Bitwa pod Warką

Z Wikipedii

Bitwa pod Warką Potop szwedzki II wojna północna
Franciszek Smuglewicz, Bitwa pod Warką
Data	7 kwietnia 1656
Miejsce	Warka
Wynik	zwycięstwo Polaków
Przyczyna	próba opanowania basenu Morza Bałtyckiego przez Szwedów
Terytorium	Mazowsze
Strony konfliktu Rzeczpospolita Obojga Narodów Szwecja Dowódcy Stefan Czarniecki Fryderyk Badeński Siły ok. 6 000[1] 3 000

Potop szwedzki
Ujście - Sobota - Piątek - Żarnów - Nowy Dwór - Gródek Jagielloński - Kraków (1) - Wojnicz - Kościan (1655) - Jasna Góra - Gołąb - Jarosław - Nisko - Kozienice - Warka - Kłecko - Kcynia - Warszawa (1) - Tykocin - Warszawa (2) - Łowicz - Lubrze - Prostki - Filipów - Chojnice - Skałat - Magierów - Czarny Ostrów - Kraków (2) - Toruń - Szkudy

II wojna północna

Ujście - Sobota - Piątek - Żarnów - Nowy Dwór - Kraków (1655) - Wojnicz - Kościan (1655) - Krosno - Jasna Góra - Gołąb - Jarosław - Nisko - Kozienice - Warka - Kłecko - Kcynia - Warszawa (oblężenie) - Tykocin - Warszawa (bitwa) - Łowicz - Lubrz - Prostki - Filipów - Chojnice - Magierów - Czarny Ostrów - Skałat - Ängelholm - Kraków (1657) - Genevadsbro - Mön - Hjärtum - Kattarp - Frederiksodde - Tybrindvig - Toruń - Sund - Koldynga (oblężenie) - Koldynga (bitwa) - Szkudy - Głowa - Nyborg

Bitwa pod Warką miała miejsce 7 kwietnia 1656 roku. Rozegrała się na terenie ograniczonym od wschodu i północy lasem, od zachodu strumykiem w niewielkim jarze, od południa wsią Piaseczno. Była pierwszą zwycięską bitwą odniesioną w polu w czasie potopu szwedzkiego.

Spis treści 1 Przed bitwą 2 Przebieg bitwy 3 Po bitwie 4 Siły zbrojne 5 Ciekawostki 6 Przypisy 7 Bibliografia 8 Linki do map

[edytuj] Przed bitwą

Znajdujący się w trudnej sytuacji po bitwie pod Jarosławiem Karol X Gustaw rozkazał 16 marca swemu bratu księciu Janowi Adolfowi, by ten wysłał z Warszawy posiłki pod wodzą margrabiego Fryderyka Badeńskiego. Książę zastosował się do królewskiego polecenia i w drugiej połowie marca 1656 r. z Warszawy w kierunku Janowca ruszył korpus szwedzki liczący 2500 rajtarów i dragonów^[2] pod dowództwem margrabiego Fryderyka Badeńskiego, który prowadził odsiecz dla osaczonego przez wojska polsko-litewskie w widłach Wisły i Sanu króla szwedzkiego Karola Gustawa. Szczególnie ciężka była dla ratunkowego korpusu przeprawa przez Puszczę Kozienicką z powodu ciągłych walk z oddziałami chłopskiej partyzantki. Po przybyciu do Janowca margrabia otrzymał od Karola Gustawa rozkaz, by zawrócił w stronę Warszawy. Król szwedzki, pomimo zostawionych przez Jerzego Lubomirskiego i Stefana Czarnieckiego pospolitego ruszenia i oddziałów chłopskich zorientował się, że wojska regularne opuściły obóz i doszedł do wniosku, że korpus margrabiego spełnił swoje zadanie, a osaczona armia w nowej sytuacji zdoła sama wydostać się z matni.

Posłuszny rozkazom królewskim margrabia rozpoczął odwrót najkrótszą drogą przez Kozienice i Warkę. Miał nad ścigającymi go siłami Czarnieckiego i Lubomirskiego aż 80 kilometrów przewagi, co przy ówczesnych drogach, zalanych przez wiosnne roztopy, dawało Szwedom szansę ucieczki. Margrabia popełnił jeden poważny błąd w związku z faktem, że do Warki maszerowała z Radomia druga grupa wojsk szwedzkich dowodzona przez Rittera. Margrabia zamiast jak najszybciej uchodzić do Warszawy, zaczekał na obciążoną licznymi taborami grupę radomską. Najprawdopodobniej wynikało to stąd, że dowódca szwedzki zlekceważył niebezpieczeństwo, o którym informowali go Karol Gustaw i jego brat książę Adof Jan. W czasie gdy jazda polska przebyła dystans 80 kilometrów, jaki dzielił Sandomierz od Zwolenia, oddziały margrabiego badeńskiego wciąż znajdowały się nad Pilicą.

Po przybyciu Rittera obie grupy rozpoczęły przeprawę przez most na Pilicy w Warce. Połączone siły szwedzkie przez całą noc przeciągały tabory przez most, który na koniec został rozebrany. Cała przeprawa zajęła kilkanaście godzin, a margrabia wraz z głównymi siłami czekał pod Warką, aż wszystkie wozy z taboru Rittera znajdą się po drugiej stronie rzeki. W międzyczasie idące komunkiem wojska koronne Lubomirskiego i Czarnieckiego dopadły i rozbiły pod Kozienicami tylną straż wojsk margrabiego dowodzoną przez Törnskjölda^[3]. Choć rozbitkowie tylnej straży donieśli margrabiemu o zbliżającym się zagrożeniu, ten jednak czekał, aż do robiórki mostu (rano 7 kwietnia).

Po pozostawieniu silnych posterunków nad rzeką i w Winiarach Szwedzi ruszyli do Warszawy. sformowani w kolumnę długości 4 km. Gdy nadeszły wojska polskie czoło kolumny było w Piasecznie a ogon wychodził z Warki, idąc się za siłami głównymi na Czersk. Margrabia czuł się bezpieczny, gdyż przypuszczał, że szeroko rozlana rzeka przy braku mostu uniemożliwi wojskom koronnym przeprawę. Te jednak stosunkowo szybko znalazły odpowiedni do przeprawy bród.

[edytuj] Przebieg bitwy

Mający za sobą trzy dni marszu komunikiem Polacy sforsowali rzekę powyżej miejsca, gdzie znajdowała się pilnująca przepraw szwedzka rajtaria i najpierw uderzyli na posterunek szwedzki w Winiarach. Wodzowie polscy po przeprawieniu części sił przez rzekę podzielili swe wojska na trzy grupy^[4]. Szwedzi odeszli od Warki na 6 - 7 km, ogon kolumny znajdował się we wsi Piaseczno. Gdy dowodzący trzecią grupą Czarniecki rozprawiał się z pozostawionymi w Warce szwedzkimi oddziałami, druga grupa szła drogą równoległą, by przeciąć Szwedom odwrót, natomiast dowodzący pierwszą grupą Lubomirski (około 1500 jazdy) ruszył za odchodzącą kolumną Szwedów, by związać ją walką do czasu nadejścia reszty sił. Grupa Czarnieckiego zaatakowała posterunek Szwedów przy moście i rozbiła go.

Po zdobyciu i naprawieniu mostu reszta wojska w sile trzech pułków (królewski dowodzony przez samego Czarnieckiego, hetmański dowodzony przez Machowskiego oraz Witowskiego) mogła się przeprawić na lewy brzeg Pilicy. W międzyczasie Lubomirski dogonił idący na tyłach taboru pułk Rittera i rozbił go (dowódca szwedzki zginął). Widząc to Badeński, któremu zostało już tylko 2500 żołnierzy^[5], odesłał część żołnierzy do ochrony taborów idących drogą czerską, resztę Szwedów ustawił w szyku koło Piaseczna - rajtaria pod lasem oraz około 600^[5] spieszonych dragonów ukrytych w lesie, którzy mieli powstrzymać atakujących Polaków ogniem muszkietowym. Ponieważ siły szwedzkie oparły się o las, nie można było ich otoczyć. Wojska polskie, by zwyciężyć, musiały teraz rozbić Szwedów^[5].

Ustawionych pod lasem Szwedów zaatakowała jazda Lubomirskiego. Ogień muszkietów dwukrotnie powstrzymał polską szarżę gdy w końcu nadciągnął Stefan Czarniecki z resztą wojska (3 pułki^[6]). W tym momencie Polacy uzyskali trzykrotną przewagę liczebną nad nieprzyjacielem, gdyż cała polska armia pod Warką liczyła około 8000 żołnierzy podzielonych na 10 pułków jazdy, w tym kilka pułków husarskich. Wodzowie polscy, decydując się na uderzenie przełamujące, mieli do dyspozycji tylko 6000 żołnierzy - reszta była w grupie Potockich lub rabowała szwedzkie tabory^[7].

Trzecie, decydujące uderzenie jazdy polskiej złamało opór Szwedów - husaria wsparta przez dragonię przełamała szyki zwartych szeregów rajtarii w ciągu zaledwie kilku minut. Uciekający rajtarzy szwedzcy wpadli do lasu na własną spieszoną dragonię, tratując własnych żołnierzy.

Rozbite oddziały szwedzkie próbowały bronić się jeszcze w lesie, ale okoliczni mieszkańcy podpalili trawy i krzewy. Dym zmusił Szwedów do wyjścia na otwarte pole. Bitwa po 2 godzinach dobiegła końca i zamieniła się w rzeź. Ci ze spieszonych dragonów, którzy przeżyli, wycięci zostali później przez zgromadzonych wokół lasu chłopów. Jeden z regimentów szwedzkich usiłował wycofać się do wielkiego boru za Magierową Wolą, ale drogę zastąpiła mu husaria Zamoyskiego i rozgromiła go. Szwedzi uciekali drogą warszawską na Chynów i czerską. Na warszawskiej drodze czekała na nich druga grupa dowodzona przez Andrzeja Potockiego i Jakuba Potockiego wysłana rano z Warki na Chynów, by odciąć Szwedom drogę odwrotu od północy. Fryderyk, który uciekał drogą na Czersk, zdołał wraz z kompanią dragonów dotrzeć do miasta, którego z braku piechoty i artylerii Polacy nie próbowali zdobywać.

Pościg za uciekającymi Szwedami trwał do samego wieczora, a kilka chorągwi dotarło aż do Ujazdowa, wywołując popłoch w warszawskim garnizonie^[7]. Znaczna część chorągwi wróciła pod Warkę dopiero kilka dni po bitwie., wychwytując po drodze błąkające się grupki szwedzkich niedobitków. Większość jednak oddziału już 8 kwietnia znalazła się z powrotem pod Warką. Czas był teraz bardzo istotny, gdyż wojska Czarnieckiego i Lubomirskiego powinny możliwie jak najszybciej wrócić w widły Wisły i Sanu, by nie dopuścić, aby zamknięta w nich armia królewska wyrwała się. Później jednak okazało się, że Karol Gustaw zdołał wykorzystać odejście wojsk koronnych i wydostać się z matni przeprawiając się przez San, i to pomimo obecności armii litewskiej.

[edytuj] Po bitwie

Szwedzkie dowództwo z margrabią Badeńskim schroniło się w Czersku. Uciekające z bitwy drogą warszawską wojsko szwedzkie dotarło do Warszawy. Szwedzi mieli ok. 1500 zabitych i rannych, a 260 dostało się do niewoli (w tym 40 oficerów), natomiast Polacy mieli ok. 100 zabitych i 100 rannych żołnierzy oraz bardzo dużo koni postrzelonych ze szwedzkich muszkietów.

Na skutek zwycięskiej bitwy w ręce polskie dostało się 20 chorągwi oraz szwedzki tabor z pieniędzmi, srebrem, złotem, suknami i innymi zdobyczami. Wozy szwedzkie zawierały także bardzo istotną w zniszczonym przez wojnę kraju żywność. Łącznie wojska polskie zagarnęły ponad 200 wozów.

Zwycięstwo pod Warką obok znaczenia materialnego miało przede wszystkim ogromne znaczenie moralne. Wojska polskie z powodu ogromnych strat poniesionych w walkach na wschodzie (np. w bitwie pod Batohem), gdzie zginęła znaczna liczba weteranów, składało się głównie z niedoświadczonych żołnierzy. W aktualnie toczonej wojnie Polacy sukcesy swoje zawdzięczali głównie wojnie podjazdowej, natomiast w walnych bitwach zwyciężali Szwedzi. Pod Warką doszło do pierwszego zwycięstwa Polaków nad Szwedami w otwartej bitwie, które dało wojskom polskim wiarę we własne możliwości. Jednocześnie okazało się, że szwedzka rajtaria bez wsparcia piechoty i artylerii wciąż nie mogła dorównać polskiej kawalerii.

[edytuj] Siły zbrojne

• W bitwie po polskiej stronie brało udział około 6 000 jazdy:
  • 5 pułków Czarnieckiego (ok. 3 000 koni)- każdy po ok. 600 koni:
    • 1. królewski
    • 2. hetmański pod Gustawem Woyniłłowiczem^[8]
    • 3. Witowskiego.
    • 4. Andrzeja Potockiego,
    • 5. Jakuba Potockiego
  • pułk Lubomirskiego ok. 1000 koni
  • dragonia Czarnieckiego pod Wąsowiczem - 894 konie
  • 3 chorągwie dragońskie (lekka jazda) - razem ok. 300 koni:
    • 1. Chorągiew dragońska koronna Jerzego Sebastiana Lubomirskiego,
    • 2. Chorągiew dragońska koronna Aleksandra Lubomirskiego
    • 3. Chorągiew dragońska koronna Zamoyskiego
  • pospolite ruszenie woj. sandomierskiego - szacowane na ok. 1000 koni

• Największą rolę w bitwie odegrały 4 chorągwie husarskie:
  • 1. Chorągiew husarska koronna królewska pod Stefanem Czarnieckim
  • 2. Chorągiew husarska koronna Władysława Myszkowskiego pod Wilczkowskim
  • 3. Chorągiew husarska koronna Jerzego Sebastiana Lubomirskiego pod Sokolnickim
  • 4. Chorągiew husarska koronna Zamoyskiego.
• W bitwie po szwedzkiej stronie brało udział ok. 3000 żołnierzy
  • pod Badeńskim ok. 2 000
  • pod Ritterem ok. 1 000

[edytuj] Ciekawostki

• Bitwa ta została opisana m.in. w powieści Potop Henryka Sienkiewicza.
• uczestnik kampanii wareckiej Jakub Łoś skrytykował polskich dowódców, że pozwolili uciec ze słabo ufortyfikowanego zamku czerskiego Fryderykowi Badeńskiemu wraz z generałem Karolem Chrystianem Schlippenbachem i innymi znacznymi oficerami
• M. Baliński w XIX wieku tak opisuje tą bitwę:

Dnia 7 kwietnia 1656 r. zachodzi Czarniecki, kasztelan kijowski drogę Szwedom, dowodzonym przez margrabiego Badeńskiego. Wezbrana wiosenną powodzią rzeka oddzielała oba wojska. Czarniecki lekkim chorągwiom mostem iść każe, do pozostałych zaś przemawia: w młodości mojej szersze przepływałem rzeki, komu nieśmiertelna chwała, ocalenie króla i zbawienie ojczyzny jest miłe, niech idzie za mną. To mówiąc, wspiął konia ostrogami i pierwszy rzucił się w nurty, a za nim 3000 wojska. Po dwugodzinnej bitwie zniósł zupełnie nieprzyjaciela i znaczną liczbę zagarnął jeńców.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ według Leszka Podhorodeckiego oraz Małej Encyklopedii Wojskowej wojska Lubomirskiego i Czarnieckiego, które ruszyły z obozu w widłach Wisły i Sanu przeciwko margrabiemu badeńskiemu liczyły około 8000 jazdy
2. ↑ siła korpusu według książki Leszka Podhorodeckiego Rapier i koncerz
3. ↑ Mirosław Nagielski, Warszawa 1656, s. 24
4. ↑ Mała Encyklopedia Wojskowa
5. ↑ ^{5,0 5,1 5,2} Mirosław Nagielski Warszawa 1656, s. 25
6. ↑ Mała Encyklopedia Wojskowa
7. ↑ ^{7,0 7,1} Mirosław Nagielski, Warszawa 1656, s. 26
8. ↑ pułkiem hetmańskim dowodził Sebastian Machowski; Mirosław Nagielski, Warszawa 1656, s. 25

[edytuj] Bibliografia

• Mała Encyklopedia Wojskowa, 1967, Wydanie I
• Leszek Podhorodecki, Rapier i koncerz, Warszawa 1985, ISBN 83-05-11452-X, str. 301-303
• Paweł Skworoda, "Warka - Gniezno 1656", Bellona - Dom Wydawniczy Bellona 2004, ISBN 83-11-09765-8

[edytuj] Linki do map

• Mapy: Autopilot • Google Maps • Szukacz • Targeo • Zumi

• Zdjęcia satelitarne: Google Maps • Wikimapia • Zumi