Wikipedysta:Omega933/brudnopis

Z Wikipedii

Spis treści 1 Hongwu 2 Duk 2.1 Występowanie: 2.2 Blisko spokrewnione gatunki: 3 Ridbok Górski 3.1 Występowanie: 3.2 Blisko spokrewnione gatunki: 4 Gundi 4.1 Występowanie: 4.2 Blisko spokrewnione gatunki: 5 Gap Niebieskonogi 5.1 Występowanie: 5.2 Blisko spokrewnione gatunki: 6 Kukabura 6.1 Występowanie: 6.2 Blisko spokrewnione gatunki: 7 Warzęcha Biała 7.1 Występowanie: 7.2 Blisko spokrewnione gatunki: 8 Majna Żałobna 8.1 Występowanie: 8.2 Blisko spokrewnione gatunki: 9 Wydrzyk Pasożytny 9.1 Występowanie: 9.2 Blisko spokrewnione gatunki: 10 Ryby z rodzaju Garnik 10.1 Występowanie: 10.2 Blisko spokrewnione gatunki: 11 Bitwa pod Nautla 12 Bitwa pod Panuco 13 Bitwa pod Tenochtitlan 14 Bitwa pod Xaltocan 15 Konflikt czadyjsko-sudański 15.1 Przyczyny 15.2 Konflikt w latach 2006/2007 15.3 Oblężenie Ndżameny 15.4 Bitwa pod Adre 15.5 Przyczyny porażki Sudanu w Czadzie 15.6 Pokój 16 Dynastia Yi 17 Chrześcijaństwo w Japonii 18 Bitwa pod Szydłowcem 19 Bibliografia 20 Rudzka Kuźnica 21 Historia dzielnicy 22 Park im. Jana III Sobieskiego 23 Komunikacja 24 "Drogi zaufania" 25 Republika Federalna Nepalu 25.1 Zobacz też 26 Nowak Transport 26.1 Tabor 26.2 Linki zewnętrzne 27 Konferencja w Ilulissat 27.1 zobacz też 28 Starożytna Azja Południowo-wschodnia 28.1 Zobacz też 29 Prehistoryczna Australia 30 Nowożytna Afryka 30.1 Chrześcijańska Etiopia 30.2 Songaj 30.3 Europejscy odkrywcy 31 Afryka w starożytności 31.1 Prehistoria 31.2 Państwa starożytne 31.3 Kultura Nok 31.4 Aksum 31.5 zobacz też 32 Ameryka Łacińska epoce nowożytniej 33 Lehna Agad 34 Guru Amar Das 35 Guru Ram Das 35.1 Linki zewnętrzne 36 Suszarka do włosów 37 Handel transsaharyjski

[edytuj] Hongwu

Hongwu (urodził się 21 października 1328 - zmarł 24 czerwca 1398), - pierwszy cesarz (1368-1398) z dynastii Ming. Hongwu był specyficznym chińskim cesarzem, który wierzył w niepodważalność swojej władzy i okrutnie karał każdego, kto mu się sprzeciwił. Władał niepodzielnie opracowując strategie rządzenia w najmniejszych detalach. W chińskiej historii zapisał się jako despotyczny władca, któremu jednak kraj zrujnowany przez Mongołów, zawdzięczał odbudowę. Hongwu dążył przede wszystkim do do całkowitej kontroli nad państwem. Dzięki planowi nowych prac irygacyjnych rozwijało się rolnictwo. Zalesiono dużo lasów. W 1411 udoskonalono Wielki Kanał łączący miasta północnych i południowych Chiny z podjętej już wcześniej inicjatywy nie żyjącego już cesarza. Bezrolnych chłopów (z których wywodził się cesarz), zachęcał do posiadania ziemi. Rezultatem wzrastającego dobrobytu był przyrost ludności z 60 mln (1393) do 130 mln w 1580.

[edytuj] Duk

Duk(Pygathrix nemaeus) - gatunek małpy naczelnej, występujący w lasach Wietnamu i Laosu. Duk, jedna z najpiękniejszych ubarwionych małp, występował licznie w lasach monsunowych Azji Południowo-Wschodniej. Stał się jednak ofiarą nalotów dywanowych podczas wojny wietnamskiej.

Duk
Systematyka
Domena	eukarioty
Królestwo	zwierzęta
Gromada	ssaki
Podgromada	ssaki żyworodne
Szczep	ssaki niższe
Rząd	dwuprzodozębowce
Rodzina	małpy wąskonose
Rodzaj	Pygathrix nemaeus
Gatunek	małpa naczelna
Nazwa systematyczna
Pygathrix nemaeus

Podstawowe dane:

Wielkość	Rozmnażanie	Tryb życia
Długość ciała: 55-82 cm.	Dojrzałość płciowa: 5 lat	Zwyczaje: przyjacielskie i pokojowe
Długość ogona: 60-77 cm	Długość ciąży: 30 tygodni	Pożywienie: przede wszystkim liście, również owoce
Ciężar: samce do do 7 kg, samice 5kg

[edytuj] Występowanie:

Duk żyje w dżunglach środkowego Wietnamu i wschodniego Laosu. Zadomowił się również na nowo posadzonych lasach Azji Południowo-Wschodniej.

[edytuj] Blisko spokrewnione gatunki:

Do tego samego rodzaju należą: duk chiński(P. roxelanae), duk Brelicha (P. brelichi) i duk indochiński (P. avunculus).

Bibliografia:

• Encyklopedia zwierząt od A do Z

[edytuj] Ridbok Górski

Ridbok Górski (Redunca folvrufula) - gatunek ssaka parzystokopytnego, występującego w środkowej, wschodniej i częściowo południowej Afryce. Ridibok Górski jest elegancką, pełną życia [antylopa|antylopą]]. Zamieszkuje porośnięte ubogą roślinnością pagórków wznoszących się nad afrykańskimi sawannami.

Ridbok Górski
Systematyka
Domena	eukarioty
Królestwo	zwierzęta
Gromada	ssaki
Podgromada	ssaki żyworodne
Szczep	ssaki niższe
Rząd	Parzystokopytne
Rodzina	Krętorogie
Rodzaj	Pygathrix nemaeus
Gatunek	Parzystokopytne
Nazwa systematyczna
Redunca folvrufula

Podstawowe dane:

Wielkość	Rozmnażanie	Tryb życia
Długość w kłębie: 60-80 cm.	Dojrzałość płciowa: 1 rok	Zwyczaje: zwierze dzienne, żyje w stadach lub w parach
Długość ogona: 20 cm	Długość ciąży: 132 dni	Pożywienie: trawa, liście, gałęzie, korzonki i młode pędy
Waga: 20-30 kg	Ilość młodych: 1

[edytuj] Występowanie:

Żyje na pagórkowatych terenach środkowej, wschodniej i częściowo południowej Afryki

[edytuj] Blisko spokrewnione gatunki:

Znane są trzy podobne gatunki ridboka górskiego. Inne gatunki rodzaju Redunca: to ridbok północny i ridbok południowy

Bibliografia:

• Encyklopedia zwierząt od A do Z

[edytuj] Gundi

Gundi(Ctenodactylus, Massoutiera u.a) - gatunek gryzonia, występującego w Mali, Etiopii i Somalii. Gundi to małe, niezaradne wyglądające gryzonie, żyjące głównie na Saharze. Tamtejsze plemiona koczownicze trafnie nazwały je bezuchymi królikami. Gundi potrafią się znakomicie dostosować do życia na pustyni, nie muszą wiele pić i potrafią wytrzymać znaczne różnice temperatur. W chłodne, zimowe noce chętnie tulą się do siebie, aby się ogrzewać.

Gundi
Systematyka
Domena	eukarioty
Królestwo	zwierzęta
Gromada	ssaki
Podgromada	ssaki żyworodne
Szczep	ssaki niższe
Rząd	Gryzonie
Rodzina	Gundi
Rodzaj	Ctenodactylus, Massoutiera u.a
Gatunek	gryzonie
Nazwa systematyczna
Ctenodactylus, Massoutiera u.a

Podstawowe dane:

Wielkość	Rozmnażanie	Tryb życia
Długość ciała: 14-24 cm.	Dojrzałość płciowa: 8-12 miesiąc	Zwyczaje: Żyją w skałach, tworzą kolonie, aktywne w dzień.
Długość ogona: 2-4,5 cm	Długość ciąży: 56 dni	Pożywienie: Liście, kwiaty, nasiona i łodygi roślin.
Waga: 165-340 g	Ilość młodych: 1	Głosy: U różnych gatunków pisk lub ćwierkot.
	Okres godowy: listopad-kwiecień	Długość życia:2-4 lata

[edytuj] Występowanie:

Gundi żyje w północnej Afryce od Maroka po zachodnią Libię, a na południu po Nigerię. Izolowane populacje występują też w Mali, Etiopii i Somalii.

[edytuj] Blisko spokrewnione gatunki:

Są 4 rodzaje Gundi:

• Ctenodactylus
• Massoutiera
• Felovia
• Pectinator

Bibliografia:

• Encyklopedia zwierząt od A do Z

[edytuj] Gap Niebieskonogi

Gap Niebieskonogi(Sula nebouxii) - gatunek ptaka, występującego wzdłuż zachodnich wybrzeży Meksyku, Ekwadoru i północnego Peru oraz na większości wysp Galapagos. Gap niebieskonogi to ptak tropikalny osiągający wielkość gęsi. Jego tokowiska znajdują się na wyspach w pobliżu wybrzeży Ameryki Środkowej i Południowej.

Gap Niebieskonogi
Systematyka
Domena	eukarioty
Królestwo	zwierzęta
Gromada	ptaki
Rząd	Pełnopłetwe
Rodzina	Głuptaki
Rodzaj	Sula nebouxii
Gatunek	Głuptaki
Nazwa systematyczna
Sula nebouxii

Podstawowe dane:

Wielkość	Rozmnażanie	Tryb życia
Długość ciała: 76-84 cm.	Dojrzałość płciowa: 3 - 4 rok	Łowi sam lub w stadzie, gniazduje w koloniach
Waga: 1,3 - 1,8 kg	Pora lęgowa: Na Galapagos prawie cały rok	Pożywienie: Ryby
	Ilość jaj : 2-3
	Wysiadywanie jaj: 41 dni	Długość życia: minimum: 17 lat
	Wychowanie piskląt: 102 dni

[edytuj] Występowanie:

Gap Niebieskonogi gniazduje na wyspach w Zatoce Kalifornijskiej, wzdłuż zachodnich wybrzeży Meksyku, Ekwadoru i północnego Peru oraz na większości wysp Galapagos.

[edytuj] Blisko spokrewnione gatunki:

Znanych jest 9 gatunków. Niektóre żyją w paśmie umiarkowanym, ale większość w morzach tropikalnych.

Bibliografia:

• Encyklopedia zwierząt od A do Z

[edytuj] Kukabura

Kukabura(Daleco novaeguineae) - gatunek ptaka, występującego w Australii i w Tasmanii. Kukubara jest największym przedstawicielem rodziny zimorodków. Jest bardzo podobna do pozostałych gatunków, z jednym tylko wyjątkiem-nie łowi ryb. Chwyta głównie drobne zwierzęta na ziemi.

Kukabura
Systematyka
Domena	eukarioty
Królestwo	zwierzęta
Gromada	ptaki
Rząd	Kraskowate
Rodzina	Zimorodki
Rodzaj	Daleco novaeguineae
Gatunek	Zimorodki
Nazwa systematyczna
Daleco novaeguineae

Podstawowe dane:

Wielkość	Rozmnażanie	Tryb życia
Długość ciała: 45 cm.	Dojrzałość płciowa: 1 rok	Żyje w zhierarchizowanych stadach.
Waga: 0,5 kg	Wysiadywanie jaj: 30 dni	Pożywienie: Owady i inne małe bezkręgowce, małe ssaki, np. gryzonie, gady, także węże, ptaki i ich pisklęta.
	Ilość jaj : 2-3

[edytuj] Występowanie:

Kukabura jest dość liczna w regionie występowania, w Australii i Tasmanii. Zimorodek niebieskoskrzydli żyje w cieplejszych regionach północnej Australii.

[edytuj] Blisko spokrewnione gatunki:

Kukabara należy do podrodziny zimorodków wodnych (Alcedinidea). Podgatunek rodzaju Dacelo, zimorodek niebieskoskrzydły (D. Leschil), występuje w cieplejszych regionach na północy Australii.

Bibliografia:

• Encyklopedia zwierząt od A do Z

[edytuj] Warzęcha Biała

Warzęcha Biała(Platalea leucorodia) - gatunek ptaka, występującego w Północno-Wschodniej i Południowej Europie, w Afryce Północnej, w Środkowej i południowej Rosji i na Sri Lance. Warzęcha biała jest dużym ptakiem z ibisami. Łopatkowym dziobem cedzi wodę, w której szuka owadów i małych ryb.

Warzęcha Biała
Systematyka
Domena	eukarioty
Królestwo	zwierzęta
Gromada	ptaki
Rząd	Brodzące
Rodzina	Ibisowate
Rodzaj	Platalea leucorodia
Gatunek	Brodzące
Nazwa systematyczna
Platalea leucorodia

Podstawowe dane:

Wielkość	Rozmnażanie	Tryb życia
Długość ciała: 88 cm.	Dojrzałość płciowa: 3 rok	Zwyczaje: Żyje w koloniach, ptak wędrowny
Rozpiętość: 130 cm	Pora lęgowa: kwiecień-czerwiec	Pożywienie: Owady wodne, skorupiaki mięczaki, i małe rybki
	Ilość jaj : 3-5
	Wysiadywanie jaj: 211 dni	Długość życia: Najstarszy zaobrączkowany ptak żył 28lat i 2 miesiące
	Wychowanie piskląt: 28-30 dni

[edytuj] Występowanie:

Żyje rozproszona w Holandii, w Północno-Wschodniej i Południowej Europie, w Afryce Północnej, w Środkowej i południowej Rosji i na Sri Lance.

[edytuj] Blisko spokrewnione gatunki:

Wyróżnia się 5 innych gatunków np.: amerykańską warzęchę różową (Platalea ajaja), warzęchę afrykańską (P. alba) i azjatycką warzęchę małą (P. minor).

Bibliografia:

• Encyklopedia zwierząt od A do Z

[edytuj] Majna Żałobna

Majna Żałobna(Acridotheres tristis) - gatunek ptaka, występującego w Azji. Majna żałobna jest bliską, ale głośniejszą i agresywniejszą krewną naszego szpaka. Bez problemu przywykła do życia na zamieszkałych obszarach.

Majna Żałobna
Systematyka
Domena	eukarioty
Królestwo	zwierzęta
Gromada	ptaki
Rząd	Wróblowate
Rodzina	Szpaki
Rodzaj	Acridotheres tristis
Gatunek	Szpaki
Nazwa systematyczna
Acridotheres tristis

Podstawowe dane:

Wielkość	Rozmnażanie	Tryb życia
Długość ciała: 25 cm.	Dojrzałość płciowa: 3 rok	Zwyczaje: Żyje w stadach
Rozpiętość: 50 cm	Pora lęgowa: różnie	Pożywienie: Owady, owoce, zboże, robaki
Waga: 85-135 g	Ilość jaj : 2-5	Głosy: Gwizd, bulgot i krzyk
	Wysiadywanie jaj: 17 dni	Długość życia: Na wolność ok. 4 lat
	Wychowanie piskląt: 22-24 dni

[edytuj] Występowanie:

Równinne regiony od Afganistanu na wschód, aż po południowo-wschodnie Chiny. Zadomowiła się również w Australii, na Nowej Zelandii, w Afryce Płd. I na wyspach Oceanu Indyjskiego, Atlantyckiego i Spokojnego, a także na Hawajach

[edytuj] Blisko spokrewnione gatunki:

6 gatunków rodzaju Acridotheres pochodzi z Azji. Najbardziej znany i często hodowany jest spokrewniony z nimi gwarek.

Bibliografia:

• Encyklopedia zwierząt od A do Z

[edytuj] Wydrzyk Pasożytny

Wydrzyk Pasożytny(Stercorarius parasiticus) - gatunek ptaka, występującego w Azji. Wydrzyk pasożytniczy zachowuje się jak prawdziwy pirat: goni i napada inne ptaki morskie, zmuszając je by wypuściły łup, które mają w dziobie, który wydrzyk porywa.

Wydrzyk Pasożytny
Systematyka
Domena	eukarioty
Królestwo	zwierzęta
Gromada	ptaki
Rząd	Siekowe
Rodzina	Wydrzyki
Rodzaj	Stercorarius parasiticus
Gatunek	Siekowe
Nazwa systematyczna
Stercorarius parasiticus

Podstawowe dane:

Wielkość	Rozmnażanie	Tryb życia
Długość ciała: 41-46 cm.	Dojrzałość płciowa: 4-5 rok	Zwyczaje: Aktywny w dzień, żyje samotnie z wyjątku por lęgowych
Rozpiętość: 110-125 cm	Pora lęgowa: maj-czerwiec	Pożywienie: Owady, owoce, ryby, ssaki Owady, owoce, zboże, robaki
Waga: 300-645 g	Ilość jaj : 1-3	Głosy: Piskliwe dźwięki w okresie godowym
	Wysiadywanie jaj: 25-30 dni	Długość życia: do 18 lat
	Wychowanie piskląt: 25-28 dni

[edytuj] Występowanie:

Wydrzyk Pasożytny gniazduje na półkuli północnej, na terytorium od Alaski i Arktyki kanadyjskiej, przez Grenlandie i Europę Północną, aż po wschodnią Syberię. Zimę spędza na morzach półkuli południowej.

[edytuj] Blisko spokrewnione gatunki:

Wydrzyk Pasożytny jest najbliżej spokrewniony z wydrzykiem tęposternym (S. Pomarinus) i wydrzykiem długosternym (S. Longicaudus)

Bibliografia:

• Encyklopedia zwierząt od A do Z

[edytuj] Ryby z rodzaju Garnik

Ryby z rodzaju Garnik(Epinephelus u.a) -występuje w płytkich morza i rafach koralowych całego świata. Garniki są pięknymi i potężnymi rybami, wyglądającymi na dardzo łagodne. Pozory jednak mylą: są one zapalonymi łowcami, przed którymi muszą się mieć na baczności inni mieszkańcy raf koralowych.

Garniki zmieniają płeć podczas życia. Najpierw wszystkie dojrzewają jako samice i składają jajeczka. W ciele ryby znajdują się jednakzalążki męskich organów płciowych i starsz ryby, którym uda się dożyć 7-10 lat zmieniaja płeć i stają się samcami. Przyczyna tego nie jest znana, można jedynie przypuszczać, że do zapłodnienia samic wystarczy mniejsza liczba samców i wten sposób zwiększa się szansa przezycia gatunku.

Ryby z rodzaju Garnik
Systematyka
Domena	eukarioty
Królestwo	zwierzęta
Gromada	ryby
Rząd	Kostnoszkieletowe
Rodzina	Strzępielowate
Rodzaj	Epinephelus u.a
Gatunek	Strzępielowate
Nazwa systematyczna
Epinephelus u.a

Podstawowe dane:

Wielkość	Rozmnażanie	Tryb życia
Długość ciała: 4 m.	Jako samice w 2-5 roku, przeobrażenie w samca między 7-10 rokiem.	Zwyczaje: Przebywa na określonych, odpowiednich miejscach, nie ma stałych rewirów. Polują samotnie lub w małych ławicach.
Waga: 300, czasami nawet 400 kg	Pora tarła: Późna wiosną (u niektórych gatunków) || Pożywienie: Głównie małe rybki
Ilość ikry: Nie jest znana	Długość życia: Dokładnie nie jest znana, więcej niż 10 lat

[edytuj] Występowanie:

Płytkie morza i rafy koralowe całego świata. Występują głównie w morzach tropikalnych, choć niektóre gatunki żyją w morzach pasma umiarkowanego

[edytuj] Blisko spokrewnione gatunki:

Ryby te tworzą rodzinę ponad 370 gatunków. Ryby z kolczastymi płetwami z podrzędu okoniowatych są bliską rodziną z okoniem morskim.

Bibliografia:

• Encyklopedia zwierząt od A do Z

Bitwa pod Nautla podbój Meksyku przez Hiszpanów
Data	29 kwietnia 1520
Miejsce	miasto nad Bahia de Compeche, między Tuxpan, a Veracruz
Wynik	zdecydowane zwycięstwo Hiszpanów
Przyczyna	Hiszpański podbój Meksyku
Terytorium	Veracruz
Strony konfliktu Aztekowie Hiszpania Dowódcy Qualpopoc Escalante Siły 1000 Indian 52 Hiszpanów i 2 działa Straty ok 500 ludzi 2 ludzi

[edytuj] Bitwa pod Nautla

Bitwa pod Nautla odbyła się podczas Podboju Meksyku przez Hiszpanów 29 kwietnia 1520, nieopodal osady azteckiej, a dzisiejszego miasta liczącego 10 000 ludzi Nautla. Siły hiszpańskie z zaledwie 52 żołnierzami i 2 działami w niecałą godzinę rozprawiła się z Aztekami, co ostatecznie pozwoliło Hiszpanom przejść na południe przez Jezioro Chalco w kolejnych tygodniach wyprawy.

Ten Wikipedysta mieszka w Rudzie Śląskiej

[edytuj] Bitwa pod Panuco

Bitwa pod Panuco podbój Meksyku przez Hiszpanów
Data	1520
Miejsce	w widle rzeki Panuco
Wynik	zwycięstwo Azteków
Przyczyna	Hiszpański podbój Meksyku
Terytorium	Tenochtitlan
Strony konfliktu Aztekowie Hiszpania Dowódcy Qualpopoc (?) Garaj Siły ok 500 Indian ok 70 Hiszpanów i 17 koni Straty  ? 17 zabitych i 7 ubitych koni

'Bitwa pod Panuco - odbyła się podczas Podboju Meksyku przez Hiszpanów w 1520. Ekspedycja Hiszpanów badała około 1000 km wybrzeży Zatoki Meksykańskiej, docierając do ujścia rzeki Panuco. Tam w sporej osadzie Azteków, Hiszpanie po raz kolejny poznali bogaty kraj Azteków. Aztekowie wyczuwając zagrożenie ze strony Europejczyków szykowali się do obrony bogatej osady. Zaskoczona armia hiszpańska podjęła jednak bitwę. Większe liczbowo siły hiszpańskie po wcześniejszym zwycięstwie odważnie ruszyły w nieco rozproszony szyk Indian. Dzielni Aztekowie odpierali ataki mimo prymitywnej broni. Hiszpańska kawaleria poszła w rozsypkę po bezmyślnym ataku skrzydła na Indian. Aztekowie zabili co najmniej 7 nieznanym im koni, tracąc przy tym dużo wojowników (dokładna liczba ofiar nie jest znana). Dla żołnierzy Garaja, (który w bitwie zginął) rzeczny teren bitwy był trudny, (w przeciwieństwie do Azteków którzy znali tereny bitwy), więc Hiszpanie tracili morale podczas walki i ostatecznie wycofali się z osady tracąc 17 żołnierzy.

Bibliografia:

• Z. Wójcik Historia Powszechna XVI w.

• N. Grant Ilustrowana historia świata

Panuco, bitwa pod

[edytuj] Bitwa pod Tenochtitlan

Bitwa pod Tenochtitlan podbój Meksyku przez Hiszpanów
Data	1521
Miejsce	stolica Azteków
Wynik	zwycięstwo Azteków
Przyczyna	Hiszpański podbój Meksyku
Terytorium	Tenochtitlan
Strony konfliktu Aztekowie Hiszpania Dowódcy Qualpopoc (?) Hernan Cortes Siły całe miasto ok 100 Hiszpanów i 1000 Tlaxcalteków Straty tysiące  ?

Bitwa pod Tenochtitlan - odbyła się podczas Podboju Meksyku przez Hiszpanów w 1521.

Aztekowie przygotowując się do obrony, zbudowali barykady na trzech tamach, łączących miasto z lądem stałym. Te właśnie tamy zamierzali zaatakować Hiszpanów. Po wybudowaniu barykad, Aztekowie uczynili w nich wyłomy, w które wtargnęli Hiszpanie. Była to jednak pułapka Azteków, którzy okrążyli przeciwnika. Dzięki tej taktyce, Aztekowie byli blisko zabicia Cortesa, który tylko dzięki odwadze Christobala de Olei uniknął śmierci. Zdarzenie to miało miejsce w dniu 30 czerwca.

Pomimo pogarszającej się sytuacji zaopatrzeniowej, Aztekowie bronili się ofiarnie. Najtrudniejsze były dla Hiszpanów walki uliczne i o każdy budynek. Upadek miasta był jednak już tylko kwestią czasu. Dnia 13 sierpnia 1521 r. Hiszpanie i ich sprzymierzeńcy Tlaxcaltekowie, wdarli się do dzielnicy Tlatelolco, która kilkadziesiąt lat wcześniej była jeszcze samodzielnym miastem. Tutaj znajdował się ostatni punkt oporu Azteków. Po pokonaniu Indian, miasto przez cztery dni plądrowano, a tysiące jego mieszkańców zabito.

,Tenochtitlan bitwa pod

[edytuj] Bitwa pod Xaltocan

Bitwa pod Xaltocan podbój Meksyku przez Hiszpanów
Data	1521
Miejsce	Miasto Xaltocan
Wynik	zwycięstwo Azteków
Przyczyna	Hiszpański podbój Meksyku
Terytorium	Tenochtitlan
Strony konfliktu Aztekowie Hiszpania i Tlaxcaltekowie (wrogowie Azteków Dowódcy Qualpopoc (?) Hernán Cortés Siły ok 500 Indian  ? Straty  ? 3 zabitych Hiszpanów i 13 zabitych lub rannych Tlaxcalteków

Bitwa pod Xaltocan - odbyła się podczas Podboju Meksyku przez Hiszpanów w 1521 po zdobyciu stolicy Azteków. Hiszpanie dowodzeni przez konkwistadora Hernana Cortesa z sojusznikiem indianami Tlaxcalteków wygrali bitwą z Aztekami. Bitwa toczyła się na późnym latem 1521. Przez zimę Hiszpanie zdołali wzmocnić siły i odbudować morale wojska, a następnie zdobyć Tenochtitlan. Hiszpanie razem z wrogiem Azteków zadali szybki, skuteczny i krwawy dla Azteków atak. Indianie nie mogli się podnieść po tym ataku i skapitulowali.

,Xaltocan bitwa pod

Wikipedysta:Roma 552

[edytuj] Konflikt czadyjsko-sudański

Konflikt Konflikt czadyjsko-sudański
[[Grafika: Żołnierze sudańscy |280px]]
Data	23 grudnia 2005 - 13 marca 2008
Wynik	zwycięstwo Czadu
Przyczyna	Przyczyną wybuchu wojny było, według rządu w Ndżamenie, wspieranie czadyjskich rebeliantów przez rząd Sudanu.
Terytorium	Czad i Sudan
Strony konfliktu Sudan i rebelianci czadyjscy  Czad, ONZ (szczególnie Francja

Konflikt czadyjsko-sudański to wojna Czadu z przeciwko Sudanowi i sprzymierzonymi bojownikami czadyjskimi rozpoczęty 23 grudnia 2005

[edytuj] Przyczyny

23 grudnia 2005 Czad wypowiedział wojnę z Sudanowi. Przyczyną wybuchu wojny było, według rządu w Ndżamenie, wspieranie czadyjskich rebeliantów przez rząd Sudanu.

[edytuj] Konflikt w latach 2006/2007

Rebelianci napadli na przygraniczne, czadyjskie miasto Adre, zabijając około 100 ludzi. Ponadto Czad oskarża sudańską milicję o napadanie na terytorium Czadu, rabowanie i palenie wsi.

[edytuj] Oblężenie Ndżameny

1 lutego 2008 2 tysiące bojowników czadyjskich razem z siłami Sudanu zaopatrzonych głownie w karabiny maszynowe rozpoczęły oblężenie stolicy Czadu. Częściową kontrolę nad afrykańskim miastem przejęli po około 2 godzinnych starciach z siłami Czadu i kontyngentem m.in. Francji. Następnego dnia 2 lutego po dosyć spokojnej nocy po 4 godzinnej bitwie rebelianci wraz z wrogim Sudanem opanowali całą stolicę. Możliwą przyczyną klęski Czadu było słabe przygotowanie do odbioru natarcia i mniejsza ilość biorących udziału żołnierzy z Francji ze względu na odbyty w tym samym dniu (2 lutego) ślubu prezydenta Francji Nicolasa Sarkozy z modelką Carlą Bruni.

[edytuj] Bitwa pod Adre

3 lutego około godziny 12 rozpoczęła się bitwa pod Adre. Uszykowane trzy kolumny rebeliantów po około 1000 ludzi wspieranych przez 500 osobowy tabor Sudanu (razem około 3500 żołnierzy), zaatakowały Czad z siłami Francji (około 2000 żołnierzy). Natarcie rebeliantów odbyło się bez powodzenia dużo bojowników zostało rannych. O godzinie 13 na polu bitwy przybyły trzy sudańskie helikoptery które ostrzeliwały pozycję żołnierzy Czadu ale bez skutku(wypowiedzi kontygentu francuskuskiego) Około godziny 16 bojownicy ostatecznie skapitulowali i wycofali się z Adre. W bitwie zginęło 300 bojowników, 50 Sudańczków (wg. kontyngentu francuskiego). Z kolei śmierć po stronie czadyjskiej poniosło 59 żołnierzy (w tym 4 Francuzów). 4 lutego rebelianci zostali wyparci z Ndżameny.

[edytuj] Przyczyny porażki Sudanu w Czadzie

Przyczyną porażki było nie przygotowanie do wyczerpującej wojny z Czadem. Podczas wypowiedzenia wojny, Sudan był pogrążony w wyniszczającej wojnie domowej w Darfurze. Wojna ta przynosi ogromne ilości ofiar, uchodźców, a także przyczynia się do klęski humanitarnej jak i klęski gospodarki kraju.

[edytuj] Pokój

13 marca 2008 został podpisany po kilku miesięcznych rozmowach pokój w Dakarze, kończący wojnę sudańską-czadyjską. [[Sudan wznowił stosunki dyplomatyczne z Czadem. 11 maja 2008 te stosunki zostały ponownie zerwane przez Sudan

[edytuj] Dynastia Yi

Dynastia Yi objęła rządy w Korei w 1392 i pozostało u władzy do 1910. Pierwsi władcy respektowali doktrynę konfucjańską i wysoko cenili naukę i wiedzę. W Korei technika drukarska, wykorzystująca ruchome czcionki, wynaleziona została w 1234 – na 200 lat przed odkryciem ich w Europie. Nastąpił boom wydawniczy, wydano przede wszystkim publikacje naukowe, szczególnie z dziedziny medycyny, astronomii oraz rolnictwa. Głównym ośrodkiem naukowym była królewska akademia Chipyonjon, założona w 1420.

[edytuj] Chrześcijaństwo w Japonii

Jezuiccy misjonarze

[edytuj] Bitwa pod Szydłowcem

Bitwa pod Szydłowcem Powstanie styczniowe
Data	22 stycznia 1863
Miejsce	Szydłowiec
Wynik	zwycięstwo Rosji
Przyczyna	odebranie miasta od zaborców podczas powstania styczniowego
Terytorium	Królestwo Kongresowe
Strony konfliktu polscy powstańcy Rosja Dowódcy August Jasiński i Marian Langiewicz Rūdiger Siły ok 200 ok 100 Straty 5  ?

Powstanie styczniowe

Ciołków - Szydłowiec - Lubartów - Węgrów - Rawa - Siemiatycze - Słupcza - Miechów - Krzywosądz - Dobra - Małogoszcz - Staszów - Nowa Wieś (I) - Mrzygłód - Nagoszewo - Pieskowa Skała - Skała - Chroberz - Grochowiska - Igołomia - Krasnobród - Praszka - Buda Zaborowska - Ginietyny - Nowa Wieś (II) - Pyzdry - Stok - Kobylanka - Krzykawka - Birże - Ignacew (I) - Huta Krzeszowska - Salicha - Chruślina (I) - Ignacew (II) - Lututów - Góry - Komorów - Świerże - Chruślina (II) - Depułtycze - Żyrzyn - Złoczew - Fajsławice - Sędziejowice - Panasówka - Batorz - Mełchów - Łążek - Rybnica - Opatów (I) - Brody - Sprowa - Mierzwin - Huta Szczeceńska - Janik - Iłża - Opatów (II)

Bitwa pod Szydłowcem wybuchła nocą 23 stycznia 1863. W pierwszej fazie bitwy nastąpił atak kapitan Augusta Jasińskiego i płk Mariana Langiewicza na Szydłowiec w którym przebywały 2 roty pułku piechoty rosyjskiej pod dowództwem majora Rüdigera. Po początkowych 3 udanych natarciach na wojska rosyjskie, po kolejnym powstańcy zostali zmuszeni do odwrotu z miasta po stracie 5 powstańców. Mimo porażki Szydłowiec był jednym z pierwszych miast wyzwolonych przez powstańców styczniowych.

[edytuj] Bibliografia

[1]

Szydłowcem, bitwa pod Szydłowiec

[edytuj] Rudzka Kuźnica

Współrzędne: 50°19'53" N 18°51'01" E50.3313889 18.8502778 (Omega933/brudnopis)

{{{dzielnica}}} część dzielnicy Rudy Śląskiej
Status	część dzielnicy
Położenie	50° 19'53'' N 18° 51'01'' E
Populacja (2008)  - liczba ludności	400
Strefa numeracyjna	0-32
Kod pocztowy	41-700
Tablice rejestracyjne	SL
[[2] Strona internetowa dzielnicy]

Rudzka Kuźnica Rudahammer - to północna część dzielnicy Ruda w Rudzie Śląskiej. Rudzka Kuźnica leży na północ od rzeki Bytomka, granicząc na zachód z Zabrzem i od północy z Bytomiem. W Rudzkiej Kuźnicy znajdują się trzy ulice: ul. Jana III Sobieskiego (w 1683 wojska Sobieskiego maszerowały przez Kuźnicę), ul. Nad Bytomką i część ulicy Piastowskiej. Kuźnica była zamieszkiwana głównie w budynkach dwukondygnacyjnych (tzw. familoki) przez robotników.

[edytuj] Historia dzielnicy

Tereny dzisiejszej Rudzkiej Kuźnicy, stanowiły w XII wieku część Czarnego Lasu Bytomskiego. Pierwsza wzmianka o Kuźnicy pochodzi z 1401. W 1644 kościół biskupicki wprowadził księgi metrykalne, w których rejestrowani byli rudzianie. W roku 1683 przez Kuźnice maszerowały wojska Jana III Sobieskiego, podążając pod Wiedeń. Na mapie Homanna z 1736 roku jest wymieniona osada Kuźnica, zaś na mapie Bytomki z lat 1788- 1789 figuruje jako Ruder Kuznitze. Jednym z pierwszych zakładów przemysłowych była wzmiankowana w 1642 r. kuźnica żelaza, od której pochodzi nazwa obecnej kolonii Kuźnica Rudzka (RUDAHAMMER). W latach 1812-1816 wybudowano tu nowoczesną hutę cynku "Carlshotte" (Karol). Była ona w owym czasie największa na Śląsku i w całej wschodniej Europie. Około 1900 roku, została zbudowana przez hrabiego Ballestrema zbudowano w dolnej części Kuźnicy familoki,po południowej stronie ulicy Jana III Sobieskiego, za nim jeszcze zbudowany został szpital Spółki Brackiej -dawniejszego Knappschaftu. Dla odciążenia szpitali Bytomia i Zabrza zbudowano w latach 1904-1908 w Rudzkiej Kuźnicy na terenie 45 725 m2 przyległym do szosy między Bobrkiem a Biskupicami Szpital Spółki Brackiej (Knappschafts - Lazarett Rudahammer). Na owe czasy Był to jeden z największych i najnowocześniejszych szpitali na Górnym Śląsku. Dla nowego lazaretu w Rudahammmer został w roku 1904 zakupiony grunt o powierzchni 45 725 metrów kwadratowych przy szosie z Bobrka do Borsigwerk (obecne dzielnica Zabrza). W roku 1907 wzniesiono mury otaczające i płoty oraz portiernię jako biuro robót budowlanych. Rozpoczęcie budowy całego zakładu opóźniło się aż do wiosny 1908 roku, z powodu protestu przeciwko osiedlaniu się na podstawie prawa górniczego.Zakład został oddany do użytku w 1910r.Obiekt oddano do użytku w październiku 1910 roku. W okresie I wojny światowej pełnił funkcję niemieckiego szpitala wojskowego. Wskutek rabunkowej gospodarki kopalń, należących do koncernu Godulla, teren na którym stoi szpital, został odebrany. Gmach szpitala i budynki administracyjne zaczęły sie zapadać i szpital należało zlikwidować. W miejscu gdzie kiedyś stał gmach główny szpitala dziś jest boisko do gry w piłkę. W latach 1898-1930 przez ul. Sobieskiego jeździł tramwaj. Do roku 1930 przez Kuźnicę biegła granica polsko-niemiecka (dzisiejsza granica Ruda Śląska-Zabrze), a po jej zniesieni przez Kuźnicę przebiegał ruch tranzytowy. Dla usprawnienia tranzytu po II wojnie światowej wybudowano obwodnicę Kuźnicy.

[edytuj] Park im. Jana III Sobieskiego

Park w Rudzkiej Kuźnicy założony został na początku XX wieku przez hrabiego Ballesterma. W parku była restauracja z salą taneczną. W budynku tym ponadto mieścił się sklep - konsum, który do 1945 roku prowadziła p.Winkler. Zaopatrywała się w nim większa część mieszkańców. Park do lat pięćdziesiątych XX wieku stanowił miejsce rekreakcji - niedzielnego odpoczynku. Urządzano tam bowiem koncerty i inne imprezy. W części przyległej do restauracji ustawione stoły i ławki na betonowych stojakach. Na alejkach i kwietnikach parkowych zawsze panował porządek, gdyż ludzie szanowali dobro pozostające do ich dyspozycji. Dolna część pasku, obsadzona akacjami stwarzała ludziom możliwość odpoczynku na trawie w cieniu drzew. Z upływem lat jednak park był coraz bardziej dewastowany. W południowej części budynku, która została odrestaurowana, urządzono restaurację i salę gier. Kiedyś restauracja, biblioteka(lata 60, 70, początek lat 80 XX wieku) a potem założono w miejscu biblioteki bar pod kasztanami, którego właścicielem był Pańczyk od 2007 roku nie istnieje. Park jest w dużej mierze porośnięty lasem, a w nim pozostało jedynie boisko do piłki nożnej i koszykówki, stół do tenisa i plac zabaw. Charakterystyczny dla Rudzkiej Kuźnicy jest Staw Szkopka, który jest objęty sekcją wędkarską. Niestety Park im. Jana III Sobieskiego nie jest objęty ochroną Urzędu Miejskiego. W latach 70 XX wieku w parku znajdował się amfiteatr.

[edytuj] Komunikacja

Przez Rudzką Kuźnicę przebiegają trzy linie komunikacyjne KZK GOP. Linia autobusowa 39 (od 1 lipca 2007 przejął Nowak Transport), 280 (PKS Gliwice) i Tramwaje Śląskie linia 18 przez ulicę Piastowską. Dla usprawnienia tranzytu po II wojnie światowej wybudowano obwodnicę Kuźnicy.

[edytuj] "Drogi zaufania"

"Drogi Zaufania" - to pilotażowy przygotowany na zlecenie Ministerstwa Transportu przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad, skierowany do wszystkich użytkowników ruchu drogowego. Jego celem jest ochrona życia i życia ludzi na drogach. Pierwsze działania w ramach tego programu rozpoczęły się latem 2007, na krajowej ósemce. Na tej drodze są prowadzone prace inżynieryjne, edukacyjne i informacyjne. Od roku 2008 programem zostały objęte osiem innych dróg (od jedynki do dziewiątki). Na rok 2009 planowane jest objęcie programem Drogi Zaufania 88 następnych dróg krajowych. Drogi zaufania to Ósemka - Osiem - Osiemdziesiąt Osiem.

-Drogi w programie-

• Droga krajowa nr 1 - ma 636 km długości i przebiega południkowo z północy na południe Polski. Trasa biegnie bowiem z Gdańska do polsko-czeskiego przejścia granicznego w Cieszynie. Przebiega przez obszar województw: pomorskiego, kujawsko-pomorskiego, łódzkiego i śląskiego. Aż w czterech miejscach przecina Wisłę. Na odcinku Piotrków Trybunalski-Helsinki stanowi fragment tzw. Gierkówki.

Ważniejsze miejscowości leżące na trasie Jedynki: Gdańsk, Tczew, Świecie, Chełmno, Chełmża, Toruń, Włocławek, Łęczyca, Zgierz, Łódź, Rzgów, Piotrków Trybunalski, Radomsko, Częstochowa, Dąbrowa Górnicza, Sosnowiec, Jaworzno, Mysłowice, Pszczyna, Tychy, Czechowice-Dziedzice, Bielsko-Biała i Cieszyn.

Droga krajowa nr 1 jest polską częścią międzynarodowego szlaku komunikacyjnego E75 łączącego Skandynawię z Bałkanami w linii Vardø-Helsinki-Gdańsk-Łódź-Katowice-Bratysława-Budapeszt- Belgrad-Ateny-Sitía

PLAN PRAC INŻYNIERYJNYCH

Czarlin-Subkowy	Subkowy	Szprudnowo-Gniew	Chełmno	Wiąg	Jeżów
przebudowa zatok i dojść do przestanków	budowa lewoskrętów i chodników, oświetlenie, uporządkowanie zjazdów	budowa zatok autobusowych	budowa sygnalizacji świetlnej	przebudowa skrzyżowania	budowa sygnalizacji świetlnej, likwidacja przewiązek
Topola Królewska	Zgierz	Czechowice	Nowa Wieś	Siewierz	Wojkowice Kościelne
przebudowa skrzyżowania	budowa sygnalizacji świetlnej	modernizacja sygnalizacji świetlnej (przy ul. Węglowej, Ligockiej i Legionów), przebudowa skrzyżowań (w tym budowa sygnalizacji świetlnej wraz z wprowadzenie monitoringu i rejestracji zdarzeń, a także montaż urządzenia do pomiaru prędkości na skrzyżowaniu z ul. Lipowską)	montaż oświetlenia przejścia dla pieszych	budowa kładki lub podziemnego przejścia dla pieszych	budowa sygnalizacji świetlnej na przejściu przy ul. Karsów

Ponadto na długości całej drogi w woj. łódzkim powstanie ok. 2 km chodników.

Ponadto na długości całej drogi w woj. śląskim powstanie lub zmodernizowanych zostanie kilkanaście kilometrów barier energochłonnych.

• Droga krajowa nr 2 - ma 674 km długości i przebiega równoleżnikowo z zachodu na wschód Polski. Trasa biegnie od polsko-niemieckiego przejścia granicznego w Świecku z polsko-białoruskim przejściem w Terespolu. Przebiega przez obszar województw: lubuskiego, wielkopolskiego, łódzkiego, mazowieckiego i lubelskiego. Na odcinku Nowy Tomyśl-Stryków ma status autostrady o numerze A2.

Ważniejsze miejscowości leżące na trasie Dwójki: Świecko, Świebodzin, Nowy Tomyśl, Poznań, Września, Konin, Koło, Kutno, Łowicz, Sochaczew, Warszawa, Mińsk Mazowiecki, Siedlce, Biała Podlaska i Terespol.

Droga krajowa nr 2 jest polską częścią międzynarodowego szlaku komunikacyjnego E30, łączącego Wyspy Brytyjskie z daleką Rosją i biegnącego przez dziewięć państw: Irlandię, Wielką Brytanię, Holandię, Niemcy, Polskę, Białoruś, Rosję.

PLAN PRAC INŻYNIERYJNYCH

Koryta	Lutol Suchy	Pniów	Torzym	Trzciel	Województwo Wielkopolskie	Kutno	Piwki
uspokojenie ruchu	uspokojenie ruchu	uspokojenie ruchu	uspokojenie ruchu	poprawa bezpieczeństwa ruchu drogowego	na całym odcinku dwójki w województwie wielkopolskim zaplanowano budowę trzech azyli dla pieszych oraz 14 wysp na skrzyżowaniach. Odświeżona zostanie też linia ciągła krawędziowa przy poboczach, rozstawionych zostanie 28 kompletów znaków aktywnych, powstanie 260 metrów barier ochronnych przy chodnikach. Na poboczu staną cztery fotoradary. Prace zaplanowano również w Kłodawie, gdzie drogowcy planują wybudować sygnalizację świetlną na dwóch skrzyżowaniach, a także ułożyć nowy chodnik	budowa trzech sygnalizacji świetlnych, budowa chodnika	budowa azylu, budowa chodnika
Horbów	Rogoźniczka	Nowy Sławacinek	Wólka Dobryńska	Zalesie	Żabce	Żabice-Międzyrzec Podlaskie
budowa chodnika	budowa chodnika i wyznaczenie przejść dla pieszych	budowa chodnika	wyznaczenie przejścia dla pieszych i jego oświetlenie	budowa chodnika	budowa chodnika	opracowanie projektu budowy chodnika ze ścieżką rowerową

Ponadto skrzyżowanie z drogą nr 3 na wysokości 67 km drogi krajowej nr 2 zostanie przebudowane w rondo. Modernizowany będzie też zjazd na drogę powiatową Szczaniec-Dąbrówka. Ponadto na długości całej drogi w woj. łódzkim przebudowanych zostanie 9 skrzyżowań.

Droga krajowa nr 3 - ma ok. 500 km długości i przebiega południkowo z południa na północ Polski. Trasa biegnie od Świnoujścia do polsko-czeskiego przejścia granicznego w Jakuszyce. Przebiega przez obszar województw: zachodniopomorskiego, lubuskiego i dolnośląskiego. Na odcinkach Goleniów-Szczecin-Kijewo oraz Sulechów-Racula ma status drogi ekspresowej.

Ważniejsze miejscowości leżące na trasie Trójki: Świnoujście, Goleniów, Szczecin, Pyrzyce, Gorzów Wielkopolski, Skwierzyna, Międzyrzecz, Świebodzin, Sulechów, Zielona Góra, Nowa Sól, Nowe Miasteczko, Polkowice, Lubin, Legnica, Bolków, Jelenia Góra, Piechowice, Szklarska Poręba, Jakuszyce.

Droga krajowa nr 3 jest polską częścią międzynarodowego szlaku komunikacyjnego E65, łączącego Malmo w Szwecji z miejscowością Chania na Krecie i biegnącego przez jedenaście krajów: Szwecję, Polskę, Czechy, Słowację, Węgry, Chorwację, Bośnię i Hercegowinę, Czarnogórę, Serbię, Macedonię i Grecję.

PLAN PRAC INŻYNIERYJNYCH

Lipiany	Ławy	Mironowo	Nowielin	Przybiernów-Babigoszcz
budowa azyli dla pieszych na przejściu dla pieszych	przebudowa skrzyżowania z drogą powiatową	budowa chodnika od skrzyżowania z drogą powiatową do zatoki autobusowej	budowa azyli dla pieszych na przejściu dla pieszych	przebudowa skrzyżowania z drogą powiatową

Na całym odcinku Trójki w województwie dolnośląskim zaplanowano likwidację 16 przewiązek, montaż ponad 11 km barierek ochronnych i budowę prawie 1 km chodników. Przebudowane zostaną też trzy skrzyżowania.

• Droga krajowa nr 4 - ma 677 km długości i przebiega równoleżnikowo z zachodu na wschód Polski. Trasa biegnie od polsko-niemieckiego przejścia granicznego w Jędrzychowicach do polsko-ukraińskiego w Kroczowej. Przebiega przez obszar województw: dolnośląskiego, opolskiego, śląskiego, małopolskiego i podkarpackiego. Znaczną jej część stanowi autostrada A4.

Ważniejsze miejscowości leżące na trasie Czwórki: Jędrzychowie, Zgorzelec, Bolesławiec, Krzywa, Legnica, Wrocław, Gliwice, Ruda Śląska, Katowice, Mysłowice, Jaworzno, Chrzanów, Kraków, Wieliczka, Bochnia, Brzesko, Tarnów, Pilzno, Dębica, Rzeszów, Łańcut, Jarosław, Radymno, Korczowa.

Droga krajowa nr 4 na znaczącym odcinki (Zgorzelec-Radymno) jest polską częścią międzynarodowego szlaku komunikacyjnego E40, łączącego wybrzeże Kanału La Manche z granicą kazachsko-chińską i biegnącego przez dziewięć państw: Francję, Belgię Niemcy, Polskę, Ukrainę, Rosja, Uzbekistan, Kazachstan i Kirgistan aż po granicę z Chinami..

PLAN PRAC INŻYNIERYJNYCH

Brzesko	Chełm	Dębno	Ładna	Łukanowice	Wieliczka	Sułków	Duńkowice	Głuchów
przebudowa ronda i skrzyżowania z drogą wojewódzką nr 768	budowa sygnalizacji świetlnej na skrzyżowaniu z drogą powiatową Chełm-Siedlce	przebudowa skrzyżowania poprzez wydzielenie lewoskrętów, dobudowę chodników i zatok autobusowych	oświetlenie skrzyżowań, budowa zatok autobusowych	budowa sygnalizacji świetlnej	budowa sygnalizacji świetlnej na skrzyżowaniu z ul. Bogucką oraz budowa odcinków pięciu gminnych dróg dojazdowych na odcinku 15 km	budowa chodnika	montaż elementów odblaskowych i tablic ostrzegawczych, budowa oświetlenia przejść dla pieszych	budowa azylów na przejściach dla pieszych
Gwizdaj	Kosina	Łańcut	Mirocin	Piaski	Radymno	Ropczyce	Wierzbna
budowa wysp brukowanych	budowa wysp brukowanych, poprawa oznakowania na skrzyżowaniach	budowa sygnalizacji świetlnej	uspokojenie ruchu	budowa azylu na przejściu dla pieszych, ograniczenie prędkości do 70 km/h	budowa azylów na przejściach dla pieszych	oświetlenie przejść dla pieszych	budowa wysp brukowanych, budowa oświetlenia przejść dla pieszych

[edytuj] Republika Federalna Nepalu

Republika Federalna Nepalu- powstała 28 maja 2008, przyjęta przez Zgromadzenie Narodowe Nepalu według wyborów pralamentarnych z 10 kwietnia 2008. Zgromadzenie Narodowe tym samym usunęło monarchię hinduistyczną rządzącą Nepalem przez 240 lat, a ostatni król Gjanendra został zwykłym obywatelem tego kraju. Przyjęto również tymczasową konstytucję Nepalu. Posiedzenie Zgromadzenia Konstytucyjnego było kilkakrotnie przekładane, ponieważ do ostatniej chwili partie polityczne nie były w stanie dokonać podziału 26 mandatów, których zgodnie z ordynacją wyborczą należało do kompetencji rządu tymczasowego. Na ulicach Katamandu (stolicy republiki federalnej) manifestujący ludzie rozpoczęli świętowanie kresu monarchii i początek republiki federalnej Nepalu.

[edytuj] Zobacz też

• Nepal
• Wybory parlamentarne w Nepalu w 2008 roku

?player=Zabaleta Zabaleta World Ranking History]

.php

[edytuj] Nowak Transport

Nowak Transport - przedsiębiorstwo transportowe z Nowego Chechła zajmujące się przewozem osób na liniach miejskich na zlecenie KZK GOP i MZKP Tarnowskie Góry . Firma posiada jedną zajezdnie w ruchu liniowym. Znajduje się ona w Świerklańcu. Tabor transportowy to głównie używane pojazdy zza zachodniej granicy (Niemcy). Dla KZK GOP obsługuje obecnie 9 linii autobusowych na terenie: Bytomia, i Rudy Śląskiej. Dla MZKP Tarnowskie Góry obsługuje także 9 linii autobusowych.

Dla KZK GOP obsługuje: 39, 121, 132, 135, 146, 184, 734, 735, 744.

Dla MZKP Tarnowskie Góry obsługuje linie: 119, 145, 151, 283, 614, 670, 712, 729, 736.

Łącznie Nowak Transport na Śląsku obsługuje 18 linii autobusowych.

Nowak Transport specjalizuje się również w spedycji i przewozie rzeczy.

[edytuj] Tabor

Konsorcjum posiada 44 autobusów w służbie liniowej następujących marek:

• Jelcz M121M - 1 sztuka
• Jelcz M11 - 7 sztuk
• Mercedes O405N - 2 sztuka
• MAN NL202 - 6 sztuk
• MAN NL223 - 1 sztuka
• MAN NG272 - 7 sztuk
• MAN NL223 - 1 sztuka
• Ikarus 280.26
• Ikarus 260.04 - 4 sztuki
• Mercedes O405G - 2 sztuki
• Mercedes 0405N - 2 sztuki
• Neoplan N4021NF - 3 sztuki
• DAB 15-1200C mk.I - 5 sztuk
• DAB 15-1200C mk.II - 2 sztuki
• DAB 15-1200C mk.III - 1 sztuka
• MAZ 103 - 2 sztuki

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona przedsiębiorstwa

To jest tylko zalążek artykułu związanego z komunikacją miejską. Jeśli potrafisz, rozbuduj go.

Kategria:Przewoźnicy KZK GOP

[edytuj] Konferencja w Ilulissat

Konferencja w Ilulissat ( 28 – 29 maja) - dotyczyła podziału Arktyki. Na konferencji nie zapadły jeszcze ostateczne decyzje, ale została osiągnięte porozumienie co do sprawy. Przedstawiciele 5 państw konkurujących o prawa do arktycznego dna morskiego ustalili na konferencji w Ilulissat na Grenlandii że wszystkie sprawy terytorialne dotyczące Arktyki będą rozwiązane w oparciu o regulacje ONZ. Ministrowie spraw zagranicznych Danii, Norwegii i Rosji, zastępca sekretarza stanu USA i kanadyjski minister zasobów naturalnych przez dwa dni (28 – 29 maja) obradowali na kwestię dna morskiego, którego skrywać może nawet do 25% niewykorzystanych dotąd światowych zasobów ropy naftowej i gazu. Projekt wydobycia arktycznej ropy krytykują ekolodzy, którzy przestrzegają przed katastrofą środowiskową.

[edytuj] zobacz też

• Arktyka
• Grenlandia

[edytuj] Starożytna Azja Południowo-wschodnia

Starożytna Azja Południowo-wschodnia. Od ok. 1000r. p.n.e, brąz był w powszechnym użyciu w Azji Południowo-Wschodniej, a w ciągu kilkuset lat zaczęto używać także żelaza. Prawdopodobnie umiejętność wykonywania wyrobów z żelaza nie została nabyta lecz rozwinęła się wśród ludów Azji Południowo-Wschodniej. Innym osiągnięciem było rozwinięcie sztuki ceramicznej. Niezależność kultur Azji Południowo-Wschodniej uległa jednak osłabieniu w chwili pojawienia się wpływów cywilizacji chińskiej na północy oraz hinduskiej na zachodzie regionu. Jako pierwsza upadła kultura północnego Wietnamu, który stał się prowincją chińską w 111 r. p.n.e. i pozostała nią przez kolejnych tysiąc lat. Bardziej pokojowe wpływy hinduskie realizowane były poprzez kontakty handlowe oraz hinduistyczne i buddyjskie misje religijne. Elementy kultur ludów Azji Południowo-Wschodniej oraz obcych zaczęły przenikać się wzajemnie, co zapoczątkowało stopniowy rozwój lokalnych społeczności. Jedną z nich była kultura Pyu z Myanmaru. Przybysze z Tybetu niosące idee buddyjskie w religii, sztuce i architekturze rozwijali swą kulturę na przestrzeni 700 lat, począwszy od 100 r. n.e., budując swe miasta otoczone murami. W południowej Kambodży przeważały wpływy hinduskie. Hinduistyczne świątynie budowane były od ok. 600. Pod wpływem Indii znalazły się także, należące do Indonezji -Jawa i Sumatra, choć miały również kontakty handlowe z Chinami. Do roku 700 powstało na Jawie wiele królestw i państw. W królestwach Funan (100-500 n.e) i Czampa (600-900 n.e) w południowym Wietnamie oraz Czenla (500-800 n.e.) w Kambodży panował hinduski system rządów i religii. Po podbiciu Funan przez Czenla ok. 550 r., powstało większe -zjednoczone państwo. W południowej Tajlandii od 699 r. przez blisko 400 lat prosperowało, pozostające pod silnym wpływem religii buddyjskiej, królestwo Dwarawati. Pozostałości wszystkich tych społeczności - ruiny budynków, posagi Buddy, naczynia, bransolety i bębny - ukazują obraz tego, z jaką łatwością różne ludy zamieszkujące Azję Południowo-Wschodnią akceptowały obce wpływy i dopasowywały je do własnych kultur.

[edytuj] Zobacz też

• Buddyzm

[edytuj] Prehistoryczna Australia

Prehistoryczna Australia Australia była przypuszczalnie zasiedlona po raz pierwszy około 40 000 lat temu. Dowodem na to są kamienne siekierki datowane na ten okres. W owym czasie poziom mórz był niższy niż dziś, a Australia, Nowa Gwinea i Tasmania stanowiły jeden kontynent połączony pomostami lądowymi. Pierwsi Australijczycy, przodkowie Aborygenów przypłynęli na ten ląd z Azji południowo-wschodniej. Ok. roku 6000 p.n.e poziom morza wzrósł, poszczególne lady. Wielu z australijskich Aborygenów przeniosło się w głąb lądu polując na zwierzęta i zbierając płody ziemne. Przemieszczali się wraz z zmiana suchych i deszczowych pór roku. Inni mieszkali na wybrzeżach polując i łowiąc ryby. Osia kultury Aborygenów są legendy o Śnieniu wiążące ludzi z przyrodą i duchami przodków. Śnienie jest ciągle żywe dzięki pieśnią, tańcom i sztuce. Około 30 000 lat temu Melanezyjczycy z północnej z północnej Nowej Gwinei popłynęli na wschód, na Wyspy Salomona. Odnaleziono narzędzia datowane na ten okres, z wciąż przywartymi mikroskopijnymi nasionami roślin taro. Ok. 2000 p.n.e. ludzie, którzy posługiwali się misternie zdobiona ceramika zwana lapita, pożeglowali wraz z świniami i drobiem daleko na wschód, na Tonga i Samoa. Archeolodzy nie mogą dojść do porozumienia, czy pochodzili z wysp Oceanii czy z Azji. Wiadomo, że w ciągu następnych 3000 lat potomkowie ludu Lapita - dzisiejszy Polinezyjczycy - odkryli wiele wysp, w tym Markizy, Wyspę Wielkanocną i Hawaje. Ich potomkowie odkryli Nowa Zelandię. Te podróże były rozmyślnymi próbami kolonizacji, w miarę jak stare osady przeludniły się. Żeglując po Pacyfiku kierowali się gwiazdami, na całe stulecia przed przybyciem odkrywców europejskich.

[edytuj] Nowożytna Afryka

Nowożytna Afryka Rozwój państw w Afryce rozpoczął się dzięki handlowi we wczesnym średniowieczu. Na zachodzie Afryki rozwijał się w XV i XVI w. Songhaj. Inne, mniejsze państwa taie jak Benin Ojo i Dahomej powiekszyły swoje terytoria. Kanem-Bornu powstało w IX w. i przetrwało 1000 lat. Na południu Afryki powstało kilka państw Bantu, w tym Kuba, które podporządkowało kilka plemion. Wschodnia Afryka była, za wyjątkiem Etiopii, muzułmańska, która osłabła, ale jednak przetrwała. Po przybyciu europejskich odkrywców, kupców i misjonarzy władcy afrykańscy dalej budowali i rozwijali państwa. JKraje europejskie potrzebowały coraz więcej towarów afrykańskich, w tym niewolników, i zaczęły stawiać więcej żądań. Mimo to większość władców afrykańskich zachowało niezależność.

[edytuj] Chrześcijańska Etiopia

Chrześcijańska Etiopia starała się prowadzić ekspansję na muzułmańskich terytoriach Rogu Afryki. Jednak w 1529 roku muzułmański przywódca religijny Ahmed Gran ogłosił świętą wojnę przeciwko Etiopii i odniósł wiele zwycięstw. Potem Etiopia stała się terenem najazdów z południa i weszła w okres upadku.

[edytuj] Songaj

Songaj był trzecim wielkim państwem w zachodniej Afryce, zajmując miejsce Ghany (dawnej) i Mali. Zaczął dominować w XV w. i przetrwał aż do 1591 roku, kiedy najechali go Marokańczycy. Za panowania Sonni Alego znanego z dzielności i bezwzględności Songaj stał się potęgą kontrolująca prawie cały handel transsaharyjski razem z centrami handlowymi takim jak Gao, Dżenne i Tambuktu. Miasta te były ośrodkami nauczania i centrami religijnymi.

[edytuj] Europejscy odkrywcy

Afryka fascynowała europejczyków. W XIX w. były wysyłane co roku wyprawy odkrywcze. Nimieccy misjonarze Ludwig Krapf i Johannes Rebman byli pierwszymi Europejczykami którzy zobaczyli w 1848r. najwyższą górę Afryki Kilimandżaro. Francuski odkrywca Pierre de Bazza odkrył obecne Kongo. Angielscy podróznicy John Spehe i Richard Burton odkryli źródła Nilu w 1857r.

[edytuj] Afryka w starożytności

[edytuj] Prehistoria

Po zakończeniu zlodowacenia ok. 12000 lat temu zbieracko-łowieccy Nomadowie przemierzali większy obszar Afryki. Ok. 7000 p.n.e. zaczęli sie osiadać w pobliżu rzek i jezior . Rozpoczęli wytwarzanie naczyń zdobionych falistymi liniami. Ok. 6000 p.n.e. rolnicy z Sahary, która nie była jeszcze pustynią, uprawiali proso, sorgo i ryż. Nomadzi hodowali bydło, owce i kozy przepędzając zwierzęta na sezonowe pastwiska. W żyznej dolinie Nilu uprawiano pszenicę i jęczmień Ok. 5000 p.n.e. rozpoczęto na Wyżynie Abisyńskiej uprawiać rośliny, wśród nich miejscowe zboże teff. Ok. 3000 p.n.e nadmierne wykorzystywanie pastwisk na Saharze przyczyniło się do erozji gleby, która zaczęła się przekształcać w pustynię. Pasterze więc przenieśli się na południe do Sahelu i na Wyżyną Abisyńską.

[edytuj] Państwa starożytne

Pierwszym znanym starożytnym państwem w Afryce było królestwo Egiptu, powstałe w ok. 3000 roku p.n.e. w dolinie Dolnego Nilu. Natomiast na obszarach wzdłuż Środkowego Nilu, o historycznej nazwie Nubii, pierwsze struktury państwowe rozwinęły się w ok. 2500 r. p.n.e. Pierwsze większe państwo w tym regionie, nazwane przez Egipcjan Kusz, powstało w ok. 1700 r. p.n.e. Zamieszkane było w większości przez ludność pochodzenia negroidalnego i było przedmiotem najazdów łupieżczych ze strony Egipcjan, gdyż znajdowały się tam złoża złota. Królestwo Kusz prowadziło liczne wojny z Egiptem, który w końcu VII w. p.n.e. opanowany został przez Nubijczyków. Wyparły ich stamtąd wojska Asyrii w połowie VI w. p.n.e. Później Kusz zostało pokonane przez Egipcjan i rozpadło się na kilka pomniejszych państewek.

Drugim państwem w Północnej Afryce było Aksum, istniejące od V w. p.n.e. Leżało ono pomiędzy Nilem Błękitnym i Morzem Czerwonym. Dzięki dostępowi do morza rozwinął się tam znaczny handel, głównie z imperium rzymskim, do którego eksportowano kość słoniową, skorupy żółwi, wonne olejki i metale szlachetne.

Wybrzeża śródziemnomorskie Afryki, nie licząc Egiptu, w VIII-VI w. p.n.e. były kolonizowane przez Greków i Fenicjan. Główną kolonią fenicką była Kartagina powstała w 804 p.n.e. terenie obecnej Tunezji. Poza tym Fenicjanie penetrowali pas wybrzeży do Gibraltaru, zaś Grecy kolonizowali Półwysep Cyrenajki.

[edytuj] Kultura Nok

Mieszkańcy z kultury Nok żyli w glinianych chatach na nizinach i wzgórzach współczesnej Nigerii. Kwitła ona przez przynajmniej 700 lat od ok. 500 p.n.e. Tamtejsi mieszkańcy mieli wielu bogów i czcili swoich przodków. Tworzyli ekspresyjne figury ludzi i zwierząt z terakoty. Ludzie kultury Nok zaczęli wytapiać żelazo ok. 500 p.n.e. Niektóre piece miały kształt kopuły. Rudę umieszczono w wewnątrz i podgrzewano węglem drzewnym. W wysokiej temperaturze ruda przekształca się w metal. Osiągnięto to przez wydmuchiwane powietrze przez gliniane przewody umieszczane w otworach przy podstawie.

[edytuj] Aksum

W I wieku p.n.e. powstało państwo Aksum. Rozciągało sie wzdłuż Morza Czerwonego przez północną Etiopię, aż do Nilu. Ok. 350 Aksumici zdobyli Meroe ( stolica Kusz. W tym samym czasie władca Aksum Ezana, jako pierwszy władca afrykański przyjął chrześcijaństwo. Po udomowieniu wielbłąda ok. 100 p.n.e. zwiększył się handel transsaharyjski. Od ok. 500 karawany łączyły Morze Śródziemne z zachodnią Afryką.

[edytuj] zobacz też

• Starożytny Egipt

• Kartagina
• Afryka Północna w starożytności
• Kultura Nok
• Aksum
• Afryka subsaharyjska w starożytności
• Afryka subsaharyjska w I tysiącleciu
• Cywilizacja afrykańska
• Handel transsaharyjski

Bibliografia: Ilustrowana Historia Świata Neil Morris

[edytuj] Ameryka Łacińska epoce nowożytniej

Okres Ameryki Łacińskiej w nowżytności - to okres dominacji europejskiej na kontynencie i odzyskiwanie niepodległości przez państwa Ameryki Południowej w XIX wieku. -Ekspansja Europy- Wraz z ekspansją Hiszpanii i Portugalii na kontynent południowo amerykański wyginęły wspaniałe cywilizacje prekolumbijskie. Traktat z Tordesillas ustalił podziału ziemskiego dwóch potęg z Półwyspu Iberyjskiego. Portugalia uzyskała ziemie brazylijskie na których w 1693 odkryto złoto i diamenty. Hiszpania posiadała od tej chwili ziemie na zachód od Brazylii w Ameryce Południowej. Na kontynencie kwitło niewolnictwo i wyniszczanie Indian (wg. przekazu bp. Bartholome de las Casas. Już w latach 1571 - 1573 pod wodzą ostatniego króla Inków Tupac Amaru wybuchło powstanie w Peru mające na celu oswobodzenie kraju Inków. Powstanie to katastrofalna porażka Indian i w konsekwencji ścięcie króla. Podbite ziemie w Nowym Świecie były zarządzane przez wicekrólestwa (audiencias) i kapitanie generalne. Istniały następujące wicekrólestwa: Nowej Hiszpanii 1535 - obejmowało wszystkie kolonie hiszpańskie w Ameryce Północnej, Peru 1542, Nowej Grenady 1717, La Platy 1776. Ustanowiono też Sądy Apelacyjne, które miały charakter sądów okręgowych jednym z ich zadań była ochrona Indian. Natomiast kapitaniami generalnymi były: Caracas 1777, Chile 1778, Chichuahua 1776, Hawana 1777. Bardzo duży wpływ na życie w koloniach posiadał kościół, który dysponował ogromnymi obszarami oddanymi całkowicie do jego dyspozycji. Kolejnym etapem w dominacji europejskiej w Ameryce była walka o ziemie między poszczególnymi krajami europejskimi. W 1624, Holandia zajęła Bahię która dotychczas należała do Portugalii. W 1654 po walkach o ziemie Holandia ostatecznie utraciła Bahię. Na wyspach karaibskich rozwinęła się kolonizacja pod berłami: angielskimi, holenderskimi, francuskim, szwedzkimi, duńskimi, a nawet lenna Polski Kurlandii. W 1754 - 1757 w Paragwaju trwała wojna Guaranów przeciwko kolonistom. Koncepcja państwa paragwajskiego upadła. W 1780 - 1782 trwało wielki powstanie na ziemiach inkaskich pod wodzą Tupaca Amaru II, które upadło, wódz poniósł ten sam los co jego poprzednik. -Okres niepodległości krajów Ameryki Łacińskiej-

Poniższa tabela prezentuje chronologiczne daty zdobywania niepodległości przez dane kraje:

Nowe kraje Ameryki Łacińskiej

kraj	data uzyskania niepodległości	dowódca niepodległościowy
Haiti	1 stycznia 1804	Jean-Jacques Dessalines
Paragwaj	15 maja 1811
Argentyna	9 lipca 1816	generał José de San Martín
Chile	1818	O'Higgins
Wenezuela	1821	Simón Bolívar
Salwador	1821	generała A. de Iturbide
Honduras	1821
Nikaragua	15 września 1821
Kostaryka	1821
Gwatemala	1821
Meksyk	1821
Kolumbia	1822	Simón Bolívar, generał Sucure
Brazylia	1822
Peru	1824	Simón Bolívar
Boliwia	1825
Urugwaj	1828	generał Fructuoso Rivera y Toscana
Ekwador	1830	generał Antonio José de Sucre
Dominikana	2 lutego 1844
Jamajka	6 sierpnia 1862
Kuba	1902	José Martí
Panama	1903
Gujana	1966
Bahamy	10 lipca 1973
Surinam	1975
Belize	1981

Zjednoczone Prowincje Ameryki Środkowej (Federacja Ameryki Środkowej) - państwo w Ameryce Środkowej istniejące między 1823, a 1840. Obejmowało obszar: Gwatemali, Hondurasu, Kostaryki, Nikaragui i Salwadoru. W 1838 powstała 6 prowincja Los Altos.

[edytuj] Lehna Agad

Guru Angad Dev Ji był drugim z jedenastu Sikh Guru. Lehna urodził się we wsi Sarae Naga która należy do powiatu w Delhi. Urodził się 31 marca 1504, był synem Dolny. Jego matce było na imię Mata ramo (znana również jako Mata Sabhirai, Mansa Devi, Daya Kaur). Narayana Das Trehan był jego dziadekiem, który pochodził w domu przodków Matte-di-Saraj pobliżu Mukatsar. W 1538, Nanak Ji wybrał Lehna, jego uczenia, następnie jako następcę na Guruship zamiast jednego z jego synów. Lehna Angad stał się drugim guruz Sikhowie.Kontynuował on pracę rozpoczętą przez Założyciela, Nanak Ji.

Dorastanie Guru Angad Dev Ji Bhai Lehna został podniesiony jako hinduskie, jak był Nanak Ji, dorastanie był pobożny sługa Durga. Co roku prowadzi grupę hinduskie wiernych do świątyni Jawalamukhi śpiewem całą drogę robiono pudła do bogini Sikhów. Ożenił się z Mata Khivi w styczniu 1520 i miał dwóch synów (Dasu i Datu) i dwie córki (Amro i Anokhi). W całej rodziny swego ojca opuściły ich przodków wieś w strachu przed inwazją z Babar. Po tym rodzina osiedliła się w Khadur Sahib przez wieś rzeki Beas w pobliżu tego, gdzie jest teraz taran małego miasteczka o 25 km. Miasto Amritsar zostało zbudowane na ziemi uwagę na Sikh Guru córki jako dar ślubu przez cesarza Akbara.

Przystąpienie do Kartarpur Pewnego dnia, Bhai Lehna po wysłuchaniu hymnu odmawianego w Nanak Ji z Bhai Jodha sąsiada którzy pochodziła z Guru. Jego umysł został złapany przez melodię i podczas jego pielgrzymki do rocznego Jwalamukhi Temple zapytał jego grupy, gdyby myśl nadeszła, żeby zobaczyć mistrza. Każdy myśli tego najbardziej niewłaściwe i odmówił. Nie jeden shirk poświęcił swoje obowiązki, by być przewodnikiem po wszystkich i lider grupy, w jaki sposób może on zrezygnować z nich złodziei wzdłuż drogi. Ale człowiek czci i Dharmy, że był wierszy i modlitw (kirtan) Nanak nadal przechowywane na każdym jego myśli. Tak więc bez jednej nocy ktoś mówi on zamontowany swojego konia i przystąpił do wsi obecnie znany jako Kartarpur (Miasto Boga), aby jego wizyta w Nanak Ji. Jego pierwsze spotkanie z Nanak Ji go całkowicie zmieniło. On sam się wpisał do służby Nanak Ji i tak stał się jego uczniem (Sikh) i zaczął żyć w Kartarpur. Jego głębokie nabożeństwo i usługi (Sewa) dla Nanak Ji były tak intensywne, że rodziny Guru były bardziej zazdrosne. Był więc wysłany przez swojego nowego pana z powrotem do swego domu na tendencję do jego rodziny i obejrzeć w ciągu Guru's Sikhowie. Później po kilku próbach jego posłuszeństwo i usług (jeden miał gdzie jeść to, co się do dotyczy do Guru synowie, którzy tylko Lehna nie był skłonny do jedzenia, które w magiczny sposób włączone do Sweetest żywności) był zostali jako drudzy Guru Guru Angad Dev Ji. Nanak Ji miał dotknąć go i zmienił nazwę na niego Angad (część ciała) lub drugi Nanak na 7 września 1539. Zanim został nowym Guru miał spędzić sześć lub siedem lat w służbie Nanak Ji na Kartarpur.

Śmierć Nanak Ji Po śmierci Nanak Ji 22 września 1539, Guru Angad Dev Ji z wsi Khadur Sahib (w pobliżu Goindwal Sahib). On przeniesiony zastał (Nanak Ji) zarówno duchem jak i literą. Yogis i święci różnych sekt odwiedził go i prowadziła szczegółowe rozmowy dotyczące sikhizm z nim.

Guru Angad Dev Ji wprowadził nowy alfabet znany jako Gurmukhi Script, modyfikował stary Pendżabski alfabet. Wkrótce, ten skrypt stał się bardzo popularny i zaczął być używany przez ludzi w ogóle. Brał duże zainteresowanie w edukacji dzieci poprzez otwarcie wielu szkół do ich instrukcji, a tym samym wzrosła liczba osób, literat. Dla młodzieży zaczął tradycji Akhara Mall, gdzie fizyczne jak i duchowe ćwiczenia były prowadzone. On zebranych faktów o Nanak Ji życie z Bhai Bala i napisał pierwszą biografię Nanak Ji. On także napisał 63 Saloks (stanzas), które są zawarte w Sri Guru Granth Sahib Ji. On popularised i rozszerzone instytucji ty Langar Guru (Guru's komunalnych kuchnia), które rozpoczęto Nanak Ji.

Śmierć Guru Angad Dev Ji Guru Angad Dev Ji, idąc za przykładem wyznaczonym przez Nanak Ji, nominowany Sri Amar Das Ji jako jego następcy (trzeci Nanak) przed śmiercią. Przedstawił wszystkich świętych skryptów, w tym roku otrzymał od Nanak Ji, Guru Amar Das Ji. Guru zmarł 29 marca 1552 w wieku 48 lat.

Jedenaście Guru

Jedenaście Guru

Imię	Data urodzenia	Wybór na Guru	Śmierć
Nanak	15 kwietnia 1469	20 sierpnia 1507	22 września 1539
Lehna Angad	31 marca 1504	7 września 1539	29 marca 1552
Amar Das	5 maja 1479	26 marca 1522	1 września 1574
Ram Das	24 września 1534	1 września 1574	1 września 1581
Ardżan	15 kwietnia 1563	1 września 1581	30 maja 1606
Hargobind	19 czerwca 1595	25 maja 1606	28 lutego 1644

[edytuj] Guru Amar Das

Guru Amar Das(Pendżabski: ਗੁਰੂ ਅਮਰ ਦਾਸ) (ur. w Amritsar, Delhi, Indie 5 maja 1479 zmarł 14 maja 1574 w Amritsar, Delhi, Indie). Był trzecim z jedenastu Guru z sikhizm i stał się Guru 26 marca 1552 po Guru Angad dev, który zginął 29 marca 1552. Urodził się w Basarka, był najstarszym z rodzeństwa. Jego ojciec to Bhai tej Cheský Teshín Bhalla a matka Mata Lakhmi. W wieku lat 24, ożenił z Mansa która urodziła dwóch synów, Mohan i Mohri, i dwie córki, Dani i Bibi Bibi Bhani. Amar Das często chodził do Haridwar i Jwalamukhi na pielgrzymki. Guru Amar Das miał 73 lata, kiedy weszedł w kontakt z sikhizmem.Amar Das dawał wiele wkładów dotyczących Sikh filozofii. Podniósł on status kobiet i mężczyzn dla równej praktyki Sati dla Sikhów. W dniu 1 września 1574 oświadczono, że jego koniec był bliski, Guru Amar Das wysłał do Baba Buddy i innych prominentnych Sikhowie (w tym jego dwaj synowie Mohan i Mohri)list. Oświadczył: "Zgodnie z tradycją ustanowiony przez Guru Nanak, lidera na Sikhowie musi przejść do najbardziej zasługujących. I dlatego, ten zaszczyt dosiągł mijego zięcia Jetha." Guru Amar Das następnie zmienił Jetha na Ram Das, co oznacza, Sługa Boży. Baba Buddy został poproszony o namaszczenie czoła Amara Dasa z szafranowym znakiem. Wszystkim tam obecnym oddał pokłon a także przed Guru Ram Das. Wkrótce potem Guru Amar Das zmarł w pełni księżyca Bhadon 1 września 1574 w wieku 95 lat.

[edytuj] Guru Ram Das

Guru Ram Das (Pendżabski: ਗੁਰੂ ਰਾਮ ਦਾਸ) (ur. w Lahore, Pakistanie w dniu 24 września 1534 - 1 września 1581, Amritsar, Delhi, Indie) jako czwarty z jedenastu Guru z sikhizm, a został wybrany na Guru 30 sierpnia 1574 Idąc w ślady Guru Amara Dasa.

Urodził się w Lahore w rodzinie Khatri. Jego rodzicami byli Hari Das który ożenił się z Anup Devi z rodu Jetha. Żoną Ram Dasa była Bibi Bhani, młodsza córka Guru Amar Das, trzeci guru z Sikhowie. Mieli trzech synów: Prithi Chand, Mahadev i Arjan Dev.

Jednym z jego głównych wkładów do sikhizm było organizowanie struktur społeczeństwa sikh (kasty). Ponadto był autorem Laava, hymnu z małżeństwa, namaszczenia, projektantem z Harmandir Sahib, a plannerem i twórcą miasteczka Ramdaspur (później Amritsar).

Hymn napisany przez Guru Ram Das (księga 305):

“ " Prawdą Sikh Guru jest wstawać wcześnie rano i medytacja w Imię Pana.Regularny wysiłek do czyszczenia, kąpiel i zanurzenie w basenie. Po instrukcji Guru, Har śpiewa, żeby wszystkie grzechy i bóle odeszły. ” "

Guru Ram Das został nominowany do tytułu Guru Arjan Dev, a jego najmłodszy syn, był następcą swojego ojca.

[edytuj] Linki zewnętrzne

[3] www.Sikhs.org

[4] www.Sikh-History.com

[5] www.AllaboutSikhs.com

[6] www.en.wikipedia.org

Nanak 1499-1539 – założenie religii i wspólnoty Sikhów Lehna Angad 1539-1552 – wprowadzenie alfabetu gurmukhi Amar Das 1552-1574 – likwidacja kast i poprawa statusu kobiet, rytuały Ram Das 1574-1581 – założenie ośrodka kultu na Świętym Jeziorze, hymny Ardżan 1581-1606 – budowa Złotej Świątyni, Adi Granth Hargobind 1606-1644 Har Raj 1644-1661 – upowszechnianie religii Har Krishan 1661 – symboliczne przywództwo w dzieciństwie Tegh Bahadur 1661-1675 – poezje, męczeństwo w Delhi Gobind Singh 16

[edytuj] Suszarka do włosów

Suszarka do włosów

Suszarka elektryczna do włosów zrodziła się ze związku odkurzacza z mikserem. Po pierwszym odziedziczyła pomysł, aby do suszenia zastosować strumień ciepłego powietrza, z drugiego zaczerpnęła elektryczną duszę. Pierwsze skutecznie działające suszarki do włosów były skrzynkami ustawionymi na stole. Dopiero w 1920 r. powstały pierwsze modele suszarek: "Race" i "Cyclone". Wyprodukowała je firma Racine Uniyersal Motor Company i fabryka w Hamilton Beach. Pierwsze modele przegrzewały się i paliły. Dlatego bez przerwy ulepszano pierwotną konstrukcję. W 1951 roku pojawiły się suszarki wyposażone w elastyczny wąż połączony z plastikowym kapturem.W suszarkach zastosowano silnik uniwersalny, silnik elektryczny szeregowy komutatorowy 1-fazowy dostosowany do zasilania zarówno prądem przemiennym, jak i prądem stałym; stosowany m.in. w sprzęcie gospodarstwa domowego.

[edytuj] Handel transsaharyjski

Handel transsaharyjski Od ok. 650r. kupcy muzułmańscy coraz częściej podróżowali przez Saharę. Organizowali ryzykowne wyprawy z karawanami wielbłądów. Sprzedawali na południu sól, luksusowe towary jak ceramikę, szklane korale, naczynia mosiężne i tkaniny w zamian skóry, kość słoniową, niewolników i złoto. Eksport złota stał się podstawą utrzymania większości państw afrykańskich. Przez pustynię podróżowali kupcy arabscy, zdarzali się europejscy ze względu na cenne złoto . Główne trasy transsaharyjskie to z Tangera do Timbuktu, Koumbi Saleh (Ghana), Benin. Z afrykańskich państw zachodnich Takrur, Ghana, Benin, polpularne trasy na wschód wiodły do państw: Alwy, Aksumu, Makkury, a także do egipskiej Aleksandrii. Z państwa Aksum, handel prowadził również do Mogadiszu i dalej wschodnim wybrzeżem Oceanu Indyjskiego do Zanzibaru.

Wikipedia:Bajtowe Wyścigi/Czerwiec 2008

[7]