Loyd Carrier

Z Wikipedii

Loyd Carier
Loyd Carrier ciągnący działo 6-funtowe (57 mm), 1944
Dane podstawowe
Państwo	Wielka Brytania
Trakcja	gąsienicowa
Typ	ciągnik artyleryjski i transporter gąsienicowy
Załoga	1 + 7/8
Historia
Prototyp	1939
Lata produkcji	1940 – ?
Wyprodukowano	26 613
Dane techniczne
Silnik	1 silnik gaźnikowy, 8-cylindrowy Ford UK-79E-6004 (wersja No 1) 1 silnik gaźnikowy, 8-cylindrowy Ford EGAE (wersja No 2)
Moc	85 KM(Ford UK-79E-6004) 65 KM (Ford EGAE)
Transmisja	mechaniczna
Wymiary
Długość maks.	4,50 m
Szerokość	2,07 m
Wysokość	1,42 m
Masa
Masa bojowa	4 500 kg
Opancerzenie
Grubość pancerza	nie posiadał (dodatkowo montowano płyty pancerne o grubości 7 mm)
Osiągi
Prędkości maksymalne
Na drodze	48 km/h
Zdolność pokonywania przeszkód
Zasięg	220 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
Strzeleckie	brak stałego
Użytkownicy
Wielka Brytania, Stany Zjednoczone i inne

Loyd Carier - ciągnik artyleryjski i transporter gąsienicowy konstrukcji brytyjskiej z okresu II wojny światowej.

[edytuj] Historia

Niedługo przed wybuchem II wojny światowej Vivian Loyd, były współpracownik inż. Cardena, odszedł z koncernu Vickers i przedstawił armii brytyjskiej własną koncepcję lekkiego, taniego wielozadaniowego pojazdu gąsienicowego. Otrzymał on akceptację swojego pomysłu i odpowiedni kontrakt. Zbudowany prototyp został poddany testom w sierpniu 1939. Przeszedł je pozytywnie i został przyjęty do uzbrojenia. Konstrukcja nowego pojazdu, była ukierunkowana na maksymalne obniżenie kosztów i uproszczenie produkcji. Została w niej zastosowana rama samochodu ciężarowego Ford o nośności 2 ton, wraz z silnikiem, skrzynią biegów i tylnym mostem. Zostały one w pojeździe ustawione odwrotnie - silnik z tyłu, a most napędowy z przodu. Wykorzystano też elementy układu jezdnego (zawieszenie, koła jezdne, gąsienice) z transportera opancerzonego Universal Carrier. Odkryte nadwozie zamontowano na ramie z kształtowników i pokryto cienkimi (do 6 mm) metalowymi blachami. Produkcja seryjna ruszyła w lutym 1940, w zakładach Vivian Loyd & Co oraz licencyjna w kilku innych firmach, przede wszystkim Ford i Wolseley.

[edytuj] Odmiany pojazdu

• Tracked Personnel Carrier (TPC) - transporter do przewozu ludzi i ładunków. Bez specjalnego wyposażenia. Wyprodukowano ponad 1500 pojazdów.

• Carrier Tracked Towing (CTT) - ciągnik artyleryjski do holowania dział przeciwpancernych kal. 40 mm (2 pdr), a później 57 mm (6 pdr) oraz przewożenia obsługi. Wyposażony w specjalny zaczep holowniczy. Zbudowano też odmianę przystosowaną do przewozu moździerza kal. 101,6 mm, a także odmiany dla dowódców sekcji. Była to najliczniejsza odmiana - zbudowano ponad 15 000 wozów.

• Carrier Tracked Cable Layer Mechanical (CTCLM) - mechaniczny układacz kabla telefonicznego. Zbudowano ok. 300 pojazdów.

• Carrier Tracked Starting and Charging (CTSC) - wóz pomocy technicznej dla oddziałów pancernych. Zbudowano ok. 2000 pojazdów.

Ponadto transportery Loyd mogły występować w różnych odmianach w zależności od zastosowanego silnika, hamulców itp.:

• No 1 - z brytyjskim silnikiem Ford UK-79E-6004 o mocy 85 KM.
• No 2 - z amerykańskim silnikiem Ford EGAE lub EGAEA.
• Mk I - z hamulcami systemu Bendix.
• Mk II - z hamulcami Girling.

[edytuj] Służba

Nowe pojazdy trafiły do uzbrojenia wojsk w drugiej połowie 1940, początkowo stacjonujących w Wielkiej Brytanii, a później na innych teatrach działań wojennych. Oryginalna konstrukcja wozu nie dawała załodze żadnej ochrony i ich użycie było na początku ograniczone do stref położonych poza zasięgiem ognia przeciwnika. Skonstruowano następnie zestaw płyt pancernych o grubości 7 mm, nakładanych z przodu i boków pojazdu.

Transportery Loyd Carrier były także w uzbrojeniu Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Były to wozy CTSC w pułkach pancernych, a także CTT w pododdziałach wsparcia piechoty.

Transportery Loyd po wojnie znalazły się w uzbrojeniu wielu armii zachodnich. Były tam eksploatowane do lat 60. XX wieku.