miała kontrastować z walącą się wieżą katolicką. Dzwonnica ta obecnie znajduje się w skansenie na terenie Ochli wraz z o wiele starszym dzwonem.

W tym czasie wieś była w własnością wielkich śląskich rodów von Kittlitz i von Rothenburg. W 1743 roku została podzielona na trzy części, a w 1768 roku utworzono dwie części, jedną władała Johanna Charlotta von Knobelsdorff, a drugą Ferdynand von Stosch i wtedy dokonano opisu wsi, który się zachował. Wiemy z niego, że część von Knobelsdorffów zamieszkana była przez 72 rodziny, natomiast część von Stoschów przez 9 rodzin. Wartość majątków wyceniono odpowiednio na 16.266 i 1.876 talarów.

Scalania dolnej i górnej wsi oraz znajdujących się w nich majątków dokonał graf Ludwig von Schlabrendorf. Człowiek ten piastujący urząd „śląskiego ministra ds. zabudowy” sprzedał dobra drzonkowskie w roku 1782 hrabinie Friderice von Cosel, wdowie po Fryderyku Auguście von Cosel, naturalnym synu króla polskiego Augusta II Mocnego. Ziemie drzonkowską wraz z Zatoniem w 1809 roku kupiła księżna kurlandzko-żagańska Dorota Talleyrand. Po śmierci księżnej Doroty w 1862 roku dobra na lewym brzegu Odry tzw. otyńskie w skład, których wchodził Drzonków odziedziczył jej syn Aleksander von Dino von Talleyrand-Perigord. Zadłużony książę sprzedał wymienione wyżej ziemie ministrowi Rudolphowi von Friedenthal. Jego córka baronowa von Lanken-Wakeitz sprzedała je spółce zarządzającej odtąd dobrami otyńskimi. Majątek Drzonków w związku z tym był wydzierżawiany przez ową spółkę o nazwie „Perseverantia".

Wieś w XIX wieku zaczęła się rozrastać i rozwijać gospodarczo. W osadzie powstała cegielnia, która z miejscowego surowca zaczęła produkować tak potrzebną wówczas cegłę. W 1835 roku na mocy ustawy z 1833 roku rząd rejencji legnickiej ogłosił dobra pozostałe po kościele katolickim za bezpańskie z czego skorzystała miejscowa ludność protestancka. Na przełomie XVIII/XIX powstał skromny murowany dwór i nowe majątkowe budynki gospodarskie wokół niego należące do majątku. W II poł. XIX wieku wybrukowano wiejskie drogi na długości 2399 metrów. Powstało wówczas wiele dróg polnych i leśnych istniejących do dziś.

Z ważniejszych wydarzeń dotyczących wsi w okresie międzywojennym należałoby wymienić elektryfikacje osady w 1921 roku, wybudowanie remizy strażackiej i poczty w 1934 roku. W latach 1928- 1930 rozparcelowano i sprzedano ziemie majątku wiejskiego. Ostatnim jego generalnym zarządcą był Marticke-Lindau, dyrektor dóbr wchodzących w skład dóbr otyńskich. Rozparcelowane ziemie kupowali miejscowi chłopi oraz Niemcy z poznańskiego, których przesiedlono z Polski za wpłaceniem odpowiedniego ekwiwalentu.

Na krótko przed wybuchem II wojny światowej Drzonków-Drentkau liczył 486 mieszkańców. Wieś była zelektryfikowana. Posiadała telefony i pocztę. Do kolei trzeba było pokonać trasę o długości 4 km. Poza rolnikami we wsi mieszkali liczni rzemieślnicy. Ich działalność stanowiło o dość dużej samowystarczalności ludności Drentkau. We wsi funkcjonowała piekarnia pana E.Scholza, zakład budowlany R.Grossmanna, a także rzeźnia, której właścicielami byli G.Fehner wraz z H.Grossmannem. Usługi dla ludności świadczyli także H.Bock – prowadzący gospodę z małym hotelem, oraz spółka G.Fehner i E.Scholz posiadająca wielobranżowy sklep. We wsi można było również korzystać z usług kowala P.Hamela oraz szewca O.Grossmanna. Praktykował także zegarmistrz O.Apelt. Poza trzema młynami wodnymi zlokalizowanymi poza wsią i cegielniami we wsi istniała także fabryka maszyn oraz wytwórnia dachówek. Społeczność ta funkcjonowała przez okres wojny do 1945 roku. Ubytki w sile roboczej - mężczyźni wcieleni do armii hitlerowskiej – były uzupełniane przez robotników przymusowych pochodzących z podbitych krajów. Po wojnie na mocy decyzji władz polskich ostatni Niemcy zostali wysiedleni do roku 1946, a ich miejsce zajęli osadnicy polskiego pochodzenia.

Jako jeden z pierwszych zameldował się Polak już 27 czerwca 1945 roku. W tym czasie sołtysem wsi był Jan Strzępek, a jego zastępcą Jarosław Sadowski. Pierwszym nauczycielem, który zorganizował szkołę był Grzegorz Kołomak.

[edytuj] Zabytki

Dwór z XVIII/XIX wieku został wpisany do rejestru zabytków. Murowany, parterowy, założony na planie prostokąta , nakryty mansardowym dachem z naczółkami. Skromne ozdoby elewacyjne z ryzalitem w fasadzie zwieńczone trójkątnym tympanonem. Wygląd ten uległ zmianie podczas kolejnych remontów. Usytuowany w centralnej części wsi opodal głównej drogi do Raculi. Obecnie jest zamieszkały.

Dzwonnica z XVIII wieku wpisana do rejestru zabytków. Jest ona konstrukcji słupowej, nakryty dachem namiotowym, oszalowana deskami. Obiekt ten był remontowany w 1838 roku. Usytuowany był w centrum wsi. Obecnie znajduje się w Muzeum Etnograficznym w Ochli, gdzie dokonano rekonstrukcji i konserwacji.

Dom nr 56 obiekt wpisany do rejestru zabytków oraz domy z II poł XIX wieku są objęte ewidencją konserwatora. Zachowało się ich bardzo dużo około 30 budynków mieszkalnych murowanych o zabudowie szczytowej. Niestety dom popadł w ruinę i został zburzony.

Zespół podworski z II poł. XVIII wieku dla którego planuje się opracowanie karty założenia. Składa się z budynków inwentarskich murowanych, nakrytych dwuspadowymi dachami. Wygląd ich został zmieniony podczas kolejnych remontów. Częściowo są zamieszkałe, a częściowo wyburzone.

Cmentarz wiejski z II poł. XIX wieku. posiadający kartę założenia. Obecnie w trakcie porządkowania – budowa kaplicy. Wcześniej była tu kaplica ewangelicka, jednak została wyburzona ze względu na zły stan techniczny budynku.

Gospoda z pocz. XX wieku objęta ewidencją. Znajdowała się w centrum wsi. Została jednak zburzona.

Trafostacja lata 20 XX wieku objęte ewidencją konserwatorską, Znajduje się przy ulicy Podgórnej i jest nadal używana.

Remiza strażacka pocz. XX wiek objęta ewidencją konserwatorską. Strażnica została wybudowana na potrzeby wsi w 1934 roku. Obecnie nie jest używana, niegdyś przeznaczona do wyburzenia. O obiekt ten stara się Stowarzyszenie na Rzecz Rozwoju Wsi Drzonków wraz z Radą Sołecką. Remiza znajduje się przy ulicy Olimpijskiej, obok skrzyżowania z Suchą. W/w organizacje już rozpoczęły prace adaptacyjne obiektu.

Droga brukowana z XIX wieku. Jest to pozostałość bruków wiejskich, których osada miała w 1894 roku 2,4 km. Zachowały się one na krótkim odcinku ulicy Słonecznej.

Obelisk pocz. XX. Pozostałość pomnika z 1923 roku upamiętniającego poległych mieszkańców Drentkau w czasie I wojny światowej. Znajduje się on na terenie starego cmentarza i jest częścią tutejszego Lapidarium.

dwa młyny „Klein” i „Neue” w pobliżu skrzyżowania dróg Kiełpin- Drzonków i Zielona Góra- Zatonie, zachowały się tylko fundamenty.

trzeci młyn „Birk” we wsi przy ul. Słonecznej – całkowita ruina. Obecny właściciel dokonał rozbiórki budynku ze względu na przebiegającą tam drogę – względy bezpieczeństwa.

Ponadto na terenie wsi znajdują się 23 stanowiska archeologiczne: wczesnodziejowe, średniowieczne, oraz nowożytne. Są to między innymi: ślady osad, cmentarzy, a nawet został znaleziony „skarb”. Szczególnie ważny i wymagający badań ratunkowych jest obszar rozległych cmentarzysk o dużej rozpiętości chronologicznej i zachowanej ciągłości pochówków.

[edytuj] Baza rekreacyjno-sportowa i obiekty użyteczności publicznej

[edytuj] Wojewódzki Ośrodek Sportu i Rekreacji

Ośrodek położony jest 7 km od Zielonej Góry. Otaczające lasy tworzą mikroklimat pozwalający na szybką regenerację sił i efektywny czynny wypoczynek.

[edytuj] Historia

Pięciobój nowoczesny rozwinął się na Ziemi Lubuskiej z inicjatywy znanego trenera - Zbigniewa Majewskiego. Jednym z pomysłów Szeryfa, jak się do dziś go nazywa, było wybudowanie miasteczka sportowego, obiektu dla potrzeb pięcioboju nowoczesnego, jak i rekreacji dzieci, młodzieży i dorosłych.

Budowa nowego Ośrodka rozpoczęła się od wydzierżawienia od Dyrekcji Lasów Państwowych 4 ha terenu w Drzonkowie. Decyzję z dnia 10.09.1975 r. zatwierdzono realizację Planu Zagospodarowania Terenu. Już po sześciu tygodniach gotowe były: stajnia z 12 boksami wypełniona końmi, pochodzącymi z akcji "konia rzędem dla Drzonkowa", paszarnia, pokój dla masztalerzy, stylowa kawiarenka z kominkiem.

W dniach 17-22.09.1976 r. odbyły się w Drzonkowie I Mistrzostwa Świata Juniorów w Pięcioboju Nowoczesnym. Zawody te były pierwszą w województwie zielonogórskim imprezą sportową tak wysokiej rangi. Jeszcze przed mistrzostwami powstał hipodrom z trybuną i wieżyczką sędziowską. Przekazano zawodnikom treningową salę szermierczą, strzelnicę i siłownię. Ponadto zakończono budowę Pensjonatu z 57 miejscami noclegowymi, restauracją, barem i salą konferencyjną. Jeden z pracowników budowy tak się wypowiadał: "Pracujemy tu społecznie. W niedalekiej przyszłości z ośrodka będziemy wszyscy korzystali. Na budowie panowała tak wspaniała atmosfera, że nie możemy zawieść. Wszystko będzie gotowe w przewidzianym terminie".

Krajowa prasa pozytywnie oceniła organizację zawodów, uznano je za wzorowe: "Były to Mistrzostwa udane pod każdym względem. Nowoczesny i funkcjonalny Ośrodek LKS "Lumel" w Drzonkowie zyskał światową renomę".

Dzień 1.01.1977 r. stał się jedną z ważniejszych dat, wpisanych w kalendarium Ośrodka. Tego dnia doszło do formalnego powołania Ośrodka Pięcioboju Nowoczesnego i Jeździectwa Lubuskiego Klubu Sportowego "Lumel".

W trakcie II etapu budowy, Ośrodek zyskał halę gier, a przy niej pokoje na 20 miejsc, kolejny hipodrom, stajnię z ujeżdżalnią, halę ujeżdżeniową. Wybudowano korty tenisowe wraz z zapleczem, zespół basenów odkrytych - 50-metrowy, połączony z 25-metrową pływalnią. Bazę noclegową powiększono o 7 domków, przez co zyskano 70 miejsc noclegowych.

Ukoronowaniem prac była ocena organizacji Mistrzostw Świata w Pięcioboju Nowoczesnym w 1981 r. Wille Guta, sekretarz generalny Międzynarodowej Unii Pięcioboju Nowoczesnego i Dwuboju Zimowego, tak wyraził swoją opinię o stanie technicznym obiektów: "Do żadnego z nich nie mam jakichkolwiek zastrzeżeń. Jeśli w ubiegłym roku można było jeszcze dyskutować czy Ośrodek w Drzonkowie jest najpiękniejszy i najbardziej funkcjonalny na świecie, to obecnie sprawa jest oczywista. To prawdziwa perła pięciobojowa i mogę mówić jedynie w superlatywach. Kompleks pływalni budzi wręcz zdumienie. To coś fantastycznego!".

W prasie można było przeczytać: "Sportowy ideał zwie się Drzonków - nie mający odpowiednika w kraju - jeden z najpiękniejszych Ośrodków Pięciobojowych w Europie", "Sielska atmosfera, komfortowe warunki mieszkaniowe dla zawodników, wszystkie obiekty na małej powierzchni - czego więcej trzeba?".

W ponad 25-letniej historii, Ośrodek kilkakrotnie zmieniał nazwę i właścicieli. W latach 1989-1995 funkcjonował jako Centralny Ośrodek Sportu w Warszawie oddział w Drzonkowie. Jednak w 1995r. COS zrezygnował z prowadzenia swej działalności na tutejszych obiektach. Wtedy to ówczesny wojewoda zielonogórski powołał Wojewódzki Ośrodek Sportu i Rekreacji w Drzonkowie, działający na zasadach zakładu budżetowego. "Uruchomiono wszystkie obiekty, są chętni do korzystania z nich. Można korzystać z jazd konnych, hali tenisowej, sportowej, basenu. Działa Hotel, restauracja i kawiarnia"- cyt. prasa lokalna.

O Ośrodku tak wypowiadają się trenerzy: M. Wójcik – trener kadry maratończyków - "Zawsze wyjeżdżam stąd zadowolony. Warunki są wyśmienite...Ciekawe trasy, no i oczywiście dostęp do wszystkich obiektów treningowych". Drugie to atmosfera, która też jest ważna. I muszę tu pochwalić personel ośrodka...Tutaj zrozumiano pewną zasadę, że to oni są dla nas, a nie my dla nich"; J. G. Pyciak-Peciak - 3-krotny olimpijczyk, trener kadry USA w Pięcioboju Nowoczesnym - "Uwielbiam Drzonków...to według mnie najlepsze miejsce na Ziemi do uprawiania pięcioboju nowoczesnego".

Na terenie Ośrodka znajduje się "Zielonogórski Klub Sportowy" w którym działają następujące sekcje sportowe:

Co roku w Drzonkowie odbywają się zawody rangi krajowej i międzynarodowej, m.in.: Mistrzostwa Polski w Pięcioboju Nowoczesnym, Międzynarodowe Mistrzostwa Juniorów w Pięcioboju Nowoczesnym, odbyły się również: Olimpiada Młodzieży w tenisie stołowym, szermierce, pływaniu, Międzynarodowy Turniej Tenisa Stołowego Niepełnosprawnych, Halowe Mistrzostwa Polski na wózkach w tenisie ziemnym, Mistrzostwa Polski Juniorów w Akrobatyce Sportowej, Mistrzostwa Świata Juniorów w Akrobatyce Sportowej, Zawody Ogólnopolskie WKKW - Mem. D. Soroki.

ZKS może poszczycić się w swojej historii takimi sławnymi wychowankami:

Pięciobój nowoczesny:

P. Maciaszczyk, P. Olszewski, A. Skrzypaszek, M. Czyżowicz, D. Goździak, D. Majsner, M. Horbacz, A. Stefanek, B. Kotowska, D. Nowak, A. Sulima-Jagiełowicz, E. Małoszyc;

Jeździectwo:

M. Modelewski, D. Rakoczy, J. Szechowicz;

Tenis stołowy:

L. Błaszczyk, T. Krzeszewski, D. Górak

i wielu innych.

Rok 1976 - Mistrzostwa Świata Juniorów w Pięcioboju

I Latosz Dobi z Węgier

Rok 1981 – Mistrzostwa Świata Seniorów w Pięcioboju

I Janusz Peciak z Polski

II Danielo Masala z Włoch

Rok 1987 – Międzynarodowe Zawody Puchar Winobrania Kobiet i Mężczyzn

Kobiety:

I Anna Sulima z Polski

II Anita Hejlig z Węgier

Mężczyźni:

I Adam Madaras z Węgier

Rok 1988 Międzynarodowe Mistrzostwa Kobiet

I Dorota Idzi z Polski

V Barbara Boccolari z Włoch

VI Marina Maumowa z Rosji

Rok 1989 – Międzynarodowe Zawody Przyjaźni

I Monika Petsi z Węgier

I Csemok Laszlo z Węgier

Rok 1990 – Puchar Świata Kobiet w Pięcioboju

I Norwood Lorj z USA

Rok 1992 – Mistrzostwa Świata Juniorów

I Ortega Iwan z Meksyku

II Nowicki Mateusz z Polski

III Totm Zsolt z Węgier

Rok 1997 – Puchar Świata Mężczyzn

I Krungolttsas Edwinas z Litwy

II Zadniprowskis Andrejus z Litwy

III Duhanow Wiaczesław z Łotwy

Rok 1998 – Puchar Świata Kobiet i Mężczyzn

Kobiety:

I Boenisz Paulina z Polski

II Dorota Idzi z Polski

III Szubienok Janna z Białorusi

Mężczyźni:

I Krungolttsas Edwinas z Litwy

II Ambros Zbynek z Czech

Rok 1999 – Mistrzostwa Europy Mężczyzn

I Sarfalui Peter z Węgier

II Hanzeli Akos z Węgier

Rok 2000 – Międzynarodowe Mistrzostwa Seniorów

Kobiety:

I Dorota Idzi z Polski

II Kolesowa Swietłana z Rosji

Mężczyźni:

I Zadniprowskis Andrejus z Litwy

II Dietz Sebastian z Niemiec

Rok 2001 Międzynarodowe Zawody Juniorów

I Assem Aly z Egiptu

II Zieleniewski Filip z Polski

III Efremienko Michał z Ukrainy

Rok 2003 Międzynarodowe Zawody Juniorów

I Telegin Dmitrij z Rosji

II Zijatdinor Rinat z Rosji

Rok 2004 Mistrzostwa Juniorów i Juniorek

Kobiety:

I Struszkowa Polina z Rosji

II Gorliak Tatiana z Rosji

Mężczyźni:

I Pla Cedric z Francji

II Frolow Ilia z Rosji

III Baduin Vitalis z Białorusi

[edytuj] Baza hotelowa i gastronomiczna

Pensjonat - dysponuje 57 miejscami noclegowymi, w pokojach 1, 2 i 3 -osobowych. Pokoje 1,2-osobowe wyposażone są w TV i telefony. W Pensjonacie znajduje się recepcja oraz stołówka dla gości. Istnieje możliwość organizowania konferencji, szkoleń i imprez okolicznościowych
Domki - na terenie Ośrodka znajduje się 7 domków. Każdy domek posiada 4 pokoje 1-osobowe i 2 pokoje 3-osobowe. Na parterze i piętrze znajdują się węzły sanitarne natomiast w hall'u kominek.
Karawaning - pole karawaningowe - z zapleczem sanitarnym, 20-30 miejsc namiotowych lub dla przyczep campingowych.

[edytuj] Baza sportowo-rekreacyjna

Basen kryty - 25-metrowy, 4-torowy. Zaplecze obiektu stanowią: szatnie, gabinety rehabilitacji i odnowy, kompleks fizykoterapii i hydroterapii oraz siłownia. Basen kryty funkcjonuje w sezonie jesienno - zimowo - wiosennym. W tym czasie korzystają z niego dzieci, młodzież szkolna, sportowcy wyczynowi, goście hotelowi oraz osoby prywatne.
Zespół basenów odkrytych - 50-metrowy basen, połączony z 25-metrowym, przeznaczonym dla dzieci.
Hala sportowa - z internatem dla sportowców, służąca grom zespołowym oraz treningom indywidualnym. Trenują tu tenisiści stołowi, odbywają się tu mecze koszykówki, turnieje siatkarzy niepełnosprawnych oraz zawody w tenisie stołowym.
Strzelnica - strzelnica pneumatyczna (10 m). Ze strzelnicy korzystają zarówno sportowcy wyczynowi jak również klienci indywidualni. Ze względów bezpieczeństwa gości możliwe jest indywidualne i grupowe strzelanie z karabinów pneumatycznych oraz indywidualne - na życzenie klienta - z pistoletu pneumatycznego.
Sala szermiercza - z której korzystają sportowcy, w trakcie zgrupowań oraz dzieci i młodzież. Tu odbywają się zajęcia z aerobiku i calaneticsu.
Hala tenisowa - w której znajdują się 4 korty, z możliwością przystosowania do celów wystawienniczych. Jest to doskonałe miejsce do organizowania targów.
Obiekty jeździeckie - w Drzonkowie znajduje się również ośrodek jeździecki, w którym trenują przyszli mistrzowie WKKW.

Poza w/w obiektami na terenie WOSIRu znajdują się:

Baza gastronomiczna: na terenie WOSiRu
- jadalnia na 80 osób
- 3 barki
- Domek Klubowy

W sąsiedztwie WOSiRu i powstały kolejne motele:

Hotelik "EuroSport" wraz z barkiem
- standard europejski-19 miejsc
agroturystyka
- 12 miejsc, 4 pokoje, aneks kuchenny
- kort tenisowy

[edytuj] Szkoła Podstawowa w Drzonkowie

[edytuj] Historia szkoły

W 1945 roku po wojnie na zachodnie ziemie Polski zaczęli przybywać osadnicy, wśród których byli nauczyciele. Pierwszy Polak przybył do wsi 27 czerwca 1945 r. W tym czasie sołtys wsi Jan Strzempek razem z mieszkańcami i zastępcą Jarosławem Sadowskim starał się o sprowadzenie nauczyciela w celu uruchomienia szkoły. Nauczyciel przybył do wioski 1 października 1945 roku, a 8 października po sporządzeniu spisu dzieci rozpoczął nauczanie. Pierwszym nauczycielem, który zorganizował na nowo szkołę był Grzegorz Kołomak. W roku szkolnym 1956/57 liczbę klas podniesiono do siedmiu. Wiosną 1964 roku społeczeństwo i władze zaproponowały aby dobudować piętro w budynku szkolnym. Projekt kilkakrotnie zmieniał się, aż w końcu ustalono, że zostanie wybudowany nowy pawilon. Miał on mieć cztery izby, szatnię i pokój nauczycielski. „Pawilonówka” powstała dzięki pracy mieszkańców wsi Drzonkowa oraz Suchej. Nowy budynek został oddany do użytku 1 września 1965 roku. W roku szkolnym 66/67 odbyło się pierwsze pożegnanie uczniów z klas ósmych. W 73/74 zaczęły do „Pawilonówki” zaczęły uczęszczać dzieci z Zatonia z klas 5-8. Z biegiem czasu szkoła stała się za ciasna. Uczęszczają do niej dzieci z sześciu okolicznych wsi: Ługowa, Suchej, Zatonia, Raculi, Barcikowic Małych i [[Dużych. W 1991 roku zawiązał się Społeczny Komitet Budowy Szkoły w skład, którego wchodzili wybrani przedstawiciele mieszkańców Raculi i Drzonkowa. Dzięki staraniom przewodniczącego komitetu pana Andrzeja Sowy oraz ówczesnego dyrektora szkoły pana Mariusza Zalewskiego we wrześniu 1991 roku zostaje wmurowany kamień węgielny pod nowy budynek szkolny. Pierwsze skrzydło zostało oddane do użytku 6 kwietnia 1994 roku, a drugie, w którym mieści się teraz gimnazjum zostało otwarte we wrześniu 1996 roku. Obecnie jest to piękny, funkcjonalny i nowocześnie wyposażony obiekt służący młodzieży zamieszkałej w wielu okolicznych wsiach. Szkołę podstawową w Drzonkowie ukończył czołowy polski tenisista stołowy – Lucjan Błaszczyk. Przez rok wychowania fizycznego w naszej szkole uczyła słynna pięcioboistka Anna Sulima-Jagiełowicz. W szkole jest 14 sal lekcyjnych, 2 komputerowe, świetlica i sala gimnastyczna z zapleczem.

[edytuj] Przedsiębiorczość w Drzonkowie

Na terenie wsi znajduje się ponad 190 różnorodnego rodzaju firm, cztery sklepy, tartak, stolarnie, oczywiście WOSiR i wiele innych obiektów przemysłowych i rzemieślniczych takich jak:

Na terenie wsi mamy także hodowców, którzy zajmują się hodowlą: -gołębi (4 osoby) -ptactwa ozdobnego -owiec

[edytuj] Mieszkańcy, kapitał społeczny

Drzonków przede wszystkim słynie z wybitnych sportowców:

Anna Bajan- pięciobój nowoczesny( mistrzyni świata w Montrealu, brąz w MŚ w 1987,)
Barbara Kotowska- pięciobój nowoczesny( brązowy medal w Montrealu)
Anna Sulima-(złoto w Pucharze Świata w 1991)
Edyta Małoszyc
Dorota Nowak
Arkadiusz Skrzypaszek- pieciobój nowoczesny(mistrz olimpijski indywidualnie i drużynowo wspólnie z Czyżowiczem i Gożowiczem)
Dariusz Soroka- jeździectwo
Dariusz Witosławski- jeździectwo
Lucjan Błaszczyk- tenis stołowy
Krzysztof Lubin- tenis stołowy
Andrzej Kopecki- tenis stołowy
Daniel Sagan- tenis stołowy
Krzysztof Kaczmarek- tenis stołowy

W Drzonkowie mieszkają również prezesi i właściciele wielu dużych zakładów i firm o różnym profilu z terenu Zielonej Góry i województwa. Mieszkańcami wsi są: były dyrektor szkoły, a obecnie wójt Gminy Zielona Góra pan Mariusz Zalewski oraz jego zastępca pan Ireneusz Bogucewicz.

Drzonków jest tzw. "sypialnią Zielonej Góry". Swoją popularność zawdzięcza ciepłemu klimatowi i położeniu.