Difenhydramina
Z Wikipedii
| Difenhydramina | |||
|
|||
| Ogólne informacje | |||
| Wzór sumaryczny | C17H21NO | ||
| Masa molowa | 255,355 g/mol | ||
| Identyfikacja | |||
| Numer CAS | 58-73-1 | ||
| Klasyfikacja | |||
| Wykaz środków odurzających | nieklasyfikowany | ||
| Stosowanie w ciąży | kategoria B | ||
| Farmakokinetyka | |||
| Biodostępność | 86% | ||
| Okres półtrwania | 2-8 h | ||
| Wiązanie z białkami osocza i tkanek |
98 do 99% | ||
Difenhydramina, chlorowodorek difenhydraminy, C17H21NO · HCl - pochodna etanoloaminy, lek przeciwhistaminowy pierwszej generacji dostępny bez recepty. Wykazuje silne działanie ośrodkowe i cholinolityczne. Hamuje podrażnienie błędnika. Podawany jest profilaktycznie w celu zapobiegania kinetozom. Działa dwa razy silniej od dimenhydrynatu.
[edytuj] Działanie i użycie
Difenhydramina działa na ośrodkowy układ nerwowy, blokując działanie histaminy w receptorach H1. Zmniejsza kurczliwość mięśni gładkich. Stosowana w przypadkach choroby lokomocyjnej, nieżytu nosa wywołanego alergią, pokrzywki oraz po użądleniach i ukąszeniach owadów.
Difenhydramina, tak jak inne leki przeciwhistaminowe pierwszej generacji, wykazuje działanie antycholinergiczne, dlatego powszechnym efektem ubocznym jest senność wraz z nadmiernym uspokojeniem, obniżeniem sprawności ruchowej, suchością w ustach i gardle, zaczerwienieniem skóry, szybkim i nieregularnym biciem serca, porażeniem akomodacji oka, światłowstrętem (fotofobia), utrudnieniem oddawania moczu, zaparciami, trudnościami ze skupieniem uwagi, utratą pamięci krótkotrwałej, halucynacjami, dezorientacją i stanami delirium (obłęd, majaczenie).
Ze względu na swoje własności psychoaktywne difenhydramina jest używana rekreacyjnie, wywołuje realistyczne omamy wzrokowe i słuchowe wraz z szeregiem nieprzyjemnych efektów ubocznych, podobnych do tych wywołanych użyciem alkaloidów tropanowych.
Atropina • Benzydamina • BZ • Cyklizyna • Difenhydramina • Dimenhydrynat • Hioscyjamina • Oksybutynina • Prometazyna • Skopolamina
