Jan VI Kantakuzen
Z Wikipedii
Jan VI Kantakuzen (1292/1293 – 15 czerwca 1383) – cesarz bizantyjski w latach 1347-1354.
Urodził się w Konstantynopolu ok. 1295 roku. Od roku 1325 był wielkim domestykiem. Stanął w roku 1321 w wojnie Andronika III z Andronikiem II, po stronie tego pierwszego, a po jego zwycięstwie Janowi zostały powierzone rządy w państwie. Pochodząc z bogatej rodziny osiadłej na Peloponezie był wstanie z własnych funduszy dbać o rozwój floty. Walczył w roku 1329 bezskutecznie w Azji Mniejszej, uczestniczył w kampanii zwieńczonej sukcesem (odzyskanie Tesalii i Epiru). Po śmierci Andronika III chciał zostać regentem w imieniu Jana V. Napotkał opór ze strony Anny Sabaudzkiej, patriarchy Kalekasa i Aleksego Apokaukosa, którzy przejęli regencję. Okrzyknięty został przez wojsko cesarzem w Didymotyce 26 października 1341 roku. W rok później sprzymierzył się ze Stefanem Duszanem, po jego rozpadzie kolejnym partnerem był Umur, emir Aydinu, następnie w 1346 zawarł układ z Orchanem sułtanem tureckim. Wzmocniony tym koronował się w Adrianopolu, po roku został uznany cesarzem Konstantynopolu (3 lutego 1347, koronowany zaś 13 maja tegoż). W 3 lata po koronacji podporządkował Tesalonikę, nie zdołał jednak ocalić granicy przed swoim dawnym sojusznikiem Duszanem. Prowadził aktywną politykę dynastyczną, mianował swego starszego syna Mateusza cesarzem, zaś młodszego Manuela – despotą Morei. Wobec rosnących aspiracji Jana V Pelologa nie zdołał utrzymać rządów i abdykował w listopadzie 1354 roku. Wstąpił następnie do klasztoru i jako Joazaf dożył tam później starości. Uczestniczył w sporach religijnych tamtych czasów. Był postacią bardzo barwną. Utalentowany dyplomata i wódz, ale także płodny pisarz. Sporządził historię swoich czasów od 1320 do 1356 pt. Historia, a momentami aż do 1362 roku. Pozostawił także liczne dzieła teologiczne. Jako teolog zwalczał islam i judaizm, będąc wielkim orędownikiem hesychazmu.
| Poprzednik Jan V Paleolog |
 |
Cesarz bizantyjski 1347-1354 |
|
Następca Jan V Paleolog |
