Henri Dunant

Z Wikipedii

Jean Henri Dunant
Założyciel Czerwonego Krzyża. Laureat pierwszej Pokojowej Nagrody Nobla
Urodzony	8 maja, 1828 Genewa
Zmarł	30 października 1910 Heiden
Galeria w Wikimedia Commons

Jean Henri Dunant (8 maja 1828 – 30 października 1910, Henry Dunant, Henri Dunant) – szwajcarski kupiec, filantrop i założyciel Czerwonego Krzyża. Laureat pierwszej Pokojowej Nagrody Nobla w 1901 (wraz z Francuzem Frédéricem Passy).

[edytuj] Biografia

Urodzony 8 maja 1828 roku w Genewie (Szwajcaria) w protestanckiej rodzinie kupieckiej. Od wczesnej młodości styka się z ludzką nędzą, towarzysząc matce w odwiedzaniu najbiedniejszych mieszkańców Genewy – chorych, kalekich i umierających. Po ukończeniu gimnazjum pracuje w banku, angażując się jednocześnie w różnorodną działalność społeczną, m.in. pomoc więźniom.

W 1855 wraz z grupą przyjaciół zakłada w Paryżu Światowe Przymierze Stowarzyszeń Młodych Chrześcijan (YMCA). Kilka lat przebywa w Algierii, gdzie m.in. zakłada wzorowe gospodarstwo rolne, które, niestety, podupada. W połowie 1859 wraca do Europy, aby osobiście prosić cesarza Francuzów Napoleona III o wstawiennictwo w realizacji algierskich projektów.

[edytuj] Powstanie Czerwonego Krzyża

24 czerwca 1859, w drodze na spotkanie z cesarzem, przejeżdża koło włoskiego miasteczka Solferino, gdzie dogorywa najkrwawsza w ówczesnej Europie (obok Waterloo) – bitwa pod Solferino, stoczona między armią austriacką a sprzymierzonymi siłami francusko-włoskimi. Liczba ofiar przekracza 40 000. Obok ciał zabitych, których nikt nie zbiera z pola walki, umierają w męczarniach tysiące rannych żołnierzy. Niewielkie i źle zorganizowane wojskowe służby medyczne są bezradne wobec ogromu nieszczęścia. Dunant, choć nie ma żadnego przygotowania medycznego, stara się pomóc rannym i umierającym. W pobliskim kościele w Castiglione organizuje prymitywny szpital, opatruje rannych, dostarcza im wodę do picia, zapisuje ostatnie polecenia umierających. Namawia do pomocy kilka miejscowych kobiet, które – choć z oporami – dają się przekonać, że ranni żołnierze cierpią tak samo, niezależnie od narodowości. Tu powstaje hasło Tutti fratelli – wszyscy jesteśmy braćmi.

Komitet Pięciu - Komitet Założycielski Czerwonego Krzyża

Przerażające doświadczenia nie dają mu spokoju, interesy przynoszą rozczarowania. Po dwóch latach spędzonych bezowocnie w Paryżu Dunant wraca do Genewy i pisze książkę "Wspomnienie Solferino". Jest to nie tylko relacja z pola bitwy czy opis wstrząsających przeżyć, ale gorący apel do społeczeństw Europy, który ma poruszyć ich sumienia. Niewielka książeczka, przetłumaczona na kilka języków i wydana w niemal wszystkich krajach europejskich, zdobywa ogromną popularność. Dunant proponuje w niej:

powołanie we wszystkich krajach stowarzyszeń pomocy, których przeszkoleni wolontariusze mogliby nieść ratunek rannym na polu walki
zapewnienie im bezpieczeństwa przy pomocy wyróżniającego znaku, powszechnie uznawanego przez wszystkie strony konfliktu i dającego status pełnej neutralności.

W lutym 1863 powstaje w Genewie tzw. Komitet Pięciu, w którym obok Dunanta zasiadają czterej wpływowi obywatele szwajcarscy.

26 października 1863, z inicjatywy Dunanta, Komitet Pięciu zwołuje do Genewy międzynarodową konferencję, w której bierze udział 14 oficjalnych delegacji krajów europejskich oraz wielu obserwatorów. Większość idei Henry Dunanta zostaje zaakceptowana, m.in. powołanie narodowych komitetów pomocy rannym, ochrona personelu medycznego podczas działań wojennych i wspólny znak ochronny – czerwony krzyż na białym tle.

Dzień 29 października 1863, w którym konferencja przyjmuje te rezolucje, uznany zostaje za dzień powstania Czerwonego Krzyża.

[edytuj] Opuszczony stary człowiek

Henry Dunant w podeszłym wieku

Po 1867, w wyniku niesnasek i sporów wśród założycieli Czerwonego Krzyża, Dunant wycofuje się z Komitetu. Pogarsza się też zdecydowanie jego sytuacja materialna, a kolejne idee, jak np. utworzenie stref bezpieczeństwa dla cywilnych uchodźców, powołanie Światowej Organizacji Zdrowia czy Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, nie znajdują zrozumienia rządów państw europejskich.

W 1887 roku, po latach tułaczki i niepowodzeń, opuszczony przez wszystkich, Dunant osiedla się w przytułku dla ubogich w szwajcarskim miasteczku Heiden. W 1895 odnajduje go tam dziennikarz, którego artykuły o tym, że założyciel Czerwonego Krzyża żyje w ubóstwie i zapomnieniu, poruszają całą Europę.

Rezultatem jest przyznanie przez parlament norweski w 1901 pierwszej pokojowej nagrody Nobla Henry Dunantowi. Zmęczony, schorowany, stary człowiek nie chce już jednak żadnych zaszczytów i powrotu do życia publicznego. 30 października 1910 Henry Dunant umiera w swoim skromnym pokoju w przytułku w Heiden (Szwajcaria).