Arytmetyka modularna
Z Wikipedii
Arytmetyka modularna – w matematyce system liczb całkowitych, w którym liczby „zawijają się” po osiągnięciu pewnej wartości określonej terminem modulo (skracane mod).
Przykładem może być zegar 24-godzinny: dzielimy dzień na 24 godziny numerowane od 0 do 23. Jeżeli obecnie jest 19:00, to 8 godzin później nie będzie 27:00 (ten wynik otrzymalibyśmy dodając 19+8=27), lecz 3:00. Podobnie, jeżeli obecnie jest 12:00 i minie 21 godzin, to zegar wskaże 9:00, a nie 33:00. Jeżeli obecnie jest 3:00, to 4 godziny wcześniej była 23:00, nie zaś -1:00.
Tak więc mierzenie czasu na zegarze rozpoczyna się o godzinie 0:00 „zerując się” po osiągnięciu 24. Mówimy, że na zegarze obowiązuje arytmetyka modulo 24. W ten sam sposób możemy rozpatrywać obliczenia na dniach tygodnia (wykonywane modulo 7) lub na miesiącach (modulo 12). Prawa działań na liczbach takie jak liczba nieparzysta + liczba parzysta = liczba nieparzysta można łatwo wyprowadzać używając arytmetyki modulo 2.
Spis treści |
[edytuj] Prosty model
Aby „dodać” dwie godziny na zegarze, dodajemy odpowiadające im liczby. Jeżeli wynik jest większy od 23, odejmujemy od niego 24. Aby utworzyć model arytmetyki modulo n, w zbiorze wprowadzamy działanie dodawania, które oznaczymy symbolem , aby odróżnić je od zwykłego dodawania oznaczanego + . Sumą jest
- liczba a + b, gdy a + b < n;
- liczba a + b − n, gdy .
Tak określone dodawanie pokrywa się z intuicyjnym rozumieniem zegara 24-godzinnego dla n = 24. Na przykład:
Ten model dobrze obrazuje działania na 24-godzinnym zegarze, jednakże ma ograniczenia, np. nie jest w nim możliwe mnożenie liczb. Aby rozszerzyć tę strukturę, potrzebne są pojęcia przystawania i klas reszt.
[edytuj] Przystawanie
Mówimy, że liczba a przystaje do b modulo n, jeżeli różnica a − b jest wielokrotnością liczby n. Zapisujemy to
Na przykład,
- ,
ponieważ 33 − 9 = 24 jest podzielne przez 24;
- ,
ponieważ 15 − 1 = 14 jest podzielne przez 7;
ponieważ − 1 − 23 = − 24 jest podzielne przez 24.
Równoważnie przystawanie można zdefiniować następująco: liczba a przystaje do b modulo n, gdy a i b dają taką samą resztę z dzielenia przez n.
Relację przystawania nazywa się także kongruencją.
[edytuj] Klasy reszt
Relacja przystawania modulo n jest tzw. relacją równoważności. Oznacza to, że dzieli ona zbiór liczb całkowitych na n podzbiorów, klas równoważności, nazywanych klasami reszt. Na przykład dla n = 4 tymi zbiorami są:
- ,
- ,
- ,
- .
Każda liczba całkowita należy do dokładnie jednej klasy reszt.
Dwie klasy reszt A i B możemy dodać w następujący sposób. Wybierzmy z każdej z nich po jednym elemencie (reprezentancie klasy): . Wynikiem jest klasa reszt, do której należy x + y. Okazuje się, że wynik takiego dodawania nie zależy od wyboru x i y. Przykładowo, chcąc dodać
do
wybierzmy po jednym elemencie z każdej z nich, np. 2 i 7. Wynikiem jest klasa zawierająca 2 + 7 = 9:
Jeżeli wybralibyśmy przy dodawaniu 10 i 3, to wynik byłby taki sam: ta sama klasa reszt zawiera liczbę 13. W taki sam sposób można zdefiniować mnożenie, które również jest jednoznaczne.
Zauważmy, że tak określone działania mają regularne własności:
- dodawanie i mnożenie jest przemienne i łączne;
- dodawanie ma element neutralny ;
- mnożenie ma element neutralny ;
- mnożenie jest rozdzielne względem dodawania.
Mówimy, że zbiór klas reszt tworzy pierścień zwany pierścieniem klas reszt modulo n. Pierścień ten oznaczany jest przez .
[edytuj] Definicja formalna
Niech n będzie nieujemną liczbą całkowitą. Niech będzie relacją przystawania modulo n. Oznaczmy przez [a] klasę abstrakcji odpowiadającą liczbie a. W zbiorze określamy działania dodawania i mnożenia:
- [a] + [b] = [a + b]
Tak utworzona struktura jest pierścieniem, zwanym pierścieniem klas reszt modulo n. Oznaczana jest jako .
Równoważnie pierścień klas reszt modulo n można zdefiniować jako pierścień ilorazowy pierścienia liczb całkowitych przez ideał będący zbiorem wielokrotności liczby n. Stąd też alternatywne oznaczenie tego pierścienia, czyli lub .
W przypadku n = 0, jest izomorficzny z pierścieniem . Ten zdegenerowany przypadek omówiony został w artykule dotyczącym liczb całkowitych.
[edytuj] Własności
Elementem neutralnym dodawania w jest [0], elementem przeciwnym do [k] jest [ − k] = [n − k], elementem neutralnym mnożenia jest [1].
Element [k] pierścienia jest odwracalny wtedy i tylko wtedy, gdy liczba całkowita k jest względnie pierwsza z n. W przeciwnym wypadku jest on dzielnikiem zera.
Dowód:
- Jeżeli n i k są względnie pierwsze, to istnieją liczby , że an + bk = 1. Wówczas , zatem [b][k] = 1 i element [k] ma odwrotność [b].
- Jeżeli n i k mają wspólny dzielnik a > 1, tj. n = ab, k = ac, to [k][b] = [ac][b] = [abc] = 0, czyli [k] jest dzielnikiem zera.
Zatem jeżeli n jest liczbą pierwszą, to w pierścieniu jedynym dzielnikiem zera jest [0]. W przeciwnym wypadku istnieją nietrywialne dzielniki zera. Tak więc pierścień jest ciałem wtedy i tylko wtedy, gdy n jest liczbą pierwszą.
Zwykle podając elementy pierścienia opuszcza się nawiasy i wybiera najmniejszego dodatniego reprezentanta (tj. liczbę ze zbioru , którą można znaleźć biorąc resztę z dzielenia dowolnego reprezentanta przez n). Co więcej, liczby ze zbioru można utożsamiać z elementami pierścienia .
Charakterystyką pierścienia jest n.
[edytuj] Grupa addytywna
Grupa addytywna pierścienia , tj. jest grupą cykliczną zwaną addytywną grupą klas reszt modulo n. W teorii grup oznacza się ją symbolami lub .
Generatorem tej grupy jest dowolna liczba względnie pierwsza z n. Co więcej, z dokładnością do izomorfizmu, jedynymi grupami cyklicznymi są i grupa addytywna liczb całkowitych.
Każdą grupę abelową o skończonej liczbie generatorów można zapisać jako sumę prostą grup . Przykłady:
Prawdziwa jest też równość dotycząca rzędu elementu:
- .
[edytuj] Grupa multiplikatywna
Elementami odwracalnymi pierścienia są te liczby ze zbioru , które są względnie pierwsze z n:
- .
Ich liczbę wyznacza funkcja φ Eulera. W szczególności, jest ciałem.
Te elementy tworzą grupę, zwaną multiplikatywną grupą klas reszt modulo n. Oznaczana jest , lub .
Grupa ta nie zawsze jest cykliczna, jest nią natomiast dla n będących naturalnymi potęgami liczb pierwszych.
Ogólniej, jeżeli , gdzie λ jest funkcją Carmichaёla, to jest grupą cykliczną. Implikacja ta nie działa w drugą stronę, czego przykładem może być grupa , która jest cykliczna.
[edytuj] Rozkład na sumę prostą
Rozłóżmy liczbę n na czynniki pierwsze: , gdzie pi są parami różnymi liczbami pierwszymi, ai - liczbami naturalnymi. Zgodnie z chińskim twierdzeniem o resztach, pierścień można przedstawić w postaci sumy prostej:
- .
To twierdzenie ma zastosowanie w informatyce, gdyż obliczenia w kilku systemach mogą być wykonywane równolegle.
[edytuj] Pierwiastki kwadratowe z jedności
Pierwiastkiem kwadratowym z jedności modulo n nazywamy element taki, że
- k2 = 1.
W dowolnym pierścieniu pierwiastkami z jedności są 1 i − 1. Można udowodnić, że liczba wszystkich pierwiastków kwadratowych mod n wynosi
gdzie:
- [x | y] jest równe 1, gdy x jest dzielnikiem y, 0, jeżeli nie jest;
- f(n) jest liczbą pierwszych dzielników n.
Aby sprawdzić, czy równanie a2 = x ma rozwiązanie, można skorzystać z własności symbolu Jacobiego.
[edytuj] Przykład
W pierścieniu jest 23 + 0 − 1 + 1 = 23 = 8 pierwiastków z jedynki:
- ,
- ,
- ,
- ,
- ,
- ,
- ,
- .
[edytuj] Pokrewne struktury
Do struktur podobnie zbudowanych można zaliczyć:
- grupę addytywną liczb wymiernych modulo oznaczaną ;
- grupę addytywną liczb rzeczywistych modulo oznaczaną .
Grupa jest izomorficzna z grupą ; grupa z grupą .
[edytuj] Użycie nieformalne
Wyraz modulo w żargonie jest używany jako "z dokładnością do", na przykład: "Protokoły http i https są takie same modulo szyfrowanie" (tj. jedyną różnicą między http i https jest szyfrowanie).
[edytuj] Zastosowania
Arytmetyka modularna jest używana w teorii liczb, teorii grup, kryptografii, informatyce, przy tworzeniu sum kontrolnych, a nawet przy tworzeniu wzorów[2]
Zasada działania szyfru RSA oraz algorytm Rabina-Millera opierają się na własnościach grupy .
[edytuj] Zobacz też
- przegląd zagadnień z zakresu matematyki,
- małe twierdzenie Fermata,
- Blum Blum Shub,
- logarytm dyskretny,
- grupa ilorazowa.
Przypisy
- ↑ Graham, Knuth, Patashnik, str. 154
- ↑ http://britton.disted.camosun.bc.ca/modart/jbmodart.htm
[edytuj] Bibliografia
- Ronald L. Graham, Donald E. Knuth, Oren Patashnik: Matematyka konkretna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14764-4.