Nakajima G8N

Z Wikipedii

G8N Renzan
Dane podstawowe
Państwo	Japonia
Producent	Nakajima
Typ	ciężki bombowiec
Załoga	10
Historia
Data oblotu	23 października 1944
Lata produkcji	1944 - 1945
Dane techniczne
Napęd	4 × Nakajima NK9K-L 24 Homare, gwiazdowe 18-cylindrowe
Moc	2000 KM (1490 kW) każdy
Wymiary
Rozpiętość	32,54 m
Długość	22,935 m
Wysokość	7,20 m
Powierzchnia nośna	112 m²
Masa
Własna	17400 kg
Startowa	32150 kg
Osiągi
Prędkość maksymalna	593 km/h
Prędkość wznoszenia	457 m/min
Pułap	10 200 m
Zasięg	7463 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
2 × działko Typ 99 kal. 20 mm na ogonie 2 × działko Typ 99 kal. 20 mm na grzbiecie 2 × działko Typ 99 kal. 20 mm pod kadłubem 2 × karabin maszynowy Typ 2 kal. 13 mm na dziobie 2 × karabin maszynowy Typ 2 kal. 13 mm po bokach kadłuba do 4000 kg bomb
Rzuty

Nakajima G8N (連山, Renzan - jap. pasmo górskie) - japoński ciężki bombowiec z czasów II wojny światowej. Pełna nazwa japońska samolotu to Samolot uderzeniowy bazujący na lądzie Typ 18 (一八試陸上攻撃機). W nomenklaturze wojsk alianckich oznaczony kodem Rita.

[edytuj] Historia

W końcu 1942, gdy losy wojny na Pacyfiku zaczęły przybierać niepomyślny dla Japończyków obrót, dowództwo Cesarskiej Japońskiej Marynarki Wojennej Kaigun Koku Hombu postanowiło o rozpoczęciu prac nad samolotem bombowym dalekiego zasięgu, który operując z baz lądowych mógłby wspierać działania floty i wykonywać loty z głęboką penetracją terytorium opanowanego przez przeciwnika, oraz bombardowanie jego baz morskich. W tym czasie sztab marynarki wojennej analizował przedstawione mu projektowe osiągi bombowców Mitsubishi G7M i Kawanishi Ki-100. Oba projekty przewidywały skonstruowanie samolotów dwusilnikowych, mających zastąpić używane przez marynarkę bombowce Mitsubishi G4M Hamaki. Wymagano, aby nowy samolot rozwijał prędkość 320 węzłów (593 km/h) co pozwalałoby na skuteczną ucieczkę przed myśliwcami i charakteryzował się zasięgiem 4000 mil morskich (7408 km).

W tym okresie Amerykanie używali na Pacyfiku dwóch typów bombowców dalekiego zasięgu Boeing B-17 Flying Fortress i Consolidated B-24 Liberator. Obydwa były czterosilnikowe co nie pozostało bez wpływu na decyzję sztabu Japońskiej Marynarki Wojennej, który odrzucił projekty dwusilnikowych samolotów. W lutym 1943 roku zlecono wytwórni Nakajima rozpoczęcie prac nad czterosilnikowym bombowcem G8N Renzan.

Wydana w dniu 14 września 1943 specyfikacja określała osiągi, jakie spełniać miał nowy samolot. Wymagano aby nowa maszyna była zdolna osiągać prędkość 593 km/h, wznosić się na wysokość 8000 metrów w czasie 20 minut, a zasięg z pełnym ładunkiem bomb miał być nie mniejszy niż 3704 km, a zasięg maksymalny 7408 km. Udźwig ładunku bomb miał być nie mniejszy niż 4000 kg. Uzbrojenie strzeleckie miało zapewnić ochronę przed atakami myśliwców ze wszystkich kierunków bez martwych pól ostrzału.

Samolot zaprojektowany został w układzie średniopłata ze skrzydłami o względnie małej powierzchni charakteryzującymi się dużym wydłużeniem i profilem zbliżonym do laminarnego, podobnymi do zaprojektowanych przez amerykańskiego inżyniera Davis do bombowca B-24.

Zespół napędowy tworzyły cztery 18-cylindrowe w układzie potrójnej gwiazdy silniki Nakajima NK9K-L Homare 24 o mocy startowej każdej jednostki wynoszącej po 2000 KM i 1850 KM na wysokości 8000 metrów. Silniki napędzały czterołopatowe śmigła o regulowanym skoku i wentylatory chłodzące, wirujące w kierunku przeciwnym niż śmigła. Dodatkowym wyposażeniem były turbosprężarki Hitachi 92 zwiększające sprawność silników i umożliwiające loty na dużej wysokości. Zestaw uzbrojenia obronnego obejmował trzy wieżyczki strzeleckie na ogonie, pod kadłubem i na grzbiecie, każda wyposażona w dwa działka Typ 99 kalibru 20 mm i dziobowe stanowisko strzeleckie z dwoma karabinami maszynowymi Typ 2 kalibru 13 mm. Po bokach kadłuba za skrzydłami znajdowały się dwa dodatkowe stanowiska strzeleckie z pojedynczymi karabinami Typ 2 kalibru 13 mm obsługiwane ręczne. Normalny ładunek bombowy składał się z 4 bomb po 250 kg, zaś maksymalny z 2 bomb po 2000 kg. Konstrukcja samolotu była całkowicie metalowa z wyjątkiem powierzchni usterzenia pokrytych płótnem. Dla uproszczenia technologii montażu przy produkcji wielkoseryjnej zaprojektowano duże, dość grube segmenty poszycia płatowca.

Prace nad bombowcami były prowadzone w ścisłej tajemnicy w należących do firmy zakładach w Kozumi. Pierwszy prototyp samolotu G8N1 wystartował do lotu 23 października 1944, a kolejne trzy ukończono w grudniu 1944, marcu i czerwcu 1945. Planowano że do końca września gotowa będzie seria 16 samolotów. Program prób przebiegał dość gładko nie licząc problemów z turbosprężarkami, oraz bombardowań prowadzonych przez Amerykanów. Podczas jednego z ataków lotniczych zniszczeniu uległ trzeci prototyp Renzana zbombardowany przez samoloty US Navy. Braki surowców strategicznych, głównie metali, w końcowej fazie wojny uniemożliwiły uruchomienie produkcji seryjnej maszyny. Jeszcze przed podjęciem decyzji o zaniechaniu produkcji opracowano projekty wykorzystania G8N1 jako nosiciela bomby latającej pilotowanej przez kamikadze MXY 7 Ohka. Powstał również projekt wersji G8N2 napędzanej 4 silnikami Mitsubishi MK9a o mocy 2200 KM.

Ocalały czwarty prototyp Renzana był testowany po wojnie w Stanach Zjednoczonych.