Wybory prezydenckie w Polsce w 2005 roku

Z Wikipedii

Ten artykuł jest częścią serii Polityka Polski
Prawo
Konstytucja Polskie prawo
Władza wykonawcza
Prezydent Lech Kaczyński Prezes Rady Ministrów Donald Tusk Rada Ministrów
Władza ustawodawcza
Sejm Senat Zgromadzenie Narodowe
Władza sądownicza
Sąd Najwyższy Trybunał Konstytucyjny Trybunał Stanu Naczelny Sąd Administracyjny
Samorząd terytorialny
Samorząd w Polsce Samorząd gminny Samorząd powiatowy Samorząd województwa
Kluby parlamentarne
PO PiS Lewica PSL
Wybory
Wybory w Polsce (od 1989): prezydenckie: 1990 1995 2000 2005 parlamentarne: 1989 1991 1993 1997 2001 2005 2007 samorządowe: 1990 1994 1998 2002 2006 europejskie: 2004 referenda: 1996 1997 2003

Wybory prezydenckie w Polsce odbyły się na terenie całego kraju oraz w kilkudziesięciu obwodach wyborczych ulokowanych za granicą Polski. W wyniku głosowania czwartym prezydentem III Rzeczypospolitej (a trzecim wybranym w wyborach powszechnych) został Lech Kaczyński, który zastąpił Aleksandra Kwaśniewskiego.

Państwowa Komisja Wyborcza zarejestrowała oficjalnie szesnastu kandydatów. Na kartach do głosowania znalazło się 14 kandydatów, dwóch kolejnych wykreślono przed datą wyborów. Pierwsza tura wyborów prezydenckich odbyła się 9 października 2005, druga tura, do której przeszli Lech Kaczyński oraz Donald Tusk, odbyła się dwa tygodnie później – 23 października 2005.

Spis treści 1 Kalendarz wyborczy 2 Kandydaci na urząd prezydenta RP 2.1 Oficjalni kandydaci 2.2 Wycofani kandydaci 2.3 Zmarły kandydat 2.4 Inne osoby zgłaszające chęć startu w wyborach 2.5 Charakterystyka zarejestrowanych kandydatów 3 Kampania przedwyborcza 3.1 Kampania przedwyborcza Lecha Kaczyńskiego 3.2 Kampania przedwyborcza Włodzimierza Cimoszewicza 3.3 Sprawa zakupu akcji PKN Orlen 3.4 Sprawa Anny Jaruckiej 3.5 Spór o biografię dziadka Donalda Tuska 3.6 Poparcie kandydatów po drugiej turze 3.7 Honorowy Komitet Poparcia Lecha Kaczyńskiego 3.8 Kalendarium 3.9 Sprawozdania z kampanii 4 Obwody głosowania 5 Wybory prezydenckie, wyniki 5.1 Pierwsze głosowanie 5.1.1 Oficjalne wyniki 5.1.2 Frekwencja 5.2 Ponowne głosowanie 5.2.1 Oficjalne wyniki 5.2.2 Frekwencja 5.2.3 Zwycięstwo Lecha Kaczyńskiego 5.3 Ważność wyborów 6 Przypisy 7 Zobacz też 8 Linki zewnętrzne

[edytuj] Kalendarz wyborczy

• 18 maja 2005 marszałek Sejmu Włodzimierz Cimoszewicz ogłosił, że wybory odbędą się 9 października. Ewentualna II tura miała odbyć się dwa tygodnie później – 23 października.
• Do 15 sierpnia komitety wyborcze musiały zgłosić się do Państwowej Komisji Wyborczej z wnioskiem o rejestrację. Do zarejestrowania komitetu trzeba było zebrać minimum 1000 podpisów popierających kandydata danego komitetu. Po zarejestrowaniu się, komitety musiały zebrać 100 tys. podpisów z poparciem dla kandydata na prezydenta, a następnie zgłosić go do PKW (do 25 sierpnia do godz. 24).
• 25 sierpnia upłynął termin powołania przez PKW okręgowych komisji wyborczych.
• Do 4 września PKW miała podać do wiadomości publicznej informacje o granicach i numerach obwodów głosowania oraz siedzibach obwodowych komisji wyborczych. Pełnomocnicy komitetów wyborczych mieli czas do 9 września na zgłoszenie kandydatów do obwodowych komisji wyborczych.
• 9 września upłynął termin zgłaszania przez armatorów wniosków o utworzenie na polskich statkach morskich obwodów głosowania.
• Do 18 września wójtowie, burmistrzowie i prezydenci miast musieli powołać obwodowe komisje wyborcze, a PKW podać informacje o numerach i granicach obwodów głosowania za granicą i siedzibach obwodowych komisji wyborczych, w których głosować mieli Polacy pozostający poza krajem.
• Od 18 do 25 września żołnierze zasadniczej lub okresowej służby wojskowej, ratownicy odbywający służbę zasadniczą w obronie cywilnej, policjanci z jednostek skoszarowanych, funkcjonariusze Biura Ochrony Rządu, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej pełniący służbę w systemie skoszarowanym, mieli czas na składanie wniosków o dopisanie ich do spisu wyborców w miejscowości, w której odbywają służbę.

[edytuj] Kandydaci na urząd prezydenta RP

[edytuj] Oficjalni kandydaci

Kandydaci:
Imię i nazwisko	Przynależność partyjna kandydata	Partie udzielające poparcia
Henryka Bochniarz	bezpartyjna	PD
Marek Borowski	SdPl	SdPl, UP, Zieloni 2004
Leszek Bubel	PPN	PPN
Liwiusz Ilasz	bezpartyjny	brak
Lech Kaczyński	PiS	PiS, RP, ZChN
Jarosław Kalinowski	PSL	PSL
Janusz Korwin-Mikke	UPR	PJKM, UPR
Andrzej Lepper	Samoobrona RP	Samoobrona RP
Jan Pyszko	ONP - LP	ONP - LP
Adam Słomka	KPN - OP	KPN, KPN - OP, PRS
Donald Tusk	PO	PO
Stanisław Tymiński	bezpartyjny	OKO

[edytuj] Wycofani kandydaci

Kandydaci, którzy zrezygnowali:
Imię i nazwisko	Przynależność partyjna kandydata	Partie udzielające poparcia	Data rezygnacji kandydata
Zbigniew Religa	bezpartyjny	Partia Centrum	2 września 2005
Włodzimierz Cimoszewicz	SLD	SLD, UL III RP	14 września 2005
Maciej Giertych	LPR	LPR	4 października 2005

[edytuj] Zmarły kandydat

Zmarły kandydat:
Imię i nazwisko	Przynależność partyjna kandydata	Partie udzielające poparcia	Data śmierci kandydata
Daniel Podrzycki	PPP	APPR, KPP, NL, PPS, PPP	24 września 2005

[edytuj] Inne osoby zgłaszające chęć startu w wyborach

Dziesięć osób zgłosiło chęć kandydowania w wyborach i zarejestrowało swoje komitety wyborcze, jednak nie zdołało uzbierać wymaganych 100 000 podpisów, byli to: Arnold Buzdygan, Stanisław Ceberek, Gabriel Janowski, Jan Antoni Kiełb, Waldemar Janusz Kossakowski, Marian Romuald Rembelski, Zbigniew Roliński, Sławomir Salomon, Maria Szyszkowska, Bolesław Tejkowski.

W mediach spekulowano też, że w wyborach mogą wystartować m.in. Tomasz Lis, Jolanta Kwaśniewska, Marek Belka, Adam Gierek, Izabela Jaruga-Nowacka, Marek Goliszewski, Lech Wałęsa, jednak ostatecznie żadna z tych osób nie zdecydowała się na wystawienie swojej kandydatury.

[edytuj] Charakterystyka zarejestrowanych kandydatów

Charakterystyka kandydatów:
Kandydat	Wiek	Wykształcenie	Hasła wyborcze
Henryka Teodora Bochniarz	lat 57	wyższe (dr)	Wybieram konkrety
Marek Stefan Borowski	lat 59	wyższe (mgr)	Zdrowa równowaga; Wierny wyborcom - nie układom; Prawy człowiek lewicy; M jak Miłość, B jak Borowski; Polska równych szans
Leszek Henryk Bubel	lat 48	średnie	Nie lewica. Nie prawica. Tylko Polska.
Włodzimierz Cimoszewicz	lat 54	wyższe (dr)	Niech połączy nas Polska
Maciej Marian Giertych	lat 69	wyższe (prof. dr hab.)	Z nadzieją w przyszłość
Liwiusz Marian Ilasz	lat 43	wyższe (dr)	Razem wygramy Polskę; Ponad politycznym układem
Lech Aleksander Kaczyński	lat 56	wyższe (dr hab.)	Silny prezydent, uczciwa Polska; Odwaga i wiarygodność; Rodzina, Uczciwość, Przyszłość; Prezydent IV Rzeczypospolitej
Jarosław Kalinowski	lat 43	wyższe (inż.)	Skuteczny dla Polski
Janusz Ryszard Korwin-Mikke	lat 63	wyższe (mgr)	Mam tego dość!; Donald?... Kaczor?... Wybierz Janusza.
Andrzej Zbigniew Lepper	lat 51	średnie (tech.)	Człowiek z charakterem
Daniel Tomasz Podrzycki	lat 42	podstawowe	Praca, godność i sprawiedliwość
Jan Pyszko	lat 75	wyższe (dr hab.)	Razem z Polonią; Z Polonią w lepszą przyszłość
Zbigniew Eugeniusz Religa	lat 67	wyższe (prof.)	Z sercem dla Polski
Adam Andrzej Słomka	lat 41	wyższe (pedag.)	Polska dla Polaków!
Donald Franciszek Tusk	lat 48	wyższe (mgr)	Prezydent Tusk - człowiek z zasadami; Będziemy dumni z Polski
Stanisław Tymiński	lat 57	średnie	Aby Polska była naszą Matką, a nie okrutną Macochą

[edytuj] Kampania przedwyborcza

Zobacz też: czarny PR podczas kampanii przed wyborami prezydenckimi w 2005

[edytuj] Kampania przedwyborcza Lecha Kaczyńskiego

19 marca 2005 jako pierwszy zgłosił swoją chęć wystartowania w wyborach prezydenckich w 2005 z ramienia Prawa i Sprawiedliwości. Jego sztab wyborczy został zarejestrowany przez Państwową Komisję Wyborczą 23 czerwca 2005.

Poparcia udzieliły mu: Chrześcijański Ruch Samorządowy, Forum Młodych Prawo i Sprawiedliwość, Niezależny Samorządny Związek Zawodowy Solidarność, Polski Ruch Uwłaszczeniowy, Rodzina Radia Maryja, Społeczne Ministerstwo Obrony Narodowej, Stowarzyszenie Patriotyczne "Viritim", Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe.

W I turze wyborów, 9 października, głosy na Lecha Kaczyńskiego oddało 4 947 927 wyborców (33,10%), dzięki czemu zajął drugie miejsce tuż za Donaldem Tuskiem i zmierzył się z nim w II turze, 23 października 2005.

[edytuj] Kampania przedwyborcza Włodzimierza Cimoszewicza

28 czerwca 2005 Włodzimierz Cimoszewicz ogłosił, że będzie kandydował na urząd prezydenta w wyborach. Poparcia udzieliło mu Stowarzyszenia Ordynacka, które całym kraju zebrało prawie 50 tysięcy głosów poparcia dla kandydatury Cimoszewicza na urząd Prezydenta RP oraz urzędujący Prezydent Aleksander Kwaśniewski

3 lipca na konwencji wyborczej SLD Cimoszewicz uzyskał poparcie tej partii w nadchodzących wyborach, a wcześniej, 2 lipca poparcie uzyskał także od Unii Lewicy III RP. Poparcia udzieliły mu także Federacja Młodych Socjaldemokratów i fundacja Jolanty Kwaśniewskiej "Porozumienie bez barier".

Szefem komitetu wyborczego została Jolanta Kwaśniewska, natomiast szefową sztabu wyborczego została była wiceprzewodnicząca SLD Katarzyna Piekarska. W skład komitetu wyborczego Cimoszewicza weszli politycy SLD i innych formacji lewicowych, w tym m.in. ostatni premier PRL Mieczysław Rakowski, a także niektórzy zwolennicy byłej Unii Wolności m.in. wicemarszałek Senatu Kazimierz Kutz oraz inne osoby publiczne - jak np. prof. Aleksander Krawczuk, prof. Karol Modzelewski, prof. Jacek Wódz, prof. Jacek Majchrowski, prof. Janusz Czapiński, Jerzy Hoffman, Olga Lipińska, Bohdan Łazuka, Janusz Stanny, Xymena Zaniewska, Grzegorz Lato, Andrzej Piasek Piaseczny, Zbigniew Wodecki.

14 września 2005 roku ogłosił rezygnację z kandydowania na urząd prezydenta oraz wycofanie się z życia publicznego. 16 września członkowie jego sztabu założyli stowarzyszenie Fair Play w Polityce, które za swój cel wzięło walkę o czystość zasad w polityce.

[edytuj] Sprawa zakupu akcji PKN Orlen

W końcu lipca tygodnik Wprost, zarzucił Cimoszewiczowi, że kupił akcje PKN Orlen w kluczowych dla losów spółki dniach (tj. gdy decydowała się sprawa zakupu pakietu akcji tej spółki przez Jana Kulczyka),zarabiając na tej transakcji około 160 000 złotych. Do posiadania tych akcji nie przyznał się zaś w oświadczeniu majątkowym.^[1] Cimoszewicz bronił się, iż był jedynie pośrednikiem, a akcje kupił za pieniądze córki i zięcia, zamieszkałych na stałe w Stanach Zjednoczonych. "Wprost" stwierdził wówczas, że Cimoszewicz dopuścił się przestępstwa skarbowego, gdyż nie zgłosił pożyczki urzędowi skarbowemu. Po tej sprawie poparcie w sondażach dla Cimoszewicza zaczęło spadać.^[2]

[edytuj] Sprawa Anny Jaruckiej

11 sierpnia, w czwartek, do komisji śledczej ds. PKN Orlen dotarło oświadczenie byłej asystentki Cimoszewicza. Anna Jarucka twierdziła w nim, iż dostała pisemne pozwolenie Cimoszewicza (przedstawiła ksero) na zmianę treści jego oświadczenia majątkowego w kwestii akcji PKN Orlen, które nie były do niego wpisane. Jarucka zgłosiła się najpierw do Wojciecha Brochwicza, byłego wiceministra spraw wewnętrznych i oficera służb specjalnych, radcy prawnego i eksperta PO, członka jej Rady Programowej. Ten zainteresował tą sprawą posła PO, członka komisji ds. PKN Orlen Konstantego Miodowicza, który uwierzył w słowa Jaruckiej i zdecydował się przedstawić ją opinii publicznej.

Wcześniej już członkowie komisji śledczej ds. PKN Orlen wezwali Cimoszewicza do stawienia się przed jej obliczem. Ten jednak odmówił, co było szeroko komentowane w mediach.

Lewica otwarcie oskarżała o prowokację służby specjalne. Tomasz Nałęcz, szef sztabu wyborczego Włodzimierza Cimoszewicza, w swoich wypowiedziach chętnie przypominał o posiadanym przez Miodowicza stopniu pułkownika. Donald Tusk, unikający do tej pory wypowiedzi na temat sprawy Jaruckiej, nazwał Nałęcza "najemnikiem Cimoszewicza", ponieważ ten oskarżał PO o spreparowanie całej sprawy. Nałęcz stwierdził, iż Cimoszewicz pozwie Tuska do sądu za wypowiedź o "najemniku".

Włodzimierz Cimoszewicz bronił się twierdząc, że zamiana oświadczenia w świetle prawa nie jest możliwa (można jedynie zamieścić aneks do oświadczenia majątkowego, poprawiający błędy). Jego upoważnienie było zaś nieudolnie podrobione, sygnowane nieużywanym faksymile, które miała przywłaszczyć sobie Jarucka. Zdaniem Cimoszewicza Jarucka mogła mieć żal do niego za odmowę protekcji w sprawie jej wyjazdu z mężem na placówkę zagraniczną (przedstawił wysłany do niego list z prośbą o poparcie). Istniała również kwestia problemów Jaruckiej z prawem, dotyczących domniemanej kradzieży pieniędzy dokonanej przez Jarucką.

Efektem dochodzenia prokuratury było ostatecznie przedstawienie zarzutów Annie Jaruckiej, między innymi o składanie fałszywych zeznań i ujawnienie tajemnicy służbowej.

Po tych wydarzeniach Cimoszewicz zrezygnował ze startu w I turze wyborów. Powodami tej decyzji miały być według niego ataki ze strony oponentów politycznych na niego samego i jego rodzinę. Pozostali kandydaci odrzucali tę argumentację, podkreślając że Cimoszewicz zrezygnował z uwagi na topniejące poparcie w sondażach. To zaś utracił jeszcze przed sprawą Jaruckiej.^[3]

[edytuj] Spór o biografię dziadka Donalda Tuska

Więcej informacji o losach dziadka Donalda Tuska w artykule Józef Tusk

Więcej informacji o udziale Jacka Kurskiego w kampanii PiS w artykule: Jacek Kurski – Współpraca z PiS

Jacek Kurski w czasie kampanii prezydenckiej, stwierdził, że Józef Tusk, nieżyjący dziadek Donalda Tuska, ochotniczo wstąpił do Wehrmachtu.

Dla Kurskiego służba dziadka Tuska w Wehrmachcie miała być podstawą do zarzucenia kandydatowi PO proniemieckich poglądów. Donald Tusk odrzucił te oskarżenia twierdząc, że jego dziadek nigdy nie służył w hitlerowskiej armii. Przeciwnicy zarzucili kandydatowi PO, że musiał jako historyk znać losy Józefa Tuska, ale ukrył je obawiając się ich negatywnego wpływu na kampanię. Po kilku dniach media ujawniły pełną historię dziadka. Wielu Kaszubów czy Ślązaków zostało w czasie II wojny światowej zmuszonych do służby w Wehrmachcie. Józef Tusk był jednym z nich. Jednak po kilku miesiącach Józef Tusk zniknął z niemieckiej ewidencji, a potem służył w Polskich Siłach Zbrojnych w Wielkiej Brytanii.

Kurskiemu zarzucono przedstawianie Józefa Tuska w fałszywym świetle. Lech Kaczyński przed drugą turą wyborów odciął się od działań Kurskiego, który został przez sąd partyjny wykluczony z PiS. Jednak po zwycięstwie Kurskiego przywrócono jako członka partii. Spór o dziadka stał się jednym z konfliktów, który być może był jedną z przyczyn rozpadu przedwyborczej koalicji PO-PiS i utworzenia rządu Marcinkiewicza z poparciem PiS, Samoobrony, LPR i PSL.

[edytuj] Poparcie kandydatów po drugiej turze

Lech Kaczyński zabiegał po pierwszej turze o poparcie innych kandydatów. Poparł go m.in. przewodniczący Samoobrony Andrzej Lepper oraz liderzy PSL. Uzyskał też poparcie LPR, a także związków zawodowych ("NSZZ Solidarność"), jak również niektórych polityków lewicowych, m.in. Ryszarda Bugaja (dawniej Unia Pracy) czy Adama Gierka (syn byłego I sekretarza KC PZPR Edwarda Gierka). Poparł go również znany przedsiębiorca Roman Kluska, a także media związane z Radiem Maryja. Prezydent Aleksander Kwaśniewski, były prezydent Lech Wałęsa oraz Henryka Bochniarz w II turze udzielili poparcia Donaldowi Tuskowi.

SLD ogłosił, że nie popiera żadnego z kandydatów na prezydenta w drugiej turze i pozostawia decyzje wyborcom.

[edytuj] Honorowy Komitet Poparcia Lecha Kaczyńskiego

Skład Komitetu ogłoszony został 2 września 2005.

Lista członków Komitetu:

• 1. prof. Artur Andrzejuk
• 2. Bogumiła Berdychowska
• 3. Ewa Błaszczyk
• 4. Teresa Bojarska
• 5. Adam Bujak
• 6. prof. Jolanta Choińska-Mika
• 7. prof. Wojciech Chudy
• 8. Marek Cichocki
• 9. prof. dr hab. Mieczysław Ciosek
• 10. Krzysztof Cugowski
• 11. Ewa Dałkowska
• 12. Irma Dąbrowska
• 13. prof. Anna Doboszyńska
• 14. prof. Jan Draus
• 15. Marian Dubiel
• 16. prof. Krzysztof Dybciak
• 17. prof. Maria Dzielska
• 18. Anna Ekiert
• 19. dr Barbara Fedyszak-Radziejowska
• 20. dr hab. Stanisław Gałkowski
• 21. Dariusz Gawin
• 22. prof. Tomasz Gąsowski
• 23. Anna Hozakowska
• 24. por. Bolesław Hozakowski
• 25. Renata Iwaniec
• 26. Adolf Juzwenko
• 27. Dariusz Karłowicz
• 28. Bogusław Kiernicki
• 29. prof. Witold Kieżun
• 30. prof. Wojciech Kilar
• 31. prof. Tadeusz Klimski
• 32. Zofia Korbońska
• 33. Janusz Kotański
• 34. Jacek Kowalski
• 35. Jędrzej Krakowski
• 36. Janusz Krasiński
• 37. prof. Zdzisław Krasnodębski
• 38. prof. Grzegorz Kucharczyk
• 39. Andrzej Kurylewicz
• 40. Jerzy Lachowicz
• 41. Stanisław Latour
• 42. prof. Ryszard Legutko
• 43. Tomasz Lipiec
• 44. Adam Łoziński
• 45. Olgierd Łukaszewicz
• 46. prof. Marian Malikowski
• 47. Bogusław Mamiński
• 48. Stanisław Markowski
• 49. Aleksander Markowski
• 50. Rafał Matyja
• 51. Tomasz Merta
• 52. Paweł Milcarek
• 53. prof. Andrzej Nowak
• 54. prof. Iwona Nowakowska-Kempna
• 55. Marek Nowakowski
• 56. Maria Okońska
• 57. Janusz Olejniczak
• 58. Józef Oleński
• 59. prof. Barbara Otwinowska
• 60. prof. Kazimierz Ożóg
• 61. Elżbieta Penderecka
• 62. Jan Pietrzak
• 63. Roman Polko
• 64. Wacław Prażuch
• 65. Andrzej Pruszkowski
• 66. Janusz Purzycki
• 67. Janusz Pyciak-Peciak
• 68. prof. Maria Radomska
• 69. prof. Zbigniew Rau
• 70. Janusz Rosikoń
• 71. prof. Wojciech Roszkowski
• 72. Monika Ryniak
• 73. Krzysztof Sadowski
• 74. prof. Dominik Sankowski
• 75. Maria Sapieha
• 76. Michał Seweryński
• 77. Paweł Skibiński
• 78. prof. Andrzej Stelmachowski
• 79. prof. Anna Sucheni-Grabowska
• 80. Piotr Szczepanik
• 81. Hanna Szczepanowska
• 82. Irena Szewińska
• 83. prof. Bohdan Szlachta
• 84. Bohdan Szucki
• 85. prof. Stanisław Szwankowski
• 86. Piotr Tomaszuk
• 87. Wanda Warska
• 88. Stanisław Wądołowski
• 89. prof. Kazimierz Wiatr
• 90. Maria Wilczek
• 91. Marcin Wolski
• 92. Jerzy Woźniak
• 93. Tomasz Wójtowicz

[edytuj] Kalendarium

• 19 marca

Lech Kaczyński rozpoczął prezentację spotów reklamowych na antenie TVP przed ogłoszeniem kalendarza wyborczego, co wywołało jednak kontrowersje, gdyż Państwowa Komisja Wyborcza uznała za niezgodne z prawem prowadzenie kampanii wyborczej przed oficjalnym ogłoszeniem kalendarza wyborczego.

• 23 marca

PKW w swoim oświadczeniu uznała, że emitowanie spotów telewizyjnych jest dozwolone wyłącznie od 15 dnia przed terminem wyborów. Mimo to ukazały się również spoty z udziałem Donalda Tuska i Marka Borowskiego. Kandydaci i ich sztaby bronią się przed zarzutami, twierdząc, że spoty reklamowe promują ich partie, a nie osoby kandydatów na prezydenta.

• 11 sierpnia

Anna Jarucka przesłała pismo komisji ds. PKN Orlen, dotyczące domniemanej zmiany oświadczenia majątkowego przez marszałka Włodzimierza Cimoszewicza.

• 2 września

Zbigniew Religa oficjalnie ogłosił, że rezygnuje. Swoje poparcie przekazał Donaldowi Tuskowi.

• 14 września

Z kandydowania zrezygnował Włodzimierz Cimoszewicz. Cimoszewicz nie udzielił żadnemu kandydatowi swojego poparcia oraz zapowiedział wycofanie się z życia publicznego.

• 24 września

Zginął w wypadku samochodowym Daniel Podrzycki, kandydat Polskiej Partii Pracy.

• 4 października

Maciej Giertych wycofał się z wyborów prezydenckich. Wezwał też innych kandydatów, którzy nie mają szans na zwycięstwo, aby również zrezygnowali, umożliwiając rozstrzygnięcie tych wyborów już w I turze.

• 5 października

Leszek Bubel, Adam Słomka, Liwiusz Ilasz, Stanisław Tymiński i Jan Pyszko złożyli protest do PKW przeciwko dyskryminowaniu ich przez media publiczne.

• 12 października

Partia Demokratyczna zdecydowała, iż w drugiej turze wyborów prezydenckich poprze Donalda Tuska.

• 13 października

Marek Borowski stwierdził, iż w drugiej turze wyborów prezydenckich bliżej jest mu do Donalda Tuska i to na niego odda swój głos.

• 14 października

Polskie Stronnictwo Ludowe i Jarosław Kalinowski poparli przed drugą turą wyborów prezydenckich kandydaturę Lecha Kaczyńskiego.

• 18 października

Andrzej Lepper oficjalnie poparł kandydaturę Lecha Kaczyńskiego.

[edytuj] Sprawozdania z kampanii

Zgodnie z prawem wszystkie komitety wyborcze złożyły raporty dotyczące wydatków do Państwowej Komisji Wyborcze. Raporty sztabów Donalda Tuska, Andrzeja Leppera, Leszka Bubla, Jana Pyszki, Liwiusza Ilasza oraz Janusza Korwin-Mikkego zostały odrzucone, co wiązało się z nałożeniem na nie kar finansowych. Komitet Tuska przekroczył limit sumy wydatków oraz zbyt wiele przeznaczył na ogłoszenia wyborcze w telewizji. Uchybienia innych komitetów miały różny charakter i dotyczyły zwykle niezgodności w finansach z prawem wyborczym. Sprawozdania Lecha Kaczyńskiego, Henryki Bochniarz, Marka Borowskiego, Jarosława Kalinowskiego, Stanisława Tymińskiego oraz Adama Słomki zostały przyjęte przez PKW.

Należy pokreślić, że komisja oceniała wyłącznie zgodność informacji przedstawionych przez komitety z ustawą. Jeżeli zataili niekorzystne wydatki lub posłużyli się "kreatywną księgowością", PKW nie była w stanie ocenić skali takich zjawisk. Prawo nie zezwalało tej instytucji na rzeczywiste sprawdzenie wydatków poniesionych w czasie kampanii. Jeżeli komitet złamał prawo i o sam na siebie nie doniósł w sprawozdaniu, zostało ono przyjęte.

Próbę niezależnej oceny faktycznych kosztów kampanii podjęła Fundacja Batorego. W sporządzonym raporcie oceniono zarówno jakość sprawozdań, jak i rzetelność w przedstawieniu rzeczywistych wydatków. Niezależni eksperci doszukali się wielu nieprawidłowości również w wydatkach komitetów, których sprawozdania zaakceptować PKW ^[4]. Fundacja stworzyła zespół monitorujący, który w oparciu o niezależne dane szacował koszt reklam wyborczych. Potem przeprowadzono analizę raportów finansowych. Porównano sposób zaksięgowania wydatków z załączonymi fakturami. Okazało się, że komitet wyborczy Lecha Kaczyńskiego źle przypisał sporą część wydatków na kampanię zewnętrzną, co zmniejszyło oficjalną kwotę wydatków na tablice reklamowe.

W programie TVN 14 czerwca 2006 roku Jacek Kurski oskarżył komitet wyborczy Donalda Tuska o wykorzystanie billboardów odkupionych za bezcen od PZU w czasie kampanii wyborczej. Poseł PiS stwierdził, że pochodziły one z akcji na rzecz bezpieczeństwa na drogach "Stop wariatom drogowym", którą ubezpieczyciel miał nagle przerwać, aby przekazać miejsca na reklamy kandydatowi PO. Według Kurskiego był to efekt zmowy między pracownikami PZU oraz sztabem Tuska. ^[5]. W reakcji na doniesienia posła PiS, 19 czerwca prokuratora wszczęła śledztwo w tej sprawie ^[6].

W odpowiedzi 20 czerwca przedstawiciele sztabu Tuska zarzucili komitetowi Kaczyńskiego, że to on korzystał z usług firm, które wcześniej prowadziły kampanię "Stop wariatom drogowym". Posłowie PO stwierdzili, że w sprawozdaniu komitetu wyborczego Kaczyńskiego wykazano zakup większej ilości tablic reklamowych, za mniejszą sumę, niż w sprawozdaniu komitetu Tuska. Zdaniem posłów PO, miało to prowadzić do wniosku, że kandydat PiS kupował swoje billboardy niezwykle tanio^[7].

[edytuj] Obwody głosowania

Obwody głosowania
Typ obwodu	Liczba obwodów	Dla inwalidów
Powszechny	23 633	4 681
Szpital	740	163
Zakład karny	101	1
Areszt śledczy	75	0
Zakład pomocy społecznej	447	125
Oddział zewnętrzny zakładu karnego i aresztu śledczego	4	0
Obwód głosowania za granicą	162	3
Obwód głosowania na polskim statku morskim	4	0
Razem	25 166	4 973

[edytuj] Wybory prezydenckie, wyniki

[edytuj] Pierwsze głosowanie

[edytuj] Oficjalne wyniki

	Kandydat	Głosy	Procent
	Donald Franciszek Tusk	5 429 666	36.33%
	Lech Aleksander Kaczyński	4 947 927	33.10%
	Andrzej Zbigniew Lepper	2 259 094	15.11%
	Marek Stefan Borowski	1 544 642	10.33%
	Jarosław Kalinowski	269 316	1.80%
	Janusz Ryszard Korwin-Mikke	214 116	1.43%
	Henryka Teodora Bochniarz	188 598	1.26%
	Liwiusz Marian Ilasz	31 691	0.21%
	Stanisław Tymiński	23 545	0.16%
	Leszek Henryk Bubel	18 828	0.13%
	Jan Pyszko	10 371	0.07%
	Adam Andrzej Słomka	8 895	0.06%
	Razem	15 046 350	100,0%
	Frekwencja		49,74%

[edytuj] Frekwencja

Według informacji podanej przez PKW frekwencja w wyborach do godz. 10:30 wyniosła w skali kraju 8,19%, a do godz. 16:30 - 34,58%. Ostatecznie do urn poszło 15 051 157 Polaków, a frekwencja w skali kraju wyniosła 49,74%.

typ obwodu	frekwencja [%]
Wieś	45,06
Miasto	52,40
Statki	99,61
Zagranica	71,48
Ogółem	49,74

Najwyższą frekwencję zanotowano w woj. mazowieckim (54,55%), a najniższą w opolskim (41,24%). Wśród powiatów najwyższą frekwencję zanotowano w Sopocie (64,06%), a najniższą w powiecie krapkowickim (32,44%).

	liczba
Mieszkańców	38 028 391
Uprawnionych	30 260 027
Wydane karty	15 051 157
Głosów oddanych	15 046 350
Głosów ważnych	14 946 689
Głosów nieważnych	99 661
Ogółem	49,74

[edytuj] Ponowne głosowanie

[edytuj] Oficjalne wyniki

	Kandydat	Głosy	Procent
	Lech Aleksander Kaczyński	8 257 468	54,04%
	Donald Franciszek Tusk	7 022 319	45,96%
	Razem	15 279 787	100,0%
	Frekwencja		50,99%

[edytuj] Frekwencja

Według komunikatu podanego przez PKW do godz. 10.30 frekwencja w skali kraju wyniosła 8,56%. Najwyższa 28,53% była w gminie Korzenna w powiecie nowosądeckim w województwie małopolskim zaś najniższa 1,65% w gminie Wądroże Wielkie w powiecie jaworskim w województwie dolnośląskim.

Do godz. 16.30 frekwencja w skali kraju wyniosła 35.45% i była wyższa w stosunku do pierwszego głosowania o blisko 1%. Najwyższa 60,13% była w gminie Godziszów w powiecie janowskim w województwie lubelskim zaś najniższa 16,29% w gminie Trzciel w powiecie międzyrzeckim w województwie lubuskim.

typ obwodu	frekwencja [%]
Wieś	45,72
Miasto	54,03
Statki	100,00
Zagranica	60,19
Ogółem	50,99

Najwyższą frekwencję zanotowano w woj. mazowieckim (54,55%), a najniższą w opolskim (41,24%). Wśród powiatów najwyższą frekwencję zanotowano w Sopocie (64,06%), a najniższą w powiecie krapkowickim (32,44%).

	liczba
Mieszkańców	38 028 391
Uprawnionych	30 279 209
Wydane karty	15 439 684
Głosów oddanych	15 435 020
Głosów ważnych	15 279 787
Głosów nieważnych	159 897
Ogółem	50,99

[edytuj] Zwycięstwo Lecha Kaczyńskiego

Lech Kaczyński wygrał wybory prezydenckie uzyskując poparcie 54,04% wyborców przy frekwencji 50,99%. Po raz pierwszy w historii bezpośrednich wyborów prezydenckich w Polsce zwycięskiemu kandydatowi I tury wyborów nie udało się osiągnąć ostatecznego sukcesu w II turze. Największe poparcie uzyskał w województwach: podkarpackim, lubelskim, świętokrzyskim, podlaskim, małopolskim, łódzkim, mazowieckim i kujawsko-pomorskim. Według badań exit poll poparł go zdecydowanie większy odsetek osób w grupach: mieszkańców wsi, osób z wykształceniem podstawowym oraz wyborców najstarszych wiekiem.

[edytuj] Ważność wyborów

23 listopada 2005 roku Sąd Najwyższy w składzie całej Izby Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych po rozpoznaniu wniesionych protestów wyborczych rozstrzygnął uchwałą (III SW 195/05) o ważności wyboru Prezydenta Rzeczypospolitej w dniu 23 października 2005 r.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Makler Cimoszewicz, Wprost, 36/2005
2. ↑ Tusk bliżej prezydentury, "Rzeczpospolita", 9 sierpnia 2005
3. ↑ Tusk bliżej prezydentury, "Rzeczpospolita", 9 sierpnia 2005
4. ↑ Wybory prezydenckie 2005 monitoring finansów wyborczych, Warszawa 2006, Program Przeciw Korupcji Fundacji im. Stefana Batorego realizowany przy współpracy Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka, PDF, ISBN 83-89406-67-5
5. ↑ Kurski: kampanię Tuska finansował PZU, 14 czerwca 2006, wp.pl
6. ↑ Afera billboardowa: jest śledztwo, 19 czerwca 2006, wprost.pl
7. ↑ Firmy zw. z PZU obsługiwały kampanię Kaczyńskiego, 20 czerwca 2006, wp.pl

[edytuj] Zobacz też

• Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej
• Wybory prezydenckie
• Prawybory we Wrześni
• referendum, plebiscyt, czynne prawo wyborcze, prawybory

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Strona internetowa Państwowej Komisji Wyborczej
• Oficjalna strona PKW dotycząca wyborów prezydenckich 2005
• TVN24.PL: Wybory 2005
• TVP.PL – Wybory 2005
• WP.PL – Wybory prezydenckie 2005
• Gazeta.pl – Wybory 2005
• Serwis wyborczy "Rzeczpospolitej On Line"
• www.wyborczy.pl