Jan Hoffman

Z Wikipedii

Jan Hoffman (ur. 11 czerwca 1906 w Krakowie, zm. 25 października 1995 w Krakowie) — polski pianista, pedagog, profesor i rektor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie.

Kształcił się w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie pod kierunkiem m.in. Józefa Śliwińskiego i Wiktora Łabuńskiego, dyplom uzyskał w 1928. Kontynuował następnie studia w Krakowie i Berlinie u Egona Petriego, jednocześnie dojeżdżając do Lwowa, gdzie pracował jako pedagog w szkole S. Kasparek. W latach 1931-1933 był profesorem konserwatorium krakowskiego, później do wybuchu II wojny światowej udzielał prywatnych lekcji w Krakowie, Lwowie i Bielsku. W czasie wojny przebywał początkowo we Lwowie, gdzie do 1941 był docentem konserwatorium, następnie w Krakowie. Ukrywał się przed gestapo, zajmował się tajnym nauczaniem, dawał tajne koncerty.

Zaraz po wojnie był w gronie współtwórców Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie (od 1979 Akademii Muzycznej). Pełnił na tej uczelni szereg funkcji, m.in. dziekana Wydziału Instrumentalnego (1945-1949, 1954-1955), kierownika Katedry Fortepianu (1963-1978), prorektora (1963-1966, 1975-1978), rektora (1966-1968). W 1958 otrzymał tytuł profesorski. Kontynuował pracę pedagogiczną także po przejściu na emeryturę w 1978. Był ponadto pedagogiem w Helsinkach, gdzie w latach 1962-1981 prowadził mistrzowskie kursy pianistyczne, oraz w Weimarze. Do jego uczniów należeli m.in. Władysław Kędra, Marek Drewnowski, Fin T. Mikkilä (dwukrotny juror Konkursów Chopinowskich) oraz Andrzej Zielinski (założyciel zespołu Skaldowie).

W latach 1926-1968 współpracował w Polskim Radiem. Był jurorem wielu konkursów pianistycznych, m.in. pięciu Konkursów Chopinowskich (1949-1970), konkursów w Bydgoszczy i Łodzi, a z zagranicznych m.in. Konkursu im. Roberta Schumanna w Berlinie, Praskiej Wiosny, konkursów w Bolzano, Seregni i Monachium (pięciokrotnie). Działał aktywnie w Stowarzyszeniu Polskich Artystów Muzyków oraz Towarzystwie im. Fryderyka Chopina w Warszawie (wieloletni wiceprzewodniczący Zarządu Głównego i przewodniczący Rady Naukowej). W 1950 został laureatem nagrody państwowej I stopnia (zespołowej), był odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim i Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I klasy, tytułem Zasłużonego Nauczyciela PRL. Otrzymał również trzy nagrody Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1964, 1968, 1986).

Koncertował jako solista i kameralista, w latach międzywojennych również jako dyrygent. Wykonywał utwory polskich kompozytorów współczesnych (m.in. Witolda Lutosławskiego i Artura Malawskiego - jako pierwszy wykonał jego Etiudy symfoniczne), a także klasyków - Jana Sebastiana Bacha, Ludwiga van Beethovena, Wolfganga Amadeusza Mozarta, Johannesa Brahmsa; występował i nagrywał m.in. z Eugenią Umińską, Bolesławem Woytowiczem, Janem Ekierem, Zbigniewem Drzewieckim. Zajmował się również edytorstwem - przygotował do wydania w Polskim Wydawnictwie Muzycznym ponad 150 pozycji (część wspólnie z Zbigniewem Drzewieckim i Adamem Riegerem), m.in. wybór pieśni (z S. Hoffmanową).