Émerson Fittipaldi

Z Wikipedii

Emerson Fittipaldi
Imię i nazwisko	Emerson Fittipaldi
Kraj	Brazylia
Urodzony	12 grudnia 1946
Sukcesy
1972 Formuła 1 1974 Formuła 1 1989 Indianapolis 500 1989 CART 1993 Indianapolis 500

Emerson Fittipaldi (ur. 12 grudnia 1946 r. w São Paulo) – brazylijski kierowca wyścigowy; mistrz Formuły 1 z sezonów 1972 i 1974 oraz serii CART z 1989

[edytuj] Rodzina

Emerson Fittipaldi jest najmłodszym synem prominentnego brazylijskiego dziennikarza sportów motorowych i komentatora radiowego Wilsona Fittipaldiego Seniora oraz jego żony o polskich korzeniach, Józefy "Juzy" Wojciechowskiej. Emerson otrzymał imię po amerykańskim pisarzu i filozofie Ralphie Waldo Emersonie. Zarówno jego ojciec jak i matka ścigali się samochodami produkcyjnymi krótko po II wojnie światowej. Wilson Senior wystartował nawet w pierwszym wyścigu Mil Milhas w 1956. Nie było więc zaskoczeniem, że Emerson stał się entuzjastą sportów motorowych.

Emerson Fittipaldi jest także młodszym bratem byłego kierowcy Formuły 1 i właściciela zespołu Copersucar – Wilsona Fittipaldiego Juniora. Jest wujkiem byłego kierowcy Formuły 1, CART i NASCAR – Christiana Fittipaldiego. Żoną Emersona w latach 1970-1982 była Maria Helena. Mieli razem dwoje dzieci – Julianę i Jaysona. Ożenił się ponownie z Teresą. W połowie lat 80. mieli dwie córki (Tatianę i Joanę) oraz syna Lucę.

Za młodu Emerson znany był w Brazylii jako "el Rato", czyli mysz, co kontrastowało z "Tigrao" (tygrys) jego brata. Pod koniec kariery nazywamo go "Emmo".

We wrześniu 1997 Fittipaldi w czasie odzyskiwania sił po wypadku na Michigan International Speedway, latał samolotem nad swoim sadem pomarańczy w São Paulo. W pewnym momencie samolot stracił moc i runął na ziemię. Emerson odniósł poważne obrażenia pleców. Wyzdrowiał i nawrócił się na chrześcijaństwo.

[edytuj] Kariera

[edytuj] Formuła 1

Fittipaldi zaczynał jako mechanik przed próbami jazdy motocyklami i ostatecznie wszedł do kartingu i Formuły Vee. W drugim roku startów zdobył tytuł mistrza brazylijskiej Formuły Vee w wieku 21 lat. Przybył do Europy w 1969 z ambicją przekonania do siebie właścicieli zespołów. Po kilku podiach i pierwszych zwycięstwach w Formule Ford, Emerson został zatrudniony w jednym z zespołów Formuły 3. W nowej serii wyścigowej Fittipaldi nadal wygrywał, co przyciągnęło uwagę Colina Chapmana, który szukał kolegi dla Jochena Rindta w Lotusie na sezon 1970. Emerson stał się numerem 1 w zespole po tym jak Rindt zginął w 1970 na torze Monza, a John Miles opuścił stajnię. Brazylijczyk spełnił pokładane w nim nadzieje i wygrał pierwszy wyścig dla Lotusa od śmierci Rindta.

W pierwszym sezonie startów w Lotusie jako kierowca nr 1 (sezon 1971) Fittipaldi ukończył mistrzostwa na szóstej pozycji. Zespół eksperymentował z podwoziem Lotusa 72. Była to jedna z najbardziej udanych konstrukcji wszech czasów, co sprawiło, że Brazylijczyk był nie do zatrzymania w 1972 wygrywając pięć z jedenastu wyścigów. Wyprzedził drugiego w klasyfikacji Jackiego Stewarta o 16 punktów. Został też najmłodszym mistrzem świata zdobywając czempionat w wieku 25 lat (jego rekord został niedawno pobity przez 24-letniego Fernando Alonso). Wydawało się, że Fittipaldi może powtórzyć sukces w 1973, ale po trzech wygranych na cztery pierwsze wyścigi z 72D, zaczął zmagać się z 72E, który powstał w środku sezonu. Spowodowało to odwrócenie w klasyfikacji kierowców – tym razem to Stewart pokonał Fittipaldiego o 16 punktów. Po zsumowaniu punktów zdobytych przez Lotusa na modelach 72D i 72E brytyjska stajnia wyścigowa wygrała w klasyfikacji konstruktorów.

Fittipaldi w McLarenie M23 w Grand Prix Wielkiej Brytanii w 1974

Fittipaldi opuścił Lotusa i przeszedł do obiecującego McLarena. Korzystając z wydajnego bolidu wygrał w 1974 trzy wyścigi, stanął na podium siedem razy i pokonał Claya Regazzoniego w bliskiej walce. W następnym sezonie wygrał dwa wyścigi i zdobył podium 6 razy, ale był drugi przy dominującym Nikim Laudzie. Emerson zaszokował wszystkich odchodząc z McLarena i wspierając zespół swojego brata Wilsona – Copersucar (sponsorowany zespół Fittipaldi). Zrobił to u szczytu swojej kariery w Formule 1.

Zespół Copersucar nie był najlepiej zorganizowany. Fittipaldi pomimo wysiłków czasami nawet nie kwalifikował się do wyścigów. Nie bacząc na wszelakie trudności, Emerson pozostał w zespole łącznie na pięć sezonów. W tym okresie najlepsze miejsce jakie zajął w wyścigu to drugie. Fittipaldi zdecydował się na odejście ze ścigania się po 1980. Tłumaczył to tak: "Byłem zbyt zaangażowany w problemy zespołu i zaniedbałem moje małżeństwo i życie osobiste." Chociaż miał tylko 33 lata, to był w Formule 1 od dekady. W swoich dziesięciu startach siedmiu z nich nie ukończył. Dodatkowo został zdeklasowany przez Keke Rosberga, który był z nim w zespole. Znalazł miejsce w kierownictwie obok brata. Zespół Fittipaldi ścigał się w Formule 1 jeszcze dwa lata z minimalnymi funduszami sponsorskimi.

[edytuj] CART

Po opuszczeniu Formuły 1 w 1980, Emerson zjawił się w serii CART w 1984. 38-latek spędził pierwszy sezon przystosowując się do nowego bolidu. Ścigał się dla dwóch zespołów, kiedy znalazł miejsce w zespole Patrick Racing jako zastępstwo kontuzjowanego kierowcy. W zespole tym pozostał przez pięć lat, wygrywając sześć wyścigów. W 1989 zdobył tytuł mistrza serii po wygraniu pięciu wyścigów (w tym prestiżowy Indianapolis 500).

Fittipaldi na Indy 500 w 1994

Roger Penske zatrudnił "Emmo" na sezon 1990. Pozostał tam do 1996. W międzyczasie Fittipaldi wygrał Indianapolis 500 po raz drugi.

Pomimo pięćdziesiątki na karku Emerson ciągle się ścigał w Champcar w 1996. Jego karierę przerwał jednak wypadek na Michigan International Speedway. Fittipaldi nie powrócił już jako kierowca, ale w 2003 został właścicielem zespołu w Champcar.

Brazylijczyk w tej chwili jest właścicielem brazylijskiego zespołu w A1GP.

[edytuj] Zobacz też

• Mario Andretti, Nigel Mansell, Jacques Villeneuve – inni mistrzowie Formuły 1 i CART
• Jody Scheckter, Michael Schumacher – inni mistrzowie Formuły 1 z braćmi ścigającymi się w formule