Grzybienie białe
Z Wikipedii
| Grzybienie białe | |
 |
|
| Systematyka wg Reveala | |
| Domena | jądrowce |
| Królestwo | rośliny |
| Podkrólestwo | naczyniowe |
| Nadgromada | nasienne |
| Gromada | okrytonasienne |
| Klasa | Piperopsida |
| Rząd | grzybieniowce |
| Rodzina | grzybieniowate |
| Rodzaj | grzybienie |
| Gatunek | grzybienie białe |
| Nazwa systematyczna | |
| Nymphaea alba | |
| L., Sp. Pl. ed. 1 510 (1753) | |
 Zasięg występowania |
|
 Galeria zdjęć i grafik |
|
Grzybienie białe (Nymphaea alba L.), zwyczajowo nazywane także nenufarem lub lilią wodną – gatunek byliny z rodziny grzybieniowatych (Nymphaeaceae). Jeden z około 50 gatunków z rodzaju Nymphaea. Typ nomenklatoryczny dla rodzaju.
Spis treści |
Rozmieszczenie geograficzne
W stanie dzikim występuje w niemal całej Europie aż po Ural i dalej do okolic Czelabińska, na Kaukazie, na Bliskim Wschodzie po Izrael na południu i Iran oraz Kaszmir na wschodzie. Obecny na wyspach Morza Śródziemnego oraz w pasie wybrzeża Afryki północnej. Uprawiany w innych częściach świata o klimacie umiarkowanym, zdziczały w Australii i Nowej Zelandii. W Polsce pospolity na niżu w naturze, nierzadki także w uprawie; w stawach i oczkach wodnych.
Morfologia
- Wygląd ogólny
- Roślina wodna, o grubych, walcowatych kłączach. Liście i kwiaty unoszą się na wodzie.
- Liście
- Liście z długim ogonkiem (w zależności od głębokości wody nawet do 2,5 m), pływające na powierzchni wody. Unoszą się na powierzchni dzięki licznym komorom powietrznym w blaszce liściowej i ogonku oraz za sprawą śluzu wydzielanego przez włoski gęsto pokrywające spód liścia. Śluz ten chroni też liść przed wysychaniem. Liście są skórzaste, duże (do 30 cm średnicy), u nasady głęboko wycięte. Klapy u nasady liścia niemal zawsze są rozchylone. Żyłki drugiego rzędu połączone ze sobą przy brzegu liścia (cecha dobrze widoczna od spodu). Z wierzchu liście są zielone i pokryte woskiem, od dołu mają kolor fioletowy. Młode rośliny, przed rozwinięciem liści pływających, wykształcają delikatne, bladozielone liście o blaszce sercowatej.
- Kwiaty
- Na długich szypułkach, pływające, białe, duże – do 12 cm (rzadko, u odmian uprawnych do 20 cm) średnicy (największe kwiaty wśród roślin dziko występujących w Polsce). Pozbawione są miodników. Kielich jest czterodziałkowy, z działkami od zewnątrz zielonkawymi, od wewnątrz białymi. Płatki korony liczne (do 20), dłuższe od kielicha, ułożone spiralnie i stopniowo przechodzące w liczne pręciki. Pręciki są prawie do połowy swojej długości zrośnięte z zalążnią, mają nitki różnej długości, a ich liczba może dojść do 125. Nitki nawet najbardziej wewnętrznych pręcików nie szersze od pylników. Znamię pojedynczego słupka jest żółte, płaskie, zbudowane z 8-25 promieni. Roślina kwitnie od czerwca do października (do kwitnienia wymaga temperatury wyższej niż 18°C). Kwiaty otwierają się tylko za dnia i są zapylane przez owady, choć występuje też samopylność. Mają delikatny, łagodny zapach i trwałość 3-4 dni. Po przekwitnięciu szypułka kwiatowa skręca się spiralnie wciągając kształtujący się owoc pod powierzchnię wody.
- Owoc
- Wielonasienny, jagodopodobny, zielony, z kolistą nasadą. Owoce dojrzewają pod wodą. Po dojrzeniu odpadają od szypułki, przez jakiś czas unoszą się na wodzie, po czym pękają nieregularnie, uwalniając brunatnoczerwone nasiona o długości ok. 3,5 mm. Nasiona unoszą się na wodzie za sprawą błoniastej osnówki oraz śluzu wydzielanego przez komórki epidermy łupiny nasiennej (zobacz: hydrochoria).
- Kłącze
- Grube, pełzające, walcowate, zwykle osiągające 5 cm średnicy (rzadko 10) i 50 cm długości (czasem 3 m). Zakorzenia się w dnie, zagłębione w osadach. Rozrastające się kłącze umożliwia roślinie rozmnażanie wegetatywne. Liście wyrastają z wierzchołków kłącza.
- Gatunki podobne
- Rośliny kwitnące pomylić można tylko z grzybieniami północnymi (Nymphaea candida), które mają podobne, białe kwiaty. Grzybienie północne mają jednak nitki najbardziej wewnętrznych pręcików szersze od pylników, znamię słupka jest ciemnożółte do czerwonego, wgłębione, zbudowane z 6-14 promieni. Nasada owocu jest czworokątna, a klapy u nasady liścia często zachodzą na siebie. W stanie bezkwiatowym grzybienie białe mogą mylić się także z grążelami, które mają podobne owalne, pływające liście. U grzybieni wiązki przewodzące (nerwy) przy brzegu liścia są jednak wyraźnie połączone, a u grążeli rozgałęziają się widlasto i rozchodzą przy brzegu liścia. Poza tym u grążeli owoc unosi się na powierzchni wody aż do dojrzenia (u grzybieni tonie) i kłącze jest lekko spłaszczone i ślady liściowe ma tylko na górnej powierzchni.
Biologia
- Cechy fitochemiczne
- Kłącza zawierają do 20% skrobi, poza tym garbniki, glikozyd (nimfalinę). W kwiatach i kłączu występują seskwiterpeny (nufarydyna, nufaramina, nufamina), a w kwiatach i liściach 25 różnych flawonoidów, w kwiatach obecne są także różne kwasy organiczne.
- Działanie toksyczne
- Alkaloidy działają na ośrodkowy układ nerwowy człowieka i zwierząt gospodarskich, porażając korę mózgową[1].
- Liczba chromosomów
- 2n = 48, 64, 84, 96, 105, 112[2].
Systematyka i zmienność
W naturze często tworzy mieszańce z grzybieniami północnymi = Nymphaea x borealis Camus.
Roślina zmienna, co wiąże się z dużym znaczeniem rozmnażania wegetatywnego w rozprzestrzenianiu roślin (pozwala na utrzymywanie się i ekspansję form mieszańcowych i zawierających różnego rodzaju mutacje).
Wyróżnia się dwa podgatunki:
-
- N. alba L. subsp. alba – charakteryzuje się okazałymi rozmiarami i owocem o kształcie jajowatym. Występuje w Europie, m.in. w Polsce.
- N. alba L. subsp. occidentalis (Ostenf.) Hyl. – roślina o mniejszych rozmiarach, z owocem kulistym, mniejszą liczbą promieni na tarczy znamienia. Występuje w Szkocji, Irlandii, zachodniej Norwegii i w Danii, na pojedynczym stanowisku w Belgii.
Odmiany botaniczne we florze Polski[3]:
-
- N. alba var. urceolata (Hentze) Casp. – tarcza znamienia głęboko lejkowata, bardzo rzadko na Mazurach,
- N. alba var. sphaerocarpa Casp. – znamię płaskie, owoc kulisty, odmiana najczęstsza,
- N. alba var. depressa Casp. – znamię płaskie, owoc kulistawy, spłaszczony, bardzo rzadko na Mazurach,
- N. alba var. oviformis Casp. – znamię płaskie, owoc jajowaty, bardzo rzadko na Pomorzu
- N. alba var. minor DC. – kwiaty małe (5-8 cm średnicy) i słaby wzrost, liście do 20 cm średnicy.
W obrębie każdej z odmian występują formy o owocach czerwonawych lub zielonych oraz o szerszej lub węższej tarczy znamienia.
W uprawie częste są kultywary, zwykle odmiany wyselekcjonowane, rzadziej oryginalne. Te pierwsze to zazwyczaj mieszańce z gatunkami obcymi (np. z grzybieniami południowoamerykańskimi N. mexicana i japońskimi N. tetragona). Rzadziej znajdowane są w naturze odmiany oryginalne, których przykładem jest N. alba 'Rubra', roślina o kwiatach czerwonych znaleziona w stanie dzikim w jeziorach Feyer i Fagertarn w prowincji Närke w środkowej Szwecji[4]. W uprawie popularne są grzybienie o kwiatach barwnych (w różnych odcieniach koloru czerwonego, różowego i żółtego) oraz odmiany o liściach przebarwionych na kolor fioletowoczerwony w całości lub w formie plam. Rośliny o kwiatach fioletowych i niebieskich to mieszańce z gatunkami tropikalnymi, które w naszych warunkach nie są w stanie przetrwać zim. Nomenklatura uprawnych grzybieni o pochodzeniu mieszańcowym jest niejednolita z powodu częstego tworzenia nazw przez hodowców, którzy nie ujawniają taksonów rodzicielskich. Między innymi najsłynniejszy twórca wielu odmian grzybieni – Francuz Joseph Bory Latour-Marcilac – zmarł w 1911 r. nie zdradzając swoich sekretów krzyżowania. W związku z tym w odniesieniu do grzybieni ozdobnych często stosowana jest nazwa zbiorowa N. x hybrida, hort.
Niezależnie od zmienności genetycznej grzybienie białe wytwarzają także formy siedliskowe (ekomorfozy):
- typową – w wodach stojących (zobacz: nymfeidy),
- podwodną – w wodach płynących (o wydłużonych blaszkach liściowych),
- lądową – w wysychających zbiornikach wodnych lub wodach bardzo płytkich (małe, sztywne i ciemniejsze liście oraz drobne kwiaty).
Nazwa
- Nazwa naukowa
- Synonimy[5]: Nymphaea biradiata Sommerfeldt 1833, Flora (Regensb.), 16 : 625, Nymphaea exumbonata Rupr. 1854, Bull. Phys.-Math. Acad. Pétersb., 12 : 219, Nymphaea minoriflora (Simonk.) E.D.Wissjul. 1953, Nymphaea officinalis Gaterau 1789, Pl. Montauban : 99, Nymphaea occidentalis (Ostenf.) Moss 1920, Castalia alba (L.) Wood. 1806, Castalia speciosa Salisb. 1806, Leuconymphaea alba (L.) Kuntz 1891.
- Pochodzenie: nazwa rodzajowa Nymphaea pochodzi z języka greckiego i oznacza roślinę należącą do nimf. Według starogreckiego podania roślina wyrosła z ciała nimfy zmarłej z powodu zazdrości o Heraklesa. Nazwa ta pojawia się dziełach Teofrasta i Dioskuridesa. Nazwa gatunkowa alba pochodzi z języka łacińskiego, oznacza "biały" i nawiązuje do barwy kwiatów[6].
- Nazwa zwyczajowa
- Nazwa grzybienie białe w oficjalnym polskim nazewnictwie botanicznym obecnie występuje tylko w liczbie mnogiej (należy do pluralia tantum podobnie jak np. spodnie, sanki) i jest rodzaju niemęskoosobowego. Błędem jest stosowanie nazwy w liczbie pojedynczej w rodzaju męskim – grzybień biały. Zanim doszło do ustalenia tej formy nazwa w liczbie pojedynczej pojawiała się jednak w szeregu źródeł, m.in. użyta została przez Józefa Rostafińskiego i Jana Kluka. Słowo grzybień odnosiło się także do żabiścieku pływającego i bobrka trójlistkowego. Zanim nazwy roślin zostały ustalone w piśmiennictwie naukowym, nazwa grzybienie była także używana w odniesieniu do grążela żółtego (=grzybienie żółte)[7].
- Pewne zamieszanie w nazewnictwie zwyczajowym wprowadził Władysław Kopaliński, który w Słowniku wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych[8] utożsamił nenufary z grążelami. Specjalistyczne źródła językowe[7] i źródłosłów (arabskie określenie kwiatu lotosu, podobnego do grzybieni, nie do grążela) świadczą o jego pomyłce.
- O popularności i znaczeniu grzybieni białych świadczy mnogość nazw nadawanych temu gatunkowi. W języku angielskim ma on 15 nazw zwyczajowych, we francuskim – 44, w holenderskim – 81, w niemieckim doliczono się ich aż 105.[9] Informacja ta tłumaczy dlaczego naukowcy na świecie stosują ujednolicone nazewnictwo naukowe taksonów.
- Zgodnie z zestawieniem Majewskiego[7], w języku polskim stwierdzono następujące określenia tego gatunku: grzybyenye (1468), stulikep (1468) i stulikiepek, nenufar, grzibien (1491), wothna lylia (1468), lilia wodne (nazwa podawana przez autora jako popularna wśród ludu polskiego), nazwy lokalne i ludowe: gąska, grzebija, grzewija, grzybye, grzybine, kerzenka, mamałucha biała.
Ekologia
Hydrofit rosnący głównie w płytkich wodach stojących lub wolno płynących, o głębokości nie przekraczającej 2 m i dnie piaszczysto-mulistym lub mulistym, czasami torfowym. Spotkać go można w starorzeczach, stawach, przybrzeżnych strefach jezior, w wodach wolno płynących kanałów i zakolach rzek. Dobrze znosi okresowe wynurzenie. Często występuje w zbiorowiskach z innymi roślinami wodnymi, szczególnie grążelem żółtym – w odróżnieniu od niego jednak wnika też w szuwary, gdzie z innymi roślinami tworzy zespoły roślin wodno-szuwarowych. Jest gatunkiem charakterystycznym dla zespołu roślinności Nupharo-Nymphaeetum albae[10]. Masowe występowanie grzybieni w zbiorniku świadczy o zaawansowanym procesie jego wypłycania. Grzybienie produkują duże ilości biomasy, jednak znaczna jej część (liście i kwiaty) ulega szybkiemu rozkładowi. Wspólnie z grążelem żółtym i rdestnicą pływającą jest gatunkiem charakterystycznym dla zbiorników płytkich, zamulonych i chemicznie zasobnych.
Geofit – na zimę cała roślina obumiera, zimują tylko kłącza.
Zagrożenia i ochrona
Grzybienie białe ustępują, zwłaszcza w krajach wysoko rozwiniętych, na skutek hydrotechnicznego przekształcania zbiorników i cieków, odwadniania mokradeł, silnego zanieczyszczenia wód. Grzybienie w Polsce trafiły na listę gatunków chronionych wcześnie, bo już w 1949 roku. Ówczesna lista gatunków chronionych obejmowała głównie gatunki określane mianem "charyzmatycznych" - łatwo rozpoznawalne, efektowne, budzące przyjemne skojarzenia i pomagające krzewić potrzebę ochrony przyrody. Współcześnie, gdy ochrona gatunkowa stała się bardziej narzędziem praktycznej ochrony przyrody i objęto nią szereg roślin zagrożonych, obniżono status ochronny grzybieni białych (od 2004 r. chronione są częściowo, wcześniej znajdowały się pod ochroną ścisłą). Ochrona prawna dotyczy roślin dziko rosnących na stanowiskach naturalnych (nie podlegają restrykcjom rośliny sadzone w stawach i oczkach wodnych).
Grzybienie białe podlegają także ochronie prawnej w Estonii[11], Czechach, Słowacji[12], Węgrzech[13], Słowenii, Austrii, Bułgarii, Izraelu. W Szwecji chronione jest naturalne stanowisko kultywaru o czerwonych kwiatach. Poza tym w krajach Unii Europejskiej liczne stanowiska grzybieni białych chronione są w formie obszarów Natura 2000. Wynika to z wyznaczania tych form ochrony dla zachowania siedlisk przyrodniczych często zajmowanych przez grzybienie (jeziora eutroficzne i starorzecza). W niektórych krajach gatunek występuje rzadko i pojawia się w Czerwonych Księgach Roślin Zagrożonych (np. w Bułgarii, Izraelu[14] i Słowenii). W Czerwonej Księdze Roślin Walonii wymieniony jest podgatunek N. alba L. subsp. occidentalis[15]. W Izraelu, gdzie grzybienie białe wymarły w naturze, przeprowadzona została ich reintrodukcja[16].
Zastosowanie
- Roślina ozdobna
- Uprawiana w stawach i oczkach wodnych. Istnieje wiele odmian uprawnych różniących się wielkością i barwą kwiatów oraz liści.
- Roślina lecznicza
- Surowiec zielarski: korzeń grzybienia – Radix Nymphaeae, kwiat grzybienia świeży – Flos Nymphaeae recens.
- Działanie lecznicze: wyciągi ze świeżych kwiatów są środkiem nasercowym i uspakajającym. Działają ogólnie uspakajająco, nasennie (z natężeniem zależnym od wrażliwości osobniczej) oraz hamują pobudzenie seksualne[17]. Kłącza używano do pielęgnacji włosów. Z kwiatów produkowano wodę kwiatową. Korzenie ze związkami soli żelaza stosowane były do barwienia na intensywny kolor zielony. Stare kłącza farbują na kolor czarny.
- Sztuka kulinarna
- Niektóre źródła podają, że kłącza są pożywne ze względu na skrobię i jadalne po przegotowaniu[18], inne źródła ostrzegają przed substancjami toksycznymi, dodając, że prawdopodobnie jadalne są nasiona[19].
Uprawa
- Wymagania
- Do uprawy wybierać należy dobrze nasłonecznione oczka wodne i stawy (w cieniu rośliny kwitną słabo i kwiaty się nie rozwijają). Najlepszy efekt osiąga się przy sadzeniu grupowym lub masowym. Sadzić należy na dnie zbiornika, w żyznym ile bagiennym. W pojemnikach można uprawiać tylko odmiany karłowe.
- Rozmnażanie
- Rozmnaża się przez podział kłącza, najlepiej w maju (z powodu ochrony prawnej nie wolno pozyskiwać do uprawy roślin z natury). Zaleca się sadzenie młodych roślin najpierw w wodzie płytkiej, do czasu rozwinięcia pierwszych liści.
Szkodniki i choroby
Liście grzybieni są często i silnie zjadane przez larwy i owady dorosłe szarynki grzybieniówki Galerucella nymphaeae. Częstą chorobą grzybieni jest grzybowa plamistość liści. Pojawia się ona zwykle pod koniec lata, zwykle po dłuższych okresach ciepłej i wilgotnej pogody. Powodują ją różne grzyby (Cercospora, Cladosporium, Phyllosticta), a w jej efekcie na liściach powstają brązowe plamy, z czasem dziury. Uszkodzenia liści powstają także przy zroszeniu ich powierzchni wodą (przy silnym nasłonecznieniu).
Obecność w literaturze, sztuce i heraldyce
- Malownicze kwiaty grzybieni są nierzadkim motywem malarskim. Najsłynniejszą serię obrazów poświęcił tym kwiatom Claude Monet. Uwiecznił on "lilie wodne", które przez 43 lata uprawiał w Giverny pod Paryżem w cyklu obrazów o tytule Nenufary (Les Nymphéas).
- Inni malarze, którzy przedstawiali grzybienie to m.in. Karl Hagemeister (obraz pt. Seerosen), Ernst Josephson (obraz pt. The Water Sprite).
- Maria Dąbrowska uwieczniła nenufary w swej powieści Noce i dnie, gdzie wystąpiły one w roli najbardziej romantycznego bukietu (inspiracją dla tej sceny były okolice Piorunowa w powiecie łaskim).
- Juan Ramón Jiménez (laureat literackiej nagrody Nobla) jedną ze swych pierwszych powieści zatytułował Nenufary.
- Grzybienie białe są jednym z 60 gatunków roślin wymienionych w eposach homeryckich (Iliadzie i Odysei)[20].
- Grzybienie przedstawione są na witrażu świętego Franciszka z Asyżu w bazylice mniejszej oo. Franciszkanów w Krakowie, gdzie symbolizują żywioł Wody.
- Siedem liści grzybieni białych o barwie czerwonej znajduje się na oficjalnej (od 1889 r.) fladze Fryzji. Flaga z liśćmi grzybieni wymieniana jest już w źródłach z XI w. Liście symbolizują siedem historycznych krain fryzyjskich, istniejących w wiekach VIII-XIV[21].
- Corocznie w lipcu odbywa sie w miejscowości Lubrza w województwie lubuskim impreza kulturalna pod nazwą Noc Nenufarów. Nazwa nawiązuje do obfitości grzybieni w pobliskich jeziorach Goszcza oraz Lubie.
Przypisy
- ↑ J. Mowszowicz: Przewodnik do oznaczania krajowych roślin trujących i szkodliwych. Warszawa: PWRiL, 1982. ISBN 83-09-00660-8.
- ↑ Wolf-Ekkehard Lönnig, Heinz Seadler: Chromosome rearrangements and transposable elements (en). Ann. Rev. Genet. 36: 389-410, 2002. [dostęp 8 lutego 2008].
- ↑ Jasiewicz Adam (red.) 1985. Flora Polski – Rośliny Naczyniowe. 4: 306 pp. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa-Kraków.
- ↑ Yileen Garden Co., Ltd.: Waterlilies (en). [dostęp 15 maja 2007].
- ↑ J.-P. Lonchamp: Index Synonymique de la Flore de France (fr). 1999. [dostęp 30 listopada 2007].
- ↑ M. Rejewski: Pochodzenie łacińskich nazw roślin polskich. Warszawa: 1996. ISBN 83-05-12868-7.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 E. Majewski: Słownik nazwisk zoologicznych i botanicznych polskich. Warszawa: Nakładem Prenumeratorów, 1889.
- ↑ Władysław Kopaliński: Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych (pl). 2006. [dostęp 6 lutego 2007].
- ↑ Martin Quigley, James A. Chatfield, Kenneth D. Cochran: No Less Sweet Because We Know Its Name. Bulletin The Ohio State University (pl). 2001. [dostęp 15 maja 2007].
- ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. PWN, 2005. ISBN 83-01-14439-4.
- ↑ National and international legislation on biodiversity conservation and expenditures for caused damage (en). 1999. [dostęp 15 maja 2007].
- ↑ Order of Commission for Education and Culture from 23rd December 1958 by which the protected plant species and conditions of their protection are determined (en). 1995. [dostęp 15 maja 2007].
- ↑ Species Under Protection in Hungary (en). [dostęp 15 maja 2007].
- ↑ The Hebrew University of Jerusalem: Plant species protected by the Israeli law (en). 2002. [dostęp 15 maja 2007].
- ↑ J. Saintenoy-Simon: Première liste des espèces rares, menacées et protégées de la Région Wallonne (Ptéridophytes et Spermatophytes). Nymphaea alba L. subsp. occidentalis (Ostenf.) Hyl. (en). 2006. [dostęp 15 maja 2007].
- ↑ Mario Gutman, Didi Kaplan, Roee Gutman: Reintroduction of animal and plant species extinct from Israel (en). 2001. [dostęp 15 maja 2007].
- ↑ Kiljańska I., Mojkowska H. 1988. Zielnik polski. Wydawnictwo Interpress.
- ↑ J. Mowszowicz: Przewodnik do oznaczania krajowych roślin zielarskich. Warszawa: PWRiL, 1985. ISBN 83-09-00682-9.
- ↑ Ł. Łuczaj: Dzikie rośliny jadalne Polski. Krosno: Chemigrafia, 2002. ISBN 83-904633-5-0.
- ↑ The Thera Foundation: Prehistoric Plants of the Islands of the Aegean Sea (en). 2006. [dostęp 15 maja 2007].
- ↑ Jarig Bakker: Friesland Province (The Netherlands) (en). 2006. [dostęp 5 lutego 2007].
Bibliografia
- Bernatowicz S., Wolny P. 1969. Botanika rybacka. PWRiL, Warszawa.
- Bernatowicz S., Wolny P. 1974. Botanika dla limnologów i rybaków. PWRiL, Warszawa.
- Hellwig Z. 1971. Byliny w parku i ogrodzie. PWRiL, Warszawa.
- Kłosowscy S. i G. 2001. Rośliny wodne i bagienne. Multico Oficyna Wydawnicza, Warszawa. ISBN 83-7073-248-8.
- Podbielkowski Z., Tomaszewicz H. 1982. Zarys hydrobotaniki. Wydanie 2. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa. ISBN 83-01-00566-1.
- Větvička V. 1981. Wildflowers of meadows and marshes. Hamlyn. London, New York, Sydney, Toronto. ISBN 060035586.
Linki zewnętrzne
- Oczko wodne/Lilie wodne – informacje o odmianach hodowlanych i uprawie.
- Nymphaea alba w wyszukiwarce informacji naukowych: Scirus (w tym wyniki przeszukiwań katalogów publikacji naukowych) (en)
