Joymaster

Dyskusja

Brudnopis

Galeria

Moje N-ki

Wikisłownik

Wikicytaty

Commons

Cytaty

Zgoda

Spis treści 1 Kontrowersyjne działania kościołów, wyznań i sekt 1.1 Kościół katolicki 1.1.1 Protektorzy wiary 1.1.2 Kontrowersyjne postaci 1.1.2.1 Święci i błogosławieni 1.1.2.2 Inni 1.1.3 Święta Inkwizycja 1.1.3.1 Inkwizycja jako instytucja 1.1.3.2 Inkwizycja katolicka 1.1.4 Czarownice 1.1.5 Indeks ksiąg zakazanych 1.1.5.1 Przyczyny 1.1.5.2 Utworzenie Indeksu 1.1.5.3 Kopernik i Giordano Bruno 1.1.5.4 Indeks i Kalwin 1.1.5.5 Zniesienie Indeksu 1.1.5.6 Ostatnie wydanie 1.1.5.7 Linki zewnętrzne 1.1.6 Okres faszyzmu 1.1.7 Problem homoseksualizmu 1.1.7.1 Katholieke Homo-Pastores 1.1.8 Problem antykoncepcji 1.1.9 Problem AIDS i HIV 1.2 Kościół prawosławny 1.2.1 Problem homoseksualizmu 1.3 Protestantyzm 1.4 Islam 1.4.1 Problem homoseksualizmu 1.4.2 Inne 1.5 Hinduizm 1.6 Judaizm 1.6.1 Problem homoseksualizmu 1.7 Świadkowie Jehowy 1.7.1 Medycyna a wiara 1.8 Poprzednia wersja hasła, pod inną nazwą 1.8.1 Linki zewnętrzne 2 Błędy popełniane przez lud podczas mszy, nabożeństw i modlitw 2.1 Msza święta 2.2 Nabożeństwa 2.3 Modlitwy 3 Kalendarium Wojska Polskiego

[edytuj] Kontrowersyjne działania kościołów, wyznań i sekt

Strona ta przedstawia kontrowersyjne działania różnych kościołów i wyznań.

[edytuj] Kościół katolicki

[edytuj] Protektorzy wiary

Konstantyn I Wielki uczynił chrześcijaństwo składnikiem ideologii państwowej: na sztandary wojska i monety wprowadził monogramy Chrystusa, biskupom przyznał uprawnienia urzędników państwowych, budował kościoły chrześcijańskie, a w 321 ogłosił niedziele urzędowym dniem odpoczynku. Mariaż państwa z religią chrześcijańską przypieczętowała decyzja wyłączenia nieprawowiernych chrześcijan z edyktu tolerancyjnego. Odtąd protektorem wiary chrześcijańskiej był cesarz i władza państwowa.

[edytuj] Kontrowersyjne postaci

[edytuj] Święci i błogosławieni

• Konstantyn I Wielki - chrzest przyjął na łożu śmierci, twórca dogmatu Ducha Świętego podczas Sobóru Konstantynopolitańskiego I
• Papież Pius XII - wspierał dyktatorów: Adolfa Hitlera, Franco, Salazara, Mussoliniego, ks. Tiso i przede wszystkim Ante Pavelicia; w 1939 tuż przed wybuchem II wojny światowej zaproponował, by Polska zgodziła się na żądania niemieckie

[edytuj] Inni

• kardynał August Hlond - bohaterskie schronienie się w Watykanie, zaś później we Francji podczas II wojny światowej i zostawienie Adama Sapiehy z wiernymi
• o. Tadeusz Rydzyk - polski duchowny katolicki, redemptorysta (CSsR), założyciel i dyrektor Radia Maryja; właściciel samochodu marki: Maybach
• ksiądz prałat Henryk Jankowski - osoby w jego otoczeniu mają procesy dotyczące pedofilii oraz homoseksualizmu; właściciel samochodu marki: Porsche
• arcybiskup Juliusz Paetz - ksiądz katolicki oficjalnie przeniesiony na emeryturę, nieoficjalnie odsunięty przez kościół rzymsko-katolicki od sprawowanych funkcji za zachowania homoseksualne wobec kleryków (patrz: homoseksualizm)
• arcybiskup XXX - arcybiskup Australii, skazany za pedofilię

[edytuj] Święta Inkwizycja

Inkwizycja - Najbardziej znana jako instytucja polityczno-sądowa w Kościele katolickim (łac. - Inquisitio Haereticae Pravitatis Sanctum Officium).

[edytuj] Inkwizycja jako instytucja

Inkwizycja to nazwa organu sądowniczego powołanego do działania na polu religijnym. Po raz pierwszy zastosował ją cesarz Justynian I (527-565) w Bizancjum. Inkwizycja ta ścigała innowierców, konfiskowała majątki, a powrót do pogaństwa karała śmiercią. Została potępiona przez biskupów i papieży (np. Wirgiliusz). Karano za herezję też wcześniej (np. pierwszy wyrok śmierci w procesie o herezję wykonano w już 385 roku, w Hiszpanii), kary te jednak nie były zasądzane przez instytucje typu inkwizycyjnego.

[edytuj] Inkwizycja katolicka

W Kościele katolickim Inkwizycja została powołana jako odpowiedź na szerzące się w całej Europie ruchy heretyckie oraz falę samosądów (np. król Francji Robert II Pobożny w 1022 roku rozpoczął wbrew woli Kościoła ściganie heretyków, a w 1028 roku w Mediolanie władze miejskie doprowadziły do podpalenia stosu pod heretykami). Inkwizycja stawiała sobie za cel przywrócenie ładu społecznego poprzez prowadzenie procesów w miejsce samosądów oraz przez sukcesywne ściagnie tych ruchów które były destrukcyjne społecznie. W szczególności dotyczyło to ruchów albigenskich, w których uczestniczyli m.in. Katarzy. Procedura prawna opierała się na prawodawstwie rzymskim, wypracowanym w I wieku n.e. Sądy inkwizycji katolickiej na większą skale ustanowił papież Lucjusz III w 1184 roku podczas synodu w Weronie. Papież Grzegorz IX w 1231 roku rozszerzył działalność inkwizycji na wszystkie kraje katolickie i wprowadził oficjalnie urząd inkwizytorów. Powoływano ich przede wszystkim spośród dominikanów i franciszkanów. Od XV wieku inkwizycja została przekształcona w stałe kościelno-państwowe trybunały.

W 1542 roku papież Paweł III zreorganizował inkwizycję. Powołał Kongregację Kardynalską Inkwizycji, tzw. Święte Oficjum (Sacrum Officium), które składało się z 6 kardynałów i miało nadzorować działalność sądów inkwizycyjnych.

Działalność inkwizycji w większości krajów Europy trwała do XVIII wieku (w Portugalii, Hiszpanii i we Włoszech do XIX w.). Do XX wieku przetrwała jedynie Inkwizycja Rzymska. W 1908 papież Pius X przekształcił ją w Kongregację Świętego Oficjum, zaś w 1965 Paweł VI w Świętą Kongregację Doktryny Wiary.

Papież Jan Paweł II - w imieniu Kościoła katolickiego przeprosił za wszelkie błędy Inkwizycji i inkwizytorów.

Bibliografia:

• "A History of the Inquisition of Spain" (http://libro.uca.edu/lea1/) - Henry Charles Lea czołowa monografia Inkwizycji hiszpańskiej napisana na podstawie własnych dokumentów źródłowych Kościoła katolickiego. Uzupełniające prace tego samego autora: "A History of the Inquisition of the Middle Ages", 1888, 3 tomy, oraz "The Inquisition in the Spanish Dependencies", 1908).

W Internecie:

[1] - Z książki: Jacek Salij „Pytania nieobojętne”

[edytuj] Czarownice

Okres pomiędzy XV a XVII wiekiem to czas największej ilości procesów i skazań osób podejrzanych o czary. Ich przestępstwa to paktowanie z diabłem, latanie do odległych miejsc na miotłach, nielegalne gromadzenie się na sabatach, czczenie diabła, kopulacja z inkubami lub sukubami, kanibalizm, sprowadzanie chorób, opętań, śmierci, impotencji, bezpłodności ludzi i zwierząt, profanacja hostii i mszy świętej, a nawet zabicie krowy sąsiada, spowodowanie gradobicia, zniszczenie plonów, kradzież i zjadanie dzieci.

Polowania na czarownice rozpętały się na dobre dopiero po 1486 roku, w którym to wydano najważniejszy „podręcznik” dla łowców czarownic – Młot na czarownice (Malleus Maleficarum) autorstwa Heinricha Krämera (Institorisa) i Jakoba Sprengera. Wcześniej niejako chronił domniemane czarownice przed śmiercią dokument wydany w 906 roku - Canon Episcopi. Nakazuje on, aby ludzi, którzy uprawiają wróżbiarstwo i praktyki czarownicze, wypędzano z gminy, jednak o karze śmierci nie ma mowy. Canon Episcopi odprawianie guseł uważał za przestępstwo, lecz nie za herezję, gdyż zakładał, iż loty czarownic i ich sabaty to nieszkodliwe dla osób postronnych wytwory wyobraźni.

Według opinii Krämera i Sprengera czary uprawiają przede wszystkim niewiasty, które są do tego bardziej przystosowane przez naturę, również z uwagi na mniejszą wiarę, jaka ponoć cechuje kobiety. Potwierdzeniem tego ma być samo słowo "kobieta". Słowo femina (kobieta) ma bowiem mieć swoją etymologię w złożeniu: "mniej wiary" (fe = fides, czyli wiara, oraz mina = minus, czyli mniej), ponadto mężczyźni są bardziej odporni na zakusy Szatana przez sam fakt, iż Jezus był mężczyzną. Inne zasady doktrynalne zawarte w Młocie na czarownice głosiły, że wiara w istnienie czarownic jest nieodłączną częścią wiary katolickiej, zaś niedowiarstwo w tej sprawie równa się herezji. Diabelski spisek, który opanował świat można zwalczyć ludzką dłonią poprzez wiarę i represje.

Do polowań na czarownice powołany został cały system prokuratorsko – śledczy oraz lekarski (uznano, iż lekarze potrafią odróżnić sprawy diabelskie od defektów somatycznych). Przyznanie się do winy było koronnym dowodem. Ówczesne prawo zezwalało - dla wymuszenia zeznań - stosować w toku śledztwa cierpienia fizyczne.

Próby (tzw. ordalia) stanowiły rozwiązanie problemów związanych z udowodnieniem oskarżonemu popełnienia przestępstwa. Znane już ludom pierwotnym, sięgające korzeniami czasów pogańskich, zostały zaakceptowane i utrwalone w okresie chrześcijaństwa. Formalnie, od 1215 r. ordalia zostały zakazane. Już wtedy zapewne, przynajmniej wśród części społeczeństwa, zdawano sobie sprawę, że ich wynik zależy od przypadku, a uzyskanie pomyślnego wyniku dla oskarżonego mogło być właściwie tylko wynikiem oszustwa lub przekupstwa. Mimo to sprawowano je nadal.

Ta zupełnie nieracjonalna metoda dowodowa, opierająca się w dużej mierze na zabobonie i ciemnocie, musiała być jednak na swój sposób skuteczna, skoro ordalia przetrwały aż do XV w. Uzasadnieniem sądów bożych było przekonanie, że Bóg nie dopuści do skrzywdzenia osoby niewinnej, winną prędzej czy później musiała dotknąć „boska sprawiedliwość". Wynik próby miał charakter ostateczny i niepodważalny, nie podlegał zaskarżeniu czy też powtórzeniu. Próby wyprzedzały następujące później tortury — konieczne, gdy mimo pozytywnego wyniku próby brak było przyznania się do winy. Sądy boże były środkiem dowodowym, elementem postępowania sądowego, ale były też widowiskiem, które cieszyło się znaczną popularnością i przyciągało tłumy spragnione rozrywki.

Najpowszechniej stosowanymi próbami były:

• Próba gorącej wody (iudicium aquae ferventis) — oskarżony musiał włożyć dłoń (po nadgarstki, a przy poważniejszych sprawach po łokcie) do naczynia z gorącą wodą i wyjąć przedmiot leżący na jego dnie. Poparzona dłoń (sposób gojenia się ran — rękę bandażowano i pieczętowano, stan ręki sprawdzano po trzech dniach) była dowodem winy lub niewinności. Do wyjątków należy zaliczyć stosowanie wrzącego oleju zamiast wody.
• Próba rozpalonego żelaza (iudicum ferri igniti) — oskarżony musiał zrobić kilka kroków niosąc w dłoni kawałek rozpalonego do czerwoności żelaza. Inna wersja tej próby polegała na stąpaniu bosymi stopami po rozpalonych węglach. Brak poparzeń był dowodem niewinności.
• Próba ogniowa — stosowana w procesach o czary, przewidziana w podręczniku Młot na czarownice, polegała na obowiązku przejścia przez podejrzaną pomiędzy dwoma płonącymi stosami drewna. Stosowana rzadko wobec poglądu, że ogień jest żywiołem szatana, może on więc uchronić swe wyznawczynie przed ogniem. Jej odmiana sprowadzała się do opisanej wyżej próby rozpalonego żelaza.
• Próba zimnej wody (examen aquae frigidae) — oskarżonego (ze związanymi kończynami) wrzucano do wody. Jeżeli tonął — był uznawany za niewinnego, gdyż woda, jako żywioł czysty, nie mogła przyjąć zbrodniarza. Oskarżony trzymany był na linie (sznur mógł być obwiązany np. wokół pasa), musiał się zanurzyć na określoną głębokość, która była wyznaczana przez węzeł zawiązany na linie. Suchy węzeł był więc dowodem winy. Próba ta nazywana niekiedy pławieniem, stosowana zwłaszcza wobec kobiet posądzanych o czary, kończyła się prawie zawsze dla niewiast tragicznie. Obszerne spódnice (suknie) utrzymywały ciało na wodzie niczym koło ratunkowe. Pławienia, jako odmiana próby wody stosowane były w czasach tzw. trybunałów inkwizycyjnych (inquisitiones haereticae pravitatis). Zgodnie z zaleceniami Młota na czarownice podejrzaną o czary wiązano w tzw. kozła - polegało to na związaniu lewej ręki z prawą nogą i prawej ręki z lewą nogą, a dopiero potem zanurzano w wodzie. Pozycja ta również utrudniała zanurzenie, nie przeszkadzało to jednak negować skuteczności takiej próby.
  Jedna z odmian tej próby polegała na wrzucaniu podejrzanej osoby w zawiązanym worku do wody, inna (stosowana w procesach o czary) — zwana topnieniem — polegała na umieszczeniu (całkowitym zanurzeniu) podejrzanej w beczce wypełnionej święconą wodą, uprzednio przecedzoną przez płótno. Później ponownie przecedzano wodę w poszukiwaniu śladów na płótnie, mających świadczyć o winie.
• Próba wagi — stosowana głównie w procesach o czary. Jeżeli oskarżony był cięższy niżby to wynikało z odpowiednich tabel — był winien. Czarownice miały być ponoć „lekkie jak pierze". Podejrzana o czary musiała się rozebrać (podobnie jak przy próbie szpilkowej, co jest znamienne, gdyż mężczyźni nie byli narażeni na konieczność prezentowania swego nagiego ciała), podlegała dokładnym oględzinom w poszukiwaniu ukrytych ciężarków. Niekiedy zamiast odważników, na drugiej szali umieszczano biblię. Tylko wtedy gdy waga pozostawała w równowadze, poddawany próbie mógł być oczyszczony z zarzutów.
• Próba znamienia (znaku, szpilek) — podejrzanego o czary rozbierano, golono i przywiązywano do krzesła. Otwierano drzwi prowadzące do pomieszczenia gdzie się znajdował i oczekiwano na przybycie jakiegoś zwierzęcia (wierzono, że uprawiający czary ma swego opiekuna — diabła pod postacią zwierzęcą. Gdy pojawiła się mysz, szczur, a nawet owad — był to znak wystarczający. Inkwizytor poddawał wtedy ciało drobiazgowym oględzinom w poszukiwaniu znamienia (pieczęci, stygmatu diabelskiego), mającego zaświadczać o układach z szatanem. Gdy je znalazł — o co nietrudno — nakłuwał szpilką. Nakłucie nie powinno powodować krwawienia ani bólu.
• Próba łez — stosowana przy podejrzeniach o czary. Próba łez opierała się na przeświadczeniu, że czarownice nie są zdolne do ronienia łez. Inkwizytor zaklinał podejrzaną na łzy Jezusa Chrystusa, by choć jedną łzę uroniła jeśli jest niewinna. Nawet gdy podejrzana, przerażona czy zemdlona zapłakała, można to było przypisać sprawkom szatana. Wtedy należało poddać badaną następnej, innej już próbie.

Zeznania najczęściej wymuszano wodą, octem, laniem wrzącego oleju do gardła, smarowaniem siarką, smołą, gorejącą słoniną, głodem, pragnieniem, przyłożeniem na pępek myszy, szerszeni lub innych robaków nakrytych bańką, wyłamywaniem kończyn ze stawów. Stosowano także specjalistyczne narzędzia tortur.

[edytuj] Indeks ksiąg zakazanych

Indeks ksiąg zakazanych (łac. Index librorum prohibitorum lub Index Expurgatorius) - opracowywany i ogłaszany przez Kościół katolicki zestaw pozycji uznanych za nieprawomyślne, których nie wolno czytać wiernym bez zezwolenia władz kościelnych, pod groźbą ekskomuniki. Indeks może być uważany za formę cenzury nakładanej na wolnomyślicieli i twórców.

[edytuj] Przyczyny

Z upowszechnieniem wynalazku druku zaczęło się pojawiać coraz więcej nowych tłumaczeń Biblii i traktatów protestanckich. Rada Frankfurtu, za namową arcybiskupa Moguncji utworzyła w roku 1486 pierwszy urząd kontroli publikacji. Kilkadziesiąt lat potem, wobec lawiny książek nieprawomyślnych, kardynał Caraffa w 1543 zadekretował, że nie wolno drukować książek bez pozwolenia Świętej Inkwizycji.

[edytuj] Utworzenie Indeksu

Aby zatamować „potężną powódź skażonych ksiąg” — jak jeszcze w roku 1951 określił to pewien włoski jezuita — Kościół potrzebował listy zakazanych publikacji, która obowiązywałaby wszystkich katolików. Kiedy w 1542 roku utworzono rzymską Inkwizycję, to do jej początkowych działań należało ograniczenie wolności słowa w sferze religii. Kiedy w 1555 roku Generalny Inkwizytor, Giovanni Pietro Caraffa, został papieżem Pawłem IV, natychmiast polecił sporządzić wykaz książek, których nie wolno rozpowszechniać, posiadać ani czytać. W ten sposób w roku 1559 po raz pierwszy ukazał się powszechny Indeks ksiąg zakazanych. Umieszczono w nim tytuły dzieł oraz nazwiska autorów oskarżonych o rozsiewanie heretyckich poglądów.

Na mocy bulli papieskiej Pawła IV z 5 stycznia 1559 odwołano wszelkie pozwolenia na czytanie zakazanych dzieł, spowiednicy mieli obowiązek dowiadywać się, kto czyta i rozpowszechnia heretyckie druki, szczególnie chodziło o publikacje luterańskie. Od zakazu nikt nie był zwolniony, pod groźbą ekskomuniki obowiązywał on urzędników kościelnych, biskupów, arcybiskupów, kardynałów, patriarchów, a także panujących i cesarzy. Było wiele uzupełnień i wydań Indeksu i kiedy za czasów papieża Piusa XII, ukazało się ostatnie wydanie w roku 1948, zawierał 4.126 zakazanych pozycji.

[edytuj] Kopernik i Giordano Bruno

Dzieło Mikołaja Kopernika "O obrotach sfer niebieskich" wpisane zostało do Indeksu dopiero w efekcie wyroku w sprawie Galileusza, w 1616 roku; wycofał je z listy Pius VII w 1835. Zakazane przez inkwizycję książki czy obrazy palono, a wydawców i autorów spotykały represje. Do pierwszych ofiar odnowionej inkwizycji należeli propagatorzy teorii heliocentrycznej Kopernika (np. włoski uczony Giordano Bruno, spalony na stosie w Rzymie w 1600 r.).

[edytuj] Indeks i Kalwin

Trzeba jednak podkreślić, że choć Marcin Luter głosił wolność sumienia, zakazy dotyczące dzieł nieprawomyślnych były równie surowe, a Genewa za teokratycznych rządów Kalwina daleko przewyższała surowością przepisy rzymskie.

[edytuj] Zniesienie Indeksu

W roku 1966 papież Paweł VI, po Soborze Watykańskim II, uznał Indeks za dokument historyczny i przestał on obowiązywać wiernych. Groźba ekskomuniki za czytanie książek niedozwolonych została odwołana. Zaprzestano jego publikacji, jednak dotychczasowe indeksy nie zostały uchylone ani anulowane. Obecnie Kongregacja Doktryny Wiary, powstała w miejsce dawnego Świętego Oficjum, może wskazywać dzieła szkodliwe dla wiary lub moralności, jednak potępienie przez nią jakiejś pozycji nie wiąże się z nałożeniem sankcji kościelnych na autora lub czytelników.

[edytuj] Ostatnie wydanie

32. wydanie indeksu, opublikowane w 1948 r., zawierało 4 tys. tytułów umieszczonych w nim z różnych przyczyn: herezja, amoralność, polityczna niepoprawność, problematyka seksu itd. Ze znanych autorów znaleźli się w nim Laurence Sterne, Voltaire, Daniel Defoe, Honoré de Balzac, Jean-Paul Sartre, holenderski seksuolog Theodor Hendrik van de Velde, autor "Małżeństwa doskonałego".

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Index Authorum et Librorum Prohibitorum rzymskiego Officium, 1559 (wersja łacińska)
• Polski artykuł o Indeksie

[edytuj] Okres faszyzmu

Kościół ten jest krytykowany za niedostateczne rozliczenie się ze swoją przeszłością z okresu II wojny światowej, kiedy to kościół nie zajął zdecydowanego stanowiska wobec faszyzmu i nazizmu. Ponadto krytykuje się kult maryjny przeradzający się w kult Matki oraz za (dla niektórych: wynikające z kultu Matki ojczyzny) przeszłe i obecne powiązania z ruchem nacjonalistycznym w wielu krajach, takich jak Hiszpania epoki Franco, oraz Włochy okresu Mussoliniego, a także współczesna Polska (przykładem może być Radio Maryja).

[edytuj] Problem homoseksualizmu

Kościół katolicki w części przyjął do wiadomości wyniki badań seksuologów i osób zajmujących się zdrowiem psychicznym, że zachowania homoseksualne wynikają bardzo często z utrwalonej i trudnej do zmiany dyspozycji wewnętrznej. Nie zmienił jednak swojego nauczania opartego na odniesieniu do prawa naturalnego oraz założeniu, że celem aktów seksualnych powinna być prokreacja. Katechizm Kościoła Katolickiego (2357-2359) powołuje się na Tradycję, określającej akty homoseksualizmu jako "poważne zepsucie" sprzeczne z prawem naturalnym, które "nie wynikają z prawdziwej komplementarności uczuciowej i płciowej" i "w żadnym wypadku nie będą mogły zostać zaaprobowane." Katechizm wezwał osoby o skłonnościach homoseksualnych do czystości, jednocześnie zalecając wiernym traktować takie osoby "z szacunkiem, współczuciem i delikatnością" oraz "unikać wobec nich jakichkolwiek oznak niesłusznej dyskryminacji".

W Kościele Katolickim wyodrębniły się ruchy, takie jak Dignity w USA, które uważają, że homoseksualizm, podobnie jak heteroseksualizm, jest naturalną dyspozycją. Ruchy te nie są popierane przez Kościół, zaś 1986 roku władze Kościoła uznały głoszone przez nich poglądy za niezgodne z oficjalną nauką kościoła. Kościół natomiast aprobuje organizacje osób homoseksualnych, zamierzającymi żyć w czystości lub wspierające zmianę orientacji seksualnej, m.in. Courage w USA, Odwaga w Polsce.

[edytuj] Katholieke Homo-Pastores

Organizacja księży-gejów zamierza starać się o zmianę kościelnego prawa, w celu umożliwienia księżom uprawiana seksu ze swymi partnerami, bez rezygnowania z kapłaństwa. Oto fragment wypowiedzi dominikanina, o. Theo Kostera OP, mistrza nowicjatu, działacza organizacji Katholieke Homo-Pastores: (...) my, grupa księży homoseksualistów, uważamy, że duchowni, którzy zawodowo pracują w Kościele, ale nie chcą żyć w celibacie, którzy pragną mieszkać razem z przyjacielem, powinni móc to robić. (...) My nie widzimy żadnych problemów między wiarą katolicką i byciem aktywnym homoseksualistą (...) W przeszłości dominikanin nie miał zbyt wielu okazji, żeby zakochać się w kobiecie albo mężczyźnie [gdyż zajmował się ściganiem, sądzeniem i paleniem heretyków - przyp. Mariusz Agnosiewicz], ale odkąd zakonnicy żyją otwarcie mogą pojawiać się takie sytuacje. Ważne jest zatem, aby o tego typu sprawach można było mówić szczerze i otwarcie w swoim własnym konwencie. Mogę powiedzieć: "jaki wspaniały chłopak", "jaka fajna dziewczyna", jednak cały czas pamiętam, że moje życie dominikanina wybierałem świadomie i jest to dobre życie, chociaż tęsknię za szczególnymi relacjami z drugą osobą. (Fronda, marzec 1998)

[edytuj] Problem antykoncepcji

[edytuj] Problem AIDS i HIV

[edytuj] Kościół prawosławny

[edytuj] Problem homoseksualizmu

Niewiele różni się w tej sprawie stanowisko cerkwi prawosławnych. Powołując się na ojców Kościoła uważają one homoseksualizm za grzech sodomski - przejaw upadku grzesznej natury człowieka. Podobną pozycję zajmują wschodnie kościoły ortodoksyjne (zwłaszcza Kościół Koptyjski).

[edytuj] Protestantyzm

[edytuj] Islam

[edytuj] Problem homoseksualizmu

Koran wypowiada się co do czynów homoseksualnych w surze al-Araf (Wzniesione krawędzie) oraz w surze asz-Szuara (Poeci), nawiązując do opowiadania o Sodomie. Hadisy jeszcze bardziej ostro wypowiadają się w tej kwestii (Zabij tego który to czyni, a także tego, któremu to czynią) zabraniając zarówno liwat, stosunków seksualnych między mężczyznami, jak i sihak, stosunków lesbijskich. Liberalni muzułmanie wątpią jednak, czy hadisy te przekazują słowa Mahometa, uważając je za późniejsze innowacje. Islamskie szkoły prawa różniły się głównie co do kary, jaką powinni ponosić homoseksualiści oraz sposobu dowodzenia winy. Historycznie w krajach islamskich homoseksualizm był czasem tolerowany, czemu sprzyjała poligamia. W wielu jednak, w których islam jest religią państwową za homoseksualizm nadal grozi kara śmierci: w Iranie, Arabii Saudyjskiej, Mauretanii, Sudanie i Jemenie. W krajach zachodnich w diasporze muzułmańskiej istnieją organizacje homoseksualistów-muzułmanów (Queer Jihad, Al-Fatiha), uważane jednak przez współwyznawców za apostatów.

[edytuj] Inne

• Krytyczne spojrzenie na islam
• Islam w Europie - zagrożenie demokracji? Portal Eurojihad.org
• www.islam-in-europe.org - Projekt ATENA

[edytuj] Hinduizm

[edytuj] Judaizm

[edytuj] Problem homoseksualizmu

Tora i Talmud zdecydowanie zabraniają aktów homoseksualnych. Rabini ortodoksyjni potępiają zatem homoseksualizm jako czyny, nie uważając jednak, że potępione zostały pragnienia homoseksualne, które są bez znaczenia moralnego. Niektórzy ortodoksyjni Żydzi uważają, że Biblia zabrania jedynie homoseksualnych stosunków analnych nie zabraniając innych praktyk seksualnych. Zjednoczona Synagoga Judaizmu Konserwatywnego, największa organizacja tego nurtu judaizmu wyraziła stanowisko, że status Żydów homoseksualistów powinien być podobny, jak Żydów naruszających jedno z pozostałych 612 micw judaizmu; nie uznaje związków homoseksualnych i nie ordynuje homoseksualnych rabinów, ale sprzeciwia się dyskryminacji prawnej i nie wyłącza gejów i lesbijek z synagogi. Judaizm reformowany, aczkolwiek dopiero od niedawna, zezwala na uczestniczenie rabinów w ceremoniach błogosławienia związków jednopłciowych. Podobną pozycję zajmuje judaizm rekonstrukcjonistyczny i humanistyczny. Światowemu Kongresowi Żydowskich Organizacji Gejów i Lesbijek "Keshet Ga'avah" odmówiono przyjęcia w skład Światowego Kongresu Żydów.

[edytuj] Świadkowie Jehowy

[edytuj] Medycyna a wiara

Świadkowie Jehowy są czasem wymieniani jako sekta destrukcyjna (jako "sekta szczególnie niebezpieczna" figurują m. in. w dominikańskim rejestrze sekt). Wiele organizacji świeckich uznaje ich jednak jako znaną religię, dlatego obecnie w większości krajów świata są oni zarejestrowani jako legalny związek wyznaniowy.

Oprócz negatywnych reakcji społecznych na prowadzenie ewangelizacji metodą "od drzwi do drzwi", a także na ulicy i telefonicznie, kontrowersje budzą zasady: odmowa transfuzji krwi, uczestniczenia w życiu politycznym oraz pełnienia służby wojskowej (z tej ostatniej kaznodzieje wszystkich religii są w Polsce zwalniani).

W Sądzie Najwyższym USA, do końca 1998 r. toczyło się 71 spraw z udziałem Świadków Jehowy, z których dwie trzecie skończyło wyrokiem korzystnym dla tego ruchu religijnego. Procesy przeciwko temu związkowi religijnemu toczą się także w Rosji (Moskwa), Gruzji; zakaz ich działalności obowiązuje w większości krajów totalitarnych (Chiny, Turkmenistan, Korea Północna) oraz islamskich.

[edytuj] Poprzednia wersja hasła, pod inną nazwą

Faszym klerykalny (określany także jako klerofaszyzm), termin propagandy, a przede wszystkim agitacji politycznej.

Pejoratywne określenie stosowane w kręgach klerykalnych i komunistycznych:

1. Opis sytuacji w których osoby związane z Kościołem katolickim współpracowały z faktycznymi lub domniemanymi faszystami.

1. Nazwa domniemanej doktryny politycznej w katolickich krajach o ustroju autorytarnym

Jako przykłady tej domniemanej doktryny politycznej osoby o poglądach antyklerykalnych wymieniają reżimy:

• Antonio Salazara w Portugalii,
• Engelberta Dollfussa w Austrii,
• Ante Pavelića i Ustaszów w Chorwacji,
• Miklósa Horthyego na Węgrzech,
• Żelazną Gwardię w Rumunii
• Rząd Vichy we Francji.

Reżim epoki Franco w Hiszpanii miał narodowy katolicyzm (nacionalcatolicismo) za część swej ideologii. Reżim ten był przez niektórych opisywany jako faszyzm klerykalny, szczególnie po spadku znaczenia ruchu Falanga, zaczynającego się w latach 1940-tych. Poza reżimem chorwackich Ustaszów, wciąż trwa debata, który z przykładów wymienionych w tej liście może być, bez wątpienia opisany jako faszyzm klerykalny.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Opis pojęcia z angielskojęzycznej wersji Wikipedii
• Watykan a włoski faszyzm

Kategoria:Antyklerykalizm

de:Klerikalfaschismus en:Clerical fascism fr:Clérical-fascisme

[edytuj] Błędy popełniane przez lud podczas mszy, nabożeństw i modlitw

Błędy popełniane przez lud podczas mszy, nabożeństw i modlitw zdarzają się stosunkowo często. Na tej stronie wymienione są te najpowszechniejsze.

Kapłan może zmieniać trochę teksty modlitw według potrzeby lub własnego uznania, jednak lud na ogół powinien trzymać się słów zawartych w Mszale.

[edytuj] Msza święta

1. Podczas Przeistoczenia oraz po zakończeniu śpiewu Baranku Boży... (tzn. po zadzwonieniu dzwonkami przez ministranta lub lektora) lud zachowuje postawę klęczącą. W odpowiednim momencie (po kolejnym zadzwonieniu dzwonkami) należy przyjąć postawę stojącą. Niektórzy ludzie podczas podnoszenia się z klęczek niepotrzebnie wykonują znak krzyża świętego. Jest to zbędne w tych momentach. Należy pamiętać, że podczas mszy świętej lud wykonuje znak krzyża tylko 2 razy:
- na samym początku, podczas Obrzędów wstępnych;
- na błogosławieństwo, podczas Obrzędów zakończenia (Liturgii rozesłania).

2. Po zakończonej modlitwie Ojcze nasz kapłan wypowiada słowa:
"Wybaw nas, Panie, od zła wszelkiego i obdarz nasze czasy pokojem. Wspomóż nas w swoim miłosierdziu, abyśmy zawsze wolni od grzechu i bezpieczni od wszelkiego zamętu, pełni nadziei oczekiwali przyjścia naszego Zbawiciela, Jezusa Chrystusa."
Po czym lud odpowiada:
"Bo Twoje jest królestwo i potęga, i chwała na wieki."

W tej odpowiedzi słowo i powinno pojawić się dwukrotnie. Brak tego słowa w odpowiedzi jest wyraźniejszy, gdy jest ona śpiewana. Wówczas należałoby przeciągnąć jedną sylabę:
"(...)królestwo, po-otęga i chwała(...)"
Lepiej brzmi, gdy zaśpiewa się poprawnie - nie opuszczając tego i.

[edytuj] Nabożeństwa

1. Podczas niektórych nabożeństw, np. Nabożeństwa Różańcowego, wypowiadane są słowa:
Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu, jak była na początku, teraz i zawsze, i na wieki wieków. Amen.
Ludzie uczestniczący w nabożeństwie często czynią Znak krzyża świętego, gdy słyszą te słowa. Jest to zbędne i nie należy tego robić, ponieważ Chwała Ojcu... nie jest formułą wypowiadaną podczas czynienia znaku krzyża:
W Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen.
Różnica jest wyraźna. Nie czynimy znaku krzyża zawsze, gdy tylko usłyszymy tekst mówiący o Trójcy Przenajświętszej. W pewnej książeczce do nabożeństwa jest napisane:
"Żegnaj się zawsze pobożnie. Bezmyślne i niedbałe przeżegnanie jest dowodem słabej, mało ugruntowanej wiary".

2. Często na zakończnie nabożeństwa udzielane jest błogosławieństwo Przenajświętszym Sakramentem. Po nim także, jak po każdym błogosławieństwie, należy wykonać znak krzyża.

[edytuj] Modlitwy

1. W modlitwie Pod Twoją Obronę nie może pojawić się słowo z:
Pod Twoją obronę uciekamy się, święta Boża Rodzicielko, naszymi prośbami racz nie gardzić w potrzebach naszych, ale od wszelakich złych przygód racz nas zawsze wybawiać, Panno chwalebna i błogosławiona(...)"

W trakcie modlitwy może pojawić się chęć, aby powiedzieć:
"uciekamy się, święta Boża Rodzicielko, z naszymi prośbami".
Może wydawać, że to ma sens, że "uciekamy się z naszymi prośbami", jednak trzeba zwrócić uwagę na ciąg dalszy. Jeżeli słowa "naszymi prośbami" odniesiemy do poprzedniego zdania składowego, to okaże się, że zatracony jest sens myśli zawartej w następnych słowach:
"racz nie gardzić w potrzebach naszych, ale od wszelakich(...)" - czym Maryja Panna ma nie gardzić? "Naszymi prośbami". Dlatego też słowo z jest całkowicie zbędne w tym miejscu. Nie należy go tam wstawiać, gdyż wówczas treść modlitwy na tym traci.

[edytuj] Kalendarium Wojska Polskiego

• Wikipedysta:Joymaster/brudnopis/Kalendarium Wojska Polskiego
• Wikipedysta:Joymaster/brudnopis/Miasta i jednostki wojskowe (A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - Ł - M - N - O - P - R - S - Ś - T - U - W - Z - Ź - Ż)

Kategoria:Katolicyzm Kategoria:Liturgia katolicka Kategoria:Modlitwy