7 Łużycka Dywizja Piechoty

Z Wikipedii

Ten artykuł dotyczy 7 Łużyckiej Dywizji Piechoty. Zobacz też: 7 Dywizja Piechoty - stronę ujednoznaczniającą.

7 Łużycka Dywizja Piechoty - związek taktyczny piechoty ludowego Wojska Polskiego.

Spis treści

1 7 Dywizja Piechoty w latach 1944-1945
2 7 Łużycka Dywizja Piechoty w latach 1945-1956
3 Dowódcy
4 Przeformowanie
5 Bibliografia
6 Zobacz też

[edytuj] 7 Dywizja Piechoty w latach 1944-1945

Sformowana w rejonie Lublina w poł. 1944 r. w składzie 2 Armii WP. Struktura organizacyjna i obsada personalna przedstawiała się następująco:

W czasie formowania dywizji w jej szeregach doszło do największej dezercji w ludowym Wojsku Polskim. W nocy z 12 na 13 października (w rocznicę bitwy pod Lenino) z szeregów 31 pułku piechoty zdezerterowało 2 oficerów oraz 665 żołnierzy i podoficerów (26% stanu pułku), na wieść o przegrupowaniu dywizji . Wg krążących wśród żołnierzy plotek dywizja miała zostać wywieziona z Polski do ZSRR, lub skierowana na front japoński co prawdopodobnie było bezpośrednią przyczyną dezercji. Bardziej prawdopodobną przyczyną była szeroko prowadzona akcja propagandowa pozostających w konspiracji członków Armii Krajowej. W wyniku tego zdarzenia rozformowano 31 Pułk Piechoty (numerację 31 w ludowym WP przywrócono dopiero 13 kwietnia 1963 roku), a w jego miejsce sformowano 37 Pułk Piechoty i zmieniono dowódcę dywizji.

16 kwietnia 1945 dywizja sforsowała Nysę Łużycką na południe od Rothenburga. Po przełamaniu pierwszej linii obrony niemieckiej dywizja zaległa. 33 pp prowadził ciężkie boje o miejscowości Lodenau i Neusorge. Pod koniec dnia dywizja zdobyła przyczółek szerokości 3 km i głębokości 1 km . 17 kwietnia sytuacja nie uległa zmianie. 18 kwietnia dywizja uzyskała niewielkie sukcesy. W dniach 19-20 kwietnia walczyła o Rietschen i Daubitz. W następnych dniach dywizja wyszła na rubież Tzschelln-Boxberg-Hirschwalde-Sproitz. 24 kwietnia walczyła z niemieckim przeciwnatarciem.

[edytuj] 7 Łużycka Dywizja Piechoty w latach 1945-1956

Po zakończeniu działań wojennych w składzie 2 Armii WP od 10 czerwca 1945 r. przystąpiła do ochrony granicy zachodniej na odcinku Mużaków - Kopaczów. Sztab rozlokowano w Lubaniu. Dowództwa pułków stacjonowały w : 33 pp w Mirsku, 35 pp w Zgorzelcu, 37 pp w Bogatyni, 38 pal w Jędrzychowicach.

Skład i rozmieszczenie w 1949 roku (przed przekazaniem z OW IV do OW V)

Dowództwo dywizji - Bytom
33 Nyski Pułk Piechoty - Nysa
35 pułk piechoty - Tarnowskie Góry
37 pułk piechoty - Chorzów
38 Łużycki Pułk Artylerii Lekkiej - Koźle
10 Dywizjon Artylerii Przeciwpancernej - Tarnowskie Góry
18 Batalion Saperów - Bytom
21 Kompania Łączności - Bytom

[edytuj] Dowódcy

płk Tadeusz Piotrowski 25.VIII-11.IX.1944
płk Józef Melder 11.IX-13.X.1944
płk Mikołaj Prus-Więckowski 14.X.1944-01.VI.1945
płk Paweł Jaroszenko 01.VI.1945-01.IV.1946
gen. bryg. Włodzimierz Kierp 01.IV-15.VII.1946
płk Stefan Szlaszewski 15.VII.1946-01.II.1947
płk Jan Kobylański 01.II.1947-30.VI.1948
gen. bryg. Marian Turkowski 14.VII.1947-10.IX.1948
ppłk Piotr Grabowski 1948 - 1950
ppłk Jan Szamotulski 1955
płk Zbigniew Ohanowicz 1956

[edytuj] Przeformowanie

Rozporządzeniem nr 0026/Org. Ministra Obrony Narodowej z dnia 4 września 1956 7 Łużycka Dywizja Piechoty została przeformowana na 2 Warszawską Dywizję Zmechanizowaną. Sztab dywizji stacjonował w Nysie.

Zobacz więcej w osobnym artykule: 2 Warszawska Dywizja Zmechanizowana.

[edytuj] Bibliografia

Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie : krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 1, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego : formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek piechoty. Warszawa : Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej Warszawa 1965