Salvinorin A
Z Wikipedii
Salvinorin A | |||||
|
|||||
Ogólne informacje | |||||
Inne nazwy | salvinorin A | ||||
Wzór sumaryczny | C23H28O8 | ||||
SMILES | CC(=O)OC1CC(C2(CCC3C(=O)OC(CC3 (C2C1=O)C)C4=COC=C4)C)C(=O)OC |
||||
Masa molowa | 432,464 g/mol | ||||
Identyfikacja | |||||
Numer CAS | 83729-01-5 | ||||
Właściwości | |||||
Rozpuszczalność w wodzie | nierozpuszczalny | ||||
Temperatura topnienia | 239 °C (512,15 K; ±1°) | ||||
Niebezpieczeństwa | |||||
MSDS | Zewnętrzne dane MSDS | ||||
![]() |
|||||
Klasyfikacja UE | Treść oznaczeń: Xn - szkodliwy |
||||
Zwroty bezpieczeństwa | S: 22-24/25 | ||||
Numer RTECS | QL6127142 | ||||
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą warunków standardowych (25°C, 1000 hPa) |
Salvinorin A jest to substancja psychoaktywna z grupy dwuterpenów, zaliczana do dysocjantów, występująca w wielu roślinach, m.in egzotycznej, pochodzącej z Meksyku szałwii wieszczej (Salvia divinorum), od której wzięła nazwę.
Salvinorin-A jest najpotężniejszą naturalną substancją psychodeliczną, wykazującą aktywność już w dawce 100-200 µg. Działanie ok. 1 mg salvinorinu daje pełny efekt psychoaktywny, jednak wrażliwość na tę substancję jest osobniczo zmienna. Strukturalnie salvinorin A nie jest podobny do żadnego innego psychedelika występującego w naturze, jak np. psylocybina, meskalina, DMT ani żadnego syntetycznego jak LSD czy ketamina.
Salvinorin-A, inaczej niż inne znane halucynogeny które działają na receptory serotoninowe 5-HT2, jest pierwszym znanym naturalnym agonistą receptora opioidowego kappa.[1]
Substancja psychoaktywna zawarta w szałwii wieszczej została wyodrębniona przez Alfreda Ortegę w 1982 roku i nazwana "salvinorin". Inna grupa badaczy, na której czele stał Leander Valdes, wyizolowała dwa terpanoidy, ale ze względu na to, że Ortega nazwał otrzymany składnik salvinorinem, Valdes nazwał główny terpanoid szałwii "salvinorin-A" (96%), a drugi – występujący w śladowych ilościach – "salvinorin-B" (4%). Grupa Valdesa ograniczyła się do przetestowania Salvinorinu-A na myszach. Badania wykazały, że salvinorin-A jest głównym psychoaktywnym składnikiem szałwii, natomiast Salvinorin B nie ma takowych właściwości.
Daniel Siebert odkrył silne działanie Salvinorinu-A w czerwcu 1993 roku gdy wypalił przez siebie wyprodukowany ekstrakt z szałwii wieszczej. Od tamtej pory Siebert eksperymentował paląc ekstrakty i liście o różnej mocy. Odkrył też, że doustnie podany salvinorin-A jest absorbowany, głównie przez błonę śluzową w jamie ustnej. Niewielkie ilości salvinorinu-A zawarte są też w łodydze, jeszcze mniejsze w korzeniach. Salvinorin A bardzo łatwo się utlenia. Częste jego używanie nie powoduje wystąpienia tolerancji fizycznej.
Przypisy
Dekstrometorfan • Dizocilpina • Etycyklidyna • Fencyklidyna • Ketamina • Muscimol • Pentazocyna • Podtlenek azotu • Rolicyklidyna • Salvinorin A • Tenocyklidyna