Andronik II Paleolog
Z Wikipedii
Andronik II Paleolog (ur. 25 marca 1259 w Konstantynopolu - 13 lutego 1332 w Konstantynopolu) - cesarz bizantyński, najstarszy syn Michała VIII Paleologa i Teodory Doukainy Vatatziny, wnuczki cesarza Jana III Vatatzisa.
[edytuj] Kronika panowania
- 1272 - koronacja na współcesarza u boku ojca, Michała VIII
- 1282 - początek samodzielnego panowania; anulowanie unii lyońskiej z 1274 r.
- 1294–1299 - wsparcie dla Genui w wojnie z Wenecją, okupione dotkliwymi stratami
- 1302 - dotkliwa klęska z starciu z wojskami Osmana pod Bapheus (Vafevs) w Azji Mniejszej
- 1302 - wynajęcie Kompanii Katalońskiej pod komendą Rogera de Flor
- 1304 - zwycięska kampania azjatycka Kompanii Katalońskiej przeciw Turkom
- 1305 - zamordowanie Rogera de Flor w Adrianopolu i wybuch walk katalońsko-bizantyńskich (trwały do 1309 r.)
- 1320 - przedwczesna śmierć najstarszego syna Andronika, dziedzica tronu Michała IX
- 1321-1328 - przegrana wojna domowa z wnukiem i imiennikiem, Andronikiem III
- 1328 - reforma skarbowa
- 1328 - zmuszony przez wnuka do abdykacji, wstąpił do monasteru
[edytuj] Krótka biografia
Andronik II był pobożnym intelektualistą, zręcznym dyplomatą i rozważnym administratorem na tronie bizantyńskim. Seria nieszczęść, jakie spadły na Cesarstwo za jego panowania, często wypacza ocenę dokonań tej postaci, szczególnie w zestawieniu z poprzednikiem, wojowniczym Michałem VIII, okrytym chwałą restauratora Bizancjum. Andronik nie lubił ojca, diametralnie różnił się odeń temperamentem, a na dodatek musiał stawić czoła trudnemu dziedzictwu rządów Michała. W trosce o spójność państwa natychmiast anulował unię lyońską (1274). Usiłował zahamować postępy tureckie w zaniedbanej Azji Mniejszej uciekając się do rekrutowania najemników i zabezpieczyć pozycję Bizancjum na Bałkanach poprzez przyjaźń z Serbią (1299). Realizację pierwszego zadania okupił ruiną finansową i spustoszeniem państwa przez Katalończyków, a drugiego – tragicznym losem swej pięcioletniej córeczki Simonis oddanej za żonę brutalnemu Stefanowi Urošowi II Milutinowi (1282-1321) i utratą północnej Macedonii na rzecz Serbów. Bizancjum uległo w tych latach dalszej feudalizacji i decentralizacji, a niemal cała Anatolia padła łupem Osmanów. Fatalny okres rządów Andronika zakończyła abdykacja w wyniku przegranej z wnukiem i imiennikiem, Andronikiem III (1328-1341), wojny domowej, która pogłębiła rozkład Cesarstwa.
[edytuj] Bibliografia
- Angeliki E. Laiou, Constantinople and the Latins: the Foreign Policy of Andronicus II, 1282-1328, Harvard University Press, Cambridge, Massachusetts 1972, XII + 390 s.
Poprzednik Michał VIII Paleolog |
![]() |
Cesarz bizantyjski 1282 - 1328 |
![]() |
Następca Andronik III Paleolog |