17 Pułk Piechoty (II RP)

Z Wikipedii

17 Pułk Piechoty– pułk piechoty polskiej okresu II RP.

Spis treści 1 Organizacja 2 Walki 1919 roku 3 Wojna polsko-bolszewicka 1920 roku 4 Okres międzywojenny 5 Dowódcy 6 Sztandar 7 Wojna obronna 1939 r. 8 Przypisy 9 Bibliografia 10 Zobacz też

[edytuj] Organizacja

Równocześnie z rozbrajaniem wojsk austriackich w garnizonie rzeszowskim 1 listopada 1918 roku rozpoczęto formowanie 17 pułku piechoty. Kadrę stanowili Polacy - oficerowie austriaccy. Z członków POW i ochotników sformowano 1 batalion. Pod koniec listopada powrócił do garnizonu austriacki 40 pp, składający się z Polaków. Zasilił on kadry nowo powstającego pułku. Już 17 listopada 1918 roku 1 i 3 kompanię wysłano na odsiecz Lwowa^[1]. Kompanie te weszły następnie w skład 5 pp Legionów. W grudniu 1918 roku odjechał do Przemyśla na front ukraiński 2 batalion, który 13 grudnia, po ciężkich walkach zdobył fort Grochowce. Końcem grudnia pułk zreorganizowano, tworząc dwa pułki: 1 i 2 pułk piechoty Ziemi Rzeszowskiej, które wkrótce przemianowano na 14 i 15 pułk piechoty. Ostatecznie numerację zmieniono na 17 i 18 pułk piechoty.

[edytuj] Walki 1919 roku

Początkiem 1919 roku na front ukraiński wyjechał 1 batalion pułku. W nocy 22/23 stycznia wziął udział w ataku na Włodzimierz Wołyński. Następnie do maja zajmował odcinek Rawa Ruska - Włodzimierz Wołyński. W maju wzmocnione wojska ukraińskie zaatakowały polskie pozycje. Doszło do zaciekłych walk. Podjęta wówczas ogólna ofensywa wojsk polskich do prowadziła do pościgu za nieprzyjacielem. 1 batalion w rejonie Brodów zetknął się z wojskami sowieckimi. W czerwcu batalion walczył koło Podzamcza i Perniatyna i prowadził pościg na Radziwiłłów. Ogromne straty spowodowały wycofanie z walk i przerzucenie na Śląsk Cieszyński gdzie obsadzał polsko - czeską linię demarkacyjną. 2 batalion dotarł na Śląsk Cieszyński w kwietniu, w sierpniu przybyła tam reszta pułku. W Rzeszowie pozostał jedynie batalion zapasowy. Scalony pułk kwaterował w Skoczowie. Jesienią 1919 roku odszedł do Kęt i odjechał następnie do Wilna. Na początku 1920 roku przewieziony został do Łapicz pod Mińskiem, gdzie wszedł w skład 6 Dywizji Piechoty.

[edytuj] Wojna polsko-bolszewicka 1920 roku

[edytuj] Okres międzywojenny

26 grudnia 1920 roku pułk powrócił do Rzeszowa. Rozlokowany został w poaustriackich koszarach im. Sobieskiego, Kilińskiego i Lisa-Kuli. Po demobilizacji i zmianach organizacyjnych wszedł w skład 24 Dywizji Piechoty i podlegał DOK X w Przemyślu. Korpus oficerski w latach dwudziestych wywodził się z dawnej armii rosyjskiej, austriackiej i Legionów. Jednak w latach trzydziestych większość stanowili wychowankowie polskich szkół. Święto pułkowe początkowo obchodzono 4 listopada, następnie 6 września. Ostatecznie w 1934 roku ustalono datę na 4 czerwca, rocznicę krwawych walk pułku nad Berezyną.

[edytuj] Dowódcy

• ppłk Ignacy Oziewicz 1921 - 1925
• ppłk Emanuel Jakubiczka 1925 - 1927
• płk Wojciech Piasecki 1927 - 1929
• płk Rudolf Kaleński 1929 - 1933
• płk Stanisław Siuda 1933 - 1939
• ppłk dypl. Beniamin Kotarba 1939

[edytuj] Sztandar

Nadanie sztandaru i zatwierdzenie jego wzoru ujęte zostało w Dzienniku Rozkazów MSWojsk. z 1924, nr 41, poz. 591. Sztandar był darem społeczeństwa miast i powiatów Rzeszów, Ropczyce, Pilzno i Mielec. Wręczył go pułkowi 19 października 1923^[2] w Rzeszowie przedstawiciel prezydenta RP.

[edytuj] Wojna obronna 1939 r.

Pułk mobilizował się od 30 sierpnia 1939 roku i już 3 września został przetransportowany do Gromnika, III batalion wyładował się w Ciężkowicach. Pułk początkowo pozostał w odwodzie 24 Dywizji Piechoty. Od 6 września miał zorganizować obronę na odcinku: Wróblowice - Gromnik. Do pierwszej styczności z oddziałami niemieckiej 4 Dywizji Lekkiej doszło 6 września wieczorem pod Wróblowicami. Około północy dotarł rozkaz wycofania się w kierunku Tuchowa i następnie zaWisłokę. Odwrót rozpoczął się rano 7 września. Wieczorem nadszedł kolejny rozkaz: wycofać się za Wisłok, w rejon Frysztak - Wysoka - Strzyżów. Późnym wieczorem 9 września pułk dotarł do Węglówki i ok. 24.00 dotarł w okolice Żyznowa. W trakcie dalszego marszu drogami zatłoczonymi oddziałami wojska i uciekinierami, oddziały pułku przemieszały się z oddziałami 11 Dywizji Piechoty. Nastąpiła też zmiana kierunku odwrotu: za San. 10 września rano 1 batalion przekroczył bez przeszkód most pontonowy na Sanie. Dowódca 24 Dywizji Piechoty nakazał 1 batalionowi dotrzeć do Jawornika Ruskiego, gdzie w godzinach wieczornych powierzył mu zadanie straży tylnej 24 Dywizji Piechoty w marszu na Birczę. O świcie 11 września reszta pułku dotarła do Lutczy i przeprawił się przez San . Po południu pułk (w sile dobrego batalionu) pozostawił tabor i ruszył na Jawornik. Kolumna pułku, maszerując po bardzo złych drogach dotarła o świcie 12 września do skraju wsi Borownica. Wieś zajęta była przez Niemców i ppłk Kotarba zdecydował się na opanowanie miejscowości. Po całodziennym boju dowódca doszedł do wniosku, że przebicie się pułku w całości jest niemożliwe i zdecydował się na rozformowanie oddziałów, podzielenie żołnierzy na małe grupy i przebijanie się na północ. Ppłk Kotarba zginął w trakcie uderzenia na bagnety. Obrona załamała się, żołnierze rozproszyli się, zostali wzięci do niewoli i pułk przestał istnieć. W działaniach wojennych pozostał jeszcze 1 batalion. Batalion ten wszedł w skład zbiorczego pułku płk Ziętkiewicza i stanowił tylną straż 24 Dywizji Piechoty. Uczestniczył w bitwie w rejonie Janowa i Sądowej Wiszni w dniach 15-17 września. Maszerując cały czas w straży tylnej dotarł 18 września do Kozic pod Lwowem. Wsparł tutaj natarcie 38 i 39 pułku piechoty na Rzęsną Ruską. Batalion zakończył działania wojenne w Brzuchowicach pod Lwowem. Pozostało z niego wówczas: 4 oficerów, 10 szeregowych, wóz taborowy i biedka z ckm.

Przypisy

[edytuj] Bibliografia

• Kazimierz Satora: Opowieści wrześniowych sztandarów, Instytut Wydawniczy Pax, Warszawa 1990 ISBN-83-211-1104-1
• Jerzy Majka: Garnizon Rzeszów w latach 1918-1939, Wydawnictwo LIBRA, Rzeszów 2005 ISBN-83-89183-17-X

To jest tylko zalążek artykułu związanego z Wojskiem Polskim. Jeśli potrafisz, rozbuduj go.

[edytuj] Zobacz też