Michał VII Dukas
Z Wikipedii
Michał VII Dukas zwany Parapinakesem (ur. przed 1050, zm. ok. 1090) – cesarz bizantyjski w latach 1071-1078.
Najstarszy syn Konstantyna Dukasa i Eudoksji Mekrembolitissy. W 1059 roku został współrządcą ojca.
Po śmierci Konstantyna X w 1067 Michał został cesarzem, jednak był nim sam od 22 maja do 31 grudnia tego roku. Faktycznie rządy sprawowała jego matka. Eudoksja później poślubiła Romana Diogenesa, ustanawiając go cesarzem-regentem, póki Michał nie dorośnie. Od 1 stycznia 1068 roku Michał VII współrządził z Romanem IV.
Przejął władzę w sierpniu 1071 roku, po pojmaniu Romana Diogenesa przez Turków. Doradcami Michała VII zostali jego stryj Jan Dukas, Michał Psellos i biskup Jan z Side. W 1073 roku Jan Dukas został zmuszony do opuszczenia dworu na pewien czas.
W 1074 roku Michał VII zawarł sojusz z Robertem Guiscardem, zaręczając swojego syna Konstantyna z jego córką Heleną Olimpiadą.
W 1077 roku przeciwko Michałowi zbuntował się Nicefor Bryennios w Europie i Nicefor Botaniates. 31 marca 1078 roku Michał abdykował i usunął się do klasztoru. Później został nawet biskupem.
Jego następcą na tronie cesarskim został Nicefor III Botaniates.
[edytuj] Bibliografia
- Salamon M., Michał VII Dukas, (w:) Encyklopedia kultury bizantyńskiej, pod red. O. Jurewicza, Warszawa 2002, s. 345-347.
| Poprzednik Eudoksja Makrembolitissa |
 |
Cesarz bizantyjski 1071 - 1078 |
|
Następca Nicefor III Botaniates |
