Z Wikipedii

[edytuj] Województwo

Herb	Nazwa	Powiat	Ludność	Powierzchnia (km²)	Gęstość zaludnienia (osób/km²)	Siedziba powiatu
	Rzeszów	rzeszowski	170,72	91,54	1,86	grodzkiego
	Przemyśl	przemyski	67,13	43,76	1,53	grodzkiego
	Stalowa Wola	stalowowolski	65,5	82,52	0,79	ziemskiego
	Mielec	mielecki	61,12	46,89	1,3	ziemskiego
	Tarnobrzeg	tarnobrzeski	50,05	85,39	0,59	grodzkiego
	Krosno	krośnieński	47,72	43,5	1,1	grodzkiego
	Dębica	dębicki	46,85	34,14	1,37	ziemskiego
	Jarosław	jarosławski	40,52	34,61	1,17	ziemskiego
	Sanok	sanocki	39,38	38,08	1,03	ziemskiego
	Jasło	jasielski	37,56	36,52	1,03	ziemskiego
	Łańcut	łańcucki	18,12	19,42	0,93	ziemskiego
	Przeworsk	przeworski	15,69	22,13	0,71	ziemskiego
	Nisko	niżański	15,63	60,96	0,26	ziemskiego
	Ropczyce	ropczycko-sędziszowski	15,07	47,1	0,32	ziemskiego
	Leżajsk	leżajski	14,27	20,59	0,69	ziemskiego
	Lubaczów	lubaczowski	12,44	25,73	0,48	ziemskiego
	Nowa Dęba	tarnobrzeski	11,37	16,7	0,68
	Ustrzyki Dolne	bieszczadzki	9,47	16,79	0,56	ziemskiego
	Kolbuszowa	kolbuszowski	9,17	7,94	1,16	ziemskiego
	Strzyżów	strzyżowski	8,65	13,89	0,62	ziemskiego
	Brzozów	brzozowski	7,71	11,46	0,67	ziemskiego
	Sędziszów Małopolski	ropczycko-sędziszowski	7,11	9,96	0,71
	Rudnik nad Sanem	niżański	6,75	36,6	0,18
	Nowa Sarzyna	leżajski	6,27	9,15	0,69
	Dynów	rzeszowski	6,05	24,55	0,25
	Lesko	leski	5,81	15,33	0,38	ziemskiego
	Jedlicze	krośnieński	5,58	10,6	0,53
	Radymno	jarosławski	5,56	13,62	0,41
	Boguchwała	rzeszowski	5,54	9,13	0,61
	Głogów Małopolski	rzeszowski	5,15	13,73	0,38
	Zagórz	sanocki	4,98	22,3	0,22
	Pilzno	dębicki	4,45	16,04	0,28
	Sokołów Małopolski	rzeszowski	3,98	15,54	0,26
	Rymanów	krośnieński	3,56	12,39	0,29
	Tyczyn	rzeszowski	3,32	9,67	0,34
	Kańczuga	przeworski	3,18	7,6	0,42
	Oleszyce	lubaczowski	3,15	5,08	0,62
	Radomyśl Wielki	mielecki	2,95	8,79	0,34
	Błażowa	rzeszowski	2,13	4,23	0,5
	Dukla	krośnieński	2,13	5,48	0,39
	Narol	lubaczowski	2,1	12,42	0,17
	Sieniawa	przeworski	2,09	6,74	0,31
	Cieszanów	lubaczowski	1,9	15,06	0,13
	Iwonicz-Zdrój	krośnieński	1,87	5,89	0,32
	Ulanów	niżański	1,52	8,2	0,19
	Baranów Sandomierski	tarnobrzeski	1,46	9,15	0,16

[edytuj] Kategorie miast

Mielec – miasto powiatowe w północno-zachodniej części województwa podkarpackiego, położone w dolinie Wisłoki, w Kotlinie Sandomierskiej. Miasto liczy około 63 tys. mieszkańców i ma powierzchnię 47,36 km² (2003 rok). Jest członkiem Związku Miast Polskich. pokaż artykuł • strona internetowa

[edytuj] Wektor

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w nim poprawić: uporządkować tekst - wpierw definicja zrozumiała dla przeciętnego maturzysty, wektory na płaszczyźnie i w przestrzeni, później wektory n-wymiarowe, usunąć profesorsko-matematyczny mętlik; We wstępie jest mowa o wektorze swobodnym, potem jest definicja wektora zaczepionego (para punktów), a potem bardziej formalnie znowu wektora swobodnego. Trzeba je rozróżnić; własności w artykule podane są dla R^3, a rysunki dla R^2; pole magnetyczne jest polem wektorowym a nie wektorem. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

{{integruj z|wektor zaczepiony}} {{integruj z|wektor przeciwny}}

Wektor – w matematyce element zbioru pewnej przestrzeni liniowej lub przestrzeni afinicznej.

[edytuj] Intuicje

[edytuj] Matematyka

Wektor-uporządkowana para punktów. Jeden z nich jest początkiem (punktem zaczepienia), a drugi końcem. Posiada zwrot, kierunek i wartość. Kierunkiem wektora nazywamy prostą, na której ten wektor leży. Zwrot określa nam, które zakończenie odcinka symbolizującego nasz wektor jest początkiem, a które końcem wektora. Wartość wektora to jego długość określana w jednostkach.

[edytuj] Fizyka

Podstawowym przykładem wektora jest przesunięcie i wynikająca z niego prędkość poruszającego się punktu. Wielkości te są związane z przestrzenią, a nie z wielkościami opisującymi ją: aby w pełni określić prędkość, należy w danym układzie odniesienia podać jej wartość (zwaną czasem szybkością), kierunek oraz zwrot wektora. Określenie „ucieka z szybkością 180 km/h autostradą A1 w kierunku do Gdańska” niesie ze sobą te właśnie informacje – mamy tu wartość (180 km/h), kierunek (autostrada A1) i zwrot (na Gdańsk). Naturalnym układem odniesienia jest tu powierzchnia ziemi, względem której podajemy szybkość, kierunek i zwrot. Brak któregokolwiek elementu powoduje, że opis ruchu nie jest pełny. Prędkość można też określić podając jej współrzędne, czyli zespół liczb związany z osiami układu współrzędnych.

Wektor opisujący wymienione wyżej przesunięcie lub prędkość, opisywane w różnych układach współrzędnych zmienia się tak jak zmienia się określenie położenia punktu względem innego punktu w tych układach; można to uznać za kryterium bycia wektorem. Innymi słowy, wektor to obiekt który jest niezmienniczy względem przesunięcia prostokątnego układu współrzędnych i zmieniający się w odpowiedni sposób przy jego obrocie.

Innym przykładem wektora jest siła – ma ona zawsze pewną wartość, kierunek i zwrot w przestrzeni trójwymiarowej (liczba wymiarów nie ma tu większego znaczenia), a kilka różnych sił przyłożonych do tego samego obiektu daje w wyniku siłę wypadkową zgodnie z regułą równoległoboku.

Fizyka używa wektorów do opisu przesunięć i rozmaitych wielkości z nim związanych, np. prędkość, przyspieszenie, przemieszczenie, pęd, natężenie pola elektrycznego, natężenie pola grawitacyjnego. Również bardziej abstrakcyjne wielkości fizyki kwantowej, takie jak np. spin niektórych cząstek elementarnych są opisywane wektorami.

[edytuj] Skalary i pseudowektory

Między wektorami a skalarami istnieje wyraźna różnica: wielkości skalarne takie jak odległość, energia, czas, temperatura, ładunek elektryczny, moc, czy masa są w pełni scharakteryzowane przez swoją wartość. Uogólnieniem pojęcia wektora jest tensor (wektor można uważać za tensor rzędu 1).

W fizyce oprócz wektorów rozważa się również pseudowektory (lub wektory osiowe). Pseudowektory są elementami, których składowe podczas obrotów niewłaściwych układu współrzędnych zmieniają znak na przeciwny. Przykładem są tu prędkość kątowa i wszystkie wektory od niej pochodne jak moment siły, czy moment pędu, a także pole magnetyczne.

Rozróżnienie na wektory i pseudowektory jest często zaniedbywane – nabiera ono znaczenia dopiero wówczas, gdy rozważa się własności symetrii równań opisujących zjawiska. Prostym sposobem odróżnienia wektora od pseudowektora jest przedstawienie wybranego zjawiska w zwierciadle. Wektory odbijają się tak jak obrazy, pseudowektory zaś zmieniają zwrot.

[edytuj] Definicja

W matematyce pojęcie to uległo daleko idącej generalizacji i obejmuje wszystkie wielkości spełniające pewien zestaw aksjomatów. Aksjomaty te określają przestrzeń wektorową, a wektor to po prostu element tej przestrzeni. W szczególności typowymi wektorami w matematyce są nie tylko elementy przestrzeni euklidesowej , ale także np. ciągi w klasie ciągów sumowalnych albo funkcje w przestrzeni funkcji ciągłych.

[edytuj] Fizyka

Zgodnie z powyższymi obserwacjami, obrót ma zmieniać wektor w sposób liniowy. Niech A będzie macierzą przekształcenia liniowego będącego obrotem, zaś x wektorem, którego współrzędne oznaczają dowolny punktu przestrzeni. Przekształcenie A wprowadza nowy układ współrzędnych, w którym wektor x przechodzi na wektor . Jeżeli składowe wektora w „starym” i „nowym” (obróconym) układzie współrzędnych związane są ze sobą analogiczną liniową zależnością , to jest ona wektorem.

Ogólniej, wektor jest tensorem kontrawariantnym rzędu jeden.

[edytuj] Oznaczenia

W druku wektory oznacza się najczęściej czcionką pogrubioną: . Innym sposobem oznaczania wektorów jest umieszczanie strzałki nad literą lub (rzadziej) jego podkreślenie: . Bardzo rzadko spotykanym sposobem wskazania wektora jest również użycie znaku tyldy pod symbolem.

[edytuj] Reprezentacja algebraiczna

[edytuj] Baza, liniowa niezależność

Układ wektorów, który pozwala na jednoznaczny zapis wektora za pomocą wektorów liniowo niezależnych (jedynym warunkiem jest ich liczba równa wymiarowi przestrzeni liniowej) nazywamy bazą przestrzeni liniowej.

Współrzędnymi wektora w danej bazie są skalary wektora

.

[edytuj] Baza kanoniczna

Zbiór stanowi w oczywisty sposób układ wektorów do siebie prostopadłych, czy też w języku przestrzeni liniowych ortogonalnych (wersory ortogonalne nazywamy ortonormalnymi).

O ile zbiór jest n-elementowy, to łatwo zauważyć, że jest on bazą przestrzeni . Rodzinę nazywa się wtedy bazą kanoniczną tej przestrzeni. Jest to najbardziej naturalny sposób przedstawiania wektora we wspomnianej przestrzeni, gdyż współrzędne dowolnego wektora w tej bazie pokrywają się ze współrzędnymi kartezjańskiego układu współrzędnych o osiach z podziałką jednostkową.

W trójwymiarowej przestrzeni euklidesowej wektory tej bazy mają standardowe oznaczenia: wersory równoległe odpowiednio do osi oznaczamy symbolami .

[edytuj] Zapis

Niech a będzie wektorem w pewnej bazie , czyli .

Jego współrzędne zapisuje się często w postaci kolumnowej

lub wierszowej

,

częstokroć oddzielając je przy tym np. za pomocą przecinków czy średników

,

czasami zaznaczając przy tym odpowiednią bazę w indeksie dolnym.

Powyższy zapis przywołujący na myśl macierze , nie jest bezzasadny, gdyż istnieje wzajemna odpowiedniość między wektorami a macierzami o tych wymiarach, podobnie jak między przekształceniami liniowymi a ich macierzami.

[edytuj] Reprezentacja geometryczna

Wektory często reprezentuje się graficznie jako strzałki. Wtedy początek tej strzałki (punkt A na rysunku) nazywa się początkiem lub punktem zaczepienia wektora, natomiast jej koniec zakończony grotem (punkt B) końcem wektora. Długość strzałki powinna być związana z wartością wektora, a jej kierunek z kierunkiem wektora.

Strzałkę reprezentującą wektor z rysunku powyżej można zapisać jako lub AB. Należy jednak pamiętać, iż podkreślenie stosuje się również dla oznaczenia liczb zespolonych (które notabene również można interpretować jako wektory przestrzeni dwuwymiarowej).

Wektor jest zdefiniowany za pomocą dwóch punktów, na płaszczyźnie wektor biegnący z punktu do punktu to .

Mimo swej poglądowości, reprezentacja graficzna jest niewygodna jeśli chodzi o działania na wektorach.

[edytuj] Długość wektora

Długość wektora a, czyli jego wartość oznacza się symbolem , czasami po prostu | a | . Długość wektora przestrzeni jest uogólnieniem pojęcia wartości bezwględnej przestrzeni .

W n-wymiarowej przestrzeni euklidesowej pojęcie to pokrywa się z normą euklidesową tej przestrzeni. Niech . Norma zdefiniowana wzorem

wyznacza jego długość w przestrzeni . Powyższy wzór jest prostą konsekwencją twierdzenia Pitagorasa obowiązującego w geometrii euklidesowej.

[edytuj] Wersory

Wersorem, albo wektorem jednostkowym, nazywamy dowolny wektor o długości równej jedności. Z każdym wektorem niezerowym wektorem a, można stowarzyszyć pewien wersor, który jest zgodnie z nim skierowany. Mianowicie, łatwo sprawdzić, że wektor

ma długość jeden i jest skierowany zgodnie z wektorem a.

[edytuj] Wektor zerowy

Dla pełności teorii wygodnie jest przyjąć istnienie tzw. wektora zerowego. Jest to wektor o nieokreślonym (dowolnym) kierunku i zwrocie oraz długości równej zeru. Dodanie (lub odjęcie) wektora zerowego do innego wektora nie zmienia tego wektora.

[edytuj] Relacje i działania

[edytuj] Równość

Rozróżnia się wektory swobodne, związane (zaczepione) oraz ślizgające się. Przykładem wektora swobodnego w fizyce jest wektor opisujący przesunięcie bryły w przestrzeni, nie jest istotne umieszczenie wektora w przestrzeni, jest on zawsze taki sam. Wektorem ślizgającym się jest wektor siły działającej na bryłę sztywną, zmiana prostej wzdłuż której działa wektor na inną choć równoległą, zmienia skutek działania siły, ale zmiana punktu przyłożenia siły na inny na tej samej prostej nie zmienia skutku działania siły. W przypadku gdy siła działa na bryłę elastyczną istotny jest także punkt przyłożenia siły na prostej wzdłuż której działa (np. sprężyna ściskana w całości lub tylko jej część).

Dwa wektory są równe, gdy mają tę samą wartość, kierunek i zwrot. W przypadku wektorów zaczepionych dodatkowym warunkiem jest równość punktów zaczepienia. Dla przykładu, wektory: i + 2j + 3k zaczepiony w punkcie (1,0,0) i i+2j+3k zaczepiony w punkcie (0,1,0) są równe, ale jeśli traktować je jako wektory zaczepione – nie.

[edytuj] Suma wektorów

Niech a=a₁i + a₂j + a₃k i b=b₁i + b₂j + b₃k będą dwoma wektorami. Ich sumę określamy jako:

Graficzną interpretacją dodawania wektorów jest tak zwana reguła równoległoboku:

lub reguła trójkąta:

Różnicę wektorów a i b określamy następująco:

Geometrycznie:

według reguły równoległoboku i

według reguły trójkąta.

[edytuj] Wektory składowe, wypadkowe

Wektorami składowymi danego wektora nazywa się wektory, których suma jest równa danemu wektorowi. Przy określaniu wektorów składowych często narzuca się dodatkowe warunki np. określające kierunki tych wektorów.

Stwierdzenie, że wektor charakteryzuje się wartością, kierunkiem i zwrotem z matematycznego punktu widzenia oznacza, że jego składowe zmieniają się podczas obrotu układu współrzędnych w ten sam sposób jak współrzędne punktów przestrzeni.

Wektor będący sumą kilku wektorów nazywany jest wektorem wypadkowym.

[edytuj] Mnożenie przez skalar

Wektor można pomnożyć przez skalar – czyli w naszej sytuacji liczbę rzeczywistą. Jeżeli a jest wektorem, a r skalarem, to iloczynem ra wektora a przez skalar r nazywamy wektor:

Jego długość równa jest |r||a|, kierunek taki sam jak kierunek wektora a, a zwrot zgodny ze zwrotem a, gdy r>0 i przeciwny do zwrotu a, gdy r<0.

Tak określone mnożenie spełnia podstawowe własności algebraiczne – jest między innymi łączne i rozdzielne.

[edytuj] Iloczyn skalarny

Iloczyn skalarny wektorów a i b (zwany czasem iloczynem wewnętrznym) jest liczbą, określoną jak następuje:

gdzie θ jest miarą kąta pomiędzy wektorami a i b. Jeśli

Iloczyn skalarny wyrażony przez współrzędne wektorów a i b wygląda następująco:

Sens geometryczny iloczynu skalarnego jest następujący: jeśli narysować a i b jako zaczepione w jednym punkcie, to a·b jest iloczynem długości wektora a i rzutu równoległego wektora b na kierunek wektora a. Na przykład, w fizyce, praca wykonana nad ciałem przez siłę F jest iloczynem skalarnym wektora tej siły i wektora o jaki przesunęła ona ciało.

[edytuj] Iloczyn wektorowy

Iloczyn wektorowy wektorów a i b (zwany też iloczynem zewnętrznym) jest wektorem określonym następująco:

gdzie θ jest miarą kąta między wektorami a i b, a n jest wektorem jednostkowym prostopadłym do płaszczyzny wyznaczonej przez wektory a i b oraz skierowanym tak, by orientacja układu wektorów a, b i a×b była zgodna z orientacją wersorów osi układu współrzędnych.

W praktyce powszechnie wykorzystuje się układ współrzędnych zorientowany prawoskrętnie – oznacza to, że wersory i, j, k osi układu skierowane są zgodnie z kierunkami wyznaczonymi przez kciuk, palec wskazujący i palec środkowy (w tej właśnie kolejności) prawej dłoni. Chcąc zatem wyznaczyć kierunek iloczynu a×b należy ustawić kciuk zgodnie z kierunkiem wektora a i palec wskazujący zgodnie z kierunkiem wektora b, a wówczas palec środkowy wskaże kierunek wektora a×b. Zauważmy, że tak określony iloczyn wektorowy nie jest przemienny, to znaczy mnożąc b przez a otrzymamy inny wynik! Dokładniej,

a×b = – b×a.

Wynika stąd, że a×b jest pseudowektorem.

Geometrycznie długość wektora a×b można interpretować jako pole równoległoboku rozpiętego na wektorach a i b.

Iloczyn wektorowy dwóch wektorów ma sens jedynie w geometrii trójwymiarowej.

[edytuj] Iloczyn mieszany wektorów

Iloczyn mieszany jest działaniem, które trójce wektorów a, b, c przypisuje liczbę oznaczaną (abc) i określoną następująco:

Główne zastosowania iloczynu mieszanego są trojakie. Przede wszystkim, wartość bezwzględna iloczynu mieszanego wyraża objętość równoległościanu rozpiętego na danych wektorach. Dalej, iloczyn mieszany trzech wektorów jest równy 0 wtedy i tylko wtedy, gdy wektory te są liniowo zależne. I wreszcie, iloczyn mieszany jest liczbą dodatnią, wtedy i tylko wtedy, gdy trójka wektorów zorientowana jest zgodnie z trójką wersorów i, j, k osi układu współrzędnych.

Jeżeli wektory a, b, c dane są przez swoje współrzędne w postaci kolumnowej, to iloczyn mieszany tych wektorów równy jest wyznacznikowi macierzy kwadratowej utworzonej z wektorów.

[edytuj] Uogólnienia

W matematyce wektor oznacza element pewnej przestrzeni wektorowej. Tak rozumiane wektory są w pełni określone wyłącznie przez swoje własności formalne i mogą one być bardzo różnorodnymi obiektami: ciągami, macierzami lub przekształceniami przestrzeni. W szczególności, tak rozumianymi wektorami są również tensory (mimo, że w fizyce stanowią one uogólnienie klasycznego pojęcia wektora).

[edytuj] Pola wektorowe

Oprócz algebry wektorów, zajmującej się wektorami stałymi istnieje analiza wektorowa, która bada wektory zmienne czyli funkcje, których wartościami są wektory. Funkcje te nazywa się funkcjami wektorowymi lub polami wektorowymi.

[edytuj] Zobacz też

• pole wektorowe

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Online vector identities (pdf)

[edytuj] JMJ

[edytuj] Życie prywatne

[edytuj] Pochodzenie

Jean-Michel Jarre pochodzi z muzykalnej rodziny. Jego ojciec Maurice należy do najsłynniejszych francuskich kompozytorów muzyki filmowej, skomponował m.in. ścieżkę dźwiękową do Lawrence'a z Arabii i Doktora Żywago. Dziadek natomiast skonstruował pierwszy elektryczny gramofon oraz jeden z pierwszych stołów mikserskich dla francuskiego radia, grał także na oboju.

[edytuj] Życie prywatne

JMJ był trzykrotnie żonaty: Flore Guillard (1975 - 1977) z którą ma córkę Emilię (1975), Marie Charlotte Rampling (1978 - 2000) ma syna Davida (1979) a obecnie z Anne Parillaud (2005). Pochodzi z muzykalnej rodziny. Ojciec jest jednym z najsłynniejszych francuskich kompozytorów muzyki filmowej . Również dziadek JMJ był związany z muzyką. Grał na oboju, był też inżynierem i wynalazcą. Skonstruował pierwszy elektryczny gramofon, a także jeden z pierwszych stołów mikserskich dla francuskiego radia. Gdy Jarre miał 5 lat, jego rodzice rozeszli się. Ojciec wyjechał do USA, a Jarre rozpoczął naukę gry na pianinie. Rozłąka z ojcem trwała 13 lat. Jego nauczycielka jednak nie odznaczała się talentem pedagogicznym, bo zniechęciła młodego muzyka do muzyki (napisał nawet na ścianie w swoim pokoju "I hate piano"). Całe szczęście nie na tyle, żeby Jarre do końca życia zrezygnował z muzyki. W 1957 zmienił się jego nauczyciel i Jarre wrócił do nauki muzyki. Dziesiąte urodziny świętował w jazzowym klubie Le Chat-qui-peche w Paryżu w towarzystwie wielu jazzmanów m.in. Cheta Bakera - znanego i cenionego muzyka jazzowego. Chociaż interesowały go nauki ekonomiczne (podjął studia ekonomiczne), to cały czas pogłębiał wiedzę muzyczną. Był uczestnikiem kursu, organizowanego przez wykładowców Konserwatorium Paryskiego dla dzieci wykazujących duże uzdolnienia muzyczne. W międzyczasie poznał kilku muzyków, którzy spowodowali, że muzyka stała się dla niego najważniejszą rzeczą - potrafił uciekać z lekcji w szkole, żeby podglądać uliczne zespoły i kupił pierwszą gitarę. W 1964 JM wyjeżdża na koncert grupy "Danny Logan & The Pirates" i kiedy wraca do szkoły, zakłada swój własny zespół - Les Mystere IV , z którym wygrał pierwszą nagrodę na paryskim festiwalu muzycznym. Jego kolejny zespół - The Dustbins - założony w 1967 odniósł kolejne sukcesy - występował w scenie w filmie "Des Garcon Et Des Filles" i miał małe tournee po Francji. Później JM rozpoczyna studia w paryskim konserwatorium pod opieką Jeannine Rueff. W 1968 JM skończył swoją pracę na wydziale literatury zatytułowaną "The Faust Of Literature and Music" ze szczególnym uwydatnieniem Goethego i Berlioza. Krótko po tym, JM opuścił paryskie konserwatorium i poznał człowieka, który zmienił jego sposób pojmowania muzyki i technologii - Pierre'a Schaeffer'a z grupy G.M. Schaeffer był człowiekiem, który wprowadził pojęcie muzyki elektroakustycznej i muzyki konkretnej. To zmieniło podejście Jarre'a do muzyki. Muzyka tworzona do tej pory przez Jarre'a stylem przypominała 'The Kings' i 'The Beatles’. Zaczął uczyć się tworzenia nowych dźwięków, miał dostęp do nowych instrumentów i komputerów. Stworzył swój pierwszy utwór " Hapiness is a Sad Song " dla Maison de Culture, który nie został nigdy oficjalnie wydany. W 1969 wydał pierwszy swój singel - " La Cage ". później nagrał kolejny utwór "Erosmachine". W 1971 opuścił G.M. i zaczął tworzyć muzykę elektroniczną dla grupy "Triangle". Rozpoczyna występy w paryskiej operze, by uczcić ponowne jej otwarcie. Był najmłodszą osobą, która występowała tam na żywo. Stworzył muzykę do sztuki pt. " Aor "., do którego choreografię ułożył Norman Schmucki. W kolejnym poznał Francisa Dreyfusa, właściciela firmy płytowej Disques Dryefus, która wydała większość jego płyt. Wydał płytę " Deserted Palace " i nagrał muzykę do filmu "Les Granges Brulees" reż. Jean Chapot z Delonem i Signoret w rolach głównych.. Ścieżka ta została także wydana na longplayu. W tym czasie tworzył muzykę do reklam, do telewizji, był także kompozytorem i autorem tekstów dla innych muzyków takich jak Christophe czy Patrick Juvet. Nagrał utwór Zig-Zag, który zdobył dużą popularność. W 1974 poznał Michela Geiss'a - inżyniera, który tworzy instrumenty specjalnie dla Jarre'a. W 1975 Jarre ożenił się z Flore Guillard i urodziła się im córka Emilie. Małżeństwo trwało krótko. Spotykał następnie na swojej drodze angielską aktorkę Charlotte Rampling, która 2 lata później została jego drugą żoną. W 1976 wydał płytę " Oxygene " (tłum. tlen), która stała się przełomem w jego karierze, choć początkowo wiele osób sceptycznie odnosiło się do materiału zawartego na płycie. Jednak płyta dotarła na szczyty list przebojów (nawet w Wielkiej Brytanii zdobyła pierwsze miejsce, co muzyce francuskiej rzadko się do tej pory zdarzało). Jarre był chętnie zapraszany przez wszystkich, podróżował po świecie i udzielał wywiadów. Płyta Oxygene rozeszła się w nakładzie 10 mln egzemplarzy. Do dziś jest to najlepiej sprzedający się na francuskim rynku muzycznym album a także wielki hit przełomu lat 76/77. Utwór "Oxygene part 2" oparty na triolowym temacie przypominającym gigue sugeruje na zafascynowanie się artysty twórczością Bacha. Czołowy utwór z tej płyty "Oxygene part 4" jest chyba jednym z najbardziej znanych utworów muzycznych na świecie. Wszyscy podkreślali harmonię dźwięków, to czego brakowało w muzyce elektronicznej innych artystów, takich jak Tangerine Dream, czy Klaus Schulze. Dzięki zarobionym pieniądzom kupił dom w Croissy pod Paryżem i zbudował swoje studio nagraniowe, wyposażając je m.in. w instrumenty Geissa. Otrzymał " Grand Prix Du Disques ", nagrodę za płytę "Oxygene" od Charles Cross Academy. Został uznany przez magazyn "People" Człowiekiem Roku. Geniusz jego muzyki potwierdził kolejny album " Equinoxe " (tłum. zrównanie dnia z nocą, 7 milionów sprzedanych egzemplarzy). Dzięki zakupionym instrumentom na nowym albumie pojawiły się nowe brzmienia i efekty, dzięki temu płyta królowała na listach przebojów w wielu krajach. Pod względem muzycznym album jest bardzo podobny do poprzedniego jednak jest od niego trochę bardziej zrytmizowany. Odnosi nieco mniejszy sukces od swego poprzednika, gdyż sprzedaje się tylko w ilości ok. 4 milionów egzemplarzy. Muzyka z albumu wykorzystana została jako ścieżka dźwiękowa w filmie Petera Fleischmana "La Maladie de Hambourg", lepiej znanym pod tytułem "The Illnes Of Hamburg". Jarre stał się najbardziej znanym francuskim muzykiem. Muzyka z płyty "Equinoxe" została wykorzystana jako ścieżka dźwiękowa w filmie Petera Fleischmana "La Maladie de Hambourg". W tym samym Jarre ożenił się z brytyjską gwiazdą filmową Charlotte Rampling. Zostaje ponownie uznany człowiekiem , tym razem przez magazyn 'Time'. 1979 to , który wszystkim fanom kojarzy się z pierwszym wielkim koncertem "światło i dźwięk". W dniu 14 lipca (narodowe święto Francuzów - rocznica zburzenia Bastylii) na Placu de la Concorde w Paryżu zebrała się milionowa publiczność, co dało muzykowi pierwszy wpis do Księgi Rekordów Guinessa w kategorii największa publiczność zgromadzona na koncercie. Wśród niej znajdował się także Mick Jagger, który po koncercie powiedział kompozytorowi "W życiu nie widziałem podobnej rzeczy!" Wydarzenie to zapoczątkowało serię wielkich spektakli Jarre'a na całym świecie. W tym samym "Oxygene" wykorzystano jako muzykę do baletu w paryskiej operze a także w australijskim filmie Petera Wier'a "Gallipoli". JM otrzymał złoty medal za muzyczną transmisję z S.A.C.E.M. za rozpropagowanie francuskiej kultury na całym świecie. W 1981 została wydana kolejna płyta " Magnetic Fields " (tłum. Pola Magnetyczne), której tytuł został zaczerpnięty z poematu Andre Bretona i Philippe'a Soupalta, sztandarowego dzieła nadrealizmu. Oprócz używanych wcześniej instrumentów Jarre wykorzystał instrument Fairlight, dzięki któremu uzyskał niesamowite efekty dźwiękowe pojawiające się po raz pierwszy w muzyce. Album ten, bardziej skomercjalizowany niż poprzednie, oprócz fragmentów przypominających zawartość dwu wcześniejszych płyt zawiera także kompozycje ujawniające chęć nawiązania nią do muzyki awangardowej. Płyta była utrzymana w surrealistycznym klimacie, który szczególnie uwypukla ostatni utwór " La derniere Rhumba ". Płyta okazała się olbrzymim sukcesem w całej Europie. Jednocześnie Jarre, który zawsze był zafascynowany muzyką Wschodu, gdy udało mu się uzyskać zgodę na występ , udał się w podróż do Chin. Było to o tyle ważne, że jak dotąd żaden zachodni artysta oficjalnie tam nie występował. Jeszcze zanim wyruszył do Chin, jego muzyka była już tam bardzo popularna. W rozgłośniach radiowych była puszczana jako jedna z pierwszych, pochodzących spoza kraju. W sumie odbyło się 5 koncertów (2 w Pekinie i 3 w Szanghaju), na które przyszło w sumie 200 tys. ludzi. Większość osób na koncercie zostało wybranych przez władzę i mogło uczestniczyć w koncertach tylko dzięki jej zgodzie. Został honorowym członkiem pekińskiego konserwatorium muzycznego, gdzie wygłosił kilka referatów nt. muzyki konkretnej. Udało się ustalić terminy 5 koncertów w Pekinie i Szanghaju. Chińczycy, dla których symbolem nowoczesnej muzyki francuskiej była twórczość Debussy'ego byli zafascynowani muzyką, która była tak inna od tego co mieli okazję do tej pory słuchać, to istna rewolucja muzyczna. Jarre ze swoimi instrumentami był dla nich jak istota z innej planety Nowoczesna technologia, oryginalne pomysły sprawiły ogromne wrażenie na słuchaczy i przełamały konserwatyzm chińskiej kultury. Dla chińskich widzów instrumenty, których używał artysta i jego współpracownicy a zwłaszcza po raz pierwszy zaprezentowana laserowa harfa, stały się symbolem zachodniej wolności i kosmicznej techniki. Także utwory Jarre'a z jego dwóch pierwszych albumów były pierwszymi zagranicznymi utworami wyemitowanymi w chińskim radiu. Koncerty były transmitowane przez radio i słuchało ich 500 mln słuchaczy. Wydany został podwójny album " Concerts in China ", gdzie znalazło się kilka nowych utworów, które zostały skomponowane w czasie pobytu w Chinach. Pojawił się też utwór " Fishing Junks at Sunset " (tłum. połów ryb dżonkami o zachodzie słońca), który został wykonany przez orkiestrę na starych tradycyjnych instrumentach z wstawkami syntezatorów. Płyta oddawała klimat życia w Chinach, słychać na niej dźwięki dużych miast. Płytę kończy utwór " Souvenir of China " (tłum. pamiątka z Chin), gdzie piękną melodię przerywają dźwięki aparatu fotograficznego. W następnym został wydany pierwszy album pieczętujący wizytę w Chinach, 'The Concerts in China'. W 1983 Jarre'a poproszono skomponowanie utworów na zbliżającą się wystawę dzieł sztuki bazujących na produktach z supermarketów. Wystawa z muzyką Jarre'a okazała się sukcesem. JM widząc, że postępująca komercjalizacja nie omija muzyki, zapragnął zaprotestować przeciwko takiej tendencji. Muzyka z wystawy została zgromadzona na albumie " Music for Supermarkets " (tłum. muzyka dla supermarketów). Album mimo sprzeciwów wydawcy został wytłoczony w jednym egzemplarzu (płytę matkę notarialnie zniszczono), Jarre chciał w ten sposób pokazać, że muzyka jest dziełem sztuki, a nie produktem, który liczy się tylko pod względem ilości sprzedanych płyt. Był to wyraźny protest z jego strony przeciwko komercjalizacji muzyki, co można by było interpretować jako namowa do piractwa. Album wystawiono na aukcji w hotelu Drouot w Paryżu. Osiągnął on cenę 69000 franków, co spowodowało, że Jarre po raz kolejny pojawił się w Księdze Rekordów Guinessa, za najdroższy francuski album. Pieniądze ze sprzedaży przekazano na rzecz UNESCO. W jej siedzibie znajduje się do dzisiaj Płytę w przeddzień aukcji puszczono w całości w Radio Luxemburg. Istnieją, poza oryginalną płytą "nieoficjalne" kopie albumu, na których znajduje się materiał nagrany podczas radiowej emisji. W tym samym roku na rynku ukazał się nowy album Jarre'a "Music aus Zeit und Raum" i zawierał utwory z wcześniejszych albumów. W tym samym roku wydana została również płyta "The Essential" (tłum. esencja), która zawierała kompilację najlepszych utworów z poprzednich płyt. Płyta ta była jednocześnie ścieżką filmową do produkcji pt. "; Le Voyage D'Orphee ". Artysta otrzymał nagrodę "the Designers & Art Directors Associations Award" za wybitną kampanię reklamową. Już w następnym roku (1984) Jarre wydał następny album, 'Zoolook'. Już sama nazwa wskazuje to, że jest co najmniej oryginalny. Udowodnił nią, że nie na darmo jest uznawany za pioniera muzyki elektronicznej. Płytę, którą przygotowywał przez półtora roku (m.in. z Laurie Anderson i Marcusem Millerem), wypełniały dźwięki, które powstały ze zmiksowania głosów ludzi różnych narodowości, słynnych wypowiedzi znanych ludzi. Płyta została płytą roku we Francji i USA. Jarre otrzymał za nią wiele nagród m.in. "Grand Prix du Disque" od Charles Cross Academy oraz nagrodę "Victoires de la Musique" - w kategorii najlepszego albumu instrumentalnego. JM Jarre odbył promocyjną podróż do Japonii i Australii, gdzie został zaproszony przez wodza aborygenów na wycieczkę do Parku Narodowego Uluru, gdzie zobaczył górę Ayers Rock - święte miejsce ludności rdzennej. Jednocześnie NASA zaprosiło Jarre'a do rozmów, aby uświetnił 150-lecie powstania miasta Houston i 25-lecie tej organizacji. Podczas koncertu miało odbyć się po raz pierwszy w historii muzyki wykonanie utworu przez muzyków na Ziemi i w przestrzeni kosmicznej. Wykonawcą muzyki na statku kosmicznym miał być Ron McNair, fizyk i saksofonista z zamiłowania. Katastrofa promu Challenger i tragiczna śmierć załogi, w tym Rona, uniemożliwiła realizację tego pomysłu i pozostawiła wizję koncertu pod znakiem zapytania. Mimo tych problemów koncert doszedł jednak do skutku. Jarre wydał specjalnie na tę okazję płytę "Rendez-vous" (tłum. spotkanie, randka). Płyta powstała w ciągu 2 miesięcy. Jeden z utworów - "Last rendez-vous - Ron's piece" został poświęcony pamięci Rona McNaira i załogi promu Challenger. 5 kwietnia 1986 roku śródmieście Houston zostało zamienione w miejsce wielkiego widowiska Jarre'a. Iluminowane były olbrzymie drapacze chmur, tony sztucznych ogni i 1,3 mln słuchaczy sprawiło, że koncert został uznany jako największe widowisko muzyczne. Tym samym Jarre po raz kolejny wpisał się do Księgi Rekordów Guinessa. Podobne widowisko miało miejsce w Lyonie 5 października tego samego. Okazją do koncertu było uczczenie osoby Jana Pawła II, który nawiedził w tym czasie Francję. Przed koncertem odbyło się błogosławieństwo Jana Pawła II dla Lyonu, po czym w mieście panowała już tylko muzyka Jarre'a oraz mnóstwo efektów laserowych i fajerwerków. Podczas koncertu pojawił się głos Papieża, a na budynkach wyświetlane były postacie Lecha Wałęsy i Matki Teresy z Kalkuty. Widowisko obejrzało 800 tys. ludzi zebranych nad Saoną otaczało stare miasto pamiętające jeszcze czasy renesansu. Renesansowe święto, mieszanka klasycyzmu i awangardy, sztuki i technologii, przeszłości i przyszłości, koncert w Lyonie będzie długo pamiętany jako niesamowite zdarzenie. Oba koncerty były także promocją nowego albumu, 'Rendez-Vous' - sześcioczęściowej suity stworzonej z myślą o kwietniowym koncercie. Sprzedał się w samej tylko Francji w ponad 3 milionach egzemplarzy. W 1987 ukazała się płyta koncertowa 'Cities in Concert - Houston/Lyon'. W tym samym Jarre otrzymał dwie nagrody "Victoires" - za najlepszy album instrumentalny za " Rendez-Vous " i za najlepszy spektakl tego za " Rendez-Vous Houston ". W 1987 został wydany album " In concert - Houston/Lyon ", który zawierał najlepsze utwory z obu koncertów. Wydana została oficjalna biografia Jarre'a napisana przez Jean-Louisa Remilleux. W 1988 wydano album " Revolutions " (tłum. rewolucje), który Jarre poświęcił "wszystkim dzieciom rewolucji". Płyta była inspirowana muzyką Bliskiego Wschodu. Dźwięki muezzina wzywającego na modlitwę mieszały się z nowoczesnymi rytmami i industrialnym brzmieniem. Jednocześnie trwały przygotowania do koncertu w Londynie. Początkowo planowano jeden 24 sierpnia - w 40 urodziny artysty. Mimo wielu problemów w londyńskich dokach koncert (podzielony na dni) odbył się w październiku w strugach deszczu. Koncert Destination Docklands odbył się 8 i 9 października 1988 roku w portowej, częściowo zdewastowanej dzielnicy Londynu. Atmosferę doprawił nieustannie padający deszcz i chłodny wiat Pomimo tego, aż kilkaset tysięcy Brytyjczyków uczestniczyło w tym wydarzeniu co było wielkim sukcesem. Jakiś czas po odbyciu się koncertu został wydany album koncertowy 'Jarre Live' (także pod innym tytułem: 'Destination Docklands') z zapisem obydwu koncertów. W kolejnym Jarre koncertował pod wieżą Eiffla z okazji 100-lecia jej powstania. W tym została zorganizowana wystawa " Concert D'Images ". Zwiedzający mogli obejrzeć fotografie z koncertów " La Concorde " i " Destination Docklands ". Każdy mógł spróbować gry na harfie laserowej, którą Jarre wykorzystuje w koncertach. W tle wystawy słychać było utwór, który został później umieszczony na płycie " Waiting for Cousteau " W 1990 pojawiła się wyżej wspomniana płyta poświęcona badaczowi podwodnych głębin - Kapitanowi Jacques-Yves Cousteau (zm. 1997). Została nagrana z zespołem "The Amoco Renegades " z Trynidadu i Tobago. Na albumie oprócz trzyczęściowej suity zatytułowanej Calypso - tak nazywa się statek Cousteau, znajduje się jeden z najdłuższych utworów muzyki współczesnej o tym samym tytule co album - 46 minutowy utwór ambient, który zapoczątkował te styl. Tego samego 14 lipca został zorganizowany koncert w nowoczesnej dzielnicy Paryża - La Defense. Ponad 2 milionowa widownia szczelnie wypełniła centrum Paryża, aby razem świętować rocznicę zburzenia Bastylii. Jarre uzyskał tym samym roku kolejny wpis do księgi Guinness'a za rekordową publiczność. W 1991 11.07. planował koncert. w Teotihuacan w Meksyku. Miał się rozpocząć się wraz z całkowitym zaćmieniem Słońca i skończyć razem z nim. Niefrasobliwość władz meksykańskich, które przekładały terminy pozwoleń i zatonięcie statku, który wiózł scenę i instrumenty spowodowały, że koncert się nie odbył. Jarre przykładał wielką wagę do tego projektu i bardzo przeżył to niepowodzenie. W tym samym czasie powstał " Images " (tłum. obrazy) składanka najlepszych utworów, które zostały na nowo nagrane. Na płycie znalazły się 3 zupełnie nowe utwory, które miały być wykorzystane podczas koncertu w Meksyku. JM został redaktorem pisma " Figaro ". Stworzył również muzykę do filmu " Palawan " w reż. J. Costeau. Zgodził się również, żeby stworzyć hymn dla firmy " Lyonnaise Des Eaux-Dumez " produkującej wodę mineralną. W 1992 Jarre pomógł przy organizacji Olimpiady Zimowej w Albertville i zagrał 2 koncerty. Po raz pierwszy dał też koncert poza miastem - u podnóża góry Mattenhorn w szwajcarskiej wiosce Zermatt. Drugi to w rzeczywistości trzy godzinne koncerty w RPA w grudniu tego, zorganizowane dla uświetnienia otwarcia kompleksu hoteli w Lost City. W RPA, w kurorcie Lost City, miał miejsce koncert, który odbył się podczas trwania konkursu Miss World. Powstał na tę okazję utwór "Volcanic Dance". Koncert różnił się od innych tym, że muzyka była odtwarzana z dysków, na które wcześniej Jarre nagrał swoje utwory, a on sam zajął się projekcją obrazów i kontrolą efektów specjalnych. 45 tysięcy biletów przeznaczonych na ten koncert zostało sprzedane w 2 tygodnie. W 1993 roku powstała nowa płyta "Chronologie" inspirowana "Krótką historią czasu" - książką S. Hawkinga. Jarre współpracując z firmą Swatch, zorganizował pierwszą swoją trasę koncertową " Europe in Concert ", którą rozpoczął na wyspie Mont-Saint Michel. Pomiędzy lipcem a październikiem 1993 miało miejsce tournee po 15 głównych miastach Europy, zwane 'Europe in Concert'. Odbyło się ok. 20 koncertów w 13 krajach Europy. Koncerty te odniosły niesamowity sukces z powodu świetnej współpracy widowni z artystami. W tym samym roku JMJ został Ambasadorem Tolerancji i Młodych UNESCO. Pierwszym zadaniem, jakie otrzymał, było napisanie deklaracji na ogłoszony przez UNESCO Międzynarodowy Rok Tolerancji, którego został patronem. W 1994 roku Jarre dał koncert na otwarcie stadionu w Hongkongu. Koncert został zapisany na płycie "Hong Kong". Artysta przygotowywał się w międzyczasie do trasy koncertowej "Europe in Concert 2", z powodów finansowych projekt upadł. W tym samym roku został mianowany Kawalerem Legii Honorowej. W 1995 wydano płytę "Jarremix", która zawierała miksy utworów Jarre'a zrobione przez różnych artystów. W kolejną rocznicę zburzenia Bastylii, na 50 lecie UNESCO, pod wieżą Eiffela (zmienioną nie do poznania) dał koncert dla 1,5 mln publiczności. Koncertowi przyświecała idea szeroko pojętej tolerancji. Artysta szedł zawsze z duchem postępu - w 1996 powstała jego pierwsza strona internetowa. W 1997 wydana została nowa płyta "Oxygene 7-13" będąca niejako kontynuacją "Oxygene" sprzed 20 lat. Wykorzystane zostały te same instrumenty analogowe, które Jarre nazwał "stradivariusami muzyki elektronicznej". Płyta zadedykował swojemu nauczycielowi - P. Schaefferowi. W tym samym ukazał się też album łączący obie 'Oxygene' w całość, 'Complete Oxygene'.Wyruszył po raz drugi w nową trasę koncertową - odbył się również występ w katowickim Spodku, poświęcony dla dzieci niesłyszących. 6 września 1997 odbył się największy koncert w historii muzyki. W Moskwie, naprzeciw słynnego uniwersytetu zgromadziło się aż 3,5 miliona publiczności, co oczywiście poprawiło dotychczasowy wynik Jarre'a w 'Księdze Rekordów Guinness'a'. Z okazji 850-tej rocznicy powstania miasta, uroczystości miały miejsce cały 1997 . Koncert JMJ był jednym z absolutnie największych atrakcji tych obchodów. Podczas koncertu połączono się ze stacją załogową MI Wydana została limitowana seria " Complete Oxygene - special edition ", gdzie wraz z biografią i zdjęciami pojawiły się utwory z obu płyt "Oxygene" połączonych w jedno nowym utworem - " Oxygene in Moscow ". Na krótko po wydaniu 'Oxygene 7-13' Jarre zorganizował wielkie tournee po całej Europie. W większości były to koncerty w halach i na stadionach. Odbył się też pierwszy koncert w Polsce, 21.06 w katowickim Spodku. Niedługo potem miał się odbyć inny wspólny koncert artysty z innymi wykonawcami muzyki elektronicznej w Gdańsku z okazji jego 1000 urodzin, ale nie doszedł do skutku z przyczyn czysto organizacyjnych. W 1998 Jarre po raz kolejny przyleciał do Polski, aby odebrać Złotą Płytę za swój ostatni album, wręczyć Fryderyka dla Grzegorza Ciechowskiego i wziąć udział w wbudowaniu kamienia węgielnego budowanego Centrum w Kajetanach dla dzieci niesłyszących. Dochód z koncertu, który odbył się w 1997 w Spodku, został przeznaczony na potrzeby budowy tego właśnie Centrum. Powstała płyta " Oddysey through O2 ", która zawierała remixy różnych części " Oxygene ". Nad całością czuwał znany DJ Claude Monet. Na płycie znalazł się także program stworzony przez firmę JArKaos do produkcji teledysków. Wraz z grupą Apollo 440 stworzył na potrzeby Mistrzostw Piłki Nożnej utwór "Rendez-vous 98" zmiksowany ze swojego hitu - "Fourth Rendez-Vous". Po wygraniu przez Francję Mistrzostw Świata 14 lipca odbył się kolejny wielki koncert. Tym razem koncert składał się wyłącznie z remiksów - grali je m.in. Apollo 440, DJ Cam , a Jarre zajął się wizualizacją i efektami specjalnymi. 9.10 tego samego w Brukseli Jarre odebrał nagrodę europejskiego przemysłu muzycznego - IFPI Platinum Europe Award za wkład w muzykę europejską. W 1999 trwały przygotowania do koncertu pod egipskimi piramidami. Pomimo wielu propozycji na występ uparł się jednoznacznie, że powita XXI wiek właśnie tutaj To było wielkie marzenie muzyka. Koncert nazwano " 12 Dreams of Sun " (tłum. 12 snów Słońca). 12 godzinny koncert rozpoczął się 31 grudnia w Gizie o zachodzie Słońca i skończył 1 stycznia 2000 o wschodzie Słońca. Obok Jarre'a wystąpiło wielu różnych muzyków. Podczas koncertu można było usłyszeć utwory z nowego albumu, 'Methamorphoses' W styczniu 2000 wydana została nowa płyta "Metamorphoses" (tłum. metamorfozy), która zaskoczyła wszystkich fanów Jarre'a - po raz pierwszy Jarre stworzył płytę wokalną - znalazły się tam głosy Laurie Anderson, Natashy Atlas i innych. Współproducentem był Joachim Garraud, który miał także swój wkład w postaci profesjonalnych efektów perkusyjnych. Ku rozpaczy polskich (i nie tylko) fanów muzyka nie odbył się zapowiedziany na 18 maja koncert uświetniający 80 rocznicę urodzin Papieża Jana Pawła II. Początkowo koncert miał odbyć się w Warszawie, później w Wadowicach ale jak wiadomo nic z tego nie wyszło. 1 stycznia 2001 odbył się na na okinawskiej plaży koncert zatytułowany " Odyseja Kosmiczna 2001 ", którego tytuł został zaczerpnięty z powieści Arthura C. Clarka.JM zaprosił do współpracy Marka Fishera - doskonałego scenografa oraz japońskiego kompozytora - Tetsuya "TK" Komuro, tworząc trio pod nazwą The Vizitors. Spektakl zaowocował wieloma nowymi utworami, utrzymanymi w konwencji techno/pop. Widowisko okazało się jednak niewypałem. Panowały bowiem nieprzychylne warunki pogodowe. Przedsięwzięcie nie uzyskało również pożądanego wsparcia ze strony mediów. Kolejny występ( będący jednocześnie jedną z głównych atrakcji corocznego ateńskiego festiwalu kultury) a właściwie dwa miały miejsce 19 i 20 czerwca na Akropolu w Grecji. Został stworzony specjalnie utwór Akropolis. Scenę stanowił starożytny odeon Herodesa Attyki, mający ponad 2000 lat i mogący pomieścić 5 tys. ludzi. Widowisko łączyło w sobie elementy tradycji i współczesności. Oczywiście każdy koncert zgromadził komplet publiczności. Wydany został następnie album "Interior music" zawierający 2 utwory 25-minutowe. Jarre stworzył też ścieżkę filmową do "Qui Veut Devenir Une Star" w reżyserii Patrice'a Pooyarda. W 2002 miało miejsce kilka małych występów Jarre'a. Duży koncert " Aero " odbył się we wrześniu w miejscowości Aalborg w Danii. Głównym celem przedsięwzięcia było wspieranie ekologicznego uzyskiwania energii. Scena usytułowana była na polu elektrycznych wiatraków, które zaopatrywały w energię wszystkie urządzenia, działające podczas koncertu. Gościem specjalnym JMJ był duński zespół Safri Duo, zajmujący się tworzeniem muzyki tanecznej. Energia potrzebna do występu została wyprodukowana za pomocą wielkich wiatraków, występ więc był w 100% ekologiczny. Jarre stworzył nowy utwór Aero, a kilka nowych utworów zagrał na Aero z zespołem Safri Duo. Muzyk uwielbia zaskakiwać swoich fanów - wydaje nową płytę " Session 2000 ", która jest przykładem muzyki z kręgu jazzu. W 2003 Jarre wydaje nową płytę " Geometry of love " (tłum. kształt miłości). W 2004 wydane zostaje wydawnictwo z najlepszymi utworami: "JM Jarre: the Essential". Ukazuje się również nowy kompilacyjny album DVD + CD "AERO" zrealizowany w całości w technologii Dolby 5.1 Surround Sound. Jest to nowe podejście do muzyki, Jarre znowu okazuje się być pionierem, który wytycza nowe standardy w muzyce. Również koncert w Zakazanym Mieście w Chinach został zrealizowany w technice Dolby 5.1, czego inni nie zdążyli zrealizować. Powstała płyta DVD jako zapis tego właśnie występu. W 2005 Jarre przyjechał do Polski na koncert w Gdańsku na 25-lecie powstania Solidarności. Koncert nosił tytuł "Przestrzeń Wolności". Mówi się, że Jarre stworzył muzykę elektroniczną "dla wszystkich". Artysta słynie z tworzonych z rozmachem koncertów-przedstawień dla dużej publiczności. W czasie występów Jarre gra głównie na thereminie, syntezatorze oraz laserowej harfie. Występy cieszą się wielką popularnością i Jarre kilkakrotnie ustanawiał nowe rekordy Guinnessa jeśli chodzi o liczbę widzów. 26 sierpnia 2005 dał trzygodzinny koncert pt. "Przestrzeń wolności" dla upamiętnienia 25. rocznicy powstania "Solidarności". Koncert odbył się na terenie Stoczni Gdańskiej, przybyło ponad sto tysięcy widzów a artysta nie wziął za występ żadnego honorarium. Koncert transmitowany był na żywo przez telewizję publiczną. W repertuarze znalazł się m.in. utwór "Mury" Jacka Kaczmarskiego. W trakcie koncertu pojawił się na scenie także Lech Wałęsa. JMJ komponuje do dzisiaj. Nie jest już tak popularnym artystą, jednak jego muzyka jest wciąż rozpoznawalna wśród wielbicieli muzyki rozrywkowej

[edytuj] Apache Maven

Apache Maven jest narzędziem automatyzującym budowę oprogramowania na platformę Java. W porównaniu do Apache Ant, Maven narzuca stosowanie utartych standardów struktury projektu. Poszczególne funkcjonalności Mavena realizowane są poprzez wtyczki, które są automatycznie pobierane przy ich pierwszym wykorzystaniu.

Maven wywodzi się z projektu Jakarta.

 pozostawia znacznie mniejszą swobodę w zakresie sposobu budowania aplikacji, narzucając pewne standardy 

Maven is a software tool for Java programming language project management and automated software build. It is similar in functionality to the Apache Ant tool (and to a lesser extent, PHP's PEAR and Perl's CPAN), but has a simpler build configuration model, based on an XML format. Maven is hosted by the Apache Software Foundation, where it was formerly part of the Jakarta Project.

Maven uses a construct known as a Project Object Model (POM) to describe the software project being built, its dependencies on other external modules and components, and the build order. It comes with pre-defined targets for performing certain well defined tasks such as compilation of code and its packaging.

A key feature of Maven is that it is network-ready. The core engine can dynamically download plugins from a repository, the same repository that provides access to many versions of different Open Source Java projects, from Apache and other organisations and developers. This repository and its reorganized successor, the Maven 2 repository, strives to be the de facto distribution mechanism for Java applications, but its adoption has been slow. Maven provides built in support not just for retrieving files from this repository, but to upload artifacts at the end of the build. A local cache of downloaded artifacts acts as the primary means of synchronizing the output of projects on a local system.

[edytuj] Maven a Ant

Kategoria:Apache|Maven en:Apache Maven

[edytuj] Mielec

[edytuj] Zabytki

Jednym z najcenniejszych mieleckich zabytków jest kolekcja olejnych obrazów namalowanych przez Konstantego Niemczykiewicza.

• Bazylika Mniejsza pw. św. Mateusza z 1526 r., z wieżą z końca XVIII w. podwyższoną w 1924 r.; wnętrze kościoła późnobarokowe, w ołtarzu głównym obraz "Ukrzyżowanie" z XVII w.
• Dworek Oborskich, wzniesiony w XVII w. Obok dworku park z I połowy XIX w.
• Dom Jadernych – obecnie mieści się tu muzeum
• Państwowa Szkoła Muzyczna z Salą Królewską
• Dworek w osiedlu Wojsław
• Kościółek św. Marka nad Wisłoką

[edytuj] XML

[edytuj] Struktura dokumentu

Dokumenty XML zbudowane są z węzłów różnych rodzajów. Pomiędzy węzłami zachodzą relacje rodzic-potomek oraz poprzedni-następny, dlatego też dokumenty XML często przedstawia się jako drzewo uporządkowane i ukorzenione.

Każdy z węzłów dokumentu XML jest jednym z poniższych:

• Element to węzeł posiadający określoną nazwę, opisywany przez zbiór przypisanych mu atrybutów. Elementy mogą posiadać potomków.
• Węzeł tekstowy to nienazwany węzeł reprezentujący jakiś tekst.
• Sekcja CDATA różni się od węzła tekstowego jedynie tym, że nie mogą zawierać ciągu ]]. Zwykle
• Komentarz to nienazwany węzeł, podobnie jak węzeł tekstowy przechowujący jakiś tekst i różniący się od niego przeznaczeniem. Komentarze mają ułatwiać czytanie dokumentu.
• Instrukcja sterująca
• Dokument jest korzeniem drzewa

[edytuj] Opis składni

Znacznik (ang. tag) to fragment dokumentu rozpoczynający się znakiem < i kończący się znakiem >.

Znacznik otwarcia elementu składa się z nazwy elementu oraz listy atrybutów przypisanych temu elementowi. Znacznik zamknięcia elementu składa się jedynie z nazwy elementu poprzedzonej znakiem /. Jeżeli

Elementy rozpoczynają się znacznikiem otwarcia, tj. Jedynie elementy nie muszą być liściami.

Elementy

Korzeń dokumentu to taki element, że wszystkie pozostałe węzły są jego potomkami.

[edytuj] UGM-27 Polaris

UGM-27 Polaris był pierwszym amerykańskim pociskiem balistycznym wystrzeliwanym z zanurzonego okrętu podwodnego. Zastąpił on używane wcześniej latające bomby RGM-6 Regulus.

[edytuj] Historia pocisku

Po zakończeniu II wojny światowej Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych potrzebowała rakiety balistycznej wystrzeliwanej z okrętu wojennego. Po kłopotach z pociskami Jupiter zdecydowano się na stworzenie czegoś nowego.

Pocisk miał z założenia być wystrzeliwany z zanurzonego okrętu podwodnego, co gwarantowało niezdradzenie jego położenia aż do chwili startu i umożliwiało użycie go podczas sztormu. Napędzany miał być silnikiem na paliwo stałe, co minimalizowało ryzyko niebezpiecznego wycieku.

Pocisk został opracowany w zakładach Lockheeda, zaś napęd w Aerojet.

[edytuj] Dane techniczne^[1]

[edytuj] Polaris A-1 (UGM-27A)

• długość: 8,69 m
• średnica: 1,37 m
• masa: 13000 kg
• prędkość: 12 900 km/h
• zasięg: 2200 km (1200 mil morskich)
• głowica: termojądrowa W-47 (600 kT)

[edytuj] Polaris A-2 (UGM-27B)

• długość: 9,45 m
• średnica: 1,37 m
• masa: 14700 kg
• prędkość: 12 900 km/h
• zasięg: 2800 km (1500 mil morskich)
• głowica: termojądrowa W-47 (600 kT)

[edytuj] Polaris A-3 (UGM-27C)

• długość: 9,86 m
• średnica: 1.37 m
• masa: 16200 kg
• prędkość: 12 900 km/h
• zasięg: 4600 km (2500 mil morskich)
• głowica: 3x termojądrowa W-58 (200 kT)

Polaris en:UGM-27 Polaris

[edytuj] Sz

Szablon:Uczelnia infobox temp

[edytuj] Metoda kompozycji łacińskiej

Krok 1

Wierzchołki grafu oznaczamy kolejnymi literami alfabetu. Budujemy macierz M⁽¹⁾ rzędu równego [Rząd grafu|rzędowi grafu]]. wiersze i kolumny macierzy również oznaczamy kolejnymi literami.

Jeżeli istnieje w grafie krawędź z wierzchołka i do wierzchołka j i i jest różne od j, to w kratkę macierzy M⁽¹⁾[i,j] wpisujemy ij. Wszystkim pozostałym elementom macierzy przypisujemy wartość 0.

Krok 2

Tworzymy macierz M'⁽¹⁾. Aby utworzyć macierz M'^(k), należy z każdego elementu macierzy M^(k) wykreślić pierwszą literę.

Krok 3

Szukamy macierzy M^{(n − 1)}, gdzie n jest rzędem grafu. W tym celu stosujemy mastępujące działanie: Jest ono zbliżone do mnożenia macierzy, ale zamiast mnożyć ciągi znaków, łączymy je. Jeżeli w nowopowstałym ciągu znaków jakiś znak się powtórzy, zastępujemy go zerem. Przemnożenie ciągu znaków przez 0 również daje 0. Zamiast sumować ciągi znaków wpisujemy je jeden nad drugim w tej samej kolumnie.

Ciągi znaków w otrzymanej w tym kroku macierzy przedstawiają wszystkie możliwe ścieżki Hamiltona.

Krok 4

Aby znaleźć cykle Hamiltona, należy jeszcze obliczyć macierz , a następnie dopisać na początku każdego ciągu znaków literę odpowiadającą wierszowi macierzy, w którym się znajduje. Otrzymana macierz zawiera wszystkie cykle Hamiltona w grafie.

[edytuj] Bibliografia

Przypisy