Stanisław Burhardt-Bukacki

Z Wikipedii

Stanisław Seweryn Burhardt-Bukacki
'


Życie	generał dywizji
Data urodzenia	8 stycznia 1890 Cannes
Data śmierci	6 czerwca 1942 Edynburg
Kariera
W służbie od	1914
Pełniona funkcja	szef Dowództwa Wojska Polskiego w Szkocji, szef Polskiej Misji Wojskowej we Francji, inspektor armii w Głównym Inspektoriacie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, II wiceszef Sztabu Głównego, generał do prac przy Głównym Inspektoriacie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, wiceminister Spraw Wojskowych, szef Sztabu Generalnego, szef Oddziału II Sztabu Generalnego, dowódca 8 Dywizji Piechoty, dowódca 2 Grupy Operacyjnej w 6 Armii, dowódca Grupy Operacyjnej własnego imienia.
Główne wojny i bitwy	wojna obronna 1939 r., I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, wojna polsko-ukraińska
Odznaczenia

Stanisław Seweryn Burhardt-Bukacki (ur. 8 stycznia 1890 w Cannes we Francji, zm. 6 czerwca 1942 w Edynburgu) – generał dywizji Wojska Polskiego.

[edytuj] Działalność niepodległościowa

Urodził się 8 stycznia 1890 w Cannes we Francji. Wnuk powstańca listopadowego i syn powstańca styczniowego. Uczęszczał do gimnazjum w Częstochowie, a następnie rozpoczął studia na Politechnice Lwowskiej. Od 1906 brał udział w ruchu niepodległościowym. Należał do "Sokoła", Związku Walki Czynnej, Związku Strzeleckiego i Polskich Drużyn Strzeleckich. W PDS dowodził m.in. kompanią podoficerską i II Okręgiem (warszawskim).

Po wybuchu I wojny światowej w Legionach. Dowódca II plutonu I kompanii kadrowej. Służył w 1 i 5 pułku piechoty Legionów dowodząc kompanią, batalionem i pułkiem. Po kryzysie przysięgowym internowany w Beniaminowie.

W październiku 1918 mianowany komendantem POW terenów okupowanych przez armię austriacką.

[edytuj] Służba w Wojsku Polskim

16 listopada 1918 wyznaczony został na stanowisko szefa Sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego "Lublin". Tydzień później przeniesiony został do Warszawy na równorzędne stanowisko w Dowództwie Okręgu Generalnego "Warszawa".

W 1920 szef sztabu armii rezerwowej gen. Sosnkowskiego. W lipcu tego roku objął dowództwo 8 Dywizji Piechoty oraz grupy własnego imienia złożonej z 8 i 10 Dywizji Piechoty. Następnie dowodził grupą operacyjną w 6 armii na froncie ukraińskim. Od 25 września 1921 dowodził 8 Dywizji Piechoty w Modlinie.

31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 5 lokatą^[1].

Następnie pełnił m.in. funkcje:

szefa Oddziału III Sztabu Generalnego WP 31 grudnia 1925 - 12 maja 1926,
szefa Sztabu Generalnego WP maj - czerwiec 1926,
II wiceministra spraw wojskowych (czerwiec-sierpień 1926),
generała do prac przy GISZ 1926 - 1930,
II zastępcy szefa Sztabu Głównego 1933 - 1935,
inspektora armii w GISZ 1935 - 1939.

3 września 1939, po wybuchu wojny mianowany szefem Polskiej Misji Wojskowej we Francji, gdzie starał się bezskutecznie nakłonić rząd francuski do wywiązania się z gwarancji militarnych i kredytów przyznanych Polsce. Po ewakuacji Wojska Polskiego z Francji od czerwca do sierpnia 1940 dowodził obozami i oddziałami WP w Szkocji. Wskutek konfliktu z generałami Paszkiewiczem i Modelskim usunięty ze stanowiska.

Zmarł w Edynburgu 6 czerwca 1942 i tam też został pochowany. Dwukrotnie żonaty.

[edytuj] Awanse:

podporucznik - 29 września 1914
kapitan - 5 marca 1915 z pominięciem stopnia porucznika
major - 16 kwietnia 1916
podpułkownik - 1918
pułkownik - 1920, zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
generał brygady - 31 marca 1924 ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 5 lokatą
generał dywizji - 1 stycznia 1936

[edytuj] Ordery i odznaczenia:

[edytuj] Zobacz:

[edytuj] Źródła:

Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 33.
Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6, s. 88-89.
Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, 2.

Przypisy

↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 32 z 02.04.1924 r. Piotr Stawecki podał, że awans na generała brygady miał miejce w roku 1924, lecz nie sprecyzował, że ze starszeństwem z 1 lipca 1923 r.

Poprzednik
Stanisław Haller