Karabin APS

Z Wikipedii

Awtomat Podwodnyj Specjalnyj (APS)
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Rodzaj	karabin szturmowy
Historia
Prototypy	lata 70. XX wieku
Produkcja seryjna	druga połowa lat 70. XX wieku - ??
Dane techniczne
Kaliber	5,66 mm
Nabój	5,66 x 39 MPS/MPST
Wymiary
Długość	615 mm (z kolbą złożoną) 823 mm (z kolbą rozłożona)
Długość lufy	305 mm
Masa
broni	2,46 kg (bez magazynka) 3,4 kg (załadowany)
Inne
Zasięg skuteczny	30 m na głębokości 5m 11 m na głębokości 40 m 100 m na powierzchni

Awtomat Podwodnyj Specjalnyj (APS) - (Автомат Подводный Cпециальный АПС) radziecki karabin automatyczny przeznaczony do strzelań podwodnych.

Spis treści 1 Historia konstrukcji 2 Opis konstrukcji 3 Bibliografia 4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia konstrukcji

W latach 60. w Związku Radzieckim zaczęto rozbudowywać i unowocześniać morskie oddziały dywersyjno-rozpoznawcze złożone z płetwonurków. Jednocześnie zaczęto rozwijać złożone z płetwonurków oddziały przeznaczone do ochrony baz morskich. Równocześnie z powstawaniem nowych oddziałów trwały prace nad opracowaniem uzbrojenia i wyposażenia podwodnego.

Płetwonurków początkowo uzbrajano w karabiny AK-47 lub AKM i noże. Karabin był przenoszony w specjalnym wodoszczelnym pojemniku i mógł być użyty dopiero na powierzchni, a więc w przypadku walki z innym płetwonurkiem jedynym uzbrojeniem pozostawał nóż. Dlatego na początku lat 70. rozpoczęto prace nad skonstruowaniem broni palnej mogącej służyć do walki podwodnej.

Pierwszą bronią opracowaną specjalnie dla płetwonurków był pistolet SPP-1 (przyjęty do uzbrojenia w 1971 roku). Nowa broń została dobrze przyjęta przez użytkowników, ale prawie natychmiast pojawiły się raporty że jest to broń nadająca się głównie do samoobrony. Dlatego postulowano stworzenie broni ofensywnej, podwodnego odpowiednika karabinu szturmowego.

Podobnie jak w przypadku SPP-1 pierwszym etapem prac było opracowanie naboju. W zmodyfikowanej łusce naboju 5,45 x 39 mm osadzono wydłużony (~115 mm) pocisk kalibru 5,66 mm. Poza nabojem z pociskiem zwykłym MRS, opracowano pocisk smugowy MPST (ze smugą widoczną pod wodą). Po przetestowaniu naboju przyszłą kolej na opracowanie broni. Zadanie to otrzymał Władimir Simonow. Zamierzenia były ambitne, nigdy przedtem nie próbowano skonstruować broni automatycznej działającej pod wodą.

Do najważniejszych problemów należało skonstruowanie układu zamek - komora zamkowa mogącego działać pod wodą. W odróżnieniu od powietrza, woda jest nieściśliwa trzeba było opracować konstrukcję zapewniającą łatwy odpływ wody. Poradzono sobie z tym problemem tworząc komorę zamkową bez tylnej ścianki. Ponieważ broń działała na zasadzie odprowadzania gazów prochowych wyposażono ją w regulator gazowy z nastawami do strzelań pod wodą i na lądzie.

Karabin przyjęto do uzbrojenia w połowie lat 70. jako Автомат Подводный Специальный АПС (ros. Automat (karabin szturmowy) Podwodny Specjalny APS). Po przyjęcia broni do uzbrojenia prace nad udoskonaleniem APS trwały. Największą modernizacją było zastosowanie perforowanej rury gazowej ze specjalną osłoną rozbijającą wydobywające się pęcherzyki gazów prochowych, dzięki czemu ułatwiono celowanie i zmniejszono prawdopodobieństwo dostrzeżenia strzelającego nurka.

W 1983 roku konstruktor otrzymał za swoją konstrukcję Nagrodę Państwową.

Karabin APS od połowy lat 70. był podstawową bronią radzieckich płetwonurków. Jednak od początku do nowej broni były zastrzeżenia. O ile była to doskonała broń dla płetwonurków pilnujących radzieckich baz morskich, o tyle dla żołnierzy Specnazu walczących zarówno na ladzie jak i pod wodą nowa broń była mało przydatna. APS może co prawda strzelać na powietrzu, ale zasięg skuteczny nie przekracza 50 metrów, a żywotność broni spada do 180 strzałów (pod wodą wynosi 2000 strzałów). Dlatego najczęściej wyposażono ich w pistolet SPP-1 (do samoobrony pod wodą) i karabin szturmowy AK-74 (do walki na lądzie). Dlatego pod koniec lat osiemdziesiątych do uzbrojenia wprowadzono do uzbrojenia nowy karabin ASM-DT.

[edytuj] Opis konstrukcji

Karabin APS jest indywidualną bronią samoczynno-samopowtarzalną, optymalizowaną do strzelania pod wodą. Zasada działania oparta odprowadzanie gazów prochowych przez boczny otwór lufy, ryglowanie przez obrót zamka. Bezpiecznik-przełącznik rodzaju ognia z tyłu lewej strony komory zamkowej. Zasilanie z magazynka o pojemności 26 naboi. Lufa gładka. Przyrządy celownicze składają się z muszki i stałego celownika (nastawa pod wodą równa ~30, na powierzchni 100 m). Kolba składana, wysuwana, wykonana z grubego drutu.

[edytuj] Bibliografia

• Taras, Piotr. „Strzałki” dla płetwonurków. Komandos. 1993, nr 9. ISSN 0867-8669.
• Gwóźdź, Zbigniew. Strzały pod wodą. Komandos. 1996, nr 7/8. ISSN 0867-8669.
• Cymer, Łukasz. Broń dla płetwonurków. Raport-wto. 2001, nr 6, str. 62-64. ISSN 1479-270X.
• Erenfeicht, Leszek. Rosyjska broń strzelecka dla płetwonurków. Strzał. 2003, nr 5. ISSN 1644-4906.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Guns.ru